Η VASSIŁINA, είναι ένα ανήσυχο πνεύμα. Στα κομμάτια της πραγματεύεται την πολυπλοκότητα της γυναικείας φύσης ντύνοντας την με avant-pop ηχόχρωμα και dark αισθητική. Έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει ως όνομα στον εγχώριο μουσικό χάρτη δημιουργώντας μουσική που θα ακούσεις εάν θες να ζήσεις το δράμα σου, να αποξενωθείς λίγο από τα γεγονότα, να κλείσεις κινητό και laptop και να βυθιστείς στη δική της εκδοχή της indie, με τα ακουστικά καρφωμένα στ’ αυτιά σου, ξαπλωμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, λίγο πριν η μέρα τελειώσει και δώσει τη θέση της στην επόμενη ανιαρή καθημερινή μιας ρουτινιάρικης εβδομάδας.
Βρεθήκαμε λοιπόν, ένα πρωί στη γειτονιά της, τα Εξάρχεια, και μιλήσαμε για όλα όσα την απασχολούν.
Ήξερε ότι ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική, από όταν ήταν μόλις 7 χρονών. «Δε με φανταζόμουν ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Έχω άπειρα βιντεάκια με webcam, που παίζω, κάνω performance. Όταν τελείωσα την Γ' Λυκείου, εγώ ήθελα να ασχοληθώ με αυτό αλλά ξέρεις… ελληνική οικογένεια, έπρεπε να σπουδάσω κάτι άλλο γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, κι έτσι αποφάσισα ότι θα το εξασκήσω παράλληλα. Περίμενα πως και πως να τελειώσω την ψυχολογία, για να σπουδάσω μουσική».
Αφηγείται τις ιστορίες της και τα προσωπικά της βιώματα μέσα από αγγλόφωνους στίχους της που κερδίζουν αμέσως έναν νέο ακροατή. Δεν το αφήνω όμως να πέσει σαν κουβέντα και τη ρωτώ γιατί δεν έχει επιλέξει να στραφεί προς τον ελληνικό στίχο, σε περισσότερα κομμάτια της. Άλλωστε το “Atihisame”“Atihisame”, ήταν το πρώτο hit της που μου ήρθε στο μυαλό όταν την είδα. «Το ότι γράφω στα αγγλικά, σχετίζεται απόλυτα με τα ερεθίσματά μου, γιατί παρθενογένεση ακριβώς δεν υπάρχει, οπότε αυτό που ακούς περισσότερο επηρεάζει και τον τρόπο που γράφεις και τις επιρροές σου, αν και με εμένα δεν έχει συμβεί αυτό ακριβώς». Μου εξηγεί ότι έχει μεγαλώσει ακούγοντας πολύ pop και musical όπως λέει, κι όχι τόσο ηλεκτρονική «Να φανταστείς το crush μου ήταν η Καλομοίρα». Ταυτίζομαι, ομολογουμένως. «Με την ηλεκτρονική πρωτοήρθα σε επαφή όταν μετακόμισα στο Λονδίνο. Στα φοιτητικά μου χρόνια λοιπόν, τότε άρχισα να σνομπάρω πολύ την pop. Γιατί στην Ελλάδα έχουμε ταμπού με την pop. Στο Λονδίνο, συνειδητοποίησα ότι τα πάντα είναι pop κι ότι υπάρχει λόγος που ακόμα και η mainstream pop έχει τόσο μεγάλο κοινό. Έχει μια ομορφιά μέσα του αυτό. Εκεί ανακάλυψα την alt pop, άκουσα παραπάνω Björk για να την κατανοήσω, άκουσα περισσότερο ambient και noise». Σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα ερεθίσματα αποτυπώνονται όντως στον ήχο της, κι ειδικά στο νέο της άλμπουμ Femmeland. Τη ρωτώ πως προέκυψε η ιδέα για τον τίτλο. «Ήθελα να γράψω ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες, είναι ίσως το πιο cute κομμάτι του δίσκου κι ουσιαστικά μιλά για την ύπαρξη ενός μαγικού νησιού, να μεταφερθούμε κάπως όλες οι θηλυκότητες εκεί όπου θα είμαστε ασφαλείς. Όλος ο δίσκος μιλάει γενικότερα για τη δική μου διαδικασία αποδοχής κι επαφής με το τραύμα μου ως θηλυκότητα, κι αποφάσισα ότι βγάζει νόημα να αποκαλέσω όλο το δίσκο έτσι. Παράλληλα η μουσική για εμένα είναι και visual. Κάνοντας μια μεγάλη έρευνα έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο που ανέλυε την ιστορία της Κίρκης και πόσο mispresented έχει παρουσιαστεί ως μοχθηρή μάγισσα που ξεγελούσε τους άντρες, ενώ στην πραγματικότητα η ίδια ζούσε απομονωμένη και ήρεμη σε ένα νησί με τις νύμφες της, κι όποιος άντρας παραβίαζε το μέρος αυτό, αυτόν μόνο τον μετέτρεπε σε ζώο. Συνδέθηκα πολύ με την παραλλαγή αυτού του μύθου και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Femmeland».
Θέλω να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για το θέμα του πως αισθάνεται μια γυναίκα σήμερα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω της. «Πλέον μιλάμε παραπάνω γι’ αυτό. Αλλά σαν θηλυκότητα δε νιώθω ασφαλής, πάρα πολλά σκηνικά έχουν συμβεί, είτε στο κοντινό μου περιβάλλον με άλλες θηλυκότητες που έχουν δεχθεί επιθέσεις, είτε π.χ. εγώ να περπατάω στο δρόμο και να με ακολουθήσουν. Είναι πολύ τρομακτικό το γεγονός ότι ας πούμε τον τελευταίο μήνα έχω ακούσει για τέσσερις απόπειρες βιασμού, και μάλιστα στη γειτονιά μου. Επίσης, το θέμα της βίας έχει να κάνει πάρα πολλές φορές και με τον σύντροφο, αλλά και στα πλαίσια μιας σχέσης. Με θυμώνει και με εξοργίζει αυτό. Ακόμα και να μην έχεις βιώσει άμεση βία μέσα σε μια σχέση, είναι ένα συλλογικό τραύμα και σκέφτεσαι ότι μπορεί να ήσουν εσύ σε αυτή τη θέση».
Ξαναγυρνώντας στο μουσικό της project, πιανόμαστε λιγάκι απ’ τη συζήτηση του tour. Μου εξομολογείται πως έχει παίξει στο εξωτερικό κυρίως Αγγλία, Ιταλία και Βουλγαρία αλλά όχι πολύ, γιατί όλη αυτή η εμπειρία του touring είναι εξαντλητική όταν είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης. «Είμαι κάπως τυχερή με τις συνεργασίες μου, γιατί δεν έχω το κομμάτι της οργάνωσης, αλλά παράλληλα αποκτώ τεχνική εμπειρία και χτίζω την αντοχή μου. Το τραγούδι, που σχετίζεται και με το σώμα σου, είναι σαν πρωταθλητισμός. Δεν ξέρω πραγματικά πως αντέχουν κάποιοι καλλιτέχνες και το κάνουν σε φάση τουρ, πάρτυ, ροκ εντ ρολ. Εγώ κοιμάμαι από τις δώδεκα, γυρνάω τρέχοντας με το που τελειώσει το live και βάζω μάσκα. Θέλω να μπορώ να την παλέψω την επόμενη μέρα, να έχω φωνή και να μπορεί το σώμα μου να με στηρίζει». Γελάω σκεπτόμενη όσο μου τα διηγείται αυτά, πως κι εγώ έτσι είμαι. Κυριολεκτικά, πρέπει να μας παρακαλούν οι φίλοι μας για να βρεθούμε σε ένα πάρτυ και να καταφέρουμε να αντέξουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
«Και δε μου λες, πώς είναι να μοιράζεσαι το stage με τον Kadebostany;» «Κοίτα, οι συνθήκες εκεί δεν είναι ρεαλιστικές. Έχεις τέλεια ατμόσφαιρα στο backstage, μένεις σε ωραία ξενοδοχεία. Έχω παρατηρήσει πως είναι το να είσαι το opening act, κυριολεκτικά οι διοργανωτές δε θα σου δώσουν καμία σημασία. Μπορεί να σου δώσουν δύο μπίρες και να'ναι ζεστές και ξαφνικά επειδή παίζεις με τον Kadebostany σου προσφέρουν σαμπάνια απ’ το πουθενά, που δεν έχεις αυτή την ανάγκη στην πραγματικότητα. Απλά θέλεις, και σαν opening act, να σε σέβονται. Χτίζεις όμως άλλες αντοχές, ξέρεις τι είναι να παίζεις και να βάφεσαι σε σπασμένο καθρέφτη, σε κατουρημένη pub; Στο Λονδίνο η κατάσταση είναι τελείως labor, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στους artists. Όλα είναι εις βάρος του καλλιτέχνη. Υπάρχει τόσο μεγάλος ανταγωνισμός, που ξέρουν ότι άμα δε δεχθείς, οκ θα πάμε στον επόμενο. Έχει τύχει να παίξω live στο Λονδίνο και να πάρω 2 λίρες».
«Και στην Ελλάδα πως είναι;» «Στην Ελλάδα, παρατηρώ κυρίως πράγματα όσον αφορά το κοινό. Έχουμε συνηθίσει πολύ στο entertainment, ειδικά στην επαρχία. Νομίζουμε ότι οι μουσικοί είναι διασκεδαστές, άρα, ξέρεις, μιλάμε, καπνίζουμε, δεν ακούμε. Στο εξωτερικό, στα live δεν ακούς κιχ, είναι όλοι εκεί».
«Kαι τώρα τι;» «Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, έχω στραφεί προς αυτή τη μουσική. Ο στόχος μου όμως δεν είναι να γίνω celebrity. Δεν θέλω να αλλάξω ή να πιέσω για να γίνω γνωστή. Δεν είναι ο έπαινός μου αυτός. Μπορείς να βρεις το κοινό σου, κι ας είναι αυτό το κοινό και μικρότερο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο πρώτος, αρκεί να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Κι εγώ τώρα έγραψα το “2 Kisses” αβίαστα στα ελληνικά, κι όχι με το σκεπτικό για να πιάσει.»
«Κι όλα τα άτομα που θαυμάζω σε αυτή τη σκηνή, τους θαυμάζω γι’ αυτό ακριβώς γιατί είναι αυθεντικοί. Δεν προσπαθούν να είναι κάτι άλλο. Για εμένα ένα τέτοιο παράδειγμα καλλιτέχνη που θαυμάζω είναι η Σtella. Γιατί δεν άλλαξε ποτέ τον ήχο της, δεν προσπάθησε να είναι κάτι άλλο, έχει υπογράψει στην Sub Pop, πλέον έχει 1εκ. μηνιαίους ακροατές στο Spotify, πάω στο Λονδίνο και την ξέρουν, είναι global artist και το κατάφερε καθαρά με την αξία της, χωρίς να αλλάξει τη μουσική της ταυτότητα, υπογράφοντας με τη μεγαλύτερη indie δισκογραφική του κόσμου. Αυτό για εμένα είναι η ελπίδα της Ελλάδας. Το κοινό σου υπάρχει. Το θέμα είναι πως θα στοχεύσεις, σε αυτό για να το κερδίσεις».
Το νέο άλμπουμ της Vassilina "Femmeland" κυκλοφορεί από την Inner Ear Records.
Eυχαριστούμε το Τιγρέ για τη φιλοξενία.
