Λίγο πριν την εκρηκτική, όπως αποδείχθηκε, συναυλία των Black Lips στο Gagarin, το Avopolis ήπιε μπύρες και είχε χαλαρή κουβέντα με τον Jared Swilley και τον Joe Bradley, στο bar του ξενοδοχείου όπου διέμεναν. Η κουβέντα περιείχε πολλά γέλια, αλήθειες, στιγμές rock ‘n’ roll, πολιτική και τις δύσκολες μέρες του group στο ξεκίνημα της καριέρας τους…
 |
Τα shows σας διακρίνονται από τη ζωντάνια και την υπερβολή. Για παράδειγμα ξερνούσατε πάνω στη σκηνή, μένατε γυμνοί και πολλές φορές είχατε ακόμα και…κοτόπουλα. Ποιος ο λόγος που το κάνατε; Γινόταν καθαρά για να προκαλέσετε;
«Αυτό ήταν κάτι που συνηθίζαμε να κάνουμε στο παρελθόν. Φυσιολογικό είναι πως θέλαμε να προκαλέσουμε, μιας και θέλαμε να μας μάθει ο κόσμος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ήμαστε μικροί και ανώριμοι και δεν παίζαμε καθόλου καλά. Οπότε έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας μάθουν. Τώρα όμως έχουμε μεγαλώσει, τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά και το μόνο το οποίο έχει απομείνει από εκείνες τις μέρες, είναι η ενέργεια που βγάζουμε πάνω στη σκηνή. Περισσότερο επικεντρώνουμε στο να παίζουμε καλά τη μουσική μας, και να ευχαριστιέται τα live μας ο κόσμος που έρχεται να τα δει».
Έχετε ισχυρές πολιτικές πεποιθήσεις; Ποιος ήταν ο λόγος που παίξατε στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη;
«Έχουμε ισχυρές πολιτικές απόψεις σαν άνθρωποι, αλλά όχι σαν μπάντα. Και παίξαμε στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη επειδή θέλουμε να παίξουμε οπουδήποτε μας δίνεται η δυνατότητα. Όπως, για παράδειγμα, έχουμε παίξει από άκρη σ’ άκρη του κόσμου. Τώρα περιοδεύουμε στην Ευρώπη και έχουμε παίξει και στη Βραζιλία, στην Ινδία, στην Κίνα και θα ξαναπάμε στην Αυστραλία. Όσον αφορά τις πολιτικές πεποιθήσεις, πιστεύουμε στην καλοσύνη και σ’ αυτή που βγάζουν οι άνθρωποι (την καλοσύνη). Δεν πιστεύουμε στο πολιτικό σύστημα, γιατί κανείς πολιτικός, στην ουσία, δεν νοιάζεται πραγματικά για τον κόσμο, αλλά μόνο για το συμφέρον του. Επομένως, αυτό που κοιτάμε είναι να περνάμε καλά και μέσα από τη μουσική μας να περνάνε και οι άλλοι καλά».
Ποια είναι η γνώμη σας για την πολιτική κόντρα μεταξύ Μπάρακ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον;
«Είμαστε αισιόδοξοι για τον Ομπάμα. Αν και ποτέ δεν ασχολήθηκα με την πολιτική στην Αμερική, μιας και δεν πιστεύω πως υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Παρόλα αυτά, βρίσκω αυτή την κόντρα συναρπαστική και διαφορετική. Οτιδήποτε πάντως και να βγει θα είναι καλύτερο από την απαίσια πολιτική του Bush».
Κάπου διάβαζα πως σας έχει απαγορευτεί να παίξετε στον Καναδά. Αληθεύει;
«Ναι, αληθεύει. Δεν μας επιτρέπουν. Ο Καναδάς είναι πολύ σκληρή χώρα. Επειδή είχα συλληφθεί κάποτε στην Αμερική, μου αφαιρέθηκαν κάποια δικαιώματα, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μη μου επιτρέπουν τα ταξίδια στον Καναδά. Είναι πραγματικά χαζό. Μπορώ να πάω σε όλες τις χώρες του κόσμου, εκτός από τον Καναδά. Είναι γελοίο. Και διαφωνώ κάθετα. Ο Καναδάς και η Αμερική είναι το ίδιο πράγμα στην ουσία και δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό τους».
Φήμες σας θέλουν να πρωταγωνιστείτε σε μια ταινία που τιτλοφορείται “Let It Be”. Ισχύει κάτι τέτοιο;
«Ναι, ισχύει. Κάποιοι άνθρωποι μας πλησίασαν αφού ήθελαν μια μπάντα να παίξει στην ταινία. Η ιστορία, με λίγα λόγια, αφορά μια μπάντα που λέγεται The Alter Boys, οι οποίοι ζούσαν στη Νέα Υόρκη του 1980 κατά τη διάρκεια που ήταν στα πάνω του το DIY rock κίνημα, με μπάντες όπως τους Replacements και τους Hüsker Dü. Είναι ένα τυπικό δράμα. H ιστορία είναι για μια μπάντα (Rainy Gates), που ξεκινά από τα χαμηλά και ξαφνικά γίνεται διάσημη και δεν μπορούν να διαχειριστούν την επιτυχία. Είναι μια κλασική ταινία με rock μπάντα. Θα μπορούσε να είναι η αμερικάνικη εκδοχή του βρετανικού 24 Hour Party People, που πραγματεύεται τη μουσική σκηνή του Manchester. Τώρα είμαστε στο σημείο όπου βρέθηκαν οι απαιτούμενοι πόροι για να γίνει η ταινία και αυτό που μας απασχολεί πλέον είναι πότε θα αρχίσουν τα γυρίσματα».
Θα υποδυθείτε τους εαυτούς σας;
«Παίζουμε μια διαφορετική μπάντα, αλλά θα είμαστε εμείς στην πραγματικότητα. Δεν είμαστε ηθοποιοί και δεν έχουμε κάνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Αλλά είμαι της άποψης πως καλό είναι να δοκιμάζεις σε ό,τι σου δίνεται η δυνατότητα».
Μ’ αρέσουν πολύ οι στίχοι σας. Έχουν σαρκασμό, black humor και είναι πιασάρικοι. Όλοι μαζί γράφετε το υλικό;
«Ναι, όλοι γράφουμε λίγο πολύ. Συνήθως όποιος γράφει το τραγούδι γράφει και τους στίχους, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Τυχαίνει πολλές φορές άλλος να γράψει τη μουσική και άλλος τους στίχους. Οι στίχοι δεν είναι προορισμένοι για να βγάζουν νόημα. Και δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να τους διαβάσουν και να τους καταλάβουν, αλλά πολλές φορές αυτό είναι ακατόρθωτο (γέλια!)».
Βρίσκετε χρόνο να κάνετε πρόβες, να τζαμάρετε, να γράψετε γενικά; Ρωτάω, γιατί διαρκώς περιοδεύετε, πέρσι μάλιστα κυκλοφορήσατε δύο albums.
«Δεν κάνουμε πρόβες. Έχουμε το τραγούδι στο μυαλό μας και μετά απλά το δοκιμάζουμε στο στούντιο. Πολύ συχνά, κάποιοι από εμάς μαθαίνουν τα τραγούδια στο στούντιο, την ώρα που τα ηχογραφούμε. Το τραγούδι παραμένει ζωντανό με αυτό τον τρόπο».
 |
Τί σας εμπνέει για να γράφετε τραγούδια;
«Μας εμπνέουν πολύ τα μαγικά μανιτάρια, οι βασιλιάδες, τα κορίτσια, η καταστροφή, η Αποκάλυψη… Το να ταξιδεύω και να είμαι συνεχώς στα πιο διαφορετικά και περίεργα μέρη του κόσμου αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης. Το σκηνικό αλλάζει συνεχώς, βλέπεις πώς οι άνθρωποι λειτουργούν και αγωνίζονται. Η εξουθένωση, ο θυμός... Όλα αυτά, σε συνδυασμό, αποτελούν τη έμπνευσή μας».
Ο ήχος σας είναι ιδιαίτερα απλός και «βρώμικος» και φαίνεται να είστε περήφανοι γι’ αυτό και να το διασκεδάζετε. Είναι αλήθεια;
«Είναι αλήθεια! Είναι απλός. Μ’ αρέσει που δεν είναι παραφορτωμένος στην παραγωγή. Προτιμώ να είναι απλός και ειλικρινής. Δεν μ’ αρέσουν οι μαλακίες και ο κόσμος δεν είναι ένα καθαρό μέρος. Άρα γιατί να είναι και η μουσική καθαρή; (γέλια!)».
Και η παραγωγή σας, όπως είπες, είναι πολύ απλή και θυμίζει αρκετά προγενέστερες εποχές, έχοντας ρετρό στοιχεία.
«Η ηχογράφηση έφτασε στο αποκορύφωμα της στη δεκαετία του 1960. Οι μηχανές ηχογράφησης, τα μικρόφωνα και όλα γενικά ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους και μας αρέσει πολύ αυτός ο ήχος. Μπορείς να συνεχίσεις να αλλάζεις τον τρόπο που γράφεις τραγούδια και μουσική, αλλά νομίζω πως η τεχνολογία ήταν στα καλύτερα της τότε. Έκτοτε ο ήχος έγινε ψηφιακός, τεχνικά επεξεργασμένος και δεν το προτιμώ σε καμία περίπτωση. Το rock ‘n’ roll πρέπει να ακούγεται όπως ακουγόταν στα sixties. Ωμό και βρώμικο. Αυτή είναι η άποψή μου».
Με ποιους καλλιτέχνες θα θέλατε να συνεργαστείτε;
«Θα ήθελα πολύ να συνεργαστούμε με τον Danger Mouse από τους Gnarls Barkley. Είναι και αυτός από την Αtlanta. Επίσης με τον Andre 3000 από τους Οutcast. Πάντως μέχρι τώρα έχουμε συνεργαστεί με τον King Khan που είναι από τον Καναδά και ζει στο Βερολίνο».
Τί σας αρέσει να ακούτε αυτή την περίοδο; Έχετε να μας προτείνετε κάτι συγκεκριμένο;
«Σίγουρα. O King Khan μάς αρέσει οπωσδήποτε. Οι Speech από το Seattle και από την Ατλάντα, μας αρέσουν οι punk rockers Carbonnas και οι Gentlemen Jessy που παίζουν power pop. Επίσης μας αρέσουν πολλές underground μπάντες από την περιοχή μας, και ακούμε πολύ rap αυτή την περίοδο, χωρίς καν να βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση».
Όταν ήσαστε πιο νέοι θέλατε να παραμείνετε underground ή να κάνετε μεγάλη επιτυχία;
«Δεν βρίσκω τον λόγο να μένεις στο underground. Όταν ήμουν 13, ναι, το ήθελα. Αλλά, μεγαλώνοντας και έχοντας περάσει πολύ δύσκολες στιγμές - ιδίως οικονομικά, όταν και δεν είχαμε χρήματα για τα απαραίτητα - εννοείται πως θέλαμε να μας μάθει ο κόσμος και να γίνει η ζωή μας καλύτερη και ευκολότερη. Και, όσον αφορά το underground, δεν υπάρχει λόγος να μείνεις εκεί. Γιατί δηλαδή ο κόσμος να ακούει Britney Spears και όχι μπάντες σαν εμάς; Γιατί να μην κάνεις καλή μουσική και να γίνεις γνωστός; Μόνο θετικό το βρίσκω και χαίρομαι πολύ που το έχουμε καταφέρει, ακόμα και αυτό. Γιατί και οικονομικά, παραδείγματος χάρη, δεν είμαστε στην περίοδο που δεν είχαμε να πάρουμε μπύρες από τα μαγαζιά, αλλά βγάζουμε περίπου, όσα χρήματα βγάζει και ένας καλός σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο στην Αμερική. Και από τη στιγμή που έχουμε περάσει τόσο δύσκολα, μόνο ευχάριστο είναι αυτό το γεγονός. Πάντως ο κόσμος μπερδεύεται με κάποιες έννοιες. Νομίζει πως επειδή βρίσκεται η φωτογραφία σου σε κάποιο περιοδικό, γίνεσαι αυτόματα rock star και έχεις όλα τα προβλήματα σου λυμένα. Αλλά δεν είναι έτσι».
Τελευταία ερώτηση και θέλω να μάθω για τα side projects σας. Αποτελούν ένα τρόπο να εκφράσετε τις διαφορετικές μουσικές επιρροές ή είναι ένας λόγος για να πειραματίζεστε με διαφορετικά πράγματα;
«Είναι και τα δύο. Είναι σαν να κάνεις διακοπές από το συγκρότημα και να αλλάζεις περιβάλλον, αφού συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους. Βασικά είναι ένας λόγος που μπορούμε να γίνουμε δικτάτορες (γέλια!), και να κάνουμε αυτό που ακριβώς θέλουμε σε κάθε ξεχωριστή φάση. Επίσης παίζουμε διαφορετικά τελείως απ’ ότι με τους Black Lips. Είμαστε πολύ δημιουργικοί άνθρωποι και είναι ωραίο να πειραματίζεσαι. Για παράδειγμα, ο Joe Bradley έχει κάνει την παραγωγή σε rap συγκρότημα».
