 |
Έκτο album. Οι Chemical Brothers δεν έχουν σίγουρα να αποδείξουν τίποτα. Αλλά μήπως τους σώθηκαν κι αυτά που έχουν να πουν; Λίγο περισσότερο από μια δεκαετία μετά το εκρηκτικό Exit Planet Dust που σηματοδότησε την έλευση του big beat, γίνονται και πάλι κυρίαρχοι του ηλεκτρονικού παιχνιδιού...
Στο Dig Your Own Hole (1997) έβαλαν στο μπλέντερ ψυχεδέλεια, χημικά και hip hop αναμνήσεις, δίνοντας νόημα στον (ακατάσχετο) θόρυβο της εποχής. To Surrender (1999) ήταν το απόλυτο peak, διονυσιακά house anthems και downtempo μελωδίες με μπόνους electro rock ύμνους. Τα πρώτα σημάδια κούρασης έρχονται το 2002 με το παρεξηγημένο, αλλά και σαφέστατα πιο ρηχό, Come With Us. Το Push The Button βγαίνει χωρίς τρομερές τυμπανοκρουσίες το 2005, στην Ελλάδα αποκηρύσσεται ως το «τσιφτετέλι Galvanize». Αλλά και παγκοσμίως δεν κάνει αίσθηση. Το We Are The Night κυκλοφόρησε και δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για το καλύτερο album των mancunians μετά το Surrender. Η δουλειά που θα εκπληρώσει τα πάντα ετοιμοπόλεμα κλισέ περί ωριμότητας, ο δίσκος που μαρτυρά ότι ο Tom Rowlands και ο Ed Simmons, με τη σφραγίδα established πατημένη στο βιογραφικό τους, πλέον δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Ακολουθούν το δικό τους ψηφιακό όνειρο φτιάχνοντας μουσική που απλά δεν ταξινομείται και μας βάζει να σπάμε το κεφάλι μας για να βρούμε νέους όρους. Tο We Are The Night, κομμάτι προς κομμάτι και κουβέντα προς κουβέντα...
NO PATH TO FOLLLOW
Απόλυτα εισαγωγικό κομμάτι με την παραπονιάρικη φωνή του Willy Mason να παραπονιέται ότι δεν υπάρχει μονοπάτι να ακολουθήσει. Αυτοαναφορικά εξομολογητικό...
TOM: «Έκανα back up στον υπολογιστή μου και συνειδητοποίησα ότι είχα αποθηκευμένα περίπου 50.000 αρχεία σχετικά με το album. Αυτό είναι το σημείο-κλειδί όταν κάνεις μουσική με υπολογιστές, να μην χάνεις τον προσανατολισμό, να διατηρείς ζωντανή την ιδέα που έχεις αρχικά στο μυαλό σου, εξερευνώντας παράλληλα τις τεχνολογικές δυνατότητες».
WE ARE THE NIGHT
Τα πράγματα σοβαρεύουν κατευθείαν, κλασικό “upbeat chemical track”. Θα ρεμιξαριστεί, θα λειτουργήσει στα clubs, κάποιοι θα χάσουν ορισμένα γραμμάρια παρασυρμένοι από τις synth καμπάνες του. Εμένα γιατί το drum part μού θυμίζει καλωδιωμένο post punk;
TOM: «Ο τίτλος του album προέρχεται από ένα ποίημα ενός καναδού μπίτνικ από τα 60s που λεγόταν Bill Bissett. Δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, ακούγεται όμως ενδιαφέρον κι αυτό πιστεύουμε ότι θα πει και ο κόσμος. Το ομώνυμο κομμάτι, το παίξαμε πρώτη φορά σε μια μεγάλη κατάληψη στη Βέρνη, έγινε χαμός... για μένα είναι κάτι σαν Kraftwerk kind of kraut rock».
ALL RIGHTS REVERSED
Καλώς τα παιδιά! Οι bros πάντοτε προσηλύτιζαν την αφρόκρεμα της βρετανικής pop, κλέβοντας λίγο hype. Ας υποδεχτούμε τους Klaxons σε μια προσπάθεια αναβίωσης των ένδοξων συνεργασιών με Noel Gallagher, Hope Sandoval, Richard Ashcroft, Bernard Sumner – Bobby Gilespie, Kele Okereke. Καλούτσικο, αλλά μια κατηγορία κάτω από τα παραπάνω...
TOM: «Η αρχική τους ιδέα όταν μπήκαν στο στούντιο ήταν να τραγουδήσουν σε στιλ Pink Floyd πάνω στο κομμάτι. Μας άρεσε η ιδέα, αλλά δεν πήγε καλά και καταλήξαμε διαφορετικά... Νομίζω πάντως ότι μοιραζόμαστε μαζί τους τις ίδιες βρετανικές επιρροές, ψυχεδέλεια και ηλεκτρονική χορευτική μουσική».
SATURATE
Οι αρχικές κόρνες παραπέμπουν σε φτηνά χημικά κέφια στην Ιμπίθα, γρήγορα όμως αντικαθίστανται από ένα υπέροχο minimal techno beat. Είπε κανείς ότι δεν παρακολουθούν τι παίζεται στη γερμανική σκηνή; Οι επικές κορυφώσεις τούς ανήκουν, είναι το προβλέψιμο σήμα κατατεθέν της ασύλληπτης παραγωγής τους. Αν έπρεπε να ακούσεις ένα κομμάτι, εδώ είσαι...
ED: «Θέλουμε η μουσική μας να σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως περίεργα, κάπως έξω από τα νερά σου. Δεν είμαστε υποχείρια των επιρροών μας ή κάποιου κανόνα. Πλέον έχουμε καταλάβει το δικό μας μουσικό χώρο, αλλά αυτό έχει να κάνει με το ότι υπάρχει ένας κοινός πυρήνας που μας κινητοποιεί, κάτι φυσικό όχι τεχνητό».
DO IT AGAIN
Τη μέρα που θα χάσουν την ικανότητα να βγάζουν κολληματικά hits, πιθανότατα θα κρεμάσουν τα laptops τους. Για την ώρα αυτό είναι το single, για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει με το “Get Yourself High”, η πιο μοντέρνα εκδοχή του hip house (το θυμάστε;), ένα πολυεπίπεδο track που ξεκινάει με το old skool electro riff και απογειώνεται με τα φωνητικά του Ali Love.
TOM: «Εγώ έβγαλα τη μελωδία κι εκείνος (σ.σ. ο Ali Love) τους στίχους. Ήταν μια πολύ καλή συνεργασία γιατί είμαστε ευέλικτοι. Όταν προέκυπτε κάτι καλύτερο κανείς δεν έμενε στο “αυτή είναι η ιδέα μου και δεν την αλλάζω”. Είναι πολύ βασικό να υπάρχει διάθεση συνεργασίας γιατί υπάρχουν άλλες φορές που κάθεσαι ώρες στο στούντιο και λες “Θεέ μου, αυτό δεν πρόκειται να δουλέψει ποτέ”».
DAS SPIEGEL
Το καρτουνίστικο εφέ με το μωρό που γελάει (ή μήπως κλαίει;) αλλάζει τον τόνο από το προηγούμενο πανηγύρι. Μια γλυκερή λούπα γυρίζει οκτώ χρόνια πίσω, όταν το “Asleep From Day” διαδεχόταν το “Sunshine Underground” στη μέση του Surrender. Οι ονειρικές μελωδίες ήταν πάντα δυνατό σημείο των Bros. Μόνο που είχαν πολύ καιρό να γράψουν κάποια αξιοσημείωτη...
ED: «Είμαστε στο προσκήνιο αρκετά χρόνια πλέον. Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν συνδέσει τις μουσικές μας με συγκεκριμένες περιόδους της ζωής τους, πολλοί μεγάλωσαν μαζί μας. Τους αρέσει να θυμούνται που μας είδαν live, με ποια παρέα, πώς ήταν τότε. Το βρίσκω πολύ όμορφο».
THE SALMON DANCE
Πολλά καλοκαιρινά freestyle DJ sets θα ανοίξουν με την αναγγελία του Fatlip για το «χορό του σολομού». Οι Chemicals βαδίζουν στα χνάρια του υπερεπιτυχημένου πρότζεκτ Gnarls Barkley, άλλωστε, το We Are The Night προμοτάρεται με βασικό μότο «ο ήχος του καλοκαιριού». Δε θα μας έλειπε αν έλειπε, ακούγεται περισσότερο ως funky ανάσα στου δρόμου τα μισά...
TOM: «Είναι τελείως φρέσκο κομμάτι. Θυμίζει το hip hop των 80s, De La Soul, Digital Underground ή κάτι τέτοιο επινοημένο ξανά. Ένα είδος αναζωογονημένου acid hip hop που σίγουρα χρειάζεται καλή πίστη από όσους περιμένουν όλοι οι δίσκοι μας να ακούγονται ίδιοι».
BURST GENERATOR
Ουάου! Ό,τι και να πεις για τη μαστοριά στην κονσόλα των δύο nerds από το Μάντσεστερ είναι λίγο. Ένα διαστημικό track, ούτε ακριβώς για πίστα ούτε για σαλόνι. Χαοτικό αποτέλεσμα, απίστευτο μπλέξιμο κιθαριστικού riff και techno tune, απόλυτο τριπαριστό φινάλε. Θα είναι κορυφαίο live...
ED: «Δεν αισθανόμαστε περιορισμένοι στη χρήση οργάνων, δεν υπακούμε σε νόρμες. Σε αυτό το album είχαμε σπουδαίους μουσικούς π.χ. στο πιάνο ή στο μπάσο, αλλά συνεχώς σκαλίζουμε το υλικό μας, καθώς προχωράμε την ενορχήστρωση. Χρησιμοποιούμε ό,τι υπάρχει στη διάθεσή μας προκειμένου να αποδώσουμε τη μουσική που έχουμε στο μυαλό μας».
A MODERN MIDNIGHT CONVERSATION
Ο Giorgio Moroder θα το ακούει περήφανος, η Donna Summer θα θυμάται περασμένα μεγαλεία και θα αισθάνεται “loved”, πολλά ηδονικά φιλιά θα πέσουν τη στιγμή που τα ανεπαίσθητα girly φωνητικά του Patric Adams θα μολύνουν με σεξ την ατμόσφαιρα. Καυτό...TOM: «Καμιά φορά φτιάχνεις κομμάτια που ακούγονται στο στούντιο διαζευγμένα από την πραγματικότητα. Τελειώνοντας ένα κομμάτι λες «είναι το καλύτερο που έκανα ποτέ» κ.λπ., κι απογοητεύεσαι όταν δεν λειτουργεί σε κάποιον άλλον. Αν όμως δουλέψει μπροστά σε 10.000 κόσμο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι καλό».
BATTLE SCARS
Lo-fi μελαγχολικό βαλσάκι με τον πιτσιρικά τροβαδούρο Willy Mason στα φωνητικά (μέρος των οποίων παίζει και στο εναρκτήριο κομμάτι). Ίσως η πιο εσωτερική στιγμή, το είδος του κομματιού που στα προηγούμενα albums τραγουδούσε η Beth Orton…
ED: «Είναι ωραίος τύπος ο Willy. Όταν συναντηθήκαμε εξερευνούσε οδηγώντας στην Αγγλία. Νομίζω ότι αυτό το πνεύμα περιπέτειας φάνηκε στο κομμάτι, στιχουργικά και ηχητικά. Ενεργοποιεί τη φαντασία, έχει σουρεαλιστικές εικόνες, αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε».
HARPOONS
Ίσως το πιο αδιάφορο κομμάτι, ένα πεταμένο ambient για να κλείσουν οι διακόπτες που ήδη έχουν κατέβει. Ξεχνιέται γρήγορα...
ED: «Το κριτήριο για να συνεργαστούμε με κάποιον είναι απλά να μας αρέσει η δουλειά του. Δεν έχουμε πλέον είδωλα κι έτσι θέλουμε να δουλεύουμε με σύγχρονούς μας που έχουν κάτι να πουν, που κάνουν συναρπαστική μουσική»
TOM: «Βέβαια, είναι άλλο πράγμα να δουλεύεις με κάποιον που έχει την κληρονομιά του Bernard Sumner κι άλλο με κάποιον που ανακάλυψες ακούγοντας κάτι δικό του, όπως π.χ. ο Ali ή οι Midlake».
THE PILLS WON’T HELP YOU NOW
Ενδιαφέρων τίτλος, τι γίνεται; Οι bros αποκηρύσσουν το ίδιο το όνομά τους; Κανείς δεν ξέρει τι είδους mind game είναι αυτό, παρασέρνουν πάντως τους Midlake σε ένα κατατονικό φινάλε, σε άλλο ένα τυπικό κομμάτι κλεισίματός τους. Τα φωνητικά του Tim Smith υπενθυμίζουν σε μια υπνωτική ατμόσφαιρα ότι ξημέρωσε πια και αρχίζουν τα δύσκολα...
TOM: «Θα είναι όμορφο καλοκαίρι, έχουμε ένα καινούριο δίσκο που αγαπάμε, πολλά φεστιβάλ μπροστά και πολλά νέα τραγούδια που ανυπομονούμε να παίξουμε. Θα έχει πλάκα».
Για άλλη μια φορά in dust we trust…
