Οι δίδυμοι Klive και Νigel Humberstone από το Sheffield της Αγγλίας πειραματίζονται στη μουσική τους χωρίς όρια και ταμπέλες – και καταφέρνουν να διατηρούν την αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητά τους επί σχεδόν τρεις δεκαετίες. Με την ευκαιρία της δεύτερης εμφάνισής τους στην Αθήνα ως In The Nursery – μαζί με τους Clan Of Xymox και Kan Kan στις 11 Οκτωβρίου (Wave Festival) – μιλήσαμε με τον Klive, ο οποίος εκμυστηρεύτηκε αρκετά για το παρελθόν και τον τρόπο σκέψης του ίδιου και του αδερφού του...
 |
Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία των In The Nursery;
Η ιδέα ξεκίνησε από την εποχή που άρχισα να παίζω μουσική μαζί με τον αδερφό μου τον Nigel, όταν ήμασταν μικροί. Στην ηλικία των 16, που πήγαμε στο κολέγιο, αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα συγκρότημα μαζί με ένα άλλο μέλος. Αυτό έγινε τον Noέμβρη του 1980 και η πρώτη μας συναυλία δόθηκε στο Sheffield το 1981. Μάλλον το πραγματικό έναυσμα ήταν ότι ακούγαμε συγκροτήματα όπως οι Joy Division και πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε παρόμοια μουσική, τουλάχιστον να προκαλέσουμε ένα τέτοιο συναίσθημα, επειδή η μουσική τους ήταν πολύ διαφορετική.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλά από τα άλμπουμ σας έχουν χαρακτήρα soundtrack και ότι έχετε γράψει μουσική για ταινίες, το βρίσκετε δυσκολότερο να συνθέσετε μουσική για μια φανταστική ταινία (όπως στο άλμπουμ Stormhorse) ή για μια αληθινή;
Το Stormhorse ήταν μια ανατροπή, μ’ αυτό ξεκίνησε η μουσική μας να γίνεται πιο κινηματογραφική. Βέβαια και στο παρελθόν ήταν αρκετά ορχηστρική. Δεν γνωρίζαμε όμως κανέναν που εμπλεκόταν στο γύρισμα ταινιών τότε, οπότε αποφασίσαμε να γράψουμε ένα soundtrack από μόνοι μας, για μια υποτιθέμενη ταινία, έχοντας δικές μας οπτικές εικόνες και σκηνές στο μυαλό μας. Το νόημα της σύνθεσης κινηματογραφικής μουσικής είναι να προκαλέσει συναισθήματα και να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, οπότε από μία άποψη είναι εξίσου δύσκολη διαδικασία όταν δεν υπάρχει πραγματική ταινία. Γράφοντας μουσική για εμάς τους ίδιους, χωρίς κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό, διαθέτουμε περισσότερη ελευθερία και μ’ αυτή την ελευθερία υπάρχει και δυσκολία στη σύνθεση – από την άποψη ότι είναι ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.
 |
Ποια είναι η σχέση σας με τον κινηματογράφο; Τι ταινίες σας αρέσει να βλέπετε; Θα σκεφτόσασταν ποτέ να παίξετε σε κάποια ή να σκηνοθετήσετε;
Όχι (γέλια!). Είχα δοκιμάσει για λίγο, όταν πήγαινα στο art college στις αρχές του 1980, την τέχνη του κινηματογράφου, της φωτογραφίας και του βίντεο, οπότε είχα μια γενική ιδέα. Όσο περνούσαν τα χρόνια θεωρήσαμε σημαντικό να αφοσιωθούμε σε ένα μόνο μέσο για να μεταδώσουμε τις ιδέες μας και ως τέτοιο έχουμε διαλέξει τη μουσική. Άρα δεν είχαμε μέχρι στιγμής καμιά συνεργασία ή ιδέα για να συμμετάσχουμε σε κάποια ταινία.
Είναι η φύση σας ως δημιουργικοί καλλιτέχνες αυτοκαταστροφική, όπως παρατηρείται στο άλμπουμ Anatomy Of A Poet;
Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα σύλληψη, που προήλθε διαβάζοντας λογοτεχνικά κείμενα και στην οποία εντρυφήσαμε. Αλλά σίγουρα πολλοί δημιουργικοί άνθρωποι, προκειμένου να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν, βρίσκονται σε αναβρασμό μέσα τους. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι ζωγράφοι σαν τον Βαν Γκογκ, καθώς και πολλοί συγγραφείς και ρομαντικοί ποιητές κατά καιρούς έχουν εμπνευστεί μέσα από αυτοκαταστροφικές τάσεις και καταστάσεις. Κατά έναν βαθμό κι εμείς είμαστε σε μια τέτοια κατάσταση όταν ηχογραφούμε ένα νέο άλμπουμ. Πολλές φορές κρίνεται απαραίτητο προκειμένου να δημιουργήσει κανείς κάτι αξιόλογο.
Πώς συνεργάζεστε με τον δίδυμο αδερφό σου; Για ποια πράγματα είναι αρμόδιος ο καθένας απ’ τους δύο στο στούντιο και στις live εμφανίσεις;
 |
Με την πάροδο των χρόνων η θέση του καθενός μάς βγήκε φυσικά. Στις συναυλίες ο Nigel έχει αναλάβει να παίζει πλήκτρα, μερικές φορές ανταλλάζουμε θέσεις, αλλά συνήθως εγώ παίζω περισσότερο orchestral percussion και bass drum. Στη σκηνή μοιραζόμαστε τους ρόλους, ενώ όταν ηχογραφούμε στο στούντιο είναι διαφορετικά, συμβάλλουμε ο καθένας με τα «προσχέδια» και τις ιδέες του και δημιουργούμε μαζί.
Στο άλμπουμ Lingua φαίνεται επίσης το ενδιαφέρον σας για τη φωνητική και τις ερμηνείες σε διάφορες γλώσσες. Εσείς οι ίδιοι μιλάτε πολλές γλώσσες;
Όχι, ούτε εγώ ούτε ο αδερφός μου, αλλά η τραγουδίστριά μας, η Dolores Marguerite C, είναι πολύγλωσση. Αυτό πιστεύω ότι μας έκανε εξαρχής να χρησιμοποιήσουμε τα φωνητικά σαν ένα ξεχωριστό όργανο και όχι απλά σαν έναν φορέα λέξεων. Στο Lingua θέλαμε να ενσωματώσουμε τη διαφορετική φωνητική της κάθε γλώσσας στη μουσική μας. Χωρίς τη Dolores αυτό δεν θα ήταν εφικτό.
Η Dolores είναι ακόμα μαζί σας, σωστά;
Ναι.
Τι είναι αυτό που σας δίνει έμπνευση για να γράφετε μουσική και για να συνεχίσετε να το κάνετε όλα αυτά τα χρόνια;
Θα έλεγα ότι είναι τα πάντα. Τα πάντα στη ζωή μας, το καθετί που αντιλαμβάνεσαι μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας. Όταν ήμασταν νεότεροι είχαμε δει πολλές ταινίες, πολλές εκθέσεις τέχνης, διαβάζαμε πολύ. Είχαμε μεγάλη δίψα για μάθηση, θέλαμε να μάθουμε πράγματα για συγγραφείς και συνθέτες. Τα πάντα απορροφώνται και αφομοιώνονται από τη μνήμη καθώς περνούν τα χρόνια, οπότε δρουν σαν ένα σύνολο ερεθισμάτων. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια συγκεκριμένη ταινία ή βιβλίο μας ενέπνευσε. Είναι μια συλλογή αναμνήσεων, γνώσεων και γεγονότων όλων αυτών των χρόνων που μας δίνει κίνητρα για να γράψουμε.
Τι έχει αλλάξει στη διαδικασία που γράφετε και συνθέτετε από όταν ξεκινήσατε στη δεκαετία του 1980 σε σχέση με τώρα;
Όταν ξεκινήσαμε ήμασταν μια νέα μπάντ, η οποία προσπαθούσε να βρει τον ήχο της και δεν είχε ακόμα κατασταλάξει κάπου. Αρχικά δεν είχαμε όλα τα μέσα που θεωρούσαμε απαραίτητα για να φτιάξουμε τον ήχο μας, οπότε έπρεπε να βρούμε άλλους τρόπους ώστε να δημιουργήσουμε αυτό τον ήχο. Δηλαδή αρχικά ξεκινάνε όλα από μια ιδέα στο μυαλό σου, την οποία προσπαθείς να πραγματοποιήσεις και να οπτικοποιήσεις. Στις μέρες μας αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολα με τους υπολογιστές και την ανεπτυγμένη τεχνολογία.
Σε τι βαθμό επιτρέπετε στις τάσεις και στη μόδα της κάθε δεκαετίας να επηρεάσει την προσωπικότητα και τη μουσική σας;
Πιστεύω πως ανέκαθεν ήμασταν πολύ διαφορετικοί. Ποτέ δεν είχαμε την τάση να ακολουθούμε. Πάντα οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να μας κατατάξουν είτε στην industrial είτε στη gothic κλπ. Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να γράψουμε μουσική για ένα συγκεκριμένο είδος, την κρατούσαμε πάντα σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Δημιουργούσαμε επειδή μας ευχαριστούσε.
Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο;
Ναι, η επόμενη δουλειά μας θα είναι οπωσδήποτε ένα νέο στούντιο άλμπουμ και έχουμε επίσης σχέδια για άλλο ένα soundtrack.
Υπάρχει κάποιο άλλο project το οποίο υπογράφετε, εκτός από τους Les Jumeaux;
Όχι. Ιδέες για τους Les Jumeaux είναι πάντα παρούσες. Δεν έχουμε κάτι νέο γι’ αυτό το project προς το παρόν, αλλά θα δείξει...
Δηλαδή δεν αποφασίζετε εκ των προτέρων αν αυτό που ξεκινάτε θα είναι για τους In The Nursery ή για τους Les Jumeaux;
Αυτό εξαρτάται. Συνήθως ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση κινείται ό,τι ηχογραφούμε και για ποιο απ’ τα δύο ονόματα είναι πιο κατάλληλο. Προς το παρόν είμαστε πιο πιστοί στους In The Nursery!
Τελευταία ερώτηση: υπάρχει κάποιο από τα άλμπουμ των In The Nursery που ξεχωρίζεις, το οποίο να θεωρείς ως το απόλυτο άλμπουμ σας;
Είμαι πολύ περήφανος από τη δουλειά που κάναμε στο Era, παρόλο που είναι ακόμα πολύ πρόσφατο. Δουλέψαμε πολύ σκληρά γι’ αυτό επί 9 μήνες και νομίζω πως είχαμε το καλύτερο πιθανό και επιθυμητό αποτέλεσμα. Είμαι σίγουρος ότι, κοιτάζοντας πίσω σε 5 χρόνια, θα βλέπω το Era με το ίδιο μάτι όπως τώρα, δηλαδή πολύ ιδιαίτερο και ολοκληρωμένο – και από άποψη παραγωγής.
