Ένα από τα πολύ ελπιδοφόρα σχήματα, όσον αφορά στην ανανέωση της jazz, οι Aronas, πρόκειται να επισκεφθούν την Αθήνα στα πλαίσια των εορτασμών για τα 10 χρόνια της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής. Ενόψει λοιπόν του live τους (Τρίτη 23/6, στην Τεχνόπολη) βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Νεοζηλανδό πιανίστα και ηγέτη της μπάντας, Aron Ottignon…
 |
Η μουσική σας αποτελεί ένα περίεργο μείγμα πολλών διαφορετικών μουσικών ειδών. Πώς θα τη χαρακτήριζες εσύ; Και πόσο δύσκολο είναι τελικά αυτή η πρόσμιξη να βγει πετυχημένη;
Πώς θα τη χαρακτήριζα; Tribal pop jazz ίσως! Μου είναι αρκετά δύσκολο να βγάλω νόημα με κάτι τέτοιο. Το πιο σημαντικό είναι να χρησιμοποιώ το πιάνο με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνω το κοινό να χοροπηδά καθ’ όλη τη διάρκεια μιας συναυλίας, αλλά και να τραγουδάει τους σκοπούς των τραγουδιών καθώς γυρνάει σπίτι. Δεν είναι εύκολο και δεν λειτουργεί πάντα καλά. Πιστεύω ότι ακόμα έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου ώστε να δημιουργήσω πάνω στη σκηνή τους ήχους και το είδος του σόου που έχω στο μυαλό μου.
Το σετ κρουστών που χρησιμοποιείς προσδίδει στη μουσική σου ένα πνεύμα από την Πολυνησία ή τον Νότιο Ειρηνικό γενικότερα. Γνωρίζοντας ότι κατάγεσαι από τη Νέα Ζηλανδία, θεωρώ ότι αυτό δείχνει το ενδιαφέρον σου για τους παραδοσιακούς ήχους της πατρίδας σου, έτσι δεν είναι;
Λατρεύω αυτά τα παραδοσιακά κρουστά της Πολυνησίας! Οι ήχοι κατά κάποιο τρόπο ζουν μέσα σε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Μου είναι πάντως δύσκολο να καταφέρω να τους μεταφράσω στους συνοδοιπόρους μουσικούς σε αυτή τη πλευρά του πλανήτη. Είναι όμως ένα όνειρο για εμένα να συνεργαστώ κάποτε με περκασιονίστες από τα νησιά Cook – κι ελπίζω να συμβεί κάτι τέτοιο στον τρίτο μου δίσκο. Ένα δυνατό μου στοιχείο είναι να δημιουργώ στο μυαλό μου τους στόχους και τα όνειρά μου, και έπειτα να τα υλοποιώ. Αλλά όντας στη διαδικασία να βρω και να μεταφέρω στη μουσική μου αυτούς τους ήχους, βρέθηκα στη μουσική της Καραϊβικής. Οπότε τώρα, αντί των ήχων της Πολυνησίας, έχω συνοδοιπόρο τον Samuel Dubois που παίζει steel pan (σ.σ.: είδος κρουστού που χρησιμοποιείται στην Καραϊβική, και ειδικότερα στο Τρινιντάντ), ο οποίος κατάγεται από εκεί (Τζαμάικα/Γρενάδα) και έχει μια υπέροχη αίσθηση αυτών των παραδοσιακών ρυθμών για τους οποίους συζητάμε. Γενικά με γοητεύει ο χορός και αυτή η up-tempo soca (σημ. soca είναι είδος μουσικής της Καραϊβικής) αλλά και τα κρουστά από τον Νότιο Ειρηνικό με κάνουν να χτυπιέμαι ανεξέλεγκτα! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να φέρω αυτά τα δύο είδη μαζί. Ας ελπίσουμε ότι ο Έλληνας θεός του groove θα πραγματοποιήσει την ευχή μου!.
Έχεις θεωρηθεί ως το παιδί θαύμα της jazz στην πατρίδα σου, σε πολύ μικρή ηλικία. Πώς αυτό επηρέασε τον τρόπο σκέψης σου τότε, αλλά και τη συνολική σου πορεία μέχρι τώρα;
Η πορεία μου μοιάζει με μια βόλτα με rollercoaster! Το να συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη μια καριέρα στην ηλικία των 10 είναι από μόνο του κάτι που σε διαφοροποιεί από τους συνομήλικούς σου. Το να αισθάνεσαι ή να ξέρεις το αληθινό σου ταλέντο σε τόσο μικρή ηλικία ήταν κάτι πολύ τρελό. Αλλά το γεγονός ότι αναγνωρίστηκα για αυτό εκείνη την περίοδο με βοήθησε πραγματικά. Με έβαλε μέσα στον κύκλο. Είχε κάτι το ωραίο να είσαι ένας jazz πιανίστας, στα 11 σου χρόνια. Το να βιώνεις τόσα πολλά πράγματα σε τέτοιες ηλικίες έχει βέβαια τα υπέρ και τα κατά του. Ένα από τα κατά του είναι η έλλειψη κατανόησης των ισορροπιών και τελικά η προσπάθεια να ζήσεις τόσα πολλά τόσο γρήγορα. Η υπομονή είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα, ή τουλάχιστον περίπου.
 |
Γιατί αποφάσισες να φύγεις από την Ωκεανία και να έρθεις στην Ευρώπη; Πόσο δύσκολο ήταν, αλήθεια, για σένα να εγκατασταθείς σε μια πόλη όπως το Λονδίνο;
Οι αγαπημένοι μου πιανίστες, όταν ήμουν μικρός, προέρχονταν από τη Νέα Υόρκη. Πάντα ήθελα να έχω την ευκαιρία να παίζω τη δική μου μουσική σε αυτή τη μαγική πόλη. Με τη μετακόμισή μου στο Λονδίνο βρέθηκα ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Αλλά πώς θα μπορέσω να εγκαταλείψω υπέροχες πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο ή η Αθήνα; Αισθάνομαι τυχερός για το ότι βρίσκομαι στην Ευρώπη, παίζοντας τα τραγούδια μου μπροστά σε υπέροχα ακροατήρια σε αυτές τις καταπληκτικές πόλεις. Επίσης, η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία βρίσκονται τόσο μακριά από όλα αυτά και στο παρόν στάδιο της καριέρας μου νομίζω ότι έχει σημασία για μένα να είμαι σε μια πόλη σαν το Λονδίνο, όπου μου δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου με σκληρότερο και καλύτερο ανταγωνισμό, ώστε να προσπαθήσω να επιτύχω στους δύσκολους στόχους τους οποίους έχω θέσει.
Προσωπικά γνωρίζω και κάποιες άλλες σπουδαίες jazz μπάντες από την Ωκεανία, όπως οι Necks για παράδειγμα. Υπάρχει ενεργή jazz σκηνή εκεί κάτω;
Είναι περίεργο που αναφέρεις τους Necks γιατί είναι μια από τις αυθεντικές μου πηγές έμπνευσης πίσω από τη δημιουργία της μουσικής των Aronas! Οι jazz σκηνές στη Νέα Ζηλανδία, στο Σύδνεϋ και στη Μελβούρνη είναι για μένα σπουδαίες και υπήρξαν η ραχοκοκαλιά και οι μέντορες της μουσικής μου ανατροφής. Βρίσκω κάπως δύσκολο, τώρα, να σου πω με ακρίβεια κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της jazz της Ωκεανίας. Υποθέτω ότι είναι ακόμα μικρή για τα παγκόσμια δεδομένα. Αλλά μην παρεξηγηθώ, μπάντες σαν τους Necks ή τους Fat Freddy’s Drop είναι αυθεντικοί και μοναδικοί (τουλάχιστον για αυτό το μέρος του κόσμου).
Σας έχω δει live στο Roskilde Festival το 2007 και από όσο θυμάμαι, τα μέλη των Aronas δεν ήταν τα ίδια με αυτά που βλέπω σε κάποιες πιο πρόσφατες εμφανίσεις που έχω πετύχει στο internet. Το στάτους της μπάντας αλλάζει συχνά;
Σε αυτό το στάδιο, προσπαθώ να βρίσκω τους καλύτερους μουσικούς, και το γεγονός ότι δεν έχω κάποια μουσική οικογένεια στο Λονδίνο σημαίνει ότι πρέπει να συνεργάζομαι με όποιους από αυτούς είναι διαθέσιμοι. Το όμορφο είναι, νομίζω, ότι πάντα μοιάζω να βρίσκω εξαιρετικούς μουσικούς – μουσικούς οι οποίοι ενστερνίζονται και αυτοί το όραμα των Aronas – επομένως ο κύριος ήχος της μπάντας πάντα τελικά λάμπει. Έχει και αυτό το στοιχείο ένα έντονο ενδιαφέρον και επιπλέον νομίζω ότι με έχει ενδυναμώσει και ως ηγέτη σχήματος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο περκασιονίστας Sam Dubois είναι αναντικατάστατος στο line up των Aronas!.
Το ντεμπούτο των Aronas είναι κάπως δύσκολο να βρεθεί. Νομίζω ότι πρωτοεκδόθηκε το 2005, επανεκδόθηκε το 2007 με διαφορετικό εξώφυλλο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ποια είναι η ιστορία του;
Όλο το άλμπουμ ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο, με χρήματα που κέρδισα παίζοντας σαν session πιανίστας στο Σύδνεϋ. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία που μου έμαθε πολλά αυτός ο πρώτος δίσκος – και δυστυχώς το να προσπαθείς να κάνεις κάτι τόσο διαφορετικό σημαίνει πολλές φορές ότι η βοήθεια που θα σου προσφερθεί από άλλους θα είναι ελάχιστη. Παρόλα αυτά είχε προταθεί στην Αυστραλία ως ο καλύτερος jazz δίσκος. Δυστυχώς όμως δεν κέρδισα το βραβείο (γέλια!). Τώρα πάντως ζω στο Λονδίνο και μέσω της Caramba Spectacles έχει δημιουργηθεί η ευκαιρία για έναν δεύτερο δίσκο, ο οποίος μάλιστα θα γίνει κανονικά χωρίς τίποτα καλλιτεχνικούς λόξυγκες ή αστείες συμφωνίες με δισκογραφικές εταιρείες.
Έχεις κατά νου δηλαδή κάποιον δεύτερο δίσκο;
Ναι, θα λέγεται Digging Tunnels. Η Caramba Spectacles βοηθάει ιδιαίτερα σε αυτό τον δεύτερο δίσκο, ο οποίος λογικά θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή πριν τα Χριστούγεννα και θα είναι εύκολο να τον βρει κανείς, εφόσον οι σχέσεις με τους ευυπόληπτους online διανομείς δεν διαταραχθούν! Είναι λίγο δύσκολο μιας και έχουμε να κάνουμε μια επιλογή από πάνω από 30 τραγούδια που υπάρχουν σαν demo. Για αυτό λοιπόν, ελάτε στο live στην Αθήνα…Μπορεί να κάνουμε μια twitter/facebook/youtube ψηφοφορία για τα κομμάτια που πρέπει να διαλέξουμε (γέλια!).
Ποιο είναι ακριβώς εκείνο το συστατικό που κάνει επιτυχημένη μια συναυλία για σένα; Μπορείς να θυμηθείς μια που έχει μείνει στο μυαλό σου;
Έχοντας μια μπάντα η οποία παίζει τόσο σφιχτά, με κάνει να ανατριχιάζω! Όπως και το συναίσθημα που αισθάνομαι στη συνέχεια, ότι τα αυτιά του κοινού έχουν εκτεθεί σε μια τόσο καινούργια ηχητική εμπειρία αυθεντικής μουσικής. Νομίζω ότι η συναυλία που δώσαμε για να παρουσιάσουμε το πρώτο άλμπουμ, το Culture Tunnels, στο Σύδνεϋ, ήταν πολύ ξεχωριστή και μου έρχεται εύκολα στο μυαλό. Ήταν η αρχή….
Αλήθεια τι να περιμένουμε από το αθηναϊκό live των Aronas;
Θα μας άρεσε να βγούμε στο live φορώντας παραδοσιακά ελληνικά κουστούμια, αναρωτιέμαι αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Για να είμαι ειλικρινής είμαι ενθουσιασμένος για το live, μιας και γνώριζα μια ελληνική οικογένεια στο Σύδνεϋ, η οποία μου πρότεινε να ονομάσω την μπάντα Aronas, το οποίο είναι ελληνικό όνομα, έτσι δεν είναι; Θα παίξουμε όλα τα παλιά μας κομμάτια, καθώς και μερικά καινούργια που πιθανόν να μπουν στον νέο δίσκο. Ένα είναι σίγουρο… Θα είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία για εμάς να παίξουμε στην Αθήνα και ελπίζουμε να το ανταποδώσουμε στο κοινό και να δώσουμε μια εξαιρετική Aronas παράσταση! Θα προσευχηθώ στον Έλληνα θεό του groove που σου ανέφερα και πριν να κοιτάξει λίγο και προς τα εμάς.
