Τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν επέτειο «30 χρόνων» και το γιορτάζουν με νέο δίσκο, μουσικές και συναυλιακές συναντήσεις με φίλους και είναι πιο μάχιμοι από ποτέ. Ενώ δοκιμάζουν συνέχεια καινούρια πράγματα, επιστρέφουν πάντα στην ίδια παρέα, στα ίδια στέκια, στην ίδια αγάπη για αυτό που κάνουν. Αυτήν τη στιγμή την μπάντα αποτελούν οι Γρηγόρης Κλιούμης (φωνή, κιθάρα), Τάσος Πέππας (τύμπανα και Νίκος Γιούσεφ (ηλ. μπάσο, πριόνι). Συνάντησα τους δύο εξ αυτών, τον Γρηγόρη Κλιούμη, το μόνο μέλος που συνεχίζει εξ αρχής και τον Νίκο Γιούσεφ, ο οποίος είναι γνωστός για τις συμμετοχές του σε πολλά project, για έναν ανοιξιάτικο καφέ στο Παγκράτι, όπου μιλήσαμε για τα δεκάδες βήματα που έχουν κάνει από το 1994 στην εγχώρια σκηνή.
Πώς κρατήθηκε το συγκρότημα αυτά τα 30 χρόνια;
Γ: Δε σκοτωθήκαμε και δεν πεθάναμε. Καταφέραμε να εξελιχθούμε γιατί είμαστε τέτοιοι άνθρωποι, που δεν προκαλέσαμε μεγάλες εντάσεις. Μπόρεσε ο πυρήνας μιας παρέας να παραμείνει ζωντανός.
Τι έχει αλλάξει από την αρχή;
Ν : Τα πάντα αλλά ευτυχώς εμείς δεν έχουμε αλλάξει τόσο. Η σύνδεση με τη γήινη βάση μας, η επικοινωνία με την αρχή μας έμεινε ίδια. Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι μια παρέα, που παρόλο που αλλάζει, επιστρέφει. Ό, τι και αν κάνουμε, επιστρέφουμε στη βάση μας. Ο Γρηγόρης είναι η άγκυρα που αντέχει τα κύματα.
Γ : Θα έχει συμβεί και σε σένα. Πολλές φορές οι παρέες κρατιούνται από κάποιον άλλον κάθε φορά. Δεν έχω κρατήσει μόνο εγώ το σχήμα αυτά τα 30 χρόνια. Πάντα υπήρχε κάποιος που εμψύχωνε και κρατούσε αυτήν την παρέα ζωντανή και δεν ήμουν πάντα εγώ αυτός.
Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Ν : Είναι θέμα χαρακτήρα. Δε σκεφτήκαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Εμείς πάντα διαλέγαμε τον δύσκολο δρόμο. Δεν αποφασίσαμε ποτέ να κάνουμε τα πράγματα πιο mainstream για να έχουμε μεγαλύτερη απήχηση. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ασχολείσαι με το δύσκολο, είσαι συνέχεια σε εγρήγορση.
Γ : Είναι και θέμα τεμπελιάς και το πιο εύκολο πράγμα. Θα μπορούσα να δούλευα σε ένα εργοστάσιο τώρα.
Αυτό που λέμε «ελληνικό ροκ» είναι μια ιστορία που ξεκίνησε το ’60 και βρέθηκε στο πικ κάποια στιγμή το ‘90. Τι ανέκοψε την πορεία του στη σφαίρα της αναγνωσιμότητας;
Γ : Από την πλευρά της αναγνώρισης, μπορεί να προβλήθηκε για λίγο, αλλά υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που ασχολούνται γενικά με τη σκηνή και την έχουν εξελίξει. Περισσότερους ροκ μουσικούς και συγκροτήματα από σήμερα δεν έχουμε ξαναδεί. Θα αδικήσουμε αρκετούς αν αναφέρουμε συγκεκριμένα ονόματα τώρα. Όλα αυτά τα χρόνια συναντάμε αξιόλογα σχήματα και παιδιά που βελτιώνονται όλο και περισσότερο. Δυστυχώς όμως τα παιδιά ζουν σε αυτό το περιβάλλον που μπορεί να μην ευνοεί τα μαζικά σουξέ αλλά μπορούν να δημιουργηθούν πυρήνες που θα πάνε παρακάτω την κατάσταση.
Ν : Δούλεψα σε πολλές δισκογραφικές και έχω να σου πω πως όταν υπήρξε λίγος χώρος, προσπάθησαν να κάνουν mainstream κάποιους ήρωες του rock n’ roll, όπως οι Nirvana, οι Doors, ο Παύλος Σιδηρόπουλος και πολλούς άλλους αλλά στην πορεία έψαξαν και πιο υπαρκτά μοντέλα. Με τη σκυτάλη αυτή και τη βοήθεια του Γιάννη Πετρίδη που επικεντρώθηκε πολύ στις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά, προέκυψεε αυτή η αναγνωρισιμότητα και εκείνα τα λίγα χρόνια, 3-4 ήταν και όχι παραπάνω, έτυχε να υπάρχουν παραδίπλα και τα Υπόγεια Ρεύματα.
Πώς βλέπετε τη σύγχρονη εποχή που η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν τόσο πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ζωές μας;
Γ : Για εμάς τους δύο είναι μεγάλη αγάπη, χόμπι και είμαστε πάντα μέσα σε αυτά.
Ν : Παίρνουμε ό, τι θεωρούμε ενδιαφέρον και το βάζουμε κατευθείαν στη δουλειά μας. Ήμασταν κομπιουτεράδες από πιτσιρικάδες και μας άρεσε πάντα όλο αυτό. Παλιά κάναμε τα video μας με 3D και φτιάχναμε ολόκληρους κόσμους, τώρα ο Γρηγόρης ασχολείται με το ΑΙ από τη στιγμή που βγήκε. Έχουμε κάνει ένα παιδικό κανάλι όπου μπορείτε να βρείτε original video clip όπου έχουμε φτιάξει τους εαυτούς μας να χορεύουν.
Από τις συνεργασίες που έχετε κάνει, ξεχωρίζετε κάποιον;
Γ : Ξεχωρίζουμε τους δύο Θάνους, τον Ανεστόπουλο και τον Μικρούτσικο. Δεν έχουμε κάνει και τόσες συνεργασίες αλλά είναι λίγες, καλές και αυτές αρκούν.
Ν : To να ξεχωρίσουμε είναι σαν να προσπαθούμε να θυμηθούμε. Εμείς όταν πάμε να πάρουμε μια απόφαση, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για μας. Για να μας καλέσουν σε μια εκπομπή, σκοτωνόμαστε πρώτα για το ποιος θα μείνει πίσω ενώ άλλοι σκοτώνονται για να πάνε. Ας πούμε ότι έχουμε μια rock αντίληψη όσο και αν έχουν υπάρξει εμπορικές επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε μια παρέα που παίζουμε μουσική και όταν γουστάρουμε, το βλέπεις. Όταν δε γουστάρουμε, πάλι το βλέπεις. Κλεινόμαστε στην παρέα μας.
Μπορείτε να αναφέρετε ένα τέτοιο σκηνικό;
Γ : Τα πρώτα χρόνια ήταν τελείως διαφορετικές οι συναυλίες. Ο κόσμος δεν ήταν εκπαιδευμένος σε αυτόν τον τρόπο ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Έχουμε παίξει σε γυρισμένες πλάτες πολλές φορές.
Ν : Σε ένα μαγαζί θυμάμαι να παίζουμε και επικρατεί μια οχλαγωγία. Οπότε, εγώ σταματάω, κάνω ότι σηκώνω το τηλέφωνο, μιλάω με τη μάνα μου και της λέω ότι κανείς δε μας προσέχει!
Αποφασίσατε να βγάλετε ένα επετειακό άλμπουμ όπου υπάρχουν διασκευές, εκ των οποίων μόνο μία είναι ροκ, αυτή του Δημήτρη Πουλικάκου από τον πρώτο δίσκο με τον Εξαδάχτυλο.
Ν : Αυτό το λέμε και στο μικρόφωνο αυτήν την περίοδο. Έχουμε 4 ηπειρώτικα, 4 ρεμπέτικα, 1 λαϊκό και 1 παραδοσιακό ροκ. Δεν είναι τυχαία η επιλογή. Ο ήχος του Πουλικάκου μας έκαψε κάποτε! Όλοι οι παλιοί ακούσαμε αυτό το πράγμα τότε και μείναμε!
Πώς και δε βγάλατε δικό σας υλικό;
Γ : Είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Παίζαμε πολλές διασκευές για πλάκα και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Ούτως ή άλλως, όλα αυτά τα χρόνια, δικά μας τραγούδια βγάζαμε.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και η διασκευή του Γιάννη Αγγελάκα στο «Θα μ’ αγαπάω» καθώς και της Μαρίας Παπαγεωργίου στο "Σε Περιμένω". Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;
Γ : Είναι ένα παιχνίδι και αυτό, εμείς διασκευάζουμε άλλους και κάποιοι φίλοι διασκευάζουν εμάς. Η συγκυρία αυτή μας επέτρεψε να το κάνουμε. Θα έρθουν και άλλες διασκευές. Ανά διαστήματα θα έρχεται και μια διασκευή από κάποιον καλεσμένο μας και μπορεί να συνεχιστεί αυτό.
Προτιμάτε να δισκογραφείτε ή να κάνετε συναυλίες;
Γ : Είναι διαφορετικά πράγματα αλλά μου αρέσουν και τα δύο.
Ν : Είναι απολύτως δημιουργικές καταστάσεις και οι δύο. Εκτός πάντως από έναν δίσκο, το «Η Γη που αφήνω» που ήταν στην καραντίνα, τα τελευταία 15 χρόνια γράφουμε live, συνήθως one take, όπως έκαναν παλιά στα 70s και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον που λέτε και συμβαίνει σπάνια πια.
Γ : Έχει σταματήσει χρόνια αυτό και έχει χαθεί το groove και η ψυχεδέλεια. Μια μπάντα που μπορεί να παίξει live και ηχογραφεί και έτσι, είναι το ιδανικό. Είναι ο καλύτερος και φθηνότερος τρόπος.
Ν : Επιμελήθηκα μια έκδοση στο “Vinyl is Back” και είχα προτείνει επίσημα αυτόν τον τρόπο. Όχι μόνο οι μουσικοί να ηχογραφούν live δηλαδή, αλλά να μη γίνεται και καμιά επεξεργασία μετά. Δε χρειάζονται 10.000 ευρώ για να φτιάξεις ένα άλμπουμ. Μπορεί να γίνει και αλλιώς!
Αυτό όμως μπορεί να το κάνει ο καθένας; Έχει να κάνει και με την εμπειρία.
Γ : Σίγουρα αλλά έχει να κάνει και με το πόσο δεμένη είναι μια ομάδα.
Πώς βγήκε το όνομα;
Γ : Ήμασταν τυχεροί που βρεθήκαμε σε εκείνη τη συγκυρία που οι δισκογραφικές ζητούσαν ελληνόφωνα γκρουπ. Οπότε, μέσα στην πίεση, επιλέξαμε αυτό το όνομα, που δε μας άρεσε στην αρχή, αλλά έπρεπε να βρούμε όνομα, γιατί είχαμε έτοιμο τον τίτλο του δίσκου και όχι το όνομα του γκρουπ. Τελικά, το όνομα είναι πολύ ταιριαστό.
Βαρεθήκατε να παίζετε κομμάτια που ξέρουν όλοι;
Γ : Το «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», ειδικά, δεν το παίζαμε για πολύ καιρό, αλλά αυτό είναι λάθος. Δε μου φταίει σε τίποτα το τραγούδι επειδή συνέβη αυτό το πράγμα, οπότε πάει καιρός που το ξαναπαίζουμε.
Στις συναυλίες που κάνετε τώρα τι επικρατεί; Όσο περνούν τα χρόνια υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση με τον κόσμο;
Γ : Πλέον βλέπουμε νέα παιδιά που γνωρίζουν το έργο και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Είναι παιδιά ανθρώπων που μεγάλωσαν με τη μουσική μας, οπότε κάπως έχουμε μπει στο DNA τους.
Έχετε παίξει και έξω. Πώς ήταν οι εμπειρίες αυτές;
Ν : Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο… Ήταν σαν πενθήμερες, με διάφορες ροκ ιστορίες και έχω βάλει στόχο να το ξανακάνουμε το φθινόπωρο. Το κοινό ήταν κυρίως Έλληνες αλλά υπήρχαν και κάποιοι ξένοι.
Υπάρχει κάποια λέξη / φράση που χαρακτηρίζει την πορεία αυτών των χρόνων;
Γ : Αλήθεια και παρέα.
Ν : Επίσης, ταυτιζόμαστε με το «Μικρές χαμένες μέρες» όταν το παίζουμε.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Ν : Όπως είπαμε και πριν, έχουμε ξεκινήσει και ένα παιδικό κανάλι και θέλουμε να ασχοληθούμε και με αυτό. Έχουμε πάρα πολύ υλικό γενικά και εμείς βράζουμε. Μέχρι την Τεχνόπολη σκέψου ότι πρόκειται να δημοσιεύσουμε άλλες 5 διασκευές μας από φίλους.
Γ : Ετοιμάζουμε μια μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη στις 5 Ιουνίου με όσο κόσμο μπορούμε να μαζέψουμε. Θα παίξουν μαζί μας πολλοί φίλοι μουσικοί. Θα παίξουν και παλιότερα μέλη του γκρουπ εννοείται.
Ευχαριστούμε το Ραμόν για την φιλοξενία.
Τα Υπόγεια Ρεύματα κλείνουν τα 30 χρόνια και το γιορτάζουν την Τετάρτη 5 Ιουνίου στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Μαζί με το συγκρότημα θα ανέβουν επί σκηνής ερμηνεύοντας και διασκευάζοντας τραγούδια από όλη την πορεία του, αγαπημένοι φίλοι και μουσικοί συνοδοιπόροι, όπως οι Αλέξης Καλοφωλιάς, Μαρία Παπαγεωργίου, Δημήτρης Μητσοτάκης, Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή, Φρανκ Panx, Βαγγέλης Καζαντζής, Τσοπάνα Rave, Magic De Spell, Μάριος Νταβέλης (Fundracar) και άλλοι που θα ανακοινωθούν στη συνέχεια. Περισσότερα εδώ.
