Όποιος βρέθηκε το καλοκαίρι σε κάποιο νησί, από εκείνα που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να αγάπάμε να αποκαλούμε τα τελευταία χρόνια ως φασαίικα, αλλά και σε αρκετά από τα άλλα τα «ανύποπτα», θα είδε και άκουσε σίγουρα κάποια παρέα να ξελαρρυγιάζεται και να χοροπηδάει κάπου, σε ένα beach πάρτι, σε ένα μπαράκι, στην ταράτσα της με ένα ρεφρέν οι στίχοι του οποίου μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από πρόγραμμα δημιουργικής γραφής κάποιας νέο-ντανταϊστικής σχολής, κάνοντας πάρτι σε ένα εθιστικό, synth μοτίβο που κλείνει το μάτι στη eurotrance των παιδικών μας χρόνων. «Θανάτω, θάνατο, Πατήσια, Κηδεία στα Ιλίσια, ο Χάροντας προελαύνει, με ψάχνει». Όσοι δεν είδαν ή δεν άκουσαν, μάλλον δεν ήξεραν που να κοιτάξουν.
Ο Γιώργος Καταπόδης και ο DJ Leo είναι το δίδυμο πίσω από αυτή τις καυτές καλοκαιρινές επιτυχίες που κοιτάζουν κατάματα σε κακό χαμό το beast που ακούει στο όνομα «Ανισόπεδη Ντίσκο», εξωτερικευμένες τόσο μέσα από ξέφρενα live – υβρίδιο μεταξύ rave πάρτι και guilty – non guilty pleasure βραδιάς με ποπ ελληνικά όσο και μέσα από τα tracks τους που μπαίνουν όλο και σε περισσότερες playlists παιδιών που θέλουν να ξέρουν τι παίζει εκεί έξω και να το ζουν: “666”, “FOMO”, “Παπαθεμελής Xpress”, “Ντύσου Αιχμηρά”. Καλτίλα και παιδικά πριόνια, ποπ και punk, σάτιρα και (αυτο)σαρκασμός, η Αθήνα με τα καλά της, η Αθήνα με τα στραβά της, κι ένα project που μετά από σχεδόν δέκα χρόνια που υπάρχει εκεί έξω, πιστό σε μια αισθητική που δεν την λες και εισιτήριο για βέβαιη εξαργύρωση επιτυχίας στα μεγάλα μέσα και φεστιβάλ, φτάνει στην επιτυχία και τη δικαιώνει με αν μη τι άλλο ξέχειλα από ατόφια, νεανική ενέργεια live που θα ζήλευαν και τα καλύτερα πάρτι.
Ένα ακόμα τέτοιο περιμένουμε την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου, στο Gagarin 2025, όπου κάτω από μια διαφορετική ντισκομπάλα θα πέσουν κορμιά κάτω από τα beats των Νεκτροτσουλήθρα και του Δημήτρη Κοργιαλά. Ας πούμε μόνο ότι αυτοί που ήξεραν που να κοιτάξουν το καλοκαίρι θα ξέρουν ότι το «Μια Φορά» έπαιζε συνήθως b2b με κάποιο hit των Νεκροτσουλήθρα. Λίγες μέρες πριν από αυτήν σύμπραξη που αναμένεται πώς και πώς από την αφρόκρεμα των κυνηγών της ποπ καλτίλας σε αυτήν την πόλη, ο Γιώργος Καταπόδης μας συστήνει το σύμπαν και τη νοοτροπία των Νεκροτσουλήθρα με απολαυστικά ευθύβολες και απλές απαντήσεις στα συνήθη ερωτήματα που δέχεται ένα project που γίνεται από στόμα σε στόμα επιτυχία στην Ελλάδα, στην εποχή του αλγόριθμου.
Ας ξεκινήσουμε από την προφανή, άχαρη ερώτηση που υποτίθεται ότι σπάει τον πάγο. Νεκροτσουλήθρα – πώς ξεκίνησαν όλα;
Όλα ξεκίνησαν το 2016 στο σπίτι του Γιώργου Μαρκάκη όπου ηχογράφησα τις πρώτες ιδέες που είχα για ένα αμιγώς χορευτικό πρότζεκτ και λίγο μετά στο σπίτι του ph0fyx, όπου η ΝΕΚΡΟΤΣΟΥΛΗΘΡΑ πήρε σάρκα και οστά. Απο το “Κακό Ταξίδι” και μετά, τον DJ αποτελεί ο Leo.
Ποιες ήταν οι επιρροές και οι αναφορές που οδήγησαν στη μουσική γλώσσα των Νεκτροτσουλήθρα;
Τα διάφορα είδη ευρωπαϊκής dance μουσικής που ευδοκίμησαν στα 90s και τα early 00s - happy hardcore, eurodance, melodic trance, rave pop κ.λπ., σε συνδυασμό με εγχώρια mainstream και trash ακούσματα. Όλος αυτός ο ήχος προέκυψε γιατί τον αγαπάω στα αλήθεια, τώρα το ότι τα τελευταία χρόνια «περνάει» όλο και περισσότερο, ναι βόλεψε. Αλλά αυτό έκανα μία ή άλλη.
Για να δανειστώ τον τίτλο από το περσινό σας EP, νιώθετε ότι ντυθήκατε αιχμηρά με αυτές τις επιλογές; Έτυχε ή πέτυχε αυτό το στιλ;
“Ντύσου Αιχμηρά” είναι η ελληνική απόδοση του αγγλικού “dress sharp” και έχει διαφορετική ανάγνωση για τον καθένα - ουσιαστικά «πούλα το στυλ σου και μη μασάς που ο δίπλα μπορεί να κράξει».
Ναι αλλά περιμένατε να πετύχει; Περιμένατε όλον αυτόν τον χαμό που γίνεται στα live, αυτό το «από-στόμα-σε-στόμα» που συνέβη ιδίως το περασμένο το καλοκαίρι; Και πώς διαχειρίζεστε αυτό το «μπαμ»;
Κοίτα, η επιτυχία σαν όρος είναι και πως τον αντιλαμβάνεται κανείς, θέλω να πω «πετυχημένος» είναι ο Playboi Carti, όχι εμείς. Τώρα από εκεί και πέρα, όπως ανέφερα και πριν, ο trashy χορευτικός ήχος τα τελευταία λίγα χρόνια έχει ανέβει πολύ και κόσμος που παλιότερα τον είχε τελείως του παταματού, τώρα τον δέχεται περισσότερο. Εγώ πάντα ήμουν ο τύπος που περίμενε πότε θα μπούνε τέτοια κομμάτια στα πάρτυ, οπότε δεν έχει αλλάξει κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Συνεχίζουμε να κάνουμε μουσική που θα χορεύαμε οι ίδιοι και αν αυτή αρέσει και σε περισσότερο κόσμο σιγά σιγά, τόσο το καλύτερο.
Έχετε πει ότι ο χαμός που γίνεται οφείλεται στο ότι οι fans των Νεκτροτσουήθρα είναι αλήτες – Ποιος είναι ο Αθηναίος (και μη) «αλήτης» του 2024;
Έχουμε πει ότι οι fans των Νεκροτσουλήθρα είναι αλήτες γιατί έτσι είναι, ελάτε σε ένα live μας να δείτε τι εννοώ.
Το live με τον Δημήτρη Κοργιαλά πώς προέκυψε; Ξέρατε ότι το καλοκαίρι τα τραγούδια σας ακούγονταν back to back στα νησιά; Τι ενώνει τα «σύνθια» του Δημήτρη Κοργιαλά με τα δικά σας;
To live με τον Δημήτρη Κοργιαλά προέκυψε μέσω του booker μας, Κώστα Γρούντα και της r2d2 που μας κλείνει συναυλίες και κάνει και τη διοργάνωση. Το ότι τα τραγούδια μας παίζουν συχνά back to back το έχουμε παρατηρήσει χρόνια τώρα και γουστάρουμε φουλ, όταν είχα πρωτοξεκινήσει το project διάφοροι μου έλεγαν «είναι σαν Κοργιαλάς αυτό» κλπ. Μας αρέσει ως artist και έχει φτιάξει μερικά ρεφρέν που θα μείνουν για πάντα. Προσωπικά, όταν ήμουν μικρός είχα παρόμοιο μαλλί και έκανα στον καθρέφτη ότι είμαι ο Κοργιαλάς όταν έπαιζε κλιπ του στο MAD.
Ο φασαίος είναι ίσως η λέξη της πενταετίας στο ελληνικό χωριό. Εσείς με τη «φάση» πώς είστε; Νιώθετε μέρος αυτής ή όχι; Πιστεύετε ότι όλο αυτό το αφήγημα τελικά έσωσε ή κατέστρεψε πράγματα στην νέα δημιουργία και τέχνη της πόλης (και της χώρας);
Έχει πλάκα η λέξη «φασαίος» γιατί αναλόγως τις παρέες, σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Εγώ θυμάμαι μεγαλώνοντας, με τους φίλους μου να λέμε φασαίους αυτούς που πήγαιναν σε όλα τα metalcore / hardcore live και ήταν ντυμένοι πάντα στην πένα, σαν να είναι από Αμερική ξέρω ‘γω. Μετά έμαθα ότι τώρα φασαίους λένε αυτούς που ακούνε έντεχνα και πάνε Ικαρία, τρέχα γύρευε δηλαδή. Συνεπώς, δεν έχω ιδέα ποια είναι η “φάση” και αν ανήκουμε σε αυτή, όπως και το αν κάνει καλό ή κακό στην ευρύτερη τέχνη - όμως ας μη λέμε ό,τι να ‘ναι. Αν κάποιος έχει κάτι να δείξει και αξίζει τότε το κάνει ανεξαρτήτως, δεν φταίνε οι φασαίοι ούτε οι μη φασαίοι.
H φάση γεννάει και FOMO – το ‘χετε πιάσει κι αυτό το θέμα στο ομώνυμο track σας. Εσείς FOMO νιώθετε; Κι αν ναι για τι;
Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι μηχανή FOMO. Καλώς ή κακώς κάθομαι ελάχιστα βράδια τον χρόνο σπίτι μου – για να μείνω μέσα πρέπει να είμαι άρρωστος ή να προσπαθώ να μην αρρωστήσω. Φαντάζομαι αυτό απαντάει από μόνο του στην ερώτηση.
Εκτός βέβαια από το πρακτικό fomo της καλοπέρασης και το που παίζει καλή φάση για έξοδο σίγουρα έχω και αντίστοιχο για το τι παίζει παγκοσμίως με την τέχνη, τη μουσική ή τη μόδα – όχι απαραίτητα για να τα εφαρμόσω, αλλά για να ξέρω τι και πώς, προς τα που οδεύει η συλλογική εικόνα του πλανήτη.
Από τα Πατήσια στα Ιλίσια μέσα από τη δουλειά σας διαγράφεται μια με την καλή έννοια- άναρχη σχέση με την πόλη. Τι σημαίνει για εσάς αυτήν την πόλη, πώς τη βιώνετε, πως σας τροφοδοτεί για να αποτυπώσετε αυτά που απωτυπώνετε;
Την Αθήνα τη γουστάρουμε πολύ και εγώ και ο Leo. Έχουμε μεγαλώσει και μένουμε στο κέντρο, μας αρέσει να την περπατάμε, να πηγαίνουμε στα ίδια σημεία χιλιάδες φορές και να βρίσκουμε spots για το οτιδήποτε. Αγαπάμε πολύ το ιστορικό κέντρο και τα νοτιοκεντρικά. Μπορεί να είναι σε σημεία τέρμα άσχημη πόλη, φουλ στο gentrification, φουλ στους βλάκες και ένα σωρό άλλα στραβά - όμως είναι και το σπίτι μας. Επίσης στο Βερολίνο έχει κρύο.
Ο στίχος σας έχει έντονο σχόλιο (ας μην το πούμε κοινωνικοπολιτικό αλλά you get the idea) κι ας μην φαίνεται πάντα «με γυμνό αυτί». Είναι σαν να βγάζετε τη γλώσσα σχεδόν συνεχώς. Ήταν μια στοχευμένη προσέγγιση ή απλώς «έτσι βγήκε» ως ανάγκη έκφρασης;
Σπάνια σχολιάζω στιχουργικά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Συνήθως είναι η περιγραφή διάφορων καταστάσεων της ζωής και της καθημερινότητας, μέσω του πώς τις αντιλαμβάνομαι εγώ. Τη γλώσσα τη βγάζουμε σε οτιδήποτε μας τη σπάει ανά καιρούς - αλλά και αυτό δεν γίνεται βάσει κάποιου τρομερού πλάνου. Αν κάθε φορά που αράζουμε κράζουμε κάτι, ε, θα μπει και στο κομμάτι αυτό το κάτι.
ΌΛΑ έχουν ειπωθεί ξανά. Είτε θέλεις να είσαι αντιδραστικός - κάποια obscure ελληνική punk μπάντα το έχει ήδη κάνει στα ‘70s με πιο edgy τρόπο από σένα, είτε θέλεις να το παίξεις safe, ο αντίστοιχος safe καλλιτέχνης τα έχει κάνει και πει πριν από εσένα, είμαστε στο 2025 σχεδόν. Το θέμα δεν είναι η παρθενογένεση αλλά το να εντάξεις τις επιρροές σου με τέτοιο τρόπο που να συνθέτουν ένα νέο κολλάζ. Μέχρι να δει κάποιος το δικό σου κολλάζ και να πάρει -ιδανικά με σεβασμό - κομματάκια για το δικό του.
Κατά έναν περίεργο τρόπο ο ήχος σας έχει κάτι το νοσταλγικό. Πιστεύετε ότι αυτό οφείλεται στην παραγωγή και στον ήχο αυτόν καθαυτόν ή στην παιδικότητα της αίσθησης; Είναι η νοσταλγία μια οδός διαφυγής για αυτό φοριέται πολύ τελευταία;
Προσωπικά δεν γράφω μουσική για να είναι νοσταλγική και μιλώντας τεχνικά είμαι τελείως άσχετος με το να βρω μηχανήματα ή ήχους που στοχεύουν στο να αναπαράγουν μια συγκεκριμένη εποχή. Η μουσική μας είναι ό,τι είναι, με την έννοια πως κάθε κομμάτι γράφεται διαφορετικά. Το ένα μπορεί να φέρνει σε ‘90s και το άλλο να πατάει ηχητικά τελείως στο τώρα, αναλόγως την έμπνευση της στιγμής.
Η νοσταλγία είναι και μόδα πλέον, όπως οτιδήποτε ρετρό. Σίγουρα δεν είναι πρακτική λύση, γιατί νοσταλγώντας ξεχνάς να δημιουργήσεις κάτι cool που θα νοσταλγούν άλλοι σε 20 χρόνια από τώρα. Αν μείνουμε σκαλωμένοι στη νοσταλγία χωρίς διάθεση να προχωρήσει το πράγμα, οι νέες γενιές θα καταλήξουν ακόμα να «αναπολούν» εποχές που δεν έχουν ζήσει και που στην τελική μπορεί να ήταν και χάλια στην πραγματικότητα.
Νεκροτσουλήθρα στα αμέσως επόμενα επεισόδια. Τι έχετε στα σκαριά για το άμεσο μέλλον;
Όσον αφορά το μέλλον, έχουμε πανέτοιμο τον πρώτο full length δίσκο μας που θα λέγεται EUROSTAR και θα κυκλοφορήσει από την Blue Dot Records σταδιακά μέσω κάποιων singles, (δύο απο τα οποία είναι ήδη online) μέχρι να βγει ολόκληρός. Είναι ένα ελληνόφωνο clubbing LP με στοιχεία από οτιδήποτε έχουμε κάνει ως τώρα. Από εκεί και πέρα σίγουρα lives σε όλη την Ελλάδα και ό, τι προκύψει, είμαστε open, ο κόσμος είναι ψυχοπαθής.
Οι Νεκροτσουλήθρα εμφανίζονται μαζί με τον Δημήτρη Κοργιαλά στο Gagarin 205 την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου. Η συναυλία είναι sold out.
