φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Τη μουσική σου σταδιοδρομία τη βρίσκει κανείς υπό tags όπως Άγγελος Αϊβάζης, Black Canvas, His Majesty Τhe King Οf Spain, The Jaguar Bombs. Ποια πτυχή σου ολοκληρώνει το project του Pelion Rivers που δεν το κάνουν/έκαναν τα υπόλοιπα;
Κάθε πρότζεκτ με το οποίο καταπιάνομαι εκφράζει μια πτυχή μου, έναν προορισμό που θέλω να ανακαλύψω μουσικά και να φτάσω ως εκεί, τη χρονική περίοδο και συνθήκες που δημιουργήθηκε και άλλοτε έναν σκοπό. Σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο είχα ασχοληθεί, o Pelion Rivers έχει έναν διαχρονικό χαρακτήρα. Η folk ήταν από τα πρώτα είδη που άκουσα στο σκουριασμένο αμάξι μας τα παιδικά μου χρόνια, η μουσική που με τράβηξε μέσω του Bob Dylan στην αρχή της εφηβείας μου, αλλά και το μεγάλο τεχνικό ενδιαφέρον που είχε παιχτικά για εμένα, ως κιθαρίστα, σε μεγαλύτερη ηλικία. Σαν το παλιό, καλό κρασί.
Πώς έχει επηρεάσει το Πήλιο αυτό το project και τη μουσική του ταυτότητα;
Η ιδέα να ηχογραφήσω έναν δίσκο τόσο ευθύ και άμεσο γεννήθηκε σε ένα ταξίδι μου στο Πήλιο το 2016. Υπάρχει κάτι το μαγευτικό εκεί πέρα. Η αναφορά στο τοπωνύμιο ήθελα λοιπόν να είναι σαφής, όταν αργότερα θέλησα να δώσω όνομα στο εγχείρημα.
Ποια είναι η πιο δυνατή/έντονη ανάμνησή σου από τη γέννηση και σύνθεση του πρώτου σου δίσκου ως Pelion Rivers; Πόσο κοντά ή μακριά κρίνεις το αποτέλεσμα από την αρχική ιδέα;
Να ξεκαθαρίσω κάτι: αυτός ο δίσκος δεν θα μπορούσε να έχει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα χωρίς το mentoring του παραγωγού Άλεξ Μπόλπαση. Τόσο εκείνος, όσο και ο Άλεξ Κετεντζιάν των Unreal Studios, συνέβαλλαν ουσιαστικά και δημιουργικά στο να ακούγεται το Pelion Rivers ως μια ολότητα.
Η πιο έντονη στιγμή για μένα ήταν η αρχή της δημιουργικής διαδικασίας στο στούντιο, όπου έγινε ενδελεχής επιλογή μικροφώνων, αλλά και vintage ακουστικών οργάνων, προκειμένου να επιλεγούν τα καταλληλότερα ανά τραγούδι. Η πιο αξιομνημόνευτη ήταν η ηχογράφηση του κομματιού “Pixels” στο εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου. Πήγαμε roadtrip, το γράψαμε χύμα μέσα σε μισή ώρα και καταγράφηκε σε βίντεο. Το αποτέλεσμα με κάνει να χαμογελώ κάθε φορά που το ακούω.
Πότε σε «βρήκε» ο μύθος του Σίσυφου και τι ρόλο έχει παίξει στη δική σου ζωή και έμπνευση;
Είναι ένας παραλληλισμός με τον γνωστό μύθο του δεσμώτη, ο οποίος κάθε μέρα κουβαλάει έναν βράχο ως θεϊκή τιμωρία.
Για μένα αποτέλεσε ενδιαφέρον το παράδοξο του μύθου, ότι τελικά ο καθένας μας σηκώνει τους «βράχους» του κάθε μέρα στις πλάτες συνειδητά, κι όμως πορεύεται προς έναν σκοπό. Άγχη, φιλοδοξίες επαγγελματικές, αγάπη για την τέχνη του, ανθρώπινες σχέσεις –όλα συνθέτουν ένα μωσαϊκό καθημερινής πρόκλησης και αβέβαιου αποτελέσματος, που, παρ' όλη την προηγούμενή μας εμπειρία, ο καθένας εξακολουθεί να υπηρετεί.
Στην εποχή των crossovers και της πληθώρας τεχνολογικά προηγμένων εργαλείων, εσύ επιλέγεις τον λιτό, μοναχικό κιθαριστικό ήχο. Ποιες αξιακές/δημιουργικές πτυχές του project βρίσκουν αντίκρισμα σε αυτή σου την επιλογή; Πώς, δηλαδή, η ιστορία πίσω από τον Pelion Rivers έδεσε για εσένα με τη λιτότητα του folk ήχου;
Σε πρώτο πλάνο, θέλησα να εξερευνήσω μια άγνωστη για μένα τεχνική της ακουστικής κιθάρας, το λεγόμενο fingerpicking, την οποία χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα οι folk τραγουδοποιοί της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα και επανήλθε εντονότερα με την αναβίωση του είδους τη δεκαετία του 1960. Η τεχνική αυτή μεταμορφώνει την κιθάρα σε ένα όργανο-ορχήστρα και εξυπηρετεί ακριβώς έναν σκοπό: να ντύσει με τον πιο πλούσιο μουσικά τρόπο έναν άνθρωπο που διηγείται την ιστορία του. Αυτό θέλησα να κάνω και ίσως συνετέλεσε θετικά η φύση και η ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου τόπου.
Χρησιμοποιώντας τα social media και για τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, αλλά και για την επαγγελματική προώθηση της δουλειάς σου, πόσο «πραγματικός» πιστεύεις ότι είναι ο κόσμος τους; Κατά πόσο πιστεύεις ότι οι άνθρωποι είναι ο εαυτός τους; Εσύ, είσαι;
Είναι μεγάλη κουβέντα και είναι μεγάλο το πείραμα που υφίσταται ο άνθρωπος ως «ζώον» μέσα από τη διαδικασία αυτή. Είναι ένα σημείο των καιρών και ένας τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Νομίζω ότι «παρα-είναι» ο εαυτός τους, σε σημείο που δεν θα χρειαζόταν να ξέρουμε. Όλοι συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε προσωπικές μας στιγμές ή να διαφημίζουμε κάτι καινούργιο που αφορά στη δουλειά μας. Δεν με βγάζω έξω από τον χορό. Προσπαθώ να σκέφτομαι και μετά να πράττω.
Ποια είναι η σχέση σου με το Λονδίνο; Επιστρέφεις όντως πίσω, όπως μαρτυρούν οι στίχοι του “Unborn”; Υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε αυτό το κομμάτι;
Στο Λονδίνο έζησα 2 πολύ δημιουργικά χρόνια. Πολύ πυκνό χρονικό διάστημα με έντονα, μουσικά και μη, ερεθίσματα. Με αρκετές σκέψεις για το αν θα έχτιζα εκεί τη ζωή μου ή αν θα έπαιρνα τα εφόδια που αποκόμισα και θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Το κομμάτι αυτό περιγράφει την επιστροφή μου στο Λονδίνο ως απλός ταξιδιώτης μετά από κάποια χρόνια, ανάμεσα σε αγαπημένους μου ανθρώπους που συνέχιζαν να μένουν εκεί, και τη βεβαιότητα της επιλογής μου απέναντι στο «αγέννητο» εκείνο παιδί.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για αυτόν τον δίσκο; Θα τον ακούσουμε σύντομα και ζωντανά;
Ο δίσκος αυτός ήδη κυκλοφορεί σε κεντρικά δισκοπωλεία (Syd Records, Rock and Roll Circus, Just Gazing Records, To Diskadiko), σε κασέτα πολύχρωμης, υψηλής εκτύπωσης. Προλαβαίνω αντιδράσεις: ούτε το δικό μου κασετόφωνο δουλεύει καλά! Υπάρχει όμως εσώκλειστος μοναδικός κωδικός για να κατεβάσει κανείς ψηφιακά το άλμπουμ και να το ακούτε ως άνθρωπος του 21ου αιώνα. Από την άλλη, όποιος στριμάρει μέσω Spotify, μπορεί να το ακούσει εδώ: https://open.spotify.com/album/5lE4bG3QCWER9UuweDIIop.
Έχω ήδη δώσει 5 συναυλίες παρουσιάζοντας το συγκεκριμένο υλικό και σύντομα –αν όλα πάνε καλά– θα έχω και μια πολύ σημαντική ανακοίνωση.
Να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο το Avopolis και εσένα Πέννυ για τη συνέντευξη, αλλά και τον Δημήτρη Λιλή της Just Gazing Records για τη διανομή της κυκλοφορίας αυτής.
{youtube}vr1Il3BFP3I{/youtube}
