Το ντουέτο του με τη Neneh Cherry στο “7 Seconds” το 1994 τον εκτόξευσε σε Ευρώπη και Αμερική, όμως σήμερα ο Youssou N’Dour, στα 50 του χρόνια, αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσέβαστα μουσικά εμβλήματα σε παγκόσμια κλίμακα. Ως πρέσβης καλής θελήσεως της UNICEF και βαθύτατα ευαισθητοποιημένος σε θέματα που αφορούν κάθε πλευρά της ζωής των ανθρώπων της Αφρικής, μας επισκέπτεται στις 22 Απρλίου στο Ποδηλατοδρόμιο Ο.Α.Κ.Α για να στηρίξει το έργο της Eλληνικής Δράσης Αφρικής (Action Africa). Η σύντομη συνομιλία που είχαμε μαζί του κύλησε κάπως έτσι...
 |
Από την εποχή που ήσουν ο «μικρός πρίγκιπας του Ντακάρ», σήμερα συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους 100 ανθρώπους του πλανήτη με τη μεγαλύτερη επιρροή. Ποιες εμπειρίες σε έχουν καθορίσει και ποιο είναι το «μάθημα» που κέρδισες από μία τέτοια πορεία ζωής;
«Στη ζωή μου είχα την τύχη να γευτώ θαυμάσιες εμπειρίες και αναμένω πολλές ακόμη να ζήσω! Η σημαντική συνάντησή μου με τον Peter Gabriel τη δεκαετία του 1990 – η οποία με σύστησε ευρύτερα στον κόσμο – ο Bono των U2 και η Neneh Cherry, είναι άνθρωποι που με βοήθησαν πολύ στο να κτίσω και να εξελίξω την καριέρα μου. Το κυριότερο μάθημα για μένα είναι όταν κάποιος σε αποκαλεί «οδηγό ή αρχηγό», οφείλεις να φροντίζεις με ευλάβεια το «μήνυμα» που κουβαλάς. Και είναι κάτι που το κάνω μέσω των στίχων των τραγουδιών μου ήδη εδώ και 15 χρόνια».
Στο παρελθόν έχεις υποστηρίξει ότι «είναι πολύ δύσκολη ισορροπία το να διατηρείς τις ρίζες σου και να αφομοιώνεις και λίγο από τον Δυτικό κόσμο». Εσύ πώς έχεις καταφέρει να μεταφέρεις και να ενσαρκώνεις αυτή τη «διεθνή αίσθηση»;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συνταγή και σίγουρα κανείς δεν γνωρίζει όταν συνθέτει ένα κομμάτι την επιτυχία που θα έχει αυτό. Κανείς δεν σκέφτεται έτσι, απλά γράφουμε, παίζουμε μουσική και αν ο κόσμος αισθανθεί το ίδιο με εμάς, τότε κερδίζουμε. Πάντα μου άρεσε να αναμειγνύω τη μουσική μου παράδοση με την pop ή το rock. Είναι η δική μου γενικότερη οπτική της ζωής, δηλαδή να μπλέκω την παράδοση με το σήμερα».
 |
Έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου ως «griot-αφηγητή ιστορίων-περκασιονίστα-συνθέτη-MC και αρχηγό μπάντας». Ποιος από τους παραπάνω ρόλους σε εκφράζει και σε γεμίζει περισσότερο;
«Ω! Όλοι τους!»
Μίλησέ μας περισσότερο για τους Peter Gabriel, Neneh Cherry, Brian Eno και Fela Kuti...
«Ο Peter είναι θαυμάσιος, τόσο απίστευτος – και είναι φίλος μου. Τον θαυμάζω πολύ, παθιάζεται με ό,τι καταπιάνεται και φυσικά είναι εξαιρετικός μουσικός. Η Neneh είναι αδελφή μου, είναι μία αληθινή γυναίκα, μητέρα, γιαγιά και τόσο νέα! Ο Fela Kuti ήταν αρχηγός στην Αφρική, ο Bob Marley της ηπείρου μας. Συμπαθώ ιδιαιτέρως τον μικρότερο γιο του, Seun Kuti, ο οποίος είναι φτυστός και παίζει μάλιστα και με τη μπάντα του πατέρα του. Στ’ αλήθεια πολύ καλός».
Έχουν περάσει 30 χρόνια από όταν άνοιξες τα φτερά σου τόσο προς το αμερικάνικο όσο και προς το ευρωπαϊκό κοινό. Ποιο είναι το μότο της ζωής σου μετά από τόσα χρόνια;
«Να παραμένεις αληθινός και κοντά στους ανθρώπους οι οποίοι σε «έκτισαν» και σε εξέλιξαν. Το γεγονός ότι εξακολουθώ να μένω στη Σενεγάλη, όπως πάντα, με βοηθάει να είμαι 100% Αφρικανός. Κάθε μέρα ξυπνάω και σκέφτομαι πόσο ευλογημένος είμαι που ζω μέσα από το πάθος μου, τη μουσική και να μοιράζομαι τα πιστεύω μου με τόσο κόσμο...».
 |
Ως πρεσβευτής της UNICEF και αφοσιωμένος ακτιβιστής έχεις ασχοληθεί εδώ και πολλά χρόνια με θέματα που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα (Διεθνής Αμνηστία, Live 8, Anti Apartheid, Global Digital Solidarity Fund). Tι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όσους παραμένουν αδιάφοροι ή κρατούν μία επιφανειακή στάση γύρω από τα προβλήματα που μαστίζουν την Αφρική;
«Τι μπορώ να τους πω; Δεν ξέρω, θα ήθελα να τους παροτρύνω να κοιτάξουν και τη θετική πλευρά της ιστορίας, όσα καλά έχουν γίνει σε αυτό τον τόπο. Η Αφρική δεν είναι μόνο aids, μιζέρια και πόλεμος. Έχουμε μουσική, θαυμάσιους αθλητές και πλούσια κουλτούρα και, όπως πάντα λέω, οι διαφορές μάς κάνουν πλούσιους, όχι το αντίθετο. Η άγνοια είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή...».
Ποιες είναι οι βαθύτερες σκέψεις σου για τον νεοεκλεγέντα Αμερικανό Πρόεδρο Barack Obama; Υπάρχει τελικά ελπίδα για ουσιαστική αλλαγή ή ό,τι εννοείται με αυτό;
«Ήμουν κι εγώ ένας από τους εκατομμύρια ευτυχισμένους και περήφανους ανθρώπους που χάρηκαν στο μέγιστο με αυτή την εκλογή. Ήταν ο καλύτερος και έφτασε επιτέλους η ώρα για μία αλλαγή στο τοπίο της Αμερικής. Είμαστε όλοι δίπλα του κι ας μην είμαστε Αμερικανοί».
Την τελευταία φορά που επισκέφθηκες την Ελλάδα ήταν το 1988 στο πλαίσιο της Διεθνούς Αμνηστίας. Και τώρα έρχεσαι ξανά για έναν ανάλογο φιλανθρωπικό σκοπό (Action Africa). Τι εμπειρία αποκόμισες τότε από το ελληνικό κοινό και τι να αναμένουμε από την νέα σου εμφάνισή στις 22 Απριλίου;
«Θα κάνουμε ένα τεράστιο πάρτι. Η τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα με άφησε με τις καλύτερες αναμνήσεις και πραγματικά είμαι ενθουσιασμένος που έρχομαι ξανά με την δωδεκαμελή μπάντα μου. Θα προσφέρουμε μία απολαυστική αφρικανική φιέστα με κρουστά, χορό και καλή διάθεση. Ανυπομονώ να μοιραστώ τη μουσική μου με τους Έλληνες!»
