Η πληθώρα που υπάρχει σε καλλιτέχνες που αντλούν κατά κόρον από την υποκουλτούρα του αισθητικού/ηχητικού ερέβους, μπολιάζοντάς το με το «εύληπτο» μιας γενικότερης ποπ ευαισθησίας ασκεί αυτομάτως πίεση μεγαλύτερη του συνηθισμένου σε όποιον επιχειρήσει κάτι ανάλογο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακριβώς λόγω της προαναφερθείσας αφθονίας, δύσκολα εφοδιάζεσαι με υπομονή που υπερβαίνει το ερέθισμα της πρώτης ακρόασης.
Η περίπτωση της Molyneaux (ελληνιστί: «Μολυνώ») ωστόσο κερδίζει μια περιέργεια την οποία διαδέχεται πολύ γρήγορα η προσοχή σου. Ο τρόπος που απλώνει τις σκέψεις της, μεταφράζοντάς τες σε μελωδίες, πάνω από κοφτερά beats, εμποτισμένες με σκοτεινή αισθητική που διόλου κλείνει την πόρτα σε κάποιον που ενδεχομένως να μην διαθέτει τριβή με το είδος, θυμίζει περιπτώσεις όπως, μεταξύ άλλων, αυτή της Zola Jesus. Το καλύτερο απ’ όλα; Εκτός από το εξαιρετικό ντεμπούτο EP της ονόματι Sorrow (κυκλοφόρησε από την Just Gazing Records στις 17 Μαρτίου), διάσπαρτα, αυτόφωτα κομμάτια της (όπως το “Θα Μείνω Εδώ” ή μια αξιομνημόνευτη συνεργασία με τους Magenta Flaws) δείχνουν ένα αισθητά διαφορετικό πρόσωπο, περισσότερο ανυπόμονο να μοιραστεί όλες του τις καλλιτεχνικές ανησυχίες εν καιρώ, παρά κάτι που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις «συγχυσμένο».
Ή, μάλλον, η Molyneaux βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση – με την καλύτερη δυνατή έννοια. Κάτι που αποτέλεσε βασική αφορμή για να συνομιλήσουμε μαζί της, σχετικά με το τι είναι αυτό που την «τρώει» διαρκώς και πως αυτό διοχετεύεται άκρως δημιουργικά στη μουσική της.
Αν έπρεπε να περιγράψω κάπως τη μουσική μου; Κάποιο είδος πειραματικής ποπ με ηλεκτρονικά στοιχεία, σκοτεινές μελωδίες, επηρεασμένη από την trip hop και darkwave σκηνή. Δεν νομίζω όμως ότι μπορώ να περιγράψω το αισθητικό (οπτικό) κομμάτι, είναι κάτι που απλά μου βγαίνει από μόνο του, έτσι εκφράζομαι. Σίγουρα μοιράζεται το σκοτεινό της μουσικής.
Πώς όμως ξεκίνησε η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική;
Δεν ήταν απότομη η μετάβαση από την κλασική παιδεία που είχα ή τις soul-jazz εξορμήσεις. Χτίζεται πάρα πολλά χρόνια μέσα μου, κυρίως από τα ακούσματα του πατέρα μου, jazz, rock, κλασική μουσική, έντεχνο ελληνικό, απροσδιόριστη ambient. Από εκεί επηρεάστηκα περισσότερο σαν τραγουδίστρια αλλά και καθώς έκανα τα πρώτα μου βήματα στο songwriting – ταυτίστηκα μεν αρχικά με soul και jazz αλλά σύντομα μπλέχτηκε και η indie. Ξεκίνησα μια cover band όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη η οποία διήρκησε τρία χρόνια περίπου.
Κατόπιν γνώρισα τους Magenta Flaws όποτε και έγινε η εισαγωγή μου στη σκηνή της Αθήνας, σιγά σιγά πήγα στην πιο trip hop πλευρά, άρχισα να ανακαλύπτω τι μπορείς να κάνεις με τον ηλεκτρονικό ήχο. Μπαίνοντας πιο βαθιά στα «ηλεκτρονικά» δρώμενα της Αθήνας δημιουργήθηκε το δικό μου project, πέρασε άρα από πολλά στάδια. Έχει μια ροή όλο αυτό, δεν ήταν απότομο, μεγάλωσε ο ήχος μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία. Το “Broken Glasses”, στο οποίο έγραψα φωνητικά και στίχους, γράφτηκε μια περίοδο που κατέβαινα αρκετά συχνά Αθήνα, κάναμε πρόβες, γράφαμε στο στούντιο, κάπως έτσι συντέθηκε. Υπάρχουν και άλλοι πειραματισμοί, ακυκλοφόρητοι. Τότε μάλιστα έλαβα μέρος και σε ένα live τους στο Temple.
Ήδη από το 2021 ετοιμάζω το ομώνυμο project, ξεκίνησα να γράφω με τον Αλέξη Εφραιμίδη ο οποίος έκανε την παραγωγή στο ”Θα Μείνω Εδώ”. Το έγραψα συγκεκριμένα για την ταινία “Σάμμερ” του Στέλιου Χριστοφόρου για την οποία έγινε το soundtrack και είναι ξεκάθαρα single, ξεχωρίζει πολύ από αυτό που έκανα και κάνω, είναι τελείως αυτόνομο από τα υπόλοιπα.
Εμπνέομαι από το «παραδοσιακό» ερεθίσματα trip hop του Bristol, Massive Attack (από την πλευρά του Tricky, κυρίως), καθώς και από Portishead. Οι πιο σύγχρονες αναφορές μου βρίσκονται στις Sevdaliza, Eartheater, Emika, FKA Twigs, όλα αυτά παντρεύτηκαν μεταξύ τους.
Σχετικά με το modus operandi το οποίο ενστερνίζεται:
Θα γράψω κυρίως στο Ableton και στα πλήκτρα, κατόπιν προσθέτω και διάφορα άλλα όργανα, όπως διάφορα κλασικά έγχορδα που υπάρχουν στο EP.
Δεν έχω σκεφτεί «στρατηγικά» να γράψω περισσότερο ελληνόφωνο, θεωρώ ότι πολύ πιο εύκολα μου βγαίνει ο αγγλικός στίχος, εντούτοις όποτε καταφέρνω να γράψω στα ελληνικά, μου αρέσει και το νιώθω πολύ. Δεν πιστεύω ότι θα αφιερωθώ πλήρως στον ελληνικό στίχο. Γράφω στίχους και για το ντουέτο που έχω με τον Άγγελο Πασχαλίδη (Agatha & Molyneaux), διαθέτει πολύ περισσότερο ελληνικό στίχο απ’ ό,τι το σόλο μου. Έχουμε ηχογραφήσει υλικό, δεν έχουμε κυκλοφορήσει κάτι ακόμα αλλά σχεδιάζουμε να κυκλοφορήσουμε δύο singles πριν το καλοκαίρι.
Πέρα από τον Άγγελο, που έχει υπάρξει πολύ σημαντικός στο να διαμορφώσω την αισθητική μου στο δίσκο, η Vassilina αποτελεί έναν άνθρωπο-κλειδί, δεδομένου (και) του ότι μαζί της έκανα τα πρώτα μου βήματα στην παραγωγή. Αμφότεροι άκουσαν πρώτοι τα κομμάτια μου δίνοντας πολύτιμο feedback. Πολύ σημαντικό το input της Καλλιόπης Μητροπούλου η οποία έγραψε το βιολί στο “My Dreams” καθώς και η Wera που έγραψε το τσέλο στο “Solid”, αισθάνομαι ότι απογείωσε το κομμάτι. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα AUX studios από τον Γιώτη Παρασκευαϊδη, το mastering έγινε από τον Νάσο Νομικό. Last but not least, από τα πιο σημαντικά άτομα αυτού του project είναι η Ηρώ Καραβία, ο ιθύνων νους πίσω από το artwork του single και του album – επί της ουσίας είναι το άτομο το οποίο έχει οπτικοποιήσει όλο αυτό το project, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Η επίσημη παρουσίαση του Sorrow θα γίνει στις 27/4 στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη.
