Ένας θρύλος έκανε την εμφάνισή του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες. O D.M.C., μέλος των ιστορικών Run-DMC, παρέδωσε μαθήματα ραπ σε μικρούς και μεγάλους που τον παρακολούθησαν. Και πώς να μην τα παρέδιδε, όταν ολόκληρη η παγκόσμια hip hop σκηνή στήθηκε πάνω σε καλλιτέχνες μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ούτε η διάλυση του συγκροτήματος, ούτε η δολοφονία του Jam-Master Jay, ούτε καν τα προβλήματα υγείας του εμπόδισαν τον αειθαλή ράπερ να συνεχίσει την καριέρα του. Αλλά και να δώσει την ευκαιρία και σε μας τους νεότερους να τον απολαύσουμε...
Τι εστί «συναυλία D.M.C.»;
 |
Είναι μια πραγματική συναυλία hip hop. Δεν πρέπει να υπάρχει hip hop ακροατής, ο οποίος να μην έχει παρακολουθήσει τα σόου μου (γέλια!). Μου αρέσει να συνδυάζω τα παλιά, κλασικά κομμάτια των Run-DMC με καινούργιο υλικό από επερχόμενες δουλειές μου.
Τι συνέβη με το «διαζύγιο» σας με τον Joseph «Run» Simmons;
Ήταν μία ιστορία η οποία δεν μπορούσε να συνεχιστεί μετά τη δολοφονία του Jam-Master Jay. Για την ακρίβεια δεν ήμασταν καν οι Run-DMC χωρίς τον συνεργάτη και αδερφικό μας φίλο. Θα μπορούσαμε να είμαστε ο Run ή ο D.M.C. Αλλά δεν θα μπορούσαμε να είμαστε οι Run-DMC χωρίς τον Jam-Master Jay. Όταν μας πλησιάζουν fans μας και μας λένε «Γιατί δεν συνεχίζετε να κάνετε συναυλίες μαζί;», τόσο εγώ όσο και ο Run τους απαντάμε αν πιστεύουν ότι θα είναι το ίδιο να μας βλέπουν μαζί πάνω στη σκηνή να τραγουδάμε χωρίς τον φίλο μας στα διπλά πλατώ. Και όλοι ανεξαιρέτως απαντούν ότι πραγματικά δεν θα είναι το ίδιο. Δεν είμαστε από τις μπάντες που αντιδρούν σε τέτοιες απώλειες επαγγελματικά, αντικαθιστώντας απλά το μέλος που χάθηκε.
Με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός, ποια θα ήταν η συμβουλή που θα είχατε να δώσετε στους νεότερους συναδέλφους σας, όσους θέλουν να μιμηθούν τις αμερικάνικες συμμορίες;
Ότι η ζωή που ζήσαμε στους δρόμους και όσα περάσαμε εκεί δεν έχουν να κάνουν με τη σόου μπιζ. Η βία και οι συμμορίες υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και όσοι τις ζουν μιλούν για αυτές ως βίωμα. Δεν είναι κάτι όμως το οποίο μπορεί να συζητείται και να σχολιάζεται ως γεγονός απλά και μόνο για να φανεί πιο «σκληρός» ένας ράπερ. Είναι έννοιες στον βωμό των οποίων έχουν σκοτωθεί άνθρωποι. Δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται για το φαίνεσθαι.
 |
Πόσο διαφορετική είναι η μουσική σου έκφραση μακριά από τους Run-DMC;
Νιώθω σαφώς μεγαλύτερη ελευθερία. Σαν μέλος των Run-DMC είχα έναν ρόλο συγκεκριμένο να «παίξω». Ως σόλο καλλιτέχνης μπορώ να γράψω τη μουσική που πραγματικά με εκφράζει πραγματικά, αλλά να μιλήσω και για τα όσα πράγματα με ενδιαφέρουν. Κάνω αυτό που θέλω, μακριά από τα κριτήρια των Run-DMC.
Ποια ήταν αυτά τα κριτήρια;
Οι Run-DMC ήταν hip hop μπάντα και ως hip hop μπάντα έπρεπε να συμπεριφερθούμε και για χάρη των δισκογραφικών. Δεν μπορούσαμε να επεκταθούμε σε άλλα μουσικά είδη ακόμη και αν τα χρησιμοποιούσαμε στις παραγωγές μας, πράγμα το οποίο προσωπικά με ενδιέφερε πολύ. Αλλά με τη σόλο μου καριέρα τώρα μπορώ να κάνω οποιοδήποτε είδος θέλω. Ακόμη και να γίνω rockstar! (γέλια).
Πόσο διαφορετικό ήταν το hip hop κίνημα τη δεκαετία του 1990 από σήμερα;
Ακούγοντας σήμερα hip hop αισθάνομαι σαν να βλέπω το ίδιο πρόσωπο και ν' ακούω το ίδιο τραγούδι. Όλοι μοιάζουν ίδιοι. Ο ένας ακολουθεί τον άλλο. Εκείνα τα χρόνια ο κάθε καλλιτέχνης ακολουθούσε τον δρόμο του χωρίς να ενδιαφέρεται τι κάνουν οι υπόλοιποι. Δε υπήρχε το άγχος για τα charts ή για τις πωλήσεις των δίσκων. Δεν ενδιαφερόμασταν καλά-καλά αν έπαιζε το κομμάτι στο ραδιόφωνο. Υπήρχε μια ελευθερία, η οποία σε βοηθούσε να είσαι δημιουργικός χωρίς να σε ενδιαφέρει τι γνώμη έχει η μουσική βιομηχανία για σένα.
 |
Και για τους σημερινούς hip hop αστέρες όπως ο Eminem ή ο 50 Cent ποια είναι η γνώμη σου;
Αυτοί οι άνθρωποι ό,τι κάνουν το κάνουμε έχοντας ένα τεράστιο budget να διαχειριστούν. Πληρώνουν τους ανθρώπους για τα πάντα. Ένας ράπερ όπως ο Eminem, ο 50 Cent ή ο Jay-Z δεν κάνουν τίποτα μόνοι τους. Ακολουθούν συμβουλές για τα πάντα.
Υπάρχουν κάποιος νέος ράπερ που αγαπάς;
Ο Killer Mike από την Ατλάντα είναι καταπληκτικός! Έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
Έχουν εγωισμό οι ραπ καλλιτέχνες;
Τεράστιο... Σε βαθμό μάλιστα που τους κάνει μη δημιουργικούς και ανιαρούς για τον ακροατή. Όταν βγει μια καλή δουλειά, σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι λιγότερο καλοί οι οποίοι θα μιλήσουν με τα χειρότερα λόγια για αυτή. Είναι οι λεγόμενοι haters.
Ποια είναι τα συστατικά για μία μεγάλη επιτυχία, όπως π.χ. το "Walk This Way";
Μια τέτοια επιτυχία θέλει προετοιμασία. Ως Run-DMC πάντα χρησιμοποιούσαμε παραγωγές από πολλά και διαφορετικά είδη. Ραπάραμε πάνω σε jazz βάση. Ραπάραμε πάνω σε rock βάση. Ραπάραμε ακόμη και πάνω σε funk βάση. Η συνεργασία μας με τους Aerosmith στάθηκε απλά το επιστέγασμα μίας προσπάθειας αλλά και φιλοσοφίας την οποία ακολουθούσαμε πιστά. Δημιουργήσαμε έτσι έναν καινούργιο κόσμο από δυνατότητες. Το rock και το hip hop ειδικά είναι το ίδιο πράγμα, απλά δοσμένο με άλλη οπτική. Αποτελούν διαφορετική έκφραση του ίδιου συναισθήματος. Μόνο τα ρούχα διαφέρουν πραγματικά. Οι ράπερς προτιμούμε να φοράμε πιο καινούργια! (γέλια).
Πώς ένιωσες όταν τραγουδήσατε ξανά το “Walk This Way” μαζί με τους Aerosmith;
Ένιωσα καταπληκτικά! Έβλεπα 15άχρονα και 16άχρονα παιδιά να ακούν και να πωρώνονται με το κομμάτι σα να το άκουγαν για πρώτη φορά. Το “Walk This Way” πηγαίνει καλύτερα μέρα με τη μέρα από τότε που κυκλοφόρησε.
Πώς αντιμετώπισες το πρόβλημα σπασμωδικής δυσφωνίας, καταφέρνοντας να τραγουδήσεις ξανά;
Δεν θα μπορούσα να μην το αντιμετωπίσω. Είμαι καλλιτέχνης. Αν έσπαγα το πόδι μου θα έκανα ό,τι θεραπεία χρειαζόταν ώστε να ανεβώ ξανά στη σκηνή και να τραγουδήσω χορεύοντας. Έτσι και στην περίπτωση αυτή. Δεν θα έμενα με τίποτα μακριά από το ραπ. Κάθε μέρα της θεραπείας μου έλεγα στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν θα με κρατήσει μακριά από το hip hop! Αν μπορούσα να κάνω ραπ σφυρίζοντας και πάλι θα έκανα δίσκο!
Σκηνή ή στούντιο;
Σκηνή! Όταν τραγουδάς σε μια συναυλία και βλέπεις τον κόσμο να τραγουδάει μαζί σου και να σε στηρίζει είναι το πιο σπουδαίο πράγμα από όλα. Ούτε οι πωλήσεις δίσκων, ούτε οι ηχογραφήσεις δεν συγκρίνονται.
Ανεκπλήρωτες επιθυμίες κουβαλάς, ύστερα από τόσες επιτυχίες;
Μία: να γίνω σκηνοθέτης! Σκοπεύω σύντομα να κάνω μια ταινία με τους ανθρώπους που με επηρέασαν ώστε να γίνω ό,τι είμαι σήμερα.
