Με αφορμή το ντεμπούτο album του, ο 26χρονος Κώστας Καραμήτας βγάζει για λίγο την Tokyo Mask του και διευκρινίζει...
To Hinterlands κυριαρχείται από μια σχεδόν εφιαλτική ατμόσφαιρα. Συνδέεται με κάποιον τρόπο με τη ψυχολογία σου την περίοδο παραγωγής του δίσκου ή μια σκοτεινή χροιά είναι κάτι που χαρακτηρίζει πάντα τη μουσική σου;
Με γοητεύει η μυστηριώδης ατμόσφαιρα στη μουσική γενικότερα και ίσως αυτό να βρίσκει το δρόμο του σε ό,τι φτιάχνω. Νομίζω ότι είναι θέμα αισθητικής κυρίως. Κάθε δίσκος μιλάει στη δική του γλώσσα με τους δικούς του κανόνες.
Ποιο συναίσθημα είναι πιο δύσκολο να αποδώσεις ηχητικά και ποια θα ήθελες να είναι η πρώτη αντίδραση ενός ακροατή στη δικιά σου μουσική;
Ο ακροατής είναι ελεύθερος. Τη στιγμή που ακούει τη μουσική, τη δημιουργεί ο ίδιος από την αρχή. Θα νιώσει αυτό που είναι να νιώσει. Όλα επιτρέπονται. Δεν θέλω να μεταφέρω κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Θέλω να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνει μια μικρή τελετουργία.
Μετά το πρώτο προσωπικό σου album ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με μουσικά όργανα, να εξελίξω την αισθητική του ήχου μου και να δουλέψω αρκετά πάνω στον τομέα του live.
Τη μεταφορά ποιου μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη θα ήθελες να ντύσεις μουσικά;
Σίγουρα το “Highrise” του James Ballard. Γενικώς ο,τιδήποτε από Ballard.
Αυτήν την περίοδο σπουδάζεις στην Πάτρα. Μπορείς να μας περιγράψεις τι συμβαίνει με την εκεί μουσική σκηνή;
Η Πάτρα έχει δύο σημαντικά προβλήματα. Δεν έχει χώρους για live και δεν έχει δισκάδικα. Ειδικά το θέμα με τα δισκάδικα είναι κάπως απογοητευτικό. Από την άλλη, το αξιοθαύμαστο με την Πάτρα είναι ότι έχει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τη μουσική σε σχέση με τον πληθυσμό της.
Τι υπάρχει στη ζωή πέρα από τη μουσική;
Με λίγη καλή διάθεση βρίσκεις ενδιαφέρον στα πάντα. Το καλό φαγητό και οι μπίρες με καλή παρέα είναι σαν μουσική στ’ αυτιά μου. Και κανένα βιβλιαράκι πού και πού για να μην σκουριάσουμε.
