 |
Ο Χάρης Συμβουλίδης μίλησε με τον Chris και την Carla -το αγαπημένο στο ελληνικό κοινό ντουέτο- τόσο για το νέο άλμπουμ, όσο και για τις διαφορές τους από τους Walkabouts και τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό...
Το νέο σας album Fly High Brave Dreamers είναι αφιερωμένο στη μνήμη των Grant McLennan και Arthur Lee. Τι σήμαιναν για εσάς αυτοί οι άνθρωποι;
Chris: «Νομίζω πως το ότι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν και οι δύο μέσα στην ίδια χρονιά ήταν σημαντικός παράγοντας για αυτή την αφιέρωση. Για εμάς ήταν κάτι σαν ιστορικό ορόσημο, γιατί, όταν ξεκινήσαμε με τους Walkabouts, οι Love και οι Go Betweens ήταν τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Στάθηκαν τεράστιες επιρροές για εμάς και η αναγνώριση αυτή βρίσκεται πίσω από την αφιέρωσή μας».
Carla: «Όταν στην αρχή της καριέρας μας ανοίξαμε μια συναυλία των Go Betweens στο Σηάτλ το θεωρήσαμε ως το ψηλότερο σημείο που είχαμε φτάσει. Στον Arthur Lee θαυμάζαμε όχι μόνο το συναίσθημα και την εξυπνάδα των συνθέσεών του, αλλά και το γεγονός πως έκανε rock μουσική εντάσσοντας σε αυτή πνευστά και χάλκινα όργανα».
Η νέα σας δουλειά είναι η πρώτη σας ως ντουέτο εδώ και εννιά χρόνια. Γιατί σας πήρε τόσο πολύ;
Carla: «Δεν ξέρω...ήμασταν απασχολημένοι με τα albums του συγκροτήματος, ο Chris έβγαλε δύο τουλάχιστον σόλο δουλειές, έκανα κι εγώ μία...»
Chris: «Πάντως είναι βέβαιο ότι δεν περάσαμε το διάστημα αυτό βλέποντας τηλεόραση!».
 |
Θεωρείτε πως το Fly High Brave Dreamers συνεχίζει από εκεί όπου είχε σταματήσει το Swinger 500; Ή το βλέπετε ως κάτι το ολότελα καινούργιο;
Chris: «Δεν το βλέπουμε ως συνέχεια, το Swinger 500 δημιουργήθηκε σε μια φάση όπου συνέβαιναν πολλά με τη μπάντα, αλλά και στην προσωπική μου ζωή και με την Carla επίσης. Το album αυτό απηχεί αυτή τη κατάσταση και δεν θέλαμε να ξαναγυρίσουμε νοητικά εκεί, γιατί βασικά δεν ήταν μια καλή περίοδος. Νομίζω πως το Fly High Brave Dreamers σηματοδοτεί το πού θέλουμε να στέκονται οι Chris & Carla τώρα, στο παρόν».
Carla: «Για μένα είναι και ένα είδος γιορτής, η επιβεβαίωση ότι ακόμα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί και ανεξάρτητα από τη μπάντα, ως δύο άτομα, και να νιώθουμε πως αυτό σημαίνει κάτι».
Τι σας δίνει ως καλλιτέχνες το να δουλεύετε ως ντουέτο, ανεξάρτητα από τους Walkabouts;
Chris: «Πρώτα-πρώτα σημαίνει μια πιο άμεση επικοινωνία, καθώς έχουμε να κάνουμε με μονάχα ένα άλλο πρόσωπο. Επίσης, με την Carla δουλεύουμε περισσότερο καιρό από ότι μαζί με τα άλλα μέλη της μπάντας. Και δεν είναι ότι δεν αισθανόμαστε ως μια δεμένη οικογένεια μαζί τους, θα έλεγα απλά ότι με την Carla επικοινωνούμε και σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Είναι απόλαυση να παίζεις με τους Walkabouts, αλλά είναι όμορφο καμιά φορά να κάνεις τα πράγματα και λίγο πιο απλά».
Carla: «Και βέβαια το να δουλεύουμε μαζί μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε και με άλλους μουσικούς, μια μπάντα βασικά από τη Σλοβενία, όπου ηχογραφήσαμε το Fly High Brave Dreamers».
Chris, είχες πει σε μια παλιότερη συνέντευξή σου ότι είναι δύσκολο να ξαναδημιουργείς τον εαυτό σου. Πόσο δύσκολο παραμένει κάτι τέτοιο;
Chris: «Έτσι όπως το βλέπω, υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι δρουν μέσα σε πολύ συγκεκριμένα ηχητικά πλαίσια, ενδιαφερόμενοι να εξερευνήσουν μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική. Δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορώ να σκεφτώ παραδείγματα μουσικών που, παρότι έμειναν για χρόνια μέσα σε ένα καλά οροθετημένο πεδίο, έκαναν θαυμάσια πράγματα, ξαναδημιούργησαν τον εαυτό τους με επιτυχία. Άλλοι πάλι έχουν ένα πολύ πιο εκτεταμένο πεδίο και εννοούν το να ξαναδημιουργούν τον εαυτό τους με πολύ δραστικές αλλαγές ύφους. Εμείς στεκόμαστε νομίζω κάπου στη μέση. Δεν μας αρέσει να μένουμε σε ένα μόνο πράγμα, αλλά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς από μας ότι θα κάναμε ποτέ έναν reggae ή new age δίσκο».
Carla: «Ως ακροατές μπορούμε να ακούσουμε αρκετά διαφορετικά πράγματα. Ως μουσικοί όμως νιώθουμε μεν ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μας αφορούν, αλλά χωρίς να εγκαταλείπουμε ένα γενικότερο rock πλαίσιο».
 |
Πόσο άνετα νιώθετε όταν οι κριτικοί σας βαφτίζουν ως μια alternative rock μπάντα;
Chris: «Ποτέ δεν μου άρεσε η ονομασία alternative. Εναλλακτικό σε τι ακριβώς; Alternative υποτίθεται πως είναι και οι Radiohead, είναι μάλιστα από τα εμβληματικά «εναλλακτικά» συγκροτήματα. Κατά μία έννοια το ότι το ψάχνουν το πράγμα, το ότι πειραματίζονται με τον ήχο τους και τους απασχολεί το διαφορετικό τους κάνει εναλλακτικούς - εγώ τους θεωρώ πολύ σημαντικό συγκρότημα, κυρίως γι’ αυτό. Αλλά αυτή τη στιγμή πουλάνε περισσότερο από τον, υποτίθεται mainstream, George Michael. Και έχουν μια θέση στη δισκογραφική βιομηχανία πολύ ισχυρή για να τη λέμε εναλλακτική. Για να μην αναφερθώ δηλαδή στο άλλοθι που δίνει η ταμπέλα alternative σε ένα σωρό μέτρια έως κακά συγκροτήματα, τα οποία αποθεώνονται ενώ στην ουσία δεν κάνουνε τίποτα άλλο από το να μιμούνται την punk αισθητική και τον επηρεασμένο από το punk ήχο της δεκαετίας του 1980».
Carla: «Προσωπικά προτιμώ πάντως αυτόν τον χαρακτηρισμό, από το να μας λένε folk rock ή χειρότερα americana. Είναι τουλάχιστον μια πιο ευρεία κατηγορία και, ως έναν βαθμό, τέτοιες ταμπέλες είναι χρήσιμες για να συνεννοούμαστε. Αλλά μέχρι εκεί νομίζω, κατά τα άλλα δεν μπορώ να δω πώς η alternative ταμπέλα μπορεί να περιγράψει σε κάποιον τη μουσική μας».
Πόσο δικαιολογημένη θεωρείτε την κριτική ότι οι Chris & Carla δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές από τους Walkabouts;
Carla: «Α, ώστε αυτά λένε οι Έλληνες κριτικοί για εμάς, ε; (γέλια!)»
Chris: «Δεν τα λένε μόνο οι Έλληνες, τα έχουν πει και στην Αμερική. Δεν το βρίσκω αδικαιολόγητο, αν και δεν νομίζω ότι η μουσική μας θα πρέπει να κρίνεται στον τομέα της αυθεντικότητας και μόνο. Όταν βγάλαμε το πρώτο μας album ως Chris & Carla, ρίξαμε τους τόνους σε μια εποχή όπου οι Walkabouts έπαιζαν ακόμα δυνατό rock ‘n’ roll. Μετά όμως έπεσαν οι τόνοι και στους Walkabouts, ενώ οι Chris & Carla είναι αλήθεια πως δεν ανέβασαν τους δικούς τους. Όμως αυτοί είμαστε, δεν μπορούμε μετά από τόσα χρόνια πορείας με το συγκρότημα να βγάλουμε ένα ολότελα διαφορετικό πρόσωπο, η αισθητική μας έχει παγιωθεί».
Carla: «Νομίζω ότι το 60% αυτής της κριτικής έχει να κάνει με τα φωνητικά. Πολλοί ακούν τις ίδιες φωνές που ακούνε βασικά και στους Walkabouts και αυτό τους οδηγεί να πιστεύουν πως τα δύο groups ηχούν παρόμοια. Μπορεί να μην είναι αδικαιολόγητο, όπως λέει ο Chris, για εμάς όμως, που το βλέπουμε από τη σκοπιά της δημιουργικής διαδικασίας, είναι ένα διαφορετικό πράγμα».
 |
Έχετε αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Σε τι πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;
Chris: «Ακόμα μας κάνει και απορούμε αυτή η αποδοχή! (γέλια)».
Carla: «Δεν ξέρω, οι Έλληνες είστε τόσο μα τόσο γενναιόδωροι με τα συναισθήματά σας. Δεν τα κρύβετε. Παθιάζεστε με ό,τι ακούτε, χειροκροτείτε με ενθουσιασμό και αυτό μας κάνει ίσως και εμάς να βγάζουμε κάτι άλλο επί σκηνής. Να φανταστείς ότι μας πλησιάζουν μετά τις συναυλίες οι fans και μας χαρίζουν χίλια-δυο μικρά δωράκια, που τα κουβαλήσανε ειδικά για εμάς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο νομίζω πως σε αυτή τη χώρα έχουμε κάνει και κάποιους πολύ αγαπητούς φίλους σε όλα αυτά τα χρόνια».
Chris: «Θυμάμαι, όταν κάποτε παίζαμε στο Λονδίνο, ότι με πλησίασε ένας Έλληνας φοιτητής και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να παίξουμε και στην Ελλάδα. Τότε είχαμε πλήρη άγνοια, όταν όμως παίξαμε για πρώτη φορά στην Αθήνα τον θυμήθηκα. Ήταν απίστευτο».
Δεν θα λέγατε λοιπόν ότι είναι ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο;
Chris: «Στις άλλες χώρες είναι επίσης ενθουσιώδεις, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Οι Ολλανδοί, ας πούμε, χειροκροτούν χλιαρά κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, τόσο που μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως μας βαριούνται και δεν παίζουμε καλά. Αλλά στο τέλος εκρήγνυνται. Οι Γερμανοί πάλι είναι διαφορετικοί. Αλλά ομολογώ πως στην Ελλάδα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό».
Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το rock ένας Έλληνας από έναν Αμερικανό;
Chris: «Οι Αμερικανοί είναι πιο ας το πω «κακομαθημένοι», γιατί υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές μπάντες για να ακούσουν και να διαλέξουν. Και αυτή η δυνατότητα επιλογής τους κάνει ίσως πιο δύσκολους στο να δείξουν μεγάλο ενθουσιασμό για κάτι».
Carla: «Νομίζω πως έχει να κάνει και με το γεγονός ότι εδώ έχετε φοβερούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς, ανθρώπους με βαθιά γνώση του rock. Όσοι ακούν έτσι αυτή τη μουσική είναι καλά ενημερωμένοι, στην Αμερική δεν το συναντάς πάντα αυτό».
