«Ανεξάρτητες οντότητες, έχοντας μοναδικό κοινό ένα πουλί που ζούσε σε κλουβί, τον Αϊζο, συναντιούνται για πρώτη φορά όλοι μαζί, ενώπιον κοινού στις 4 και 5 Απριλίου, ακολουθώντας ο καθένας την πορεία του και τη δράση του σε κάθε κεφάλαιο της σύνθεσης αυτής. Πέντε κεφάλαια, έξι καλλιτέχνες που έχουν δουλέψει έως τώρα σόλο την πορεία τους, ο χρόνος: η Καμπάνα και η κινούμενη εικόνα. Ένα μουσικό πείραμα που αντικατοπτρίζει εν μέρει, την πραγματική ζωή.
H παράσταση "Iso -αϊζο" είναι μια σύνθεση της Νεφέλης Σταματογιαννοπούλου, στο πλαίσιο της διδακτορικής διατριβής της, όπου μελετάει την ηχητική σύνθεση σε σχέση με την κίνηση, εσωτερική ή εξωτερική, καθώς και διάφορες εφαρμογές που εμπλέκονται στην τελική μορφή της, την καταγραφή αυτού αλλά και την δραματουργία του ήχου.»
Το Δελτίο Τύπου αυτό κατέφτασε στο inbox του Avopolis πριν μερικές ημέρες και τόσο πολύ μας κίνησε την περιέργεια, που ζητήσαμε να μιλήσουμε απευθείας με την Νεφέλη, προκειμένου να μάθουμε τι ακριβώς πραγματεύεται η διατριβή της, από πού μας ήρθε τέλος πάντων αυτό το πουλί που το λένε Άιζο, τι σχέση έχει με τη λέξη isolation και πόσο δύσκολο είναι να αφηγηθείς μια ιστορία χωρίς λέξεις.
Στις 4 και 5 Απριλίου παρουσιάζεις στο Altera Pars στο Μεταξουργείο με μια ομάδα ξεχωριστών μουσικών το “άϊζο”. Θα μας πεις αρχικά πώς προέκυψε η ιδέα για αυτό;
Η ιδέα για να δημιουργηθεί το «άιζο» προέκυψε το 2020 στο πλαίσιο της πολύχρονης έρευνάς μου, με βάση τη σύνθεση και είναι ένα σημαντικό και απολαυστικό μέσο για να συνεχίσει η διαδικασία της μελέτης|έρευνας.
Το 2020 λοιπόν είχα την ιδέα να συνεργαστώ με έξι (+ δύο), κατά τη γνώμη μου εξειδικευμένους και ταλαντούχους, καλλιτέχνες, με τους οποίους παίζουμε και δουλεύουμε μαζί πολύ καιρό και σε πολλών ειδών σύνολα και έργα. Οπότε κάπως με τις περισσότερες ψυχές έχουμε και ένα κοινό κώδικα. Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω ξεχωριστά με τον κάθε περφόρμερ πρόβα και να δημιουργηθούν πολλά σόλο που θα εκτελούνται ταυτόχρονα.
Να είναι δηλαδή η κάθε ύπαρξη σε έναν δικό της κόσμο, απομονωμένη, αλλά μαζί με άλλες στη σκηνή (εξ ου και το iso-lated, iso=ίσο).
Εάν δεν συνθέταμε μουσική μπορεί να χρειαζόμασταν εξωφρενικά μεγάλα και συγκεκριμένα σκηνικά, μπορεί και να ήταν απαραίτητα για να δείξουμε τον κόσμο αυτό.
Το όμορφο με τη μουσική είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί με τον ήχο. Με τα ηχοτοπία. Σίγουρα αυτό μπορεί να συμβεί και με άλλες τέχνες ! Στο «άιζο» βέβαια εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και η παρτιτούρα της Κινούμενης Εικόνας-τα visuals -, αλλά και η μικρές λεπτομέρειες στην εικαστική παρέμβαση στο χώρο.
Ξεκίνησε ως ιδέα το 2020 και ολοκληρώνεται στην αρχική της μορφή τώρα. Το ‘άιζο’ όμως έχει σκοπό να ταξιδέψει πολύ ακόμα.
Όταν λες κίνηση εσωτερική και εξωτερική τι ακριβώς εννοείς και τι ακριβώς σημαίνει δραματουργία του ήχου;
Πολύ ωραία ερωτήματα όλα αυτά, πραγματικά και πολύ βασικά στην διδακτορική μου διατριβή . Τι σημαίνουν όλα αυτά πραγματικά; Δραματουργία του Ήχου! Ολόκληρο Μεγαλείο! Έχει δηλαδή ο ήχος το δικό του ‘κείμενο’; Τη δική του ιστορία; Μπορεί μια ηχητική αφήγηση να είναι πολυεπίπεδη ; Πώς μια ηχητική δραματουργική προσέγγιση μπορεί να μεταμορφώσει το σκηνικό χώρο, να αλλάξει τα χρώματα της εκάστοτε ιστορίας, να αφηγηθεί κάτι ανεξήγητο και να δημιουργήσει μια δική της γλώσσα που είναι αδύνατον και παράλληλα αχρείαστο να εξηγηθεί με λόγια;
Performer, σκηνοθέτης, συνθέτις και μουσικός: ποια η αγαπημένη σου ιδιότητα;
Όσο κλισέ και αν ακουστεί, δεν είναι διαφορετικά όλα αυτά για μένα. Το ένα ολοκληρώνει το άλλο. Ως συνθέτις προσεγγίζω τη σκηνοθεσία και ως μουσικός την performance.
Παίζω συχνά με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι σε διάφορα σύνολα ή έργα και σε κάποια σύνολα αυτοσχεδιασμού. Χρησιμοποιώ και μελετώ έντονα την κίνηση, τη φωνή, τα visual και ό,τι άλλο χρειαστεί για να θεωρήσω τη σύνθεση μου ολοκληρωμένη. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί μία μουσική - σκηνική σύνθεση ή αλλιώς, μία μουσική σκηνοθεσία. Ως performer απολαμβάνω να συμμετέχω σε έργα συναδέλφων, να εκτελώ τα έργα μου όταν γράφω, για παράδειγμα, μουσική για θεατρικές παραστάσεις, όπου συνεργάζομαι με σκηνοθέτ/ες. Παίζω σε διάφορα σύνολα και συνθέτω επίσης προσωπικά έργα.
Αυτά για μένα είναι η ζωή μου, έτσι έμαθα να ζω.
Η σχέση σου με την μουσική πώς ξεκίνησε;
Η σχέση μου με τη μουσική υπήρχε πάντα χωρίς λόγο και αιτία.
Με θυμάμαι από μικρό παιδί, όταν ταξιδεύαμε με τους γονείς να κάθομαι στο πίσω κάθισμα, να βγάζω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο και να σιγοτραγουδάω ασταμάτητα, να βρίσκω ρυθμούς και να τους επαναλαμβάνω, να τους αναπτύσσω. Με θυμάμαι από δευτέρα ή τρίτη δημοτικού να γράφω σε κασέτες,- ξέρετε σε αυτά τα διπλά κασετόφωνα - και να υπογράφω στο τέλος στα χαρτιά μου: μουσικοσυνθέτης! Κρυφά βέβαια όλα αυτά, για να μην το δουν οι γονείς μου, γιατί μάλλον δεν ήταν και κάτι που έπρεπε να δουν. Με θυμάμαι από μικρή να χτυπάω ρυθμούς στα σκαλιά, να παίζω πιάνο. Αν και δεν ξεκίνησα σε πολύ μικρή ηλικία μουσική, όταν ξεκίνησα ήταν σαν να άρχισε αυτό που περίμενα. Ήταν αυτό που προσμονούσα όλη μέρα. Η μουσική ήταν κάτι σαν μοναδική λύση για εμένα. Απλώς ήταν εκεί και ήμουν εκεί. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, αν το σκεφτόμουν, δεν ξέρω αν θα ήμουν μουσικός. Πάντως η σύνθεση ήταν κάτι που με τραβούσε από παιδί. Μου άρεσε από μικρή να συνθέτω ήχους, μελωδίες, καταστάσεις, ιστορίες.
Ο άιζο είναι ένα πουλί, διαβάζουμε. Πώς προέκυψε το όνομα και ποιο πουλί είχες στον νου σου; Τι συμβολίζει; Γιατί μέσα σε κλουβί και όχι ελεύθερο και πώς μπορεί να είναι το κοινό στοιχείο σε 6+1 αφηγήσεις;
O Άιζο είναι η αφορμή. Άιζο από το «isolation» από το «i zone» από το «ίσο», από το «απομονώνομαι» ή από την προσωπική μου ζώνη, από τον κόσμο και την εποχή που ζούμε που ο καθένας κάνει το καθετί μόνος του ή μόνη της, η καθεμία ύπαρξη παίζει μόνη της, αλλά υπάρχουμε όλοι μαζί.
Χωρίς καμιά άσχημη, θα μπορούσε να πει κανείς, πρόθεση, αλλά με σχήμα και αγάπη. Όλο αυτό γίνεται με παρατήρηση και όλοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο προσπαθούν για την ύπαρξη τους, τη συνύπαρξη τους και τη σύμπραξη.
Ο Άιζο είναι το μέσο είναι ένα σύμβολο. Και τι καλύτερο σύμβολο από ένα πουλί σε ένα κλουβί, που κάποια στιγμή παρ΄όλα αυτά απελευθερώνεται. Το όνομα αυτού του πουλιού δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το όνομα Άιζο. Ένα πολύχρωμο, αλλόκοτο πλάσμα. Ο Άιζο όμως, έχει πολλές μορφές.
Πιστεύω στον Άιζο. Απελευθερώθηκε. Έξι καλλιτέχνες λοιπόν που βρίσκονται πάνω στη σκηνή και ο καθένας λέει τη δική του ιστορία μέσα σε αυτή την μία μεγαλύτερη. Στην ιστορία αυτή όλοι έχουν δει τον Άιζο , όλοι πιστεύουν στον Άιζο, μαζί τους πάντα βέβαια και οδηγός τους είναι η καμπάνα- ο Χρόνος και μία κινούμενη Εικόνα.
Ο κάθε μουσικός αυτοσχεδιάζει πάνω στη βασική δική σου σύνθεση ή απλώς την εκτελεί;
Με τον κάθε μουσικό-περφόρμερ δουλέψαμε χωριστά την παρτιτούρα μας. Εννοείται πως μιλήσαμε για πολλά και αναπτύξαμε τεχνικές οργάνων που μπορούν να εξυπηρετήσουν τη δραματουργία και την ιστορία του καθενός. Χρησιμοποιώντας ως έξτρα μέσο, τα δύο άκρα που επιλέχθηκαν από τον καθένα, μπήκαμε σε λεπτομέρειες, ώστε να μπορεί να κτιστεί και να ανθίσει η παρτιτούρα του καθενός. Ο τρόπος γραφής μου σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει μία παρτιτούρα που απλά πρέπει να εκτελεστεί, αλλά δεν νομίζω ότι κανένας συνθέτης θέλει απλά να εκτελεστούν οι παρτιτούρες του όλοι αναζητούν το κάτι καινούργιο, το κάτι φρέσκο. Όλοι θέλουν πιστεύω, κατά την ταπεινή μου άποψη, την ψυχή και το σώμα της εκάστοτε ύπαρξης που έχει επιλεγεί σε κάθε έργο.
Οι μουσικοί συνδέονται κάποια στιγμή στην παράσταση μεταξύ τους; Θα βρεθούν όλοι μαζί επί σκηνής;
Οι μουσικοί είναι συνέχεια επί σκηνής όλοι μαζί. Δηλαδή δεν είναι ότι βλέπουμε πρώτα το φλάουτο και μετά το κοντραμπάσο. Είναι όλοι μαζί εκεί και η κάθε ύπαρξη σε κάθε chapter αφηγείται την ιστορία της με το δικό της τρόπο. ΄Εχουν αρκετά κοινά σημεία στην παρτιτούρα, τα οποία έτυχε και τα προσέγγισαν κάποιοι με αρκετά όμοιο τρόπο. Θα μου πεις είναι καλλιτέχνες που, κάποιοι από αυτούς ειδικά, προέρχονται από τον ίδιο κύκλο ,θα μπορούσε να πει κανείς. Αν θα βρεθούν τελικά πραγματικά όλοι μαζί, ίσως είναι και αυτό ένα ερώτημα γιατί μέχρι και το chapter τέσσερα, ο καθένας τους ναι μεν ακούει, ναι μεν βλέπει τους άλλους, αλλά συνεχίζει τη «δουλειά» του. Το chapter πέντε είναι μία ευκαιρία για να βρεθούν όλοι μαζί πραγματικά. Όχι ότι πριν δεν είναι πραγματικά όλοι μαζί και αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα ερωτήματα.
Κάθε μουσικός σχετίζεται με ένα δίπολο και μάλιστα οι καλλιτέχνες έχουν επιλέξει τα σημαντικότερα δίπολα που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ποια η βασική σου σκέψη πίσω από αυτό;
Το Άιζο είναι μία παρτιτούρα που περιλαμβάνει πέντε chapter και ένα από αυτά έχει μέσα από τρία έως πέντε σημεία και κάπως σιγά-σιγά ο κάθε καλλιτέχνης είναι σαν να κτίζει πραγματικά τον κόσμο του όλο. Κάθε καλλιτέχνης διάλεξε τα δικά του άκρα. Διάλεξε είτε το φως και το σκοτάδι ,το παρελθόν και το μέλλον, τη μέρα και τη νύχτα κ.τ.λ. Επέμενα στο να είναι κάτι πολύ ξεκάθαρο, γιατί μέσα στα chapter δουλεύουμε με πολλή λεπτομέρεια και έπρεπε να έχουμε ως βάση ξεκάθαρες αξίες. Χτίζω τον κόσμο μου, μπορεί να είναι αλλιώς -και είναι- η μέρα στη φύση από τη μέρα στη δουλειά, τη μέρα στο δωμάτιο. Έτσι λοιπόν βλέπουμε ένα chapter που η μια ύπαρξη, μπορεί να είναι στη «μέρα της» στο γραφείο και η άλλη μπορεί να είναι στο βυθό που ζει, μέσα της ή στο βυθό της θάλασσας. Φυσικά δεν είναι όλα μεταφορικά, κάποια είναι κυριολεκτικά και όλα αυτά τα βιώνουμε ηχητικά και αναλογικά, δρούμε σε σχέση με το πως όλο αυτό επηρεάζει την ψυχολογία του performer. Μην έχοντας την ευκαιρία οι καλλιτέχνες του Άιζο να υπάρξουν όλοι μαζί στη σκήνη προηγουμένως, παρά μόνο στις παραστάσεις, έχουν και την εντολή πως είναι «νόμιμο»-σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει ο κάθε ένας στο έργο του, στο κόσμο του,- να μπορούν, εάν είναι απαραίτητο, να αφεθούν, να επηρεαστούν ψυχολογικά, εν μέρει σε ένα λογικό επίπεδο, από αυτό που συμβαίνει. Βέβαια εδώ να πω ότι, όταν λέω ότι είναι «νόμιμο» να «επηρεαστούν ψυχολογικά», σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι πρέπει να προκαλέσουν κλάματα ή να είναι κάτι «βαρύ» αυτό που τους συμβαίνει. Σε κάθε περίπτωση όμως θα είναι η πρώτη φορά που ακούν τους συναδέλφους, που ακούν τον κόσμο που έχτισε ο καθένας χρησιμοποιώντας τα δικά του άκρα. Έχει ενδιαφέρον το πως έχουμε εντοπίσει τόσα κοινά στις παρτιτούρες τους. Φυσικά, όμως, ο τρόπος καθοδήγησης σε όλο αυτό διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο.
Ο χρόνος: η Καμπάνα είναι πάντα παρών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως τελικά είναι ένα δεύτερο κοινό στοιχείο σε όλες τις αφηγήσεις;
Η καμπάνα ή ο χρόνος είναι κάτι που υπάρχει, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, στον κόσμο τους. Ο καθένας έχει επιλέξει να ζει, να ακούει, να παίζει, να υπάρχει στη σκηνή χτίζοντας αυτό τον κόσμο. Η καμπάνα είναι εκεί για να τους δίνει περίπου την αίσθηση του χρόνου όπως και στην κοινωνία μας. Μεταφορικά την ονομάζω «καμπάνα», θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλου είδους σύμβολο. Θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο ρολόι αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι σε σχέση με αυτό, το ότι εγώ ακούω την καμπάνα της οποιαδήποτε εκκλησίας ή ναού και μπορεί βιωματικά να καταλαβαίνω ότι μάλλον κάποιο χαρούμενο γεγονός συμβαίνει αυτή τη στιγμή, από τον τρόπο που χτυπάει ή κάτι φοβερό μπορεί να έγινε από τον τρόπο πάλι που χτυπάει, ή ότι, εφόσον χτύπησε δυο φορές η ώρα είναι 2:00, αυτό δεν σημαίνει ότι επηρεάζει εμένα ή αυτό που χτίζω ή ότι θα αλλάξω το πρόγραμμά μου. Όμως κάτι συμβαίνει και υπάρχει η πιθανότητα να με επηρεάσει. Αυτό είναι ένα συμβάν, ένα δεδομένο, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που συν-υπάρχουν ταυτόχρονα στον χώρο.
Ακούω τη δράση των άλλων, η οποία εκείνη τη στιγμή περιγράφει τον κόσμο τους. Ζει, δηλαδή, κάποιο άτομο δίπλα μου, αλλά δεν ζούμε μαζί και δεν είμαστε υποχρεωμένοι άλλωστε να ζούμε μαζί. Όλο αυτό πώς μπορεί να λειτουργήσει μουσικά, πώς μπορεί μία μικρή «ορχήστρα», ένα σύνολο ανθρώπων που είναι τόσο ταλαντούχοι και έχουν δουλέψει μία ζωή σε σύνολα, ξαφνικά να βρεθούν μαζί για πρώτη φορά στη σκηνή έχοντας δημιουργήσει ο καθένας τον δικό του προσωπικό κόσμο. Ο καθένας το σόλο του.
Ο Άιζο είναι το πλάσμα που ψάχνουν, που είδαν, που μας λένε ιστορίες για αυτόν. Δεν μας μιλούν για τις καμπάνες, δεν μας μιλούν για την Εικόνα που πάλι είναι και αυτό μία σταθερά για εκείνους. Όλοι μας μιλούν, με τον τρόπο τους, για τον Άιζο.
Πόσο εύκολο είναι να αφηγηθείς μια ιστορία χωρίς λέξεις;
Αυτό κάνει η μουσική. Αυτό κάνει η κίνηση. Θέλω να πιστεύω ότι είναι εύκολο, διότι έχουν υπάρξει στο παρελθόν πολύ δυνατά μηνύματα, πολύ δυνατές υπάρξεις και θα υπάρξουν κι άλλες. Χρησιμοποιούνται βέβαια λέξεις στο Άιζο, αλλά δεν είναι οι πρωταγωνιστές, όπως είναι στο κλασσικό -αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος- θέατρο ή σε ένα ποίημα. Το κείμενο δεν είναι πάντα ένα κείμενο με λέξεις μόνο, μπορεί να είναι ο ήχος σε συνδυασμό με την εικόνα, κείμενο μπορεί να είναι το φως στη μουσική, κείμενο μπορεί να είναι πολλά. Οι λέξεις, είναι σημαντικές, έχουν πάντα δύναμη. Στην μουσική, όμως, μεγαλύτερη δύναμη έχει ο ήχος και η ιστορία του.
Πώς έγινε η επιλογή των μουσικών; Συνδέεσαι μαζί τους προσωπικά ή ήταν η κάθε περίπτωση μια καθαρή επαγγελματική επιλογή;
Με τους περισσότερους από τους μουσικούς-performer που συμμετέχουν στο Άιζο, συνεργάζομαι και κάνω παρέα,- δηλαδή είμαστε και φίλοι-, περισσότερο από 10 χρόνια και με κάποιους λιγότερα φυσικά. Αλλά έχουμε παίξει μαζί αρκετά. Έχουμε ξενυχτήσει μιλώντας για μουσική και για τα έργα μας, έχουμε ταξιδέψει. Είμαστε κάτι σαν ομάδα. Νομάδες. Με πολλούς από τους καλλιτέχνες έχουμε περάσει μαζί Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαίρια.
Διαβάζω ότι παρακολουθείς και καταγράφεις λεπτομέρειες για το ‘αϊζο’ από τον Ιανουάριο του 2020. Είναι μια έρευνα που ξεκίνησε κατά τη δύσκολη περίοδο του εγκλεισμού; Πώς μπορεί να επηρεάστηκε από την περίοδο αυτή;
Το Άιζο ξεκίνησε σαν μία έρευνα μετά από μια προηγούμενη μελέτη, που μόλις είχε τελειώσει και με είχε οδηγήσει στο να ξεκινήσω να σκέφτομαι το έργο αυτό. Δεν έχει καμία σχέση με την καραντίνα, ξεκίνησε πριν καν μάθω τη λέξη κορονοϊός. Η καραντίνα με μπλόκαρε, περίμενα να «φύγει» εντελώς. Δούλεψα κάποια πράγματα ττην περίοδο εκείνη, όμως, άλλα τα κράτησα, άλλα τα πέταξα. Δεν ήθελα να βάλω την εμπειρία της καραντίνας μέσα σε αυτό. Θα πήγαινε αλλού και δεν είναι αυτό. Είμαστε άνθρωποι, όμως, και σίγουρα μας επηρέασε. Κάτι άλλο μας έδωσε, βρήκαμε την ισο-ρροπία.
Είσαι μέλος της ομάδας Ον Off. Θα μας μιλήσεις λίγο για αυτήν; Πώς λειτουργείτε μέσα στην ομάδα;
Η ομάδα ξεκίνησε το 2015 παρέα με την αγαπημένη μου φίλη, performer, μουσικό η οποία πλέον ζει στην Κέρκυρα, στον τόπο που γνωριστήκαμε, την Αιμιλία Μουζακίτη.
Κάναμε μαζί και το πρώτο έργο ως ομάδα Ον Οff , σε συνεργασία με αγαπημένους καλλιτέχνες. Ονομαζόταν «Καθόλου κακή η Πόρτα σας». Στη συνέχεια βρεθήκαμε σε κάποιες παραστάσεις μαζί με τη Θέκλα Γαϊτη, τον Άγγελο Μαστραντώνη, τον Σπύρο Βρυώνη και την μόνιμη πλέον συνεργάτιδά μου και σταθερή ενδυματολόγο, Μαργαρίτα Δοσούλα ,στο θέατρο «Φούρνος» με το έργο «Κουιντέτο ΄84», που ήταν μία δική μου σύνθεση, επηρεασμένη από κείμενα και κάποια αισθητική του «1984, 1Q84» και συμμετείχαμε σε διάφορες άλλες δράσεις σε φεστιβάλ κ.τ.λ. Η Αιμιλία έφυγε, ωστόσο αποφάσισα να κρατήσω το όνομα. Το «Ον Off», λοιπόν, είναι μια ομάδα στην οποία μπήκαν και βγήκαν διάφορα άτομα, τα οποία αγαπώ και εκτιμώ, αλλά δεν θεωρούνται σταθερά μέλη της ομάδας. Η ομάδα «Ον Off» είναι ανοικτή σε συνεργασίες.
Το ΟΝ Οff έχει και το δικό του χώρο πλέον, το Ον Οff Studio, το οποίο είναι ένα μέρος που φιλοξενεί διάφορους ανθρώπους-συνεργάτες που ασχολούνται με τη μουσική, την κίνηση την ποίηση και φυσικά οτιδήποτε μπορεί να σχετίζεται με τη σύνθεση, αλλά και τον αυτοσχεδιασμό. Είναι πολλά άτομα που «μπαινοβγαίνουν» εδώ μέσα και τους αγαπώ και συνεργαζόμαστε χρόνια. Οπότε μπορεί να το δει κάποιος σαν μια τεράστια ομάδα που έχει πολύ υλικό και πολλούς ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν.
Αποκαλείς το «άιζο» μουσικό πείραμα. Τι ακριβώς είναι αυτό που θες να δοκιμάσεις; Τι έχεις σκοπό να κάνεις με τα πορίσματα αυτού του πειράματος στο τέλος;
Είναι όντως ένα μουσικό πείραμα από τη στιγμή που στην πραγματικότητα κανένας τους δεν ξέρει τι θα συμβεί. Τους αγαπώ και τους θαυμάζω που παίρνουν όλο αυτό το ρίσκο μαζί μου. Άιζο! Ίσο! Ο καθένας έχει δουλέψει ευλαβικά και με φρέσκια οπτική το σόλο του, τι θα γίνει πραγματικά την ώρα που θα ξεκινήσει το chapter 1 και θα συν-υπάρξουν αυτό δεν το γνωρίζει κανείς. Βέβαια εγώ μπορώ να φανταστώ , να καθοδηγήσω και να αφουγκραστώ, αλλά και πάλι, εάν εξαιρέσεις τις παρτιτούρες τους, δεν τους έχω δει|ακούσει ούτε εγώ, προφανώς όλους μαζί. Ξαφνικά 6 σόλο θα παιχτούν μαζί και θα προκύψει ένα ενιαίο έργο από αυτά! Τους εμπιστεύομαι απόλυτα και είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα. Πιστεύω όχι μόνο στον Άιζο , πιστεύω και σε αυτά τα πλάσματα.
Είναι πραγματικά ένα πείραμα. Τι θα συμβεί πώς θα αντιδράσουν σε αυτό, πως θα αντιληφθούν κάποια πράγματα που δεν έχουν ξανακούσει, πως θα αντιμετωπίσουν προσεγγίσεις διαφορετικές για το κάθε Chapter, αυτό-ανυπομονώ!-θα το δούμε. Έχουμε δημιουργήσει, επίσης, ένα λεξιλόγιο που για το κοινό θα είναι αναγνωρίσιμο από κάποια στιγμή και μετά, όταν αρχίσει να παρατηρεί κάποιες επαναλήψεις. Αυτό ίσως συμβεί από το δεύτερο chapter, μπορεί και από το τρίτο μπορεί και στο πέμπτο, μπορεί και ποτέ. Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία.
Το κοινό δεν είναι εκεί για να βγάλει πορίσματα για όλο αυτό, αλλά για να το βιώσει, για να είναι μάρτυρας σε αυτό και να αφήσει τη φαντασία του να ταξιδέψει. Να πιστέψει στον Άιζο, να αφεθεί, να παρακολουθήσει την πορεία του κάθε ανθρώπου και να παρακολουθήσει πώς μία ομάδα- που δεν είναι ομάδα στην αρχή- μπορεί και να γίνει στο τέλος .Ή μπορεί και να μη γίνει και είναι εντάξει και αυτό. Αλλά σε αυτή την πρώτη εκτέλεση του έργου, οι ακροατές, οι μάρτυρες είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχουν. Τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος. Αυτό σίγουρα όμως είναι κάτι το οποίο έχει μεγάλη έρευνα μέσα του και απαιτεί και πάρα πολύ δουλειά μετά. Για αυτό και ξαναλέω το άιζο δεν τελειώνει εδώ.
Να σημειώσω κάτι που δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, αλλά μόνο από στόμα σε στόμα! Αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση και τις δύο μέρες, αφού οι δύο performance λογικά θα είναι διαφορετικές μεταξύ τους. Σε αυτήν τη περίπτωση θα πρέπει να ενημερώσει στο ταμείο για να τον ενημερώσουμε κι εμείς σχετικά.
Επόμενα σχέδια;
Στα επόμενα σχέδια για το Άιζο προβλέπεται σίγουρα ένα ταξίδι στην αγαπημένη μου Κέρκυρα και το Άιζο πλέον μπορεί να πάρει το δρόμο του. Φυσικά και θα μελετηθεί και θα δουλευτεί και με άλλες μορφές όπως π.χ ως κουιντέτο. Μπορεί να το δούμε κινηματογραφικά σε λίγο καιρό, σε μία άλλη του μορφή, αλλά αυτό θα πάρει λίγο χρόνο ακόμα.
Παράλληλα, συμμετέχω σε διάφορες συναυλίες και γράφω μουσική για κάποιες παραστάσεις. Αυτή την περίοδο, θα ξεκινήσω να γράφω για μια παράσταση χορού, την οποία θα δούμε στο Φεστιβάλ Ελευσίνας. Πολύ μεγάλο κομμάτι της ημέρας μου αφιερώνω στο να διαχειρίζομαι το Ον Οff Στούντιο που είναι χώρος έρευνας και τέχνης, στον οποίο πραγματοποιούνται διαφόρων ειδών σεμινάρια, gigs και παραστάσεις από καινούργια έργα, πρωτότυπα μουσικά και παραστατικά έργα, από νέους καλλιτέχνες ή παλιούς. Διοργανώνονται συναυλίες με σύνολα αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, συμβαίνουν διάφορα project, στα οποία συμμετέχω και η ίδια, είτε παίζοντας κοντραμπάσο ή ηλεκτρικό μπάσο, ηλεκτρονικά, ή με τη φωνή μου, ανάλογα την περίπτωση. Επίσης με την μπάντα μου, τους «Spooky RedRum», το καλοκαίρι θα επιδιώξουμε να κάνουμε κάποιες live συναυλίες σε φεστιβάλ.
Ευχαριστούμε πολύ, Νεφέλη.
Εγώ σας ευχαριστώ, Σας περιμένουμε με λαχτάρα!
Λίγα λόγια για την Νεφέλη Σταµατογιαννοπούλου
Η Νεφέλη Σταµατογιαννοπούλου είναι συνθέτις, performer και έχει ως βάση την Αθήνα. Έχει συνθέσει προσωπικά της έργα και μουσική για πολλές παραστάσεις ανά τον κοσμό. Παίζει, έχοντας συµµάχους κοντραµπάσο, ηλ.µπάσο, ηλεκτρονικά στοιχεία, πιάνο αλλά και φωνή. Είναι συνθέτις|ιδρύτρια του µουσικού σχήµατος Spooky RedRum και της ερευνητικής καλλιτεχνικής οµάδας Ον Off(ενδεικτικά έργα: Quintet ’84, The Glass Between) καθώς και του Ον Off Στούντιο. Παρακολουθεί και καταγράφει λεπτομέρειες για το «αϊζο» από τον Ιανουάριο του 2020 και ανά περιόδους έχει την ικανότητα να το εμφανίζει στον κόσμο, μέσω υπόηχων και υπερήχων ενώ σύντομα θα εμφανιστεί, σε όλες τις υπάρξεις. Είναι υποψήφια Διδάκτωρ του Τ.Μ.Σ. του Ιονίου Παν/µιου.
Περισσότερα για την παράσταση Iso-Αϊζο (4 & 5 Απριλίου στο Altera Pars) εδώ.
