Οι νόθες κόρες του Morrissey και του Marr; Οι θηλυκές μετενσαρκώσεις του Ian Curtis; Οι…κομμώτριες του Robert Smith; Οι ιδανικές σύντροφοι των Interpol; Διάλεξε και πάρε κόσμε. Κοίτα όμως μην κάνεις το λάθος και δεν τις δεις από κοντά τη Δευτέρα που μας έρχεται στο Underworld.
Συνέντευξη της organ-ίστριας Jenny Smith στον Θεοδόση Μίχο
 |
Στο χρόνο που έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του Grab That Gun μέχρι σήμερα έχετε καταφέρει μία ιδιαίτερη ισορροπία μεταξύ media hype και word of mouth. Η προσοχή αυτή από τον κόσμο και από τα Μέσα επηρέασε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τους εαυτούς σας ως καλλιτέχνες;
Σίγουρα πλέον πιστεύουμε περισσότερο στους εαυτούς μας αλλά αν οφείλεται σε κάτι αυτό είναι στο ότι έχουμε γίνει καλύτερες από τις συνεχείς συναυλίες και από τη συχνή επαφή με το κοινό. Σ’ αυτό επικεντρώνουμε ακόμη το ενδιαφέρον μας ενώ παράλληλα έχουμε ξεκινήσει να μαζεύουμε υλικό για τον επόμενο δίσκο. Δεν έχουμε ξεκουραστεί καθόλου και μας αρέσει αυτό. Απλά δεν είχαμε το χρόνο να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω από τις Organ.
Πως θα αντιμετώπιζες όμως αυτούς που θα υποστήριζαν, λανθασμένα σαφώς, ότι γίνατε γνωστές εν μία νυκτί;
Νομίζω ότι αν το σκεφτεί κανείς σε πραγματικά μεγέθη είμαστε ακόμη μία πολύ μικρή, underground μπάντα. Αν κάποιος δημοσιογράφος πιστεύει ότι είμαστε μία μπάντα γεννημένη από το hype, πρέπει να είναι πολύ αφελής. Το οποίο βέβαια μπορεί να είναι αστείο, αλλά θα ήλπιζα ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με τη μουσική δημοσιογραφία να έχουν περισσότερες γνώσεις.
Αν κάτι μπορεί να χαρακτηρίσει το ντεμπούτο σας είναι ότι πρόκειται για ένα δίσκο ιδιαίτερα σκοτεινό. Πόσο κοντά είναι αυτά τα vibes της μουσικής σας μ’ εσάς τις ίδιες;
Όσον αφορά τη στιχουργική μας, μπορώ μόνο να μιλήσω εκ μέρους της Katie που γράφει αποκλειστικά τους στίχους, και η οποία είναι από τους ανθρώπους που εκφράζονται απευθείας μέσω της τέχνης τους. Οπότε ίσως να ήταν σε μία “περίεργη” περίοδο όταν τους έγραφε. Η μουσική μας πιστεύω ότι έχει αρκετά φωτεινά σημεία, όπως και σκοτεινά. Δε νομίζω ότι είναι μονοδιάστατη. Ούτε οι προσωπικότητές μας.
 |
Γνωρίζω ότι μόλις είχατε ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του Grab That Gun αποφασίσατε να ξαναγράψετε τα πάντα από την αρχή.
Έτσι είναι. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα συγκεκριμένα με τον Kurt Dahle (σ.σ. μέλος των New Pornographers που είχε αναλάβει την παραγωγή). Η πρώτη εκδοχή στ’ αυτιά μας ακουγόταν σαν κάτι ξένο. Σαν να μην ήμαστε εμείς. Κι όταν έχεις αφιερώσει όλο σου τον εαυτό στο να γράφεις προσωπική μουσική, δε θέλεις ν’ ακούγεται σαν κάτι που δεν έχει προσωπικότητα.
Φαντάζομαι ότι έχετε καταλάβει κι εσείς ότι ο Καναδάς και η μουσική που βγαίνει από εκεί τελευταία έχει συγκεντρώσει όλα τα φώτα. Θεωρείς ότι όντως υπάρχει εκεί η έννοια της σκηνής;
Σίγουρα ναι. Αυτό δε σημαίνει ότι θεωρώ ότι βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με άλλες καναδέζικες μπάντες. Παρ’ όλ’ αυτά είμαστε μέλη της ευρύτερης σκηνής. Ο Καναδάς είναι πολύ μικρός όσον αφορά τη μουσική και θα ήταν πολύ χαζό να δημιουργούνταν έριδες μεταξύ των μουσικών.
Πάντως μοιάζετε να έχετε μεγαλύτερη ηχητική συγγένεια με μπάντες από τη Νέα Υόρκη ή τη Βρετανία, για παράδειγμα.
Ίσως και να είναι αλήθεια αυτό. Δεν το πολυσκέφτομαι. Δε με πειράζει ο ακροατής να μας συνδέσεις με άλλους μουσικούς και ήχους. Αρκεί αυτό να μην τον περιορίσει.
Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει τώρα αυτή η συνεχής “παραγωγή συγκροτημάτων” στον Καναδά;
Καθοριστικό ρόλο έχει παίξει το κράτος και οι επιχορηγήσεις που δίνει σε νέους μουσικούς και καλλιτέχνες γενικότερα. Κανείς Καναδός μουσικός δε θα μπορούσε να ζήσει μόνο από τις πωλήσεις των δίσκων του εντός των συνόρων. Για να θεωρήσεις τον εαυτό σου επιτυχημένο πρέπει να καταφέρεις το breakthrough στις Η.Π.Α. Αν το καταφέρεις…
Έχει γραφτεί πολλάκις ότι οι ζωντανές σας εμφανίσεις είναι πολύ “εσωτερικές” και καθόλου διαδραστικές με το κοινό (σ.σ. βλέπε Interpol). Ισχύει όντως;
Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Στην αρχή συνέβαινε γιατί δε νιώθαμε άνετα πάνω στη σκηνή. Νιώθαμε εκτεθειμένες. Όσο όμως μαθαίνουμε να είμαστε πιο άνετες συνειδητοποιούμε ότι η μουσική μας δεν προσφέρεται για σαχλαμάρες και πόζες. Όπως σου είπα και πριν, είναι πολύ προσωπική και έντονη συναισθηματικά. Θα νιώθαμε γελοίες αν χαμογελούσαμε και χοροπηδούσαμε δεξιά κι αριστερά στις συναυλίες.
Μην κουνηθεί κανείς τη Δευτέρα…
