Η τελευταία μπάντα που εκβιάζει το hype μέσα από τις σελίδες του βρετανικού Tύπου. Το επόμενο group που σκαρφαλώνει στο βαγόνι της ταμπελοποίησης κάνοντας αυτό που το “House Of The Jealous Lovers” των Rapture μάς έμαθε να αποκαλούμε «dance punk». Και, βέβαια, o επόμενος εκπρόσωπος του απόδημου indie ελληνισμού που θέλει να διεκδικήσει το εγχώριο ενδιαφέρον μιλώντας broken greeklish. Yannis Philippakis ή Γιάννης Φιλιππάκης; Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής του Avopolis, ο ηγέτης των Foals και Nο47 στην cool list του ΝΜΕ για το 2008 εξηγεί γιατί η παρέα από την Οξφόρδη έχει κάτι διαφορετικό να πει…
 |
«Δεν θέλουμε να συγκαταλεγόμαστε στις dance-punk μπάντες του συρμού. Νομίζω ότι έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε από το να κοπιάρουμε έναν ήχο που καθιέρωσαν άλλοι. Συμφωνώ ότι τα πρώτα μας singles είχαν έναν πιο δυνατό χορευτικό electro ήχο, αλλά στο album τον έχουμε εμπλουτίσει. Υπάρχουν, για παράδειγμα, επιρροές από afrobeat…».
(Λίγο πριν, έχω κάνει το λάθος να του πω ότι δε μου φαίνεται τρομερά πρωτότυπος ο ήχος, αλλά σίγουρα καλά εκτελεσμένος… κι εκείνος παίρνει φόρα…)
«Δεν νομίζω ότι είναι ένα ακόμη pop album. Νομίζω ότι πρόκειται για έναν τρισδιάστατο πολυπολιτισμικό δίσκο (σ.σ. “3dimensional” και “multicultural” οι λέξεις που χρησιμοποίησε). Στο δεύτερο μισό του υπάρχουν και αρκετά πειραματικά στοιχεία. Είναι πολλά τα σημεία όπου δύο διαφορετικοί ήχοι συγκρούονται, καταστρέφοντας ο ένας τον άλλο και δημιουργώντας κάτι καινούργιο».
 |
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι συνέχεια δηλώνεις πως ακούς ετερόκλητα πράγματα, π.χ. minimal techno, ή ότι λατρεύεις τον Steve Reich…
«Μην ξεχνάς ότι είμαστε η πρώτη γενιά χωρίς κανένα σύνορο. Η γενιά του internet και του iPod, που αλληλεπιδρά μεταξύ της σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Όλοι μας, στη μπάντα, έχουμε φίλους σε όλον τον κόσμο που ακούνε τα πάντα, από Justin Timberlake μέχρι Daft Punk. Και εμείς φυσικά δοκιμάζουμε techno, folk, αφρικάνικη μουσική κ.ά.».
Να σου κάνω και την κλασική ερώτηση για το βάρος του hype από τα δημοσιεύματα και το σπρώξιμο των media, που στην περίπτωσή σου έχουν και πάρει και προσωπικό χαρακτήρα…
«Δεν νομίζω ότι έχουμε υπερεκτεθεί. Σίγουρα δεν είμαστε NME darlings στο βαθμό που αυτό συνέβη π.χ. με τους Klaxons. Και μάλλον το ότι δεν μας έχουν υποστηρίξει τόσο έντονα είναι θετικό. Για μένα, προσωπικά, είναι λίγο περίεργη αυτή η κατάσταση, αλλά προχωρώ. Ούτως ή άλλως, δεν βγαίνω πολύ έξω…».
 |
(Το οξφορδιανό background και οι επιρροές της μαμάς ανθρωπολόγου δεν κρατιούνται, αλλά ας γυρίσουμε στο ελληνικό κομμάτι της ιστορίας του). Ποια είναι η ιστορία σου και πώς εξηγείται το ελληνικό σου επώνυμο;
«Γεννήθηκα στην Αγγλία, ο πατέρας μου είναι Έλληνας και η μητέρα μου από τη Νότια Αφρική. Παρ’ ότι η καταγωγή μας είναι από την Κάρπαθο, ζήσαμε για κάποιο διάστημα στη Λέσβο εξαιτίας της έρευνας που έκανε η μητέρα μου. Από κει και πέρα, έχω έρθει κάποια καλοκαίρια…».
Αφού είστε τόσο δεκτικοί κι απορροφάτε τα πάντα, να περιμένουμε κι ελληνικές παραδοσιακές ηχητικές πινελιές στο μέλλον; Τι γνωρίζεις από ελληνική μουσική;
«Από σύγχρονη, όχι πολλά πράγματα. Ξέρω π.χ. τους Active Member, αλλά γενικά δεν μου προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο πατέρας μου και ο αδερφός του στην Κάρπαθο φτιάχνουν λύρες και παίζουν την τσαμπούνα (σ.σ. την προφορά της οποίας άλλο να τη διαβάζεις κι άλλο να την ακούς!). Εγώ ξέρω κάποιους παραδοσιακούς χορούς, π.χ. σούστα, και μου αρέσουν πάρα πολύ τα πολυφωνικά ηπειρώτικα. Είναι απίστευτα διονυσιακά. Πάντως, στο κομμάτι της σύνθεσης, η ελληνική παράδοση με έχει επηρεάσει υποσυνείδητα. Θαρρώ δεν υπάρχει κάτι αντιληπτό στα τραγούδια των Foals…».
 |
