Πολλοί κατατάσσονται κάτω από την «kraut rock» ταμπέλα, λίγοι όμως μπορούν να υπερηφανεύονται ότι όρισαν τον πολυσυζητημένο αυτόν ήχο. Οι Γερμανοί Faust ανήκουν σε αυτή την «ελίτ» και επιπλέον συνεχίζουν να έχουν ανησυχίες και όραμα εξέλιξης για τη μουσική τους, φανερό σε όλους τους δίσκους που κατέθεσαν στην τρέχουσα δεκαετία. Καταφτάνουν στην Ελλάδα οσονούπω, για μία συναυλία στο Κύτταρο την Κυριακή 29 Νοεμβρίου και έτσι βρέθηκε η ευκαιρία να ανταλλάξουμε e-mails με τον Jean-Herve «art-Errorist» Peron…
Θα ’χουμε σύντομα την τιμή να σας ξαναδούμε ζωντανά στην Αθήνα, συνοδεία των Amaury Cambuzat και της Geraldine Swayne. Τι εντυπώσεις έχετε αποκομίσει για τη χώρα και το κοινό από την προηγούμενη εμφάνισή σας; Υπάρχουν συγκεκριμένες προσδοκίες εκ μέρους σας;
Παίξαμε θυμάμαι στην Αθήνα ακριβώς τρία χρόνια πριν, τον Νοέμβριο του 2006, στο κλαμπ Underworld. Η συναυλία μας ήταν sold out και ο κόσμος έδειξε να περνάει πολύ καλά. Κάναμε μάλιστα τότε κι ένα support βίντεο, το ονομάσαμε “The End Of Athens”! Δεν έχω ξεχάσει τον ακραίο ενθουσιασμό των Ελλήνων fans μας, τα χαμόγελα και τα χορευτικά τους. Είχαμε έρθει ως τρίο τότε, με τον Zappi στα τύμπανα, τον Cambuzat στα πλήκτρα και στις κιθάρες κι εμένα στο μπάσο και παίξαμε ένα πολύ ευθύ kraut rock, ανακατεύοντας τραγούδια με αυτοσχεδιασμό. Χρησιμοποιήσαμε βέβαια και κάποια εργαλεία, βασικά όμως μείναμε στα όργανά μας. Αυτή τη φορά θα επισκεφτούμε τη σπουδαία πόλη σας ως κουαρτέτο, έχοντας και την κυρία Swayne στις κιθάρες, στα φωνητικά και στις…βούρτσες!
 |
Έχετε υποσχεθεί κι αρκετές εκπλήξεις για τη συγκεκριμένη συναυλία. Μπορώ να σας δελεάσω να μας αποκαλύψετε ένα γενικό τουλάχιστον μοτίβο;
Εντάξει λοιπόν! Όπως καταλαβαίνεις, εφόσον φτάνουμε αεροπορικώς, περιοριζόμαστε σε όσα θα μπορέσουν να οργανώσουν για εμάς οι διοργανωτές. Κάναμε θαυμάσιες συζητήσεις με τα παιδιά της Catch The Soap και μας είπαν πως θα μας παράσχουν όλα όσα μας χρειάζονται! Έτσι πιστεύω ότι επί σκηνής θα δείτε άφθονο μπογιάτισμα, θα ακούσετε μελωδίες από βιομηχανικά εργαλεία, φορτία δυναμικότητας και διασκέδασης. Οπότε φέρτε μαζί σας ενισχυμένες μπότες και ματογυάλια!
 |
Το νέο σας στούντιο άλμπουμ C' Est Com...Com...Complique έχει στενούς δεσμούς με το Disconnected, τη συνεργασία σας με τους Nurse With Wound. Πώς προέκυψε;
Αναπόφευκτα έχει σχέση συγγένειας με το Disconnected. Γιατί έτσι είχε και το αρχικό μας concept για τις ηχογραφήσεις αυτές, που έγιναν το 2005 στο Αμβούργο: να ηχογραφήσουμε εντελώς αυτοσχεδιαστικά επί πέντε μέρες στο στούντιο, να δώσουμε κατόπιν το υλικό σε δύο διαφορετικούς παραγωγούς για να το ρεμιξάρουν και μετά να κυκλοφορήσει ένα διπλό άλμπουμ. Ο Steven Stapleton και ο Colin Potter των Nurse With Wound υπήρξαν ταχύτατοι και παρέδωσαν το μέρος των remixes σχεδόν αμέσως. Έτσι αποφασίσαμε να κυκλοφορήσει ξεχωριστά, ως Disconnected. Έναν χρόνο μετά ήμασταν κι εμείς έτοιμοι κι έτσι βγήκε και το C' Est Com...Com...Complique.
 |
Εκτός των Nurse With Wound, μέσα στη δεκαετία σας είδαμε να συνεργάζεστε με τον Tony Conrad και με τους Dalek. Ξέρω ότι ο Conrad είναι παλιός σας γνωστός (αφού δουλέψατε μαζί το 1973 για το Outside The Dream Syndicate), αλλά τι ακριβώς σας ιντρίγκαρε στους Dalek;
Έχουμε εντοπίσει ότι, στην παρούσα φάση τους, οι Faust διαθέτουν αρκετή αποδοχή σε ένα πολύ νεότερο ηλικιακά ακροατήριο. Απ’ ότι φαίνεται η μουσική μας χρειαζόταν κάποιες δεκαετίες προκειμένου να γίνει αποδεκτή και να εκτιμηθεί. Αλλά αυτή είναι η μοίρα της πειραματικής και αβάντ-γκαρντ μουσικής… Οι Dalek λοιπόν ανήκουν σε αυτή τη νεότερη γενιά κι ήμαστε πολύ χαρούμενοι για το ότι βρήκαν πεδίο επικοινωνίας μαζί μας.
Πλέον πάντως απολαμβάνετε τη φήμη μίας από τις πλέον θρυλικές μπάντες του kraut rock. Θυμάστε όμως εποχές όταν τα πράγματα έμοιαζαν πιο σκούρα; Αισθανθήκατε, ας πούμε, απελπισία όταν σας έδιωξε η Polydor, εξ’ αιτίας των πενιχρών πωλήσεων του ντεμπούτο άλμπουμ σας;
Ναι, ήταν δύσκολη εποχή, όχι μόνο τότε, αλλά κι έπειτα. Βλέπεις στα 1970 η μουσική μας βρισκόταν μίλια μακριά και το δισκογραφικό κατεστημένο δεν την ήθελε. Δεν μας πέταξε μόνο η Polydor έξω, μα και η Virgin: και οι δύο έψαχναν να κυκλοφορήσουν mainstream μουσική, η οποία θα τους απέφερε μεγάλα κέρδη. Εμείς πάλι δεν ενδιαφερόμασταν για το επιχειρηματικό του πράγματος και σε αυτό δεν έχουμε καθόλου αλλάξει, 40 χρόνια μετά. Αλλά είναι σημαντικό να τονιστεί ότι δεν ήταν μόνο η μουσική βιομηχανία που δεν ήθελε τότε να ακούσει την τέχνη μας: ούτε το κοινό ήταν έτοιμο… Η επιρροή άλλωστε της βρετανικής και αμερικάνικης pop ήταν ακόμα ισχυρότατη και έδινε τις κατευθυντήριες γραμμές στην αγορά.
Η διάλυσή σας επομένως το 1975 σχετίζεται με την απόρριψη από τη Virgin του πέμπτου άλμπουμ σας;
Η Virgin είχε έρθει ως εδώ με τον ριζοσπατισμό της μουσικής μας, αλλά – για να είμαστε ειλικρινείς – ήμασταν κι εμείς αβάσταχτοι: πίναμε πολλά ακριβά κρασιά και τα χρεώναμε στον Richard (Branson)… Επίσης διαφωνούσαμε με τον στάνταρ τρόπο προώθησης μουσικής της εποχής, που σήμαινε ένα πράγμα: περιοδείες, περιοδείες, περιοδείες! Άσε το ότι είχαμε περίεργες ιδέες, μακριά ακόμα από τις τεχνικές δυνατότητες της δεκαετίας του 1970. Μας είχαν διώξει λοιπόν πριν καλά-καλά πατήσουμε στο στούντιο στο Μόναχο, όπου θα ηχογραφούσαμε το 5½, το πέμπτο μας άλμπουμ. Πήγαμε στα κρυφά και το κάναμε, όμως η Virgin απέρριψε το υλικό, αρνήθηκε να πληρώσει τα έξοδα κι έτσι έπρεπε να πάμε φυλακή (γέλια!). Ήταν το τέλος, αλλά είχε κάτι το kraut ‘n’ roll η όλη φάση, πολύ διασκεδαστικό!
Από εκεί και πέρα, τα ίχνη σας χάνονται ως το 1990, αν και οι fans σας είναι ενήμεροι για κάποιες ηχογραφήσεις στα 1980s, οι οποίες αργότερα εμφανίστηκαν στο Patchwork. Επίτηδες χτίσατε αυτή την «ατμόσφαιρα μυστηρίου» γύρω από τις τότε δραστηριότητές σας;
Όχι, δεν έγινε επίτηδες, δεν κάναμε ποτέ μας κάτι επίτηδες, απλώς το κάναμε! Το 1980 πήραμε την απόφαση να απομακρυνθούμε από τη σκηνή και να συνεχίσουμε ινκόγκνιτο, σε μια φάση η οποία δεν θα αποκαλυπτόταν δημοσίως. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι μας έχουν δει τότε να παίζουμε, χωρίς να ξέρουν ότι είμαστε οι Faust; Περάσαμε πολύ καλά και αποδείχθηκε και πηγή έμπνευσης. Δεν υπήρχε άγχος, δεν χρειάζονταν εξηγήσεις, απλώς παραγόταν τέχνη.
Έχετε ανακοινώσει κι ένα νέο άλμπουμ για το 2010, σε συνεργασία με τον Holger Hiller των Palais Schaumburg, όπως και τη συμμετοχή σας – μ’ ένα remix – σε κάποιο σχεδιαζόμενο tribute στη δουλειά του John Cale. Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε γι’ αυτά τα σχέδια;
Μας έγινε όντως μια πρόταση συνεργασίας με τον Holger Hiller και δεχτήκαμε, γιατί μας αρέσει να δουλεύουμε και να ανταλλάσσουμε ιδέες με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να προκύψει και το ίδιο ισχύει και για το πρότζεκτ σχετικά με τον John Cale. Σε πολλούς έχει ζητηθεί να συμμετάσχουν στη συλλογή. Εμάς πράγματι μας ζητήθηκε αρχικά να δώσουμε ένα remix, αλλά τελικά θα δοκιμάσουμε να διασκευάσουμε κάποιο έργο του Cale. Θα ανακοινώσουμε όλες τις λεπτομέρειες τόσο στο προσωπικό μου site (www.art-errorist.de), όσο και στο myspace των Faust (www.faust-pages-com).
