Πρώτα απ’ όλα, γιατί Παιδί Τραύμα;
Γιατί όχι; Νομίζω πως το περιεχόμενο σ’ ένα όνομα δεν το δίνει αυτό καθ’ αυτό το όνομα, αλλά η μουσική σου και οι μετέπειτα επιλογές σου. Έτσι, στην πραγματικότητα, ένα ψευδώνυμο δεν έχει και τόση σημασία. Στην προκειμένη περίπτωση το Παιδί Τραύμα γεννήθηκε μέσα από δύο ανάγκες. Η πρώτη ήταν το να απαλλαγώ για λίγο από τον εγωισμό, που καμιά φορά εμπεριέχεται ασυνείδητα στο ονοματεπώνυμό μας. Η άλλη ήταν να δώσω στην περσόνα αυτή το κατάλληλο υπόβαθρο, έστω ονοματολογικά. Μάλλον λοιπόν η μουσική υπήρχε μέσα μου από παλιά, από τα παιδικά χρόνια και έψαχνε τα κατάλληλα τραύματα για να εξωτερικευθεί. Αν και, μεταξύ μας, μπορεί και να είναι απλά ένα εξυπνακίστικο λογοπαίγνιο.
Η μουσική έπαιζε λοιπόν πάντα στην εξίσωση; Ποιο ήταν το ερέθισμα για ν’ ασχοληθείς;
Μ' άρεσε να γράφω τραγούδια από πολύ μικρός. Άλλες φορές είχαν μια θεματική συνοχή μεταξύ τους, άλλες όχι. Άργησα όμως να το πάρω απόφαση, ένιωθα ότι αρκούσε να τα παίζω στους φίλους μου, στο δωμάτιό μου. Δεν ξέρω αν ήταν τελικά η ματαιοδοξία που με έκανε να εκθέσω τα τραγούδια μου προς τα έξω ή κάτι άλλο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ήταν θέμα επιβίωσης· υπό την έννοια ότι, αν δεν έβγαζα τον πρώτο μου δίσκο, θα συσσωρευόταν επικίνδυνα πολλή δυστυχία μέσα μου.
"Νεραντζιά", "Βεράντα", όλος ο δίσκος Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις (2018) μυρίζει Αθήνα. Ποια είναι η σχέση σου με την πόλη; Πώς βρίσκεις τις ιστορίες σου;
Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά απ’ τα τραγούδια μου γράφονται την ώρα που περπατάω σ’ αυτήν την πόλη. Λατρεύω την Αθήνα. Εμπνέομαι από την αστική καταχνιά και από απλά πράγματα που αισθάνομαι γύρω μου: τόνοι τσιμέντο, νεραντζιές να σημαίνουν την άνοιξη και μπαρ με ανθρώπους που διηγούνται τις συντριβές τους. Νομίζω κάτι τέτοιο είναι και οι δικές μου ιστορίες· μικρές καθημερινές συντριβές, που τις ξορκίζω κάνοντάς τις τραγούδια.
Στους στίχους σου ακούμε πλήθος λογοτεχνικών και ποιητικών επιρροών από τη δικιά μας γενιά, μέχρι Τσαρλς Μπουκόφσκι. Τι τύπος αναγνώστη είσαι;
Μη φανταστείς ότι έχω διαβάσει πολλά πράγματα. Νομίζω πως λογοτεχνικά είμαι αρκετά απαίδευτος. Εσχάτως έχει αρχίσει να μου τη δίνει που αντί να διαβάζω βιβλία, δαπανώ άπειρες ώρες σε κινητό και υπολογιστή. Επίσης κάνω και κάτι άλλο τραγικό: είμαι ο τύπος του αναγνώστη που θα αποφασίσει αν θα διαβάσει μανιωδώς ένα βιβλίο ή θα το κλείσει αμέσως, από τις δυο πρώτες σελίδες του.
Την παραγωγή του δίσκου την υπογράφει ακόμα ένα «μυστήριο παιδί», ο Κτίρια Τη Νύχτα. Ακούγεστε κομμένοι και ραμμένοι ο ένας για τον άλλον. Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;
Ο Κτίρια τη Νύχτα κατάφερε να δει στη μουσική μου πράγματα που ούτε εγώ δεν είχα δει. Αυτό είναι το θέμα με έναν παραγωγό: να πάει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Η συνεργασία μας ήταν για μένα ένα σχολείο. Έχοντας παρόμοιες μουσικές καταβολές ρίξαμε πραγματικά άπειρη δουλειά, προσέχοντας και την εξοργιστικά παραμικρή λεπτομέρεια. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που είχαμε κατά νου.
Πώς μας συμβουλεύεις να χορέψουμε το spoken word σου; Ποιες είναι οι δικές σου μυστικές χορευτικές κινήσεις;
Αυτό που ευελπιστώ να νιώσει κάποιος ακούγοντας τον δίσκο, είναι να αγκαλιάσει το μουσικό μου σύμπαν και να αισθανθεί οικεία. Ξέρεις, η οικειότητα είναι μεγάλο πράγμα: ακούς κάτι και το νιώθεις δικό σου, γνωρίζεις κάποιον και νομίζεις πως τον ξέρεις χρόνια. Κάτι ανάλογο θα ονειρευόμουν να συμβεί και με τις μυστικές χορευτικές κινήσεις μου. Οι άνθρωποι να τις βιώσουν οικείες. Να τις χορεύουν αλλόκοτα και χωρίς ντροπές: σα να είναι μόνοι τους μπροστά στον καθρέπτη.
Μπορεί η τέχνη ν’ αλλάξει λίγο τα στραβά αυτού του κόσμου; Ή είναι απλώς ένα τριπάκι για να τα ξεχνάμε;
Τα πραγματικά στραβά αυτού του κόσμου μπορούν να τ' αλλάξουν μόνο οι άνθρωποι και ο δρόμος. Όχι η τέχνη. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις να μην γεννηθεί καινούριο κακό, αλλά μέχρι εκεί. Πρέπει να διαχωρίζουμε πότε κάνουμε κάτι για εσωτερική κατανάλωση και πότε για το «γενικό καλό». Γιατί το να τα μπερδεύεις, είναι λίγο περίεργο.
Στο δίλημμα Ξύλινα Σπαθιά ή Τρύπες, υπάρχει απάντηση για εσένα;
Ποιο δίλημμα; Αφού κάνουν κοινές συναυλίες πια! Σοβαρά τώρα, είναι δύο μπάντες που μας έχουν στιγματίσει όλους. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε όσους έτρεξαν και τρέχουν το ελληνικό ροκ, ειδάλλως κάποιοι από εμάς μπορεί και να ήμασταν τώρα άλλοι άνθρωποι και άλλοι μουσικοί.
Είναι τελικά οι Radiohead η μεγαλύτερη μπάντα του καιρού μας;
Πειράζει να σου δώσω μια πολύ σύντομη απάντηση; Προφανώς και είναι.
Σ’ ένα τραγούδι του δίσκου, την "Εξίσωση", λες: «Ξυπνάς μέσα στο αιώνιο πρωϊνό-Δεν είσαι ένας είσαι δύο-Και ξέρεις πως σε κάποιον απ’ τους δύο θα πρέπει να του πεις αντίο». Πώς διαλέγεις ποιος μένει και ποιος φεύγει; Και πώς βρίσκεις τη δικιά σου ισορροπία;
Στη συνέχεια όμως του στίχου λέει: «μα δε μιλάς κοιτάς ψηλά κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν ήλιο, εσύ θα βλέπεις συννεφιά, γιατί για σένα είναι το ίδιο». Ίσως λοιπόν δεν χρειάζεται να πεις σε μια πτυχή του εαυτού σου να φύγει. Γιατί και να φύγει, αργά η γρήγορα θα ξαναγυρίσει. Δεν μπορείς να τη διώξεις. Αυτό που μπορείς να κάνεις, όμως, είναι να αποδεχτείς ότι αυτή η πτυχή υπάρχει. Να συμφιλιωθείς με την ιδέα της. Και το σημαντικότερο: να επικοινωνήσεις αυτή την πλευρά σου στους άλλους με ειλικρίνεια. Αν φυσικά ζητάς την ισορροπία. Γιατί μπορεί και να μην τη ζητάς…
Ποια είναι τα επόμενα live σου;
Θα παίξουμε στο Café Del Bar στην Πάτρα στις 11 Μαΐου και στο Six d.o.g.s. στην Αθήνα στις 18 Μαΐου, μαζί με τη Lou. H setlist θα περιλαμβάνει και 3 νέα τραγούδια.
ακούστε το άλμπουμ Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις εδώ
