Έγραψαν το 2018 ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντεμπούτα άλμπουμ των τελευταίων ετών σε εγχώριο επίπεδο, για να δουν τους εαυτούς τους να κερδίζουν έδαφος στην μικρή μα θαυματουργή αθηναϊκή σκηνή. Έδωσαν δεκάδες συναυλίες, στην Αθήνα και την περιφέρεια, άνοιξαν τον Peter Murphy και τους Cure, ενώ συνεργάστηκαν και με τον Ψαραντώνη, τον οποίο ο Πάνος Δημητρόπουλος, frontman και ιθύνων νους της μπάντας, διεκδίκησε με αποφασιστικότητα να γνωρίσει σε ένα live του Nick Cave. Και μετά ήρθε η πανδημία. Στην οποία όμως οι Steams, παρά τις αντίξοες συνθήκες, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου τους, Mild Conquest. Με τους ίδιους πανέτοιμους να επιστρέψουν στον πραγματικό τρόπο ζωής τους, τα live, αλλά και με νέα σύνθεση, το Avopolis βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει με τους Steams σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
- Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown ξεκινήσατε να γράφετε τον δεύτερο δίσκο σας, Mild Conquest, του οποίου και τα διαδικαστικά ως προς την κυκλοφορία ολοκληρώνονται αυτήν την περίοδο. Μιλήστε μου για τον δίσκο. Τί άλλαξε από το Wild Ferment στο Mild Conquest για εσάς ως καλλιτέχνες και στον τρόπο που γράφετε μουσική;
Πάνος: Ήταν μια από τις πιο έντονες εμπειρίες μας ως μπάντα. Μπήκαμε στο στούντιο στις 19-20 Μαρτίου και στις 23 ανακοινώθηκε το πρώτο lockdown. Ακούσαμε το διάγγελμα του πρωθυπουργού όσο ήμασταν στο στούντιο και πραγματικά διαλυθήκαμε. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και ο καθένας το πέρασε με τον δικό του τρόπο, κάποιοι μέτρια, κάποιοι σπαρακτικά. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι βγήκαμε από το flow, από εκεί που το είχαμε τελειοποιήσει, έχοντας το προηγούμενο διάστημα κλειστεί στο στούντιο όπου τζαμάραμε ελεύθερα και χτίζαμε το υλικό του δίσκου. Μετά ο καθένας δούλεψε αναγκαστικά μόνος του κάποια πράγματα για να συνεχίσουμε.
Ανδρέας: Εμένα με βρήκε στο χειρότερο timing το lockdown, αλλά ο καθένας από τα παιδιά μου έδωσε αγάπη με διαφορετικό τρόπο: πήρα πολύ tough love από τον Gustav (ο πρώην drummer των Steams), πολλή κατανόηση από τον Πάνο και κάπου ανάμεσα ο Άλεξ μου έλεγε «κοίτα, πρέπει να γίνει, αλλά καταλαβαίνω ότι ζορίζεσαι».
Άλεξ: Ταυτόχρονα σκέψου ότι το στούντιο ήταν δικό μου και του Gustav και είχαμε στήσει τα πάντα για τις ηχογραφήσεις. Εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός αυτό και freez-άραμε τα πάντα, αλλιώς θα ήταν απλή καταστροφή το να το ακυρώσουμε και το ξαναστήσουμε από την αρχή.
Πάνος: Νομίζω ήταν όντως η πιο έντονη περίοδος της μπάντας. Μπήκαμε τέλος πάντων μετά από δύο εβδομάδες στο στούντιο και ολοκληρώσαμε τα recordings. Υπήρχαν σαφώς δυσκολίες σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, αλλά είπαμε ότι θα το κάνουμε και το κάναμε.
- Το βίωμα της πανδημίας και της καραντίνας διαρκείας με ποιους τρόπους σας επηρέασε, τόσο ως συγκρότημα, όσο και ως νέους ανθρώπους; Με ποιους τρόπους την «πάλεψαν» οι Steams όλο αυτό το διάστημα;
Ανδρέας: Το πρώτο lockdown σε σχέση με το δεύτερο με διέλυσε. Είχα μόλις μετακομίσει μόνος μου στην Ηλιούπολη, είχα χωρίσει, είχα κλείσει με την άλλη μου μπάντα, τους Son, live με Razorlight το οποίο ακυρώθηκε λόγω Covid, με το που ακυρώνεται το gig μπαίνουμε στούντιο και με το που μπαίνουμε στούντιο ανακοινώνεται το lockdown. Αναγκάστηκα να κλειστώ σπίτι μου χωρισμένος, χωρίς μπάντες και χωρίς προοπτική, να κάνω το 9 to 5 μου στη δουλειά και απλώς δεν γινόταν. Ένιωθα απίστευτη μοναξιά και από ένα σημείο και μετά αντηχούσαν οι σκέψεις μου στο δωμάτιο. Τα παιδιά ήταν που με βγάλαν από αυτό και ήρθαμε πάρα πολύ κοντά. Το να δείχνεις τα ευάλωτα σημεία σου στους ανθρώπους που αγαπάς δείχνει εμπιστοσύνη και όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν τα αντιμετωπίζουν σαν κουμπιά για να γίνουν πράγματα είναι ακόμα πιο όμορφο.
Άλεξ: Για μένα το lockdown ήταν σαν να ζήτησα διακοπές! Ήταν φανταστικό, μπορούσα να κοιμάμαι, από εκεί που κοιμόμουν λόγω δουλειάς το πολύ τρεις ώρες, έτρωγα σαν άνθρωπος. Μου έχει αφήσει πραγματικά μια πολύ ωραία γεύση.
Πάνος: Το πρώτο lockdown δεν με επηρέασε τόσο γιατί είχα σαν κινητήριο δύναμη τη δημιουργία του δίσκου. Πιο πολύ με ένοιαξαν οι ελευθερίες που παραχωρήσαμε παρά το όλο threat της πανδημίας. Ήμουν όμως ΟΚ. Στο δεύτερο lockdown όμως ξεκίνησε μια πάρα πολύ dark περίοδος για μένα. Είδα τον εαυτό μου στα χειρότερά του και για έξι μήνες «πέθαινα». Ένιωσα ότι θα τρελαθώ.
Ανδρέας: Ένα ego death που κράτησε έξι μήνες.
Πάνος: Σε αυτή τη μαύρη τρύπα η έξοδος ήταν ένα τηλεφώνημα που μου έγινε, στο οποίο και μας είπαν ότι θα παίξουμε στο ΚΠΙΣΝ τον Μάιο. Κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια όταν μου το είπαν. Ένιωσα τότε ότι όλο αυτό πραγματικά θα τελειώνε κάποτε.
Άλεξ: Για να το βάλεις όλο αυτό σε ένα perspective, οι Steams πριν από την πανδημία βρίσκονταν σε ένα απίστευτο ride ξαφνικά, έπειτα από την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου. Αν τα βάλεις κάτω, πριν από το lockdown είχαμε κάνει 43 με 46 live. Είχαμε πρακτικά ένα gig το μήνα, από το υπόγειο της Crust μέχρι το Τάε Κβο Ντο, μέχρι την Πλατεία Νερού. Και όλο αυτό προσωπικά και ιδιαίτερα στον Πάνο, είχε κόστος. Δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμο.
Νικόλας: Υπήρχε μια τρομερή αντίθεση από τον πρώτο χρόνο lockdown. Όσο μιλούσαν τα παιδιά προσπαθούσα να θυμηθώ τι έκανα και δεν θυμάμαι πραγματικά τίποτα. Δεν ξέρω να σου πω τι έκανα, όμως μετά μου ήρθε μια πρόταση από μια μπάντα που μου άρεσε, που την είχα δει στη Ζήρεια το 2018 και έλεγα, «θέλω κι εγώ να το κάνω αυτό».
- Ποιο ήταν το soundtrack του πρώτου lockdown και ποιο του δεύτερου;
Νικόλας: Για μένα και τον Πάνο ήταν σίγουρα το «Της αγάπης αίματα» (γέλια).
Ανδρέας: Για μένα το “Marilyn” από Mount Kimbie και για το δεύτερο lockdown το “Processed by the Boys” από Protomartyr.
Άλεξ: Μπορώ να σου πω ότι άκουγα και ακούω σταθερά κάτι, όταν κάνω μπάνιο, κάτι που δεν έχω αποκωδικοποιήσει ακόμα. Αυτό είναι οι DIIV. Στο δεύτερο lockdown άκουγα πολύ Jason Isbell.
Πάνος: Στο δεύτερο lockdown ξεχώρισα πάρα πολύ έντονα τον δίσκο Promises από Floating Points, Pharoah Sanders και London Symphony Orchestra, που με έκανε να κλάψω, αλλά και τη δεύτερη συμφωνία του Sibelius.
- Οι μουσικές σας επιρροές από τότε που συγκροτηθήκατε ως μπάντα έχουν αλλάξει; Αν ναι, τότε ποιοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα είναι αυτοί που σας έχουν εμπνεύσει περισσότερο και μπορούμε να εντοπίσουμε το αποτύπωμά τους στη μουσική σας;
Πάνος: Δεν θα πω για τον Μαζωνάκη, ή να πω; (γέλια)
Ανδρέας: Εγώ μπήκα στην μπάντα death metal- άς, μετά το 2015 άκουγα πια πάρα πολύ post rock, πλέον ακούω Ποντιακά. Αλήθεια. Είναι όμως πολύ σημαντικό να πω ότι το σημείο που συναντιόμασταν μουσικά με τον Πάνο ήταν οι Steams. Τα γούστα μας τέμνονταν απολύτως εκεί και έτσι ήταν που μπορούσα εγώ να δεχθώ το rock.
Νικόλας: Με όρους drums για μένα είναι οι Led Zeppelin. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχω μια πορεία σε όλο αυτό. Ήμουν έτσι κι αλλιώς πολύ κοντά στα ακούσματα των Steams.
Άλεξ: Εγώ μπήκα στους Steams όταν αποχώρησε ο προηγούμενος μπασίστας τους. Πριν ήμουν παραγωγός και ηχολήπτης τους. Οπότε μιλάμε για εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Το κοινό μου σημείο με τους Steams ήταν οι Black Angels και η ‘70s rock και ψυχεδέλεια, όμως βάζω στην μπάντα αυτό που η μπάντα έχει ουσιαστικά ανάγκη. Δεν βάζω σαν μουσικός κάποια επιρροή μου τόσο έντονα, ούτε και θέλω να γίνομαι πιο συναισθηματικός.
Πάνος: Για να απαντήσω όμως. Στον πρώτο δίσκο άκουγα πάρα πολύ psych rock και φάνηκε αυτό. Με το που βγήκε όμως ο δίσκος άρχισα να ανοίγομαι πάρα πολύ στα ακούσματα. Άκουσα πάρα πολύ Talking Heads, πάρα πολύ funk και afro και πάρα πολλή ελληνική μουσική. Άκουσα τη μουσική με την οποία μεγάλωσα, δηλαδή Μάνο Χατζηδάκι, και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στο Mild Conquest. Και μετά άκουσα πάρα πολύ το soundtrack της ταινίας Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη, από το οποίο πήρα πολλά πράγματα.
- Τα live σας είναι από αυτά που το εγχώριο κοινό πάντα περιμένει με αγωνία, ενώ έχετε ανοίξει και μερικά από τα πιο σημαντικά live των τελευταίων ετών από μπάντες του εξωτερικού. Πείτε μου την πιο έντονη συναυλιακή σας εμπειρία μέχρι σήμερα. Ποιες είναι οι μπάντες που θέλετε διακαώς να support-άρετε στο μέλλον;
Πάνος: Από τα πιο ωραία βιώματά μας είναι το πρώτο μας τουρ και δυστυχώς δεν θα το ξαναζήσουμε. Η πρώτη φορά που ένιωσα όμως ότι κάτι συμβαίνει ήταν στο φεστιβάλ στη Ζήρεια, όπου πρώτη φορά ακούσαμε κόσμο να τραγουδά στίχους μας. Και ήταν τέλειο.
Άλεξ: Είναι φυσικά και η συναυλία του Peter Murphy που ανοίξαμε εντελώς τυχαία. Εγώ είχα στείλει τις δουλειές που είχα κάνει σαν παραγωγός σε διάφορα άτομα του χώρου και μια Τρίτη απλά με πήρε τηλέφωνο ο Σταύρος από τη Detox και μου είπε αν μπορούμε να ανοίξουμε την Παρασκευή τη συναυλία. Εγώ πριν καν ρωτήσω τα παιδιά απάντησα «ναι». Έτσι πήραμε ορατότητα σαν μπάντα και έπειτα ανοίξαμε και το Ejekt την ημέρα των Cure. Και φυσικά εξοργίσαμε πολλούς goth-άδες, αφού μουσικά δεν έχουμε κάποια σχέση πέρα από ένα κάποιο dark vibe στον ήχο μας!
Ανδρέας: Το καλύτερο gig για μένα ήταν στη Ζήρεια για τους λόγους που παρέθεσε ο Πάνος, γιατί τότε σκέφτηκα «μαλάκα Αντρέα, τα κατάφερες!». Και το δεύτερο ήταν το Λεωνίδιο. Που σκάσαμε σε ένα χωριό όπου ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 30, γιατί το κοινό ήταν ή 2 ή 70! (γέλια). Στην ερώτηση ως προς το ποιους θέλουμε να ανοίξουμε, θα ήθελα να ΜΑΣ ανοίξουν οι King Gizzard! (γέλια)
Νικόλας: Εγώ θέλω να ανοίξουμε τους Bon Iver.
Άλεξ: Εγώ θέλω όντως σαν τρελός να ανοίξουμε τους King Gizzard.
Πάνος: Εγώ θα ήθελα να ανοίξουμε τους System Of A Down!
- Ένας μεγάλος παραγωγός βρίσκεται στη συναυλία σας στο Ρομάντσο και σας υπόσχεται συμβόλαιο με δισκογραφική του εξωτερικού με τον όρο να αφήσετε την Ελλάδα μόνιμα. Τα τινάζετε όλα στον αέρα και φεύγετε ή καλά είναι κι εδώ;
Όλοι μαζί: Ναι!
- Αποσύρεστε για έξι μήνες σε ένα απομακρυσμένο χωριό για να δημιουργήσετε νέα μουσική. Ποιους δίσκους παίρνετε μαζί σας και γιατί;
Ανδρέας: Το Goodbye Enemy Airship από Do Make Say Think και Mezmerize και Hypnotize από System Of A Down. Και το Joy As An Act Of Resistance των IDLES.
Νικόλας: Το Visions of the Emerald Beyond από Mahavishnu Orchestra και το Revolver των Beatles.
Άλεξ: Νομίζω θα έπαιρνα το Commune των Goat, για να το ακούω μόνος μου, και το BRMC των Black Rebel Motorcycle Club για να νιώθω καλύτερα.
Πάνος: Εγώ το Sketches of Spain του Miles Davis, το Anything in Return από Toro y Moi και το Butterfly 3000 των King Gizzard & the Lizard Wizard.
- Έχετε την ευκαιρία να ξαναγράψετε το soundtrack μιας ήδη υπάρχουσας ταινίας. Ποια είναι αυτή η ταινία;
Όλοι μαζί: Το Inherent Vice του Paul Thomas Anderson.
- Ποιους εγχώριους καλλιτέχνες και συγκροτήματα ξεχωρίζετε αυτή την περίοδο. Θα θέλατε να συνεργαστείτε με κάποιον/-ο από αυτούς/-ά;
Πάνος (σε συμφωνία με την υπόλοιπη μπάντα): Θα ήθελα να συνεργαστούμε με οποιονδήποτε τρόπο με τον Κώστα Φέρρη. Πέρα από το κινηματογραφικό του background, ο Φέρρης έχει γράψει τους στίχους του 666 των Aphrodite’s Child. Και επειδή οι Steams έχουν έτσι κι αλλιώς κάτι το εικονογραφικό σαν μπάντα, θα ήθελα μια συνεργασία μαζί του, όποια κι αν θα ήταν αυτή. Θα θέλαμε έναν πιο λαϊκό άνθρωπο, όχι μια μπάντα του τώρα.
- Τί να περιμένουμε από την επικείμενη εμφάνισή σας στο Ρομάντσο στις 30 του μήνα και ποια είναι τα συναισθήματά σας μετά από τόσο καιρό χωρίς συναυλίες;
Νικόλας: Αυτή η ερώτηση συνδέεται με την προηγούμενη, το ποιο ήταν το καλύτερό μας live. Για μένα, αυτό θα είναι το καλύτερό μας.
Ανδρέας: Είμαι ενθουσιασμένος και αγχωμένος. Το άγχος μου έχει δύο πτυχές, είναι και το stage fright, είναι και το αν θα γίνει όντως το live λόγω πανδημίας.
Άλεξ: Εγώ το περιμένω γιατί θα είναι το πρώτο μας live με την τωρινή μας σύνθεση χωρίς καθήμενους.
Πάνος: Αν κάτι κάνανε οι Steams ως μπάντα αφότου βγήκε ο πρώτος δίσκος, ήταν τα live. Καλός ο δίσκος, αλλά αυτό που μας έδινε ζωή ήταν οι συναυλίες μας. Η Ζήρεια, η σύνδεση με το κοινό μας, η αγάπη. Δεν έχει σημασία το πόσα εισιτήρια κόβεις, αλλά η σύνδεση και η αγάπη. Και αυτό είναι που μας έχει λείψει δύο χρόνια τώρα. Αυτό περιμένουμε και αυτό να περιμένετε. Θα είναι για μας το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων.
- Η κυβέρνηση ανακοινώνει νέο lockdown λίγο πριν από το live σας. Ποιο κομμάτι βάζετε να ακούσετε με τέρμα τα ηχεία;
Νικόλας: Το «Ώρες Μικρές» του Γιώργου Μαζωνάκη. (γέλια)
Άλεξ: Το “You Can’t Always Get What You Want”!
Πάνος: Το “The Illusion of Strenght” από Admiral Angry!
Ανδρέας: Συμφωνώ κι εγώ!
