Δεν τον πετυχαίνεις εύκολα τον Josh T. Pearson, καθώς δεν είναι και λίγα τα αιτήματα για συνεντεύξεις που δέχεται και δεν απαντάει σε mail. Η Κάλλια Κακαλέτρη έχασε το τηλεφωνικό ραντεβού που είχε εξαιτίας υποχρεώσεων του καλλιτέχνη προς τη Guardian κι έτσι ανέλαβε τελικά ο Χάρης Συμβουλίδης να του μιλήσει –χρησιμοποιώντας κάποιες από τις ερωτήσεις της– εκείνο το δύσκολο απόγευμα που όλοι αναρωτιόμασταν αν θα πέσει ή όχι η κυβέρνηση και αν θα γίνει τελικά δημοψήφισμα. Όπως και να έχει, ακόμα κι αν δεν ερχόταν στην Αθήνα για συναυλία (το επόμενο Σάββατο, 10 Δεκεμβρίου, στο Bios), το Avopolis δεν θα μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να τα πει με τον Αμερικανό που έχει τόσο διχάσει την indie κοινότητα με τον φετινό του δίσκο: άλλοι τον έχουν ήδη βάλει στο Νο. 1 της χρονιάς κι άλλοι διαμηνύουν ότι δεν θα τον έχουν ούτε καν στο Νο. 50…
Κείμενο: Κάλλια Κακαλέτρη & Χάρης Συμβουλίδης
Καλησπέρα από Αθήνα, Josh…
Καλησπέρα! Εσάς χαζεύω στην τηλεόραση καθώς περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει για συνεντεύξεις. Τι γίνεται εκεί; Δεν έχω καταλάβει αν ο Πρωθυπουργός σας παραιτείται και αν θα γίνει δημοψήφισμα…
Είναι πολύ αβέβαιη και ρευστή η κατάσταση, όλη μέρα ακούς διάφορα πιθανά σενάρια. Εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Νομίζω ότι βρίσκεστε στα πρόθυρα επανάστασης. Ελπίζω να βρίσκεται ακόμα εκεί η Αθήνα τον Δεκέμβριο που θα έρθω να παίξω…
Α, γι’ αυτό μην ανησυχείς! Πες μου όμως για σένα και για το Last Of The Country Gentlemen… Τι σημαίνει για σένα αυτός ο δίσκος;
Έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Όλος ο δίσκος αποτελεί βασικά ένα γράμμα προς την πρώην κοπέλα μου, με την οποία είχαμε μια δυνατή ερωτική σχέση που τελείωσε με πολύ άσχημο για μένα τρόπο. Χρειάστηκα κάποιο διάστημα να συνέλθω και να μπορέσω να έχω την αυτοκυριαρχία για να βάλω σε μια τάξη σκέψεις, αναμνήσεις και συναισθήματα. Κάποιοι ίσως θεωρούν μονότονο το άλμπουμ, αντικατοπτρίζει όμως το πόσο ξαφνικά και απότομα γκρίζαρε η ζωή μου. Με δυσκολεύει ξέρεις να το ακούω, ακόμα και σήμερα.
Γιατί όμως σου πήρε τόσο καιρό να βγάλεις έναν σόλο δίσκο;
Γιατί δεν το έκανα πριν 10 χρόνια, για παράδειγμα, ε; Δεν ξέρω… Υποθέτω ότι μπορούσα και τότε, αλλά οι ανάγκες μου ήταν διαφορετικές. Δεν είναι ότι δεν έγραφα, ένιωθα όμως ότι ήθελα να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο, να μαζέψω νέες εμπειρίες. Η μουσική είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα, δεν μπορώ να κάτσω να ασχοληθώ αν δεν νιώθω ολότελα δοσμένος σε αυτήν.
Ποια μέρη σου άρεσαν από όσα είδες;
Δεν ταξίδεψα πολύ, παρέμεινα στην Ευρώπη και ειδικά στο δυτικό της τμήμα. Ανατολικά να φανταστείς δεν ξεπέρασα την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία και στον νότο έφτασα ως Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ το Βερολίνο. Ξέρω, μοιάζει κλισέ, πολλοί μιλάνε γι’ αυτό… Όμως δεν το λέω με την τουριστική έννοια. Μιλάω για το Βερολίνο εκείνο που πρέπει να κάτσεις αρκετά για να το «ζήσεις». Αν και είναι μια πολύ κρύα πόλη από άποψη κλίματος, μου άρεσε γιατί οι άνθρωποί του είναι δυνατές προσωπικότητες και γιατί στα περίχωρα ακόμα ανθούν οι κοινότητες καλλιτεχνών. Υπάρχουν φτηνά μέρη για να μείνεις, δωρεάν φαγητό και άνθρωποι πρόθυμοι να ανταλλάξετε ιδέες. Έζησα δύο χρόνια και θα συμβούλευα τον οποιονδήποτε να ζήσει για λίγο εκεί, αν τον ενδιαφέρει η Ευρώπη.
Οπότε στην Αθήνα δεν έρχεσαι για πρώτη φορά…
Όχι, θα είναι η τρίτη! Έχω ξαναέρθει το 2006 και το 1998 και είχα την ευκαιρία να δω πόσο άλλαξε η πόλη σας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την πρώτη φορά ήρθα γιατί ήθελα πολύ να αντικρίσω την Ακρόπολη. Τη θεωρώ ως το μέρος όπου γεννήθηκε η Λογική και η Φιλοσοφία, πολλά από όσα ακόμα καθορίζουν τη ζωή μας –στη Δύση τουλάχιστον. Δεν γινόταν να ταξιδέψω και να μην τη δω. Αλλά η Αθήνα τότε με σόκαρε... Δεν αισθάνθηκα καθόλου ανασφάλεια ή απειλή, αλλά με σόκαρε το πόσο πορνό υπήρχε στα περίπτερα του κέντρου… Έβλεπα μανάδες να σπρώχνουν καροτσάκια με μωρά και να περνούν δίπλα από γυμνούς κώλους νεαρών κοριτσιών… Ήταν «βρώμικο» πράγμα, αισχρό. Το 2006 μου άρεσε πολύ περισσότερο, το μετρό σας είναι καταπληκτικό, η Ακρόπολη φαινόταν πιο φροντισμένη, υπήρχε μια άλλη κοσμιότητα. Άσε που συχνά άκουγα τραγούδια των Interpol! Αυτό το βρήκα ως μοναδική εμπειρία: να κοιτάς την Ακρόπολη και από κάποια ηχεία να ακούγονται Interpol.
Μιας και ανατρέχεις στο παρελθόν, γιατί οι Lift To Experience κράτησαν τόσο λίγο;
Ήμασταν νέοι και όλοι είχαμε πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Παρότι κάναμε πολλά υπέροχα πράγματα μαζί, υπήρχαν διαρκώς ζητήματα μεταξύ μας, στα οποία κανείς δεν υποχωρούσε εύκολα. Καταφέραμε και βάλαμε κάτω αρκετά από αυτά, αλλά τελικά υπερίσχυσαν τα δυνατά μας εγώ και διαλύσαμε το συγκρότημα σε κακό κλίμα. Τα τελευταία πάντως χρόνια ξαναμιλάμε, με κάποιον τρόπο τα αφήσαμε πίσω όλα εκείνα και είμαστε ξανά φίλοι.
Το Texas-Jerusalem Crossroads είχε και τότε θεωρηθεί ένα πολύ καλό άλμπουμ, κάποιοι όμως πλέον το αντιμετωπίζουν ως ένα σύγχρονο αριστούργημα. Πώς το εξηγείς;
Είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, έτσι τον θεωρώ. Φτιάχτηκε ως σύνολο, για να τον ακούς από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι. Αλλά είναι από εκείνους τους δίσκους που τους αγαπάς με τον καιρό, δεν λειτουργεί τόσο άμεσα –έχει έναν υπόγειο ας πούμε τρόπο. Υποθέτω λοιπόν ότι αρκετοί κατάλαβαν τότε την αξία του, μα με τον χρόνο τον «έπιασαν» περισσότερο και τους άγγιξε βαθύτερα.
Παίρνοντας λαβή από τη φράση «haircut bands» στο “These Are The Days”, μπορείς να μου πεις μερικές καλές και μερικές κακές τέτοιες μπάντες;
(Γελάει)... Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω αυτό δημόσια! Θέλεις να μπλέξω; Έλα να με βρεις τον Δεκέμβριο στην Αθήνα και θα σου πω ό,τι θέλεις –αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, δεν είμαι σίγουρος ότι θυμάμαι.
Εντάξει, πάμε τότε πίσω στο τώρα. Πες μου πώς ορίζεται για σένα ένας «country gentleman»…
Οπωσδήποτε έχει καλούς τρόπους… Κυκλοφορεί με μπότες, μα και με έναν αέρα εντιμότητας, όχι με καουμπόικη έπαρση. Προσπαθεί να είναι καλός ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνει πάντα και αποφεύγει να κάνει κακό στους γύρω του.
Υπάρχει ένας χριστιανικός αέρας σε αυτά σου τα λεγόμενα. Ποια είναι σήμερα η σχέση σου με τον Χριστιανισμό;
Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τις μέρες των Lift To Experience… Εξακολουθώ να βρίσκομαι ακριβώς στο κέντρο. Παραμένω ένας αιχμάλωτος του Κυρίου, ακόμα κι αν πιστεύω ότι τελικά δεν θα γλιτώσω το κάψιμο στην κόλαση…
Πώς είναι αλήθεια τα πράγματα στο Τέξας;
Καυτά! Έχουμε διαρκώς 40άρια, σαν και τα δικά σας το καλοκαίρι. Ο κόσμος παραμένει διχασμένος σε δύο μοντέλα ζωής, ένα επαρχιακό κι ένα αστικό. Σκέψου ότι μιλάμε για πολλή γη, στο μέγεθος της Γαλλίας, όπου όμως υπάρχουν μόνο 4-5 μεγάλες πόλεις. Μας θεωρούν πολύ συντηρητικούς, αλλά δεν είμαστε και τόσο –ίσως 5-10% περισσότερο από την υπόλοιπη Αμερική. Άλλωστε παραδοσιακά ανήκουμε στη συντηρητική ζώνη του Νότου, τη «ζώνη της Βίβλου» όπως τη λέμε, όπου η θρησκευτική Δεξιά ήταν πάντα ζωντανή. Αλλά σκέψου ότι πριν τον Bush είχαμε για Κυβερνήτη μια γυναίκα Δημοκρατικό. Πάντως τα πράγματα σήμερα είναι όπως και στην υπόλοιπη Αμερική: μας επηρεάζει το ίδιο κλίμα όσον αφορά στην οικονομία.
Τελειώνει ο χρόνος μου… Τελευταία ερώτηση: τι μας περιμένει στη συναυλία σου τον Δεκέμβριο;
Πολλά κακά αστεία… Μου αρέσει να λέω αστεία, ξέρω όμως ότι είναι αληθινά κακά. Να προσέχετε ως τότε. Μαζέψτε καμιά κονσέρβα και κανά μακαρόνι, δεν βλάπτει να υπάρχουν προμήθειες σε μια άκρη, ούτε και κοστίζουν ιδιαίτερα τέτοια φαγητά. Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς και εσείς ειδικά είστε πολύ μέσα στον κυκλώνα.
Σε ευχαριστώ Josh, ελπίζω όλα να πάνε καλά μέχρι να έρθεις…
Ο Θεός να σε φυλάει, αδερφέ…
