To tango σε μία από τις καλύτερες και πιο ευφάνταστες εκδοχές του, έρχεται να αναστατώσει για ένα πενταήμερο τους φανατικούς του είδους, στο πλαίσιο του Tango Acropolis 2011 που διοργανώνεται στο Ζάππειο (1-5 Ιουνίου). Η κορύφωση του φεστιβάλ (Σάββατο, 5/6) θα έχει έναν ειδικό και λίαν αγαπημένο στο ελληνικό κοινό καλεσμένο, τους Otros Aires, οι οποίοι ζουν για τη μουσική αντίφαση, την πρόκληση και το άγνωστο. Ο εμπνευστής και ηγετική μορφή του σχήματος Miguel Di Genova κλήθηκε να μας ξεδιπλώσει τον μυστηριακό τους κόσμο, όπως μόνο εκείνος γνωρίζει...
Αναφορικά με το όνομά σας, πιστεύετε πως μετά από 8 χρόνια δημιουργικής παρουσίας, φέρνετε νέο αέρα στο tango; Ποια είναι η καινούργια σας μουσική πρόσκληση συγκριτικά με άλλα «electrotango» σχήματα –όπως οι Gotan Project, Bajofondo κ.α.;
Η πιο σημαντική διαφορά μας είναι ότι εργαζόμαστε στην καρδιά του κόσμου του tango. Τον περισσότερο καιρό παίζουμε σε tango festivals και ερμηνεύουμε διαφορετικά, επίσης, είδη tango σε ποικίλα μέρη του κόσμου. Μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε νέες μορφές τέτοιου ήχου μέσα από τις επιρροές που προσλαμβάνουμε, δίχως να λησμονούμε ότι προερχόμαστε από το tango και ξαναγυρνάμε σε αυτό.
Στο παρελθόν έχετε σχολιάσει ότι «Δεν είμαστε ένα ηλεκτρονικό σχήμα με bandoneon μήτε tango με drums. Οι Otros Aires είναι μια ευχή... Μια ευχή να συνεχίσουμε με το tango του μέλλοντος. Οι Otros Aires μεγαλώνουν κι εμείς απλώς ακολουθούμε». Σήμερα, τι διατηρείται αναλλοίωτο μέσα σας κατά τη διάρκεια αυτού του μυστηριώδους μουσικού μονοπατιού;
Είναι το πάθος μας στο να δημιουργούμε κάτι νέο! Πραγματικά αγαπάμε σε βάθος αυτό που κάνουμε. Κάθε χρόνο, νιώθουμε ότι ολοένα και εμβαθύνουμε σε αυτή τη μυστηριακή μουσική διαδρομή. Είναι πάντα ένα είδος περιπέτειας να δουλεύεις πάνω σε ένα νέο στιλ, το οποίο βασίζεται σε ένα κλασικά παλιό –μιας και καλείσαι να ορίσεις νέους κώδικες-νόμους, κατανοώντας παράλληλα τους παλαιούς.
Έχω την ισχυρή αίσθηση ότι με τους πρώτους δύο δίσκους σας –πλην φυσικά τον En Vivo– αποπειραθήκατε να φέρετε το tango στα παγκόσμια dancefloors. H τελευταία σας δουλειά, Tricota, αντανακλά απ’ την άλλη ένα πιο εσωτερικό κι avant-garde πνεύμα. Μιλήστε μας για αυτήν...
Υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες που διαφοροποιούν το πρώτο από το τελευταίο άλμπουμ. O πρώτος αφορά σε όσα μαθαίνω τόσα χρόνια για το tango. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δούλεψα δίπλα σε ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για το είδος από εμένα –όπως οι Diego Ramos και Omar Massa. Έτσι, οι συνθέσεις που γράψαμε στο Tribeca βρίσκονταν πιο κοντά στον κόσμο του tango, ακόμη κι αν διατηρήθηκε η πιο ηλεκτρονική του διάσταση. Ο δεύτερος λόγος είναι ο οικονομικός παράγοντας. Την εποχή που έκανα τον πρώτο δίσκο ήμουν εντελώς απένταρος, έτσι προέκυψε όπως μπορούσα. Το άλμπουμ πούλησε βέβαια καλά και οι Otros Aires ξεκίνησαν να περιοδεύουν ανά τον κόσμο. Στην τελευταία μας δουλειά είχαμε όμως τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε δύο παραδοσιακές tango ορχήστρες και να παρέχουμε μια πιο αξιόλογη παραγωγή. Η βασική ιδέα –η μείξη της παράδοσης με την electronica– παραμένει, αλλά εδώ διαθέτουμε πιο δουλεμένη παραγωγή σε συνδυασμό με τις θαυμάσιες ενορχηστρώσεις του Diego Ramos.
Το ευρύ και ποικίλο πεδίο του tango αποτελεί μια γονιμότατη πηγή τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Υπάρχει κάποια μαγική κατάρα ή απλώς ακολουθούμε τις τάσεις του παγκόσμιου jukebox;
Έχω τη γνώμη ότι ουδείς ξέρει πώς δουλεύει αυτό το πράγμα πλέον. Το πρώτο μας άλμπουμ –με τον πολύ χαμηλό προϋπολογισμό και την ηχογράφησή να έχει γίνει τον περισσότερο καιρό όχι σε κάποιο στούντιο μα στο δωμάτιό μου– έπεσε στα χέρια του Miles Copeland (θρυλικός μάνατζερ των Police, Sting, REM κ.α.). Κι εκείνος, τώρα, θα προωθήσει όλους τους δίσκους μας στην αμερικανική αγορά. Ουδέποτε μπήκα σε διαφημιστικές διεργασίες για να κάνω τη δουλειά μου, ήταν μονάχα μια επιθυμία μου. Έτσι κι αυτός ο αξιόλογος παραγωγός και σημαντικό κομμάτι της μουσικής βιομηχανίας: εξέφρασε το ενδιαφέρον του για αυτά τα άλμπουμ όπως είναι, μακριά από remixes ή remasterings. Θέλω δηλαδή να τονίσω ότι τα πάντα μπορούν συμβούν σήμερα στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας.
Ας μιλήσουμε τώρα για τις περίφημες οπτικοακουστικές σας παραστάσεις, οι οποίες σας έχουν εκτοξεύσει στις υψηλότερες βαθμίδες ως περιοδεύον tango σχήμα παγκοσμίως. Ποια είναι η ειδική σας σχέση με τα οπτικά εφέ; Πώς προκύπτουν; Προηγείται η μουσική και μετά το οπτικό υλικό;
Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω αρχιτεκτονική –την ίδια εποχή σπούδαζα και μουσική– όνειρό μου ήταν να δίνω οπτικοακουστικές συναυλίες. Αυτό έκανα στην αρχή με μία από τις μπάντες μου, μέσα από 8 projects. Ήταν αληθινά δύσκολα, όμως δούλεψε και είχε την απήχησή του –κι ας πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη την μέρα. Πάντα αποτελούσε λοιπόν καίριο στόχο να κάνω τέτοιου είδους παραστάσεις και τελικά τα καταφέραμε και με τους Otros Aires. Στην περίπτωσή μας, πρώτο ρόλο έχει η μουσική και μετά τα οπτικά εφέ, πριν από τα ρούχα, τους φωτισμούς κτλ. Μερικές φορές η οπτική βάση λειτουργεί παρασκηνιακά, άλλοτε έχει τον κυρίαρχο ρόλο στις συναυλίες μας.
Έχετε ήδη επισκεφθεί τη χώρα μας και γνωρίζω καλά ότι είχατε το «θάρρος» να πιείτε μπροστά στον Παρθενώνα! Τι άλλες αισθήσεις αποκομίσατε από την Ελλάδα; Κάποια εμπειρία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Χα! Ήπιαμε τσάι μπροστά από τον Παρθενώνα και παραλίγο να μας ρίξουν πρόστιμο –δεν ξέραμε ότι απαγορευόταν! Παρόλα αυτά, εκείνη η σκηνή (τη βιντεοσκοπήσαμε) βγήκε ωραία στη μικρή μας ταινία (σ.σ.: υπάρχει στο site τους, otrosaires.com). Έχουμε θαυμάσιες εμπειρίες από την Ελλάδα κάθε φορά που παίζουμε. Δεν υπάρχουν άλλωστε μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους Αργεντινούς και στους Έλληνες. Για εμάς η Αθήνα με τον Παρθενώνα είναι σαν το σπίτι μας, εκτός από τον οβελίσκο...
Θα δώσετε λοιπόν μια συναυλία στις 5 Ιουνίου, ενόψει του Tango Acropolis 2011. Τι έχετε ετοιμάσει για εμάς αυτή τη φορά;
Κάθε φορά προσπαθούμε να έχουμε κάποιες εκπλήξεις! Σε αυτήν την περίπτωση, πέραν της παρουσίασης τουTricota, θα έχουμε την τιμή να βρίσκεται στην παρέα μας κι ένας από τους μεγαλύτερους ακορντεονίστες του κόσμου!
Μιας και το tango έχει περίοπτη θέση στη συζήτησή μας, θα ήθελα να αναφερθώ στον Carlos Gardel, αυτήν τη μυθική φιγούρα και συνάμα αιώνιο είδωλο –όπως είναι σε άλλους τομείς οι Τσε Γκεβάρα και Ντιέγκο Μαραντόνα (στην Αργεντινή αλλά και σε όλον τον κόσμο). Πιστεύετε ότι τέτοιες προσωπικότητες εκλείπουν από τη σύγχρονη ζωή;
Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητες τέτοιες φιγούρες, πάντως είναι αναπόφευκτες. Κάθε κουλτούρα έχει τα δικά της πρότυπα-είδωλα. Οι άνθρωποι τα έχουν ανάγκη και τα δημιουργούν. Έτσι, ο καθείς επιθυμεί μετά να γίνει σαν κι εκείνους...
Έχει αλλάξει η στάση σας απέναντι στο παραδοσιακό tango μέσα σε αυτά τα χρόνια;
Κάθε μουσικός στους Otros Aires διατηρεί τη δική του οπτική και σχέση με την παράδοση του tango. Η δική μου άποψη ήταν και παραμένει ίδια: μισώ ορισμένα θέματα αυτής της παράδοσης, όμως γνωρίζω καλά ότι είναι εκείνα που, σε μεγάλο βαθμό, διατηρούν τον ξεχωριστό χαρακτήρα του tango. Έτσι δύναμαι να πω ότι τελικά αγαπώ τα στοιχεία που δεν μου αρέσουν στο tango. Κι αυτή η αντίφαση έφτιαξε τους Otros Aires.
Αλήθεια ποιο είναι το αγαπημένο σας tango-canción (τραγούδι tango);
Δύσκολο να απαντήσω, αλλά μάλλον η “Mariposita”! Είναι ένα από τα αγαπημένα μου, ιδίως με την ερμηνεία του Ariel Ardit.
