Είναι η δεύτερη φορά που μιλώ με τον 34χρονο James Lavelle και σήμερα είναι ακόμη πιο ευδιάθετος. Δεν μασάει τα λόγια του. Έχει μαλώσει με κάθε έννοια περί politically correctness. Κι έχει μια καλή ατάκα για οτιδήποτε τον ρωτήσεις….
 |
Ηχογράφησες το War Stories στο ίδιο στούντιο με τα Desert Sessions του Josh Homme…
«Ήθελα να πετύχω μια αίσθηση απομόνωσης που δεν θα είχα κάπου αλλού. Ήθελα συνθήκες ερημίτη, ώστε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα μου albums. Βοήθησε σε αυτό και η συνεργασία με τους Autolux, φυσικά».
 |
Το War Stories είναι ένα εξαιρετικό, αν και ελαφρώς αποπροσανατολισμένο, album. Σαν να μην έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά να πετάει στον άνεμο.
«Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα παντού κι όχι μόνο στη μουσική. Όλα είναι μπερδεμένα μεταξύ τους και δεν μπορείς να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο. Παλιότερα, τα όρια, λόγου χάρη, μεταξύ της hip hop και της rock κουλτούρας ήταν ευδιάκριτα. Τώρα θα δεις indie kids με χρυσά κοσμήματα σαν μαύρους ράπερ και χιπχοπάδες να ακούνε τα albums της DFA. Δεν είναι απαραίτητα άσχημο βέβαια αυτό. Σημαίνει ότι οι επιρροές της κάθε κουλτούρας έχουν βρει χαραμάδες αλληλεπικοινωνίας. Τα όρια και τα σύνορα σπάνε. Το ίδιο προσπάθησα να κάνω κι εγώ με το War Stories».
Δεν φοβάσαι μήπως οι διάφοροι καλεσμένοι τραγουδιστές που έχεις κάθε φορά «καπελώνουν» εσένα, ως τον ιθύνοντα νου πίσω από το album;
«Δεν το ένιωσα ποτέ μου έτσι. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς είναι και καλοί μου φίλοι και η σχέση μας είναι δοκιμασμένη στο παρελθόν. Επιπλέον, τους δίνω αρκετό δημιουργικό έδαφος να βάλουν τις δικές τους ιδέες και τους δικούς τους στίχους στα τραγούδια που ερμηνεύουν. Οι UNKLE ναι μεν είμαι εγώ, αλλά όλοι οι υπόλοιποι είναι ένα απολύτως ζωτικό κομμάτι του τελικού αποτελέσματος».
 |
Το arty farty και αφηρημένο artwork ποιος το επιμελείται; Αυτό του limited edition του War Stories είναι απίστευτο.
«Είναι φωτογραφίες που πήρα όσο ήμουν στην έρημο και μερικά έργα ζωγραφικής τα οποία μου αρέσουν».
Κι η ιδέα για την instrumental εκδοχή του album δική σου ήταν;
«Ναι, γιατί σκέφτηκα ότι, παρόλο που εμένα δεν είναι ακριβώς του γούστου μου, μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι που να «ψήνονται» για λούπες και drum-n-bass κόλπα στην κονσόλα. Και ήθελα να τους κάνω το χατίρι».
Τι ακριβώς έχεις κατά νου να μας παρουσιάσεις σε οπτικό επίπεδο στη συναυλία της 28ης Ιουνίου;
«Σκέφτομαι κάτι εφάμιλλο των σόου των Nine Inch Nails, των Massive Attack και των Chemical Brothers. Ειδικά σχεδιασμένα οπτικά εφεδάκια φτιαγμένα από ειδικούς και τις καλύτερες τεχνικές φωτισμού που θα δεις ποτέ σε ένα live rock act!».
 |
Και τι προτείνεις να καταναλώσω ώστε να απολαύσω τη συναυλία των UNKLE καλύτερα;
«Ένας συνδυασμός χόρτου κι Ecstasy νομίζω πως θα σε κάνει να τα δεις όλα τρισδιάστατα».
Πού γουστάρεις περισσότερο να παίζεις; Σε μεγάλα, ανοιχτά φεστιβάλ ή σε club;
«Και τα δυο! Αν και τα τελευταία χρόνια καραγουστάρω να πηγαίνω στο Βερολίνο και σε πόλεις όπως η Βουδαπέστη, που έχει μια πολύ δραστήρια ηλεκτρονική σκηνή. Τα καλύτερα DJ set μου τα κάνω στο λονδρέζικο Fabric και το καλύτερο live των Unkle το έδωσα πρόσφατα στο Brixton Academy».
Ο Γάλλος συνάδελφός σου, ο Sebastian Tellier, πρόσφατα κατέβηκε ως υποψήφιος στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Θα έκανες κάτι παρόμοιο;
«Ωχ, θεέ μου μη με ρωτάς για θεσμούς-σκουπίδια. Είπαμε να μιλήσουμε για πράγματα που να αξίζουν…».
