 |
H Sophie Solomon από το συννεφιασμένο Λονδίνο, μας ενημερώνει για το τι θα παρουσιάσει στην ηλιόλουστη (ακόμα) Ελλάδα σε λίγες μέρες.
Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές επιρροές, από την κλασική μουσική, μέχρι τα παραδοσιακά τσιγκάνικα και τον Τom Waits?
Λοιπόν, ξέρεις είναι περίεργο, γιατί για μένα είναι φυσικό, δεν αισθάνομαι ότι συνδυάζω πολλές επιρροές, αλλά ότι φτιάχνω την μουσική που βγάζει νόημα για μένα να δημιουργήσω. Δεν σκέφτομαι πότε και ποια θα ήταν η σωστή επιλογή να συνδυάσω ή πως θα βγει πρωτότυπο. Σκέφτομαι απλά τα πράγματα που με εμπνέουν και πως θα τα εντάξω μέσα στην μουσική μου ,που βγαίνει από την καρδιά μου.
Πως και έχεις τέτοιο πάθος με την ρωσική κουλτούρα? Μήπως επειδή σπούδασες κάτι σχετικό και έμεινες εκεί?
Η οικογένεια του μπαμπά μου είχε καταγωγή από αυτό το μέρος του κόσμου και πάντα ενδιαφερόμουν για αυτό, ενώ αργότερα πήγα όντως στην Ρωσία για να σπουδάσω Ρώσικη Λογοτεχνία, όταν ήμουν πολύ νέα, σχεδόν έφηβη. Ζούσα στην Αγγλία, αλλά πέρναγα τις διακοπές μου, έζησα στην Μόσχα και δούλευα σαν dj. Πέρασα απίστευτα καλά δουλεύοντας εκεί. Ακόμα η γυναίκα του αδερφού μου ήταν από την Αγία Πετρούπολη, οπότε όταν ήμασταν έφηβοι σύχναζα εκεί και είχα περάσει καταπληκτικά, δηλαδή πηγαίναμε σε συναυλίες και μεθούσαμε. Έτσι όλες αυτές οι εμπειρίες λειτούργησαν σαν έμπνευση για μένα. Οπότε το να βρίσκομαι σε αυτήν την χώρα ήταν πάντα συναρπαστικό, επίσης η ιστορία και η λογοτεχνία της σαν να μου ανοίγει ένα ,κατά κάποιο τρόπο, μαγικό κόσμο.
Ήσουν αλήθεια drum ‘n’ bass dj πριν να γίνεις επαγγελματίας μουσικός? Ποιο σου άρεσε περισσότερο?
Ξεκίνησα να παίζω βιολί χρόνια πριν, αλλά μετά κατά κάποιον τρόπο, επαναστάτησα, γιατί αισθανόμουν καταπιεσμένη από την κλασική μουσική και κάπως παγιδευμένη από αυτό που όλοι περίμεναν από εμένα σε εκείνο τον κλασικό κόσμο. Έτσι ξέφυγα και πήγα προς το rave και την dance μουσική. ‘Ήταν μεγάλη αλλαγή, αλλά μουσικά δεν νομίζω ότι είναι και τόσο διαφορετικά. Επειδή οι αρχές που διέπουν την δημιουργία ενός dj set, δηλαδή η ανταπόκριση του κοινού και όλα τα σχετικά, είναι παρόμοιες σε όλα τα είδη της μουσικής, μόνο που αντί να παίζεις με όργανα, χρησιμοποιείς δίσκους. Νομίζω ότι να είσαι μουσικός είχε περισσότερη πλάκα, για αυτό άλλωστε ξαναγύρισα σε αυτό, αλλά μου άρεσε και το djing, ήταν καλό για τη εποχή του.
Σε ευχαριστεί περισσότερο να δημιουργείς την δική σου μουσική ή να είσαι μέλος μιας μπάντας? Ποιο από τα δυο είναι καλύτερο για σένα?
Αυτήν την στιγμή γράφω την μουσική μου και είμαι σχεδόν solo artist, αλλά έχω καταφέρει να βρω μια πολύ καλή μπάντα, οπότε συνδυάζω τα καλύτερα και από τα δυο, γιατί έχω μια μπάντα που παίζει την μουσική που γράφω, που είναι πολύ σπουδαίο για μένα. Το βρίσκω ενδιαφέρον να συνεργάζομαι με άλλους μουσικούς φυσικά, αλλά πραγματικά προτιμώ να γράφω τα τραγούδια που βγαίνουν από την καρδία μου και χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να το κάνω αυτό. Με το να είμαι σε μια μπάντα με άλλους, ας πούμε, έξι ανθρώπους, θα υπήρχαν αναγκαστικά κάποιοι συμβιβασμοί μεταξύ μας και θα γινόταν πιο δύσκολο για την μουσική, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Σχετικά με τις συνεργασίες σου, το βρίσκεις απαραίτητο να έχεις κοινά με τους ανθρώπους που δουλεύεις μαζί, όπως με τον Ralph Fiennes (με τον οποίο μοιράζονται την αγάπη τους για την ρώσικη κουλτούρα) ή απλά συμβαίνουν τυχαία?
Δεν ξέρω, φαντάζομαι ότι όταν ξεκινάς να συζητάς με κάποιον για την πιθανότητα να συνεργαστείς μαζί του, έχετε γνωρίσει ο ένας τον άλλον και υπάρχει μια στοιχειώδη αλληλοκατανόηση που πρέπει να μοιράζεστε. Αλλά μπορεί να είναι και ένα ενδιαφέρον μάθημα κουλτούρας, υποθέτω κάποιες φορές, αν δουλεύεις με κάποιον που έχει εντελώς διαφορετικές καταβολές από εσένα. Για παράδειγμα, έχω ένα φίλο με τον οποίο συνεργάζομαι που είναι songwriter και παίζει κιθάρα, και είναι ενδιαφέρον γιατί έχει διαφορετικές ιδέες από εμένα.
Ο τύπος συχνά σε συγκρίνει με καλλιτέχνες όπως η Vanessa Mae και η Dido, πιστεύεις ότι έχεις κάτι κοινό με αυτές?
Καταρχάς είναι δυο διαφορετικοί καλλιτέχνες, Το μόνο κοινό που έχω και με τις δυο, φαντάζομαι, είναι ότι είμαι κορίτσι. Με την Vanessa Mae, επειδή παίζουμε και οι δυο βιολί, μας συγκρίνουν, αλλά εγώ εκτός από αυτό, δεν βλέπω καμία τεράστια ομοιότητα, γιατί η μουσική που παίζουμε είναι πολύ διαφορετική. Καταρχάς, εγώ συνθέτω την δικιά μου, ενώ η Vanessa Mae προσπαθεί να κάνει την κλασική μουσική πιο funky. Εγώ δεν είμαι κλασική μουσικός και θεωρώ τον εαυτό μου πιο πολύ singer-songwriter. Φαντάζομαι ότι για μερικούς ανθρώπους, το ότι παίζω βιολί, είμαι κορίτσι και προφανώς το κάνω με sexy τρόπο, σημαίνει ότι θα μπορούσαν να με βάλουν στην ίδια κατηγορία με την Vanessa Mae. Αλλά για μένα είναι πολύ περισσότερο rock ‘n’ roll, να έχεις μια μπάντα και να παίζεις την μουσική που γράφεις. Όσον αφορά την Dido, δεν το έχω ξανακούσει ποτέ αυτό, ούτε καν ξέρω αν της αρέσω εγώ και η μουσική μου. Ίσως είναι απλώς επειδή είμαστε και οι δυο ξανθιές και έχουμε το ίδιο κούρεμα!
Είσαι πραγματικά αφιερωμένη στο βιολί. Μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτό? Πως έγινε η ‘’φωνή’’ σου όπως ισχυρίζεσαι?
Άρχισα να μελετώ όταν ήμουν δύο και φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται καν να σκέφτομαι όταν παίζω βιολί, είναι ένα πολύ εύκολο για μένα για να εκφράζομαι, είναι σχεδόν ασυνείδητο, πράγμα πραγματικά πολύ σπουδαίο. Το πιο απλό για μένα, είναι να παίζω βιολί.
Σε έχουν αποκαλέσει ο Keith Richards του βιολιού. Το πήρες σαν κομπλιμέντο, σου αρέσουν οι Rolling Stones?
Ναι σίγουρα, είναι πολύ καλό! Είναι σπουδαίο να σε συγκρίνουν με έναν από τους σημαντικότερους rock κιθαρίστες, αν και έκανε την μαμά μου να ανησυχεί λίγο μήπως είμαι υπερβολικά άγρια. Αλλά ήταν τέλειο!
Πως μπορεί κάποιος να εμπνευστεί από το αγαπημένο tango του Στάλιν?
Είναι πολύ όμορφο τραγούδι και δεν πρέπει να μας επηρεάζει το γεγονός ότι ήταν το αγαπημένο tango του Στάλιν, μιας και είχε καλό γούστο στα tango, έχω να δηλώσω. Αυτό το τραγούδι το λάτρευα από πάντα, ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξα στο αρκοντεών και έτσι είχα την ιδέα να το διασκευάσω με απλούς αγγλικούς στίχους, όπως και έγινε. Ο Richard Hawley ήρθε στο στούντιο και το άκουσε, απλά έτυχε να βρίσκεται εκεί, επειδή ήταν φίλοι με τον παραγωγό μου και ερχόταν συχνά. Είπε λοιπόν, ότι έπρεπε να το τραγουδήσει αυτό το κομμάτι, ότι ήταν δικό του. Αυτό ήταν όλο.
Ποιο ήταν ο τελευταίος δίσκος που άκουσες, ας πούμε χτες το βράδυ, ή που θυμάσαι να άκουσες?
Το τελευταίο album που άκουσα, είναι από τον μπασίστα των Lamb, που είναι πολύ γνωστοί στην dance σκηνή, έβγαλε το πρώτο του σόλο album που είναι πολύ όμορφο και το άκουγα τώρα τελευταία, μαζί με μια καινούρια συλλογή που λέγεται ‘’Electric Gypsyland’’ κάτι σαν βαλκανική μουσική με beat και τα σχετικά. Επίσης άκουγα και τους Sparks. Απλά προσπαθώ να φανώ σκοπίμως περίεργη λέγοντας άγνωστα ονόματα, ενώ δεν είμαι στ΄ αλήθεια έτσι!
Στην συναυλία σου στην Αθήνα, τι να περιμένουμε?
Θα δείτε μια πολύ καλή εμφάνιση, με μια μικρή αλλά πολύ χαρούμενη μπάντα. Θα περάσετε πολύ ωραία.
