Ο Μιχάλης Ρακιντζής μετράει αισίως 42 χρόνια δισκογραφίας. Το 1982 πρωτοεμφανίστηκε στα δρώμενα με τη new wave μπάντα "Scraptown" και το 1987 ξεκίνησε την προσωπική του διαδρομή. Ανά τα χρόνια, έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες όπως οι OPA, η Σοφία Βόσσου και η Σοφία Αρβανίτη, ενώ έχει στο ενεργητικό του δύο σπουδαίες συνεργασίες με τον Ian Gillan και την Bonnie Tyler, σημεία μοναδικά και σπάνια για την ελληνική δισκογραφία. Είχε πάντα την τάση να πειραματίζεται όταν πρόκειται να παρουσιάσει συναυλιακά τα τραγούδια του και έχει δοκιμάσει διάφορες προσεγγίσεις όπως rock, funk και electro. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εμφάνιση του στη Eurovision, αλλά ο ίδιος είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Μιλήσαμε για το σύνολο της πορείας του και είχε πολλά να πει, όμως όλα ξεκινούν από την έμφυτη αγάπη του για τη μουσική.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου μελετούσα κιθάρα και έκανα τα πρώτα μου ερασιτεχνικά σχολικά συγκροτήματα.
Τι μουσική άκουγες ως παιδί;
Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και κάθε φορά που επέστρεφε απο ένα ταξίδι, μου έφερνε δίσκους με μουσικές από όλο τον κόσμο όπως Led Zeppelin, Deep Purple και άλλων. Υπήρχαν τότε τα καινούργια ροκ συγκροτήματα και οι μουσικοί της εποχής, η φρέσκια μουσική της εποχής δηλαδή. Σαν έφηβος, λοιπόν, το ροκ ήταν αναμφισβήτητα το αγαπημένο μου άκουσμα και εκείνο μέσω του οποίου αυτο-διδάχτηκα τεχνικές και αυτο πειραματισμούς. Η ροκ μουσική, αναμενόμενα λοιπόν, ήταν και το είδος που παίζαμε με τα πρώτα συγκροτήματα.
Πες μου λίγα λόγια για την εποχή που ήσουν στην Αγγλία. Πώς βρέθηκες εκεί;
Πήγα στην Αγγλία για σπουδές στο Πολυτεχνείο αλλά παράλληλα συμμετείχα σε συγκροτήματα που έπαιζαν κυρίως funk και reggae. Η ροκ μουσική σκηνή είχε ήδη αρχίσει να επισκιάζεται από καινούριες μουσικές τάσεις, όπως η punk και η mainstream pop.Πάντα νιώθω πολύ τυχερός που έζησα σε μια εποχή που γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα μουσικά κινήματα! Όχι μόνο τα έζησα αλλά τα περισσότερα τα «βίωσα» και κατά την άνθησή τους.
Με την επιστροφή σου στην Ελλάδα φτιάχτηκαν οι Scraptown;
Ναι, μόλις επέστρεψα απο την Αγγλία, συστάθηκαν οι Scraptown και ολοκληρώσαμε την επίσημη κυκλοφορία τριών δίσκων. Οι δίσκοι ήταν αγγλόφωνοι. Οι δύο πρώτοι κυκλοφόρησαν από την τότε εταιρεία CBS ενώ ο τρίτος ήταν ανεξάρτητη παραγωγή της εταιρείας του Άκη Γκολφίδη RIA. Tο συγκρότημα αυτό κέρδισε αναγνώριση. Πάντα χαίρομαι που δεν παραλείπεται σχετική ερώτηση για τους Scraptown!
Πώς καταλήξατε στη Γαλλία;
Μετά τον τρίτο δίσκο των Scraptown, ο μάνατζερ του Ντέμη Ρούσου μαζί με τον Άκη Γκολφίδη έκαναν ακρόαση διάφορα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής και κάπως έτσι επιλέχθηκαν οι Scraptown για μια σειρά εμφανίσεων στις Κάννες.
Ήταν τότε που το "Viva Sahara" έγινε ευρωπαϊκή επιτυχία;
Η αλήθεια είναι πως το Viva Sahara κυκλοφόρησε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, με διαφορετικά εξώφυλλα από την ελληνική έκδοση και παίχτηκε σε αρκετά club της Ευρώπης . Κάτι τέτοιο όμως, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει καριέρα εκτός Ελλάδος. Για να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό, πρέπει να ζεις μόνιμα εκεί, να εμφανίζεσαι εκεί, να σε γνωρίσουν και φυσικά να συνεργαστείς με μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε εκείνα τα χρόνια!
Εκείνη την περίοδο υπήρχαν κάποια αγγλόφωνα disco κομμάτια που είχαν απήχηση στο εξωτερικό. Ήταν αποτέλεσμα προώθησης των εταιρειών αυτή η επιτυχία;
Νομίζω πως ναι, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό από το ότι οι εταιρείες αντάλλασσαν υλικό μεταξύ τους και ασφαλώς κάποια κομμάτια ενδιέφεραν και τις εταιρείες εξωτερικού. Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό ήταν τόσο περιορισμένο και προσωρινό, που δε σου παρέχει τη δυνατότητα να πεις ότι ξεχώρισες στην διεθνή αγορά.
Πώς αποφάσισες να ακολουθήσεις την προσωπική σου πορεία;
Ως γνωστόν, στην Ελλάδα τα συγκροτήματα έχουν πολύ μικρή διάρκεια. Έτσι λοιπόν, μετά τους Scraptown, αποφάσισα να συνεχίσω μόνος μου. H συγκυρία της εμφάνισης των πρώτων, αν μπορώ να τα αποκαλέσω έτσι, κομπιούτερ (sequencers), μου άνοιγε δρόμους σύνθεσης, ενορχήστρωσης και έκρινα ότι μπορούσα με τη βοήθεια των sequencers να αποτυπώσω τις μουσικές μου ιδέες. Πολλοί, βέβαια, τότε νόμιζαν ότι το sequencer από μόνο του, σου φτιάχνει μουσική και δεχόμουν πολλές τέτοιες ερωτήσεις υπό τη μορφή υπονοούμενου. Πολύ αργότερα κατάλαβαν ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ψηφιακό μαγνητόφωνο, που σε αυτό γράφονταν όλα τα όργανα που έπαιζες εσύ ο ίδιος και όχι το μηχάνημα για σένα.
Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με τον Ian Gillan και την Bonnie Tyler;
Όταν έκανα τον δεύτερο μου δίσκο με τη Σοφία Αρβανίτη, είχα γράψει ένα τραγούδι, το "The desert is in your heart". Ζήτησα από την εταιρεία να το στείλουν στην Bonnie Tyler να το ακούσει, πράγμα που τους φάνηκε υπερφίαλο. Ωστόσο, μετά από αμετακίνητη και θαρρετή επιμονή δική μου, τελικά της στάλθηκε, το ενέκρινε και ήρθε να το τραγουδήσει. Αυτή είναι η ακριβής ιστορία της συνεργασίας αυτής. Νιώθω μεγάλη τιμή ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης για τη συνεργασία αυτή αλλά και με τον Ian Gillan, που με τον ίδιο τρόπο του δειγματίστηκαν τρία τραγούδια μου, που και εκείνος τα ενέκρινε και ήρθε στην Ελλάδα για την ηχογράφησή τους αλλά και σειρά συναυλιών. O Ian Gillan, αποτελούσε για εμένα μια απο τις πιο αγαπημένες μου μορφές στην ιστορία της ροκ μουσικής σκηνής, οπότε μπορείς να καταλάβεις και για το πώς αισθάνομαι για αυτήν τη συνεργασία.
Έχεις μιλήσει πολύ για τη Eurovision, οπότε δε θα επεκταθώ περισσότερο. Θα σε ρωτήσω απλά γιατί πιστεύεις ότι το "Δικός σου για πάντα" και το "SAGAPO" έχουν τέτοια απήχηση.
Θεωρώ και τα δύο πολύ όμορφα κομμάτια. Στο "SAGAPO" απλά θα συμπληρώσω ότι ο κόσμος θέλει να το υποστηρίξει λίγο παραπάνω, προκειμένου να δείξει με κραγαυλέο τρόπο ότι πραγματικά το αγάπησε και δεν ενέκρινε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε τότε.
Σε παρακολούθησα σε μια συναυλία μετά τον Μonsieur Minimal στην Τεχνόπολη πριν από λίγα χρόνια και πραγματικά γινόταν πανικός! Αυτό συνέβαινε πάντα στις συναυλίες σου;
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γινόταν με το ξεκίνημα μου στα τέλη της δεκαετίας του 80, αρχές 90. Τότε τα μεγέθη ήταν πολύ μεγαλύτερα, οι χώροι τεράστιοι μιας και αναφέρομαι σε στάδια και γήπεδα. Τότε το sold out, είχε μεγάλη αξία να αναφέρεται. Σήμερα η αγάπη συνεχίζει να είναι έκδηλη και πολυπληθής και ευχαριστώ θερμά όλους όσοι έχετε αφουγκραστεί τη μουσική μου προσωπικότητα και ταυτίζεστε με τη μουσική μου.
Είσαι φειδωλός με τις συνεντεύξεις και την παρουσία σου νομίζω. Ενώ στις συναυλίες είσαι εξωστρεφής, με την εικόνα και την έκθεση φαίνεται σαν να μην είσαι τόσο εξοικειωμένος. Ισχύει;
Αυτό που αγαπώ στη δουλειά μου είναι να γράφω μουσική στο στούντιο μου και τις live εμφανίσεις. Τα υπόλοιπα, τα βιώνω λίγο ως «αγγαρεία», ας πούμε. Τα βίντεο, τις φωτογραφίες κτλ..Δεν ξέρω αν είναι σωστό να το αναφέρω έτσι, αλλά θέλω να προτάσσω την αλήθεια μου. Νιώθω ότι αυτά τα «υπόλοιπα» μου στερούν χρόνο και ενέργεια, που θέλω να κατανείμω αλλού.
Ανέκαθεν είχες την τάση να πειράζεις τις εκτελέσεις των τραγουδιών στις συναυλίες. Αυτό προέρχεται από το πολυεπίπεδο γούστο σου;
Επειδή αγαπούσα πολλά είδη μουσικής και ήθελα να ασχοληθώ με αυτά, πάντα άλλαζα τα κομμάτια μου και τα προσάρμοζα σε διαφορετικά μουσικά είδη. Ήταν ένας τρόπος να με κάνει να μη βαριέμαι τα παλαιότερα κομμάτια μου, που όσο αγαπημένα και να είναι, εγώ νιώθω ότι θέλω να τα τραβήξω ένα τσικ παραπάνω, να τα προσαρμόσω σε νεότερες τάσεις, να τους δώσω μια καινούργια διάσταση. Δε θα μπορούσα με τίποτα να παίζω τα κομμάτια μου όπως όταν ξεκίνησα. Μου αρέσουν τα σύγχρονα ακούσματα οι καινούργιες τεχνολογίες και πάντα προσαρμόζομαι σε αυτά. Αν και στις τωρινές εμφανίσεις μου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, προσπάθησα (με πολύ κόπο) να μην τα πολυπειράξω.
Προτιμάς την αναλογική ή την ψηφιακή εποχή;
Εννοείται ότι προτιμώ την ψηφιακή εποχή γιατί επιτρέπει στο δημιουργό να χρησιμοποιεί μια μεγάλη γκάμα από ήχους είτε ψηφιακούς είτε αναλογικούς. Αν, ως αναλογικά εννοείς τα παραδοσιακά όργανα όπως κιθάρες, μπάσο, ντραμς κτλ, αυτά τα έχω αντικαταστήσει όλα με ψηφιακούς ήχους. Αυτή η επιλογή μου γεννήθηκε πρωτίστως ως ανάγκη καθώς επιθυμώ συνοχή, ταχύτητα και έλεγχο στην έμπνευση της συγγραφής των τραγουδιών μου και σε καμία περίπτωση επείδή «υποτιμώ ή απαξιώνω» την ομορφιά του αναλογικού ήχου.
Έχεις δώσει στίχους και μουσική σε άλλα πρόσωπα. Τι σε έκανε να πεις ναι σε τέτοιες συνεργασίες;
Η αλήθεια είναι πως πάντα ήμουν αρνητικός στο να δίνω τραγούδια γι’ αυτό και έκανα ελάχιστες συνεργασίες. Σε όσες είπα ναι, είναι γιατί εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου την εκάστοτε στιγμή. Γενικά, νομίζω ότι όλες οι επιλογές μου είναι περισσότερο ενστικτώδεις, παρά εκλογικευμένες.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης δανείστηκε πρόσφατα το "Μωρό μου φάλτσο" αυτούσιο και σε διασκευή για να το συμπεριλάβει στο soundtrack της νέας του ταινίας "Νυχτερινός εκφωνητής". Πώς σου φάνηκε αυτό;
Το θεωρώ πολύ τιμητικό να επιλέγουν το τραγούδι σου μέσα από τόσα άλλα και πόσο μάλιστα όταν αυτός που το επιλεγεί είναι ένας αγαπημένος και καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι ένα πολυσύνθετο και πολυδιάστατο ταλέντο και ένας χαρισματικός στον λόγο του άνθρωπος.
Κυκλοφόρησες το καλοκαίρι το single "Το κορίτσι μου". Είναι προάγγελος ενός επερχόμενου album;
Αν και έχω αρκετά τραγούδια έτοιμα, δε σκέφτομαι την κυκλοφορία ολοκληρωμένου άλμπουμ αυτή τη στιγμή αλλά την κυκλοφορία διαδοχικών singles.
Τι είναι για σένα η μουσική;
Όλη μου η ζωή. Αφιέρωσα όλη τη ζωή μου στην μουσική, στερώντας από τον εαυτό μου πολλά άλλα πράγματα. Εννοείται πως ποτέ δε μετανιώνω γι αυτό. Στερήθηκα, όμως, χρόνο με τους φίλους μου, στερήθηκα ξέγνοιαστες διακοπές, στερήθηκα χρόνο για τον εαυτό μου και αυτήν την πολύτιμη σε όλους χαλαρότητα. Παρ' όλ'αυτά, είναι το μόνο πράγμα που θέλω να συνεχίσω να κάνω όσο υπάρχω.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον κόσμο σήμερα καλλιτεχνικά και κοινωνικά;
Ο κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα. Χαίρομαι πολύ που ζω αυτές τις αλλαγές, γιατί είναι σαν να παρατηρείς ένα ποτάμι που κυλάει και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει. Καλλιτεχνικά πάντα υπήρχαν οι καλές και οι κακές στιγμές της μουσικής. Θεωρώ όμως ότι ποτέ δε σταμάτησαν να βγαίνουν ωραία τραγούδια από όλο τον κόσμο.
Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Μουσική. Πάντα θα βρω να διορθώσω κάτι, να γράψω κάτι καινούργιο, να κάνω κάποια προσθήκη στο πρόγραμμά μου για τις εμφανίσεις μου στο Γύαλινο Μουσικό Θέατρο που πραγματοποιούμε αυτήν την περίοδο. Είμαστε κάθε Σάββατο με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο σε ένα πολύ όμορφο, νοσταλγικό αλλά και φουτουριστικό πρόγραμμα, πλαισιωμένο με εντυπωσιακά και πρωτοποριακά AI (Artificial Intelligence) γραφικά, που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί στη χώρα μας.
Υπάρχουν όνειρα που δεν έχεις πραγματοποιήσει;
Είμαι ευγνώμων, γιατί έχω πραγματοποιήσει τα όνειρα μου μέχρι εκεί που ήθελα!
Ο Μιχάλης Ρακιντζής εμφανίζεται μαζί με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο κάθε Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
