φωτογραφίες: Freddie Faulkenberry (1,3), Δημήτρης Καπάνταης (4)
Μόλις 2 χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Half Of A Century Sun (2017). Πέφτουμε μέσα αν υποθέσουμε ότι αυτά τα 2 χρόνια ήταν εξαιρετικά δημιουργικά; Ή στο King Time ακούμε και παλαιότερο υλικό; Τι πυροδότησε την τόσο άμεση δισκογραφική σου επιστροφή;
Το υλικό είναι όλο καινούριο, κομμάτια που δουλεύτηκαν μέσα στο 2018. Έχω έναν φάκελο στον υπολογιστή μου με διάφορες ιδέες σε πρώτη μορφή –μια μελωδία, μερικές συγχορδίες· και από εκεί τα πιάνω και τα εξελίσσω σε κομμάτια. Εμένα μου φάνηκε ότι άργησα να βγάλω τον δίσκο, φαντάσου πως νόμιζα ότι είχαν περάσει 3 χρόνια από τον προηγούμενο και όχι 2!
Τίνος βασιλιάς στέκεται ο χρόνος στον νέο σου δίσκο; Και ποια τα βασικά γνωρίσματα της «βασιλείας» του;
Ο χρόνος είναι ο βασιλιάς όλων μας, ο Βασιλιάς Χρόνος. Μας κοιτάζει και γελάει, αλλά και κλαίει μαζί μας. Μας κοιτάζει με αγάπη και με κατανόηση της φθαρτότητάς μας.
Σε αυτόν τον δίσκο ακούμε και τη Σtella στο “Tonight”, η οποία ωστόσο συμμετείχε σε δεύτερο πλάνο και στα φωνητικά του “A Promise”, από το The Man From Managra (2014). Πώς πήρες την απόφαση να υπάρξει μια τέτοια συνεργασία στο ταξίδι σου;
Όταν έγραφα το "Tonight" είχα από την αρχή τη φωνή της Στέλλας στο μυαλό μου. Είχα άλλωστε δουλέψει και πιο πρόσφατα μαζί της, ως συμπαραγωγός για τον νέο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την καναδική Arbutus. Όταν ξεκίνησα λοιπόν το Managra, πάντα φανταζόμουν γυναικεία φωνητικά –και η αλήθεια είναι ότι δεν την ήξερα τότε τη Στέλλα, μου την πρότεινε η γυναίκα μου η Μάρθα. Τώρα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια χρησιμοποιώ γυναικεία φωνή, την καλή μου Ρένα Ρασούλη a.k.a Venus Volcanism.
«And if love is the cure, then resistance is futile»: Ωστόσο στον τίτλο του κομματιού “All Resistance Ιs Futile”, υπερνικά το δεύτερο σκέλος της υπόθεσης. Πώς κατέληξες εκεί;
Νομίζω ότι όλοι αντιμετωπίζουμε την αγάπη με κάποιον φόβο· και αντιστεκόμαστε σε αυτήν, είτε σε ερωτικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο φιλίας και συνύπαρξης. Ο τίτλος, όπως και το ρεφρέν, λέει απλά ότι «οποιαδήποτε αντίσταση (στην αγάπη) είναι μάταια», γιατί είναι η μόνη γιατρειά, και ας κινδυνεύουμε να πληγωθούμε. Το αντίθετο, η έλλειψη αγάπης, είναι κατά τη γνώμη μου η αρχή όλων των κακών, σε ατομικό και παγκόσμιο επίπεδο –τόσο απλά.
Τι γυρεύουν οι ναυτικές σημαίες στο εξώφυλλο του νέου σου δίσκου; Πώς επέλεξες αυτό το εναλλακτικό αλφάβητο; Ποια η σχέση σου με τη θάλασσα;
Το πρότζεκτ The Man From Managra είναι απολύτως συνδεδεμένο με τη θάλασσα από την αρχή, από το όνομά του. Η Μάναγκρα, στο μυαλό μου, είναι ένα χαμένο νησί. Όταν ψάχναμε με τον Βασίλη Μαρματάκη ένα εξώφυλλο που να δένει με το περιεχόμενο του δίσκου, κι ενώ είχε φτιάξει ήδη 4 πολύ όμορφες διαφορετικές ιδέες, κάτι μου έλειπε. Μέσα από την αναζήτηση για το πώς θα μπορούσαμε να εντάξουμε ένα θαλασσινό στοιχείο, πέσαμε πάνω στην αλφάβητο με τις σημαίες· και σε λιγότερο από 1 ώρα μού πρότεινε αυτό που βλέπετε τώρα.
Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι βαθιά και μεταφυσική, γι' αυτό και νομίζω ότι η μουσική που γράφω είναι πολύ ελληνική. Μπορεί να μην σχετίζεται με την «Ελληνική Μουσική», αλλά συνδέεται απόλυτα με το εγχώριο θαλασσινό τοπίο. Ή όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι, ως ένας «μισός Έλληνας», που μεγάλωσε ακούγοντας Δυτική μουσική.
Η υιοθεσία του ονόματος The Man From Managra ήταν μια ανάγκη σου για αλλαγή, όπως έχεις δηλώσει και στο παρελθόν. Από ποια πράγματα πιστεύεις ότι ήθελες να διαχωρίσεις αυτό το project, συνειδητά ή ασυνείδητα;
Κάθε άνθρωπος, πιστεύω, έχει μια αρκετά συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού του, τι του αρέσει, τι τρώει, τι φοράει κλπ., καθώς και την εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω· και αυτό μερικές φορές είναι αυτο-περιοριστικό, δεν σε αφήνει ελεύθερο να έχεις νέες εμπειρίες. Εγώ μέχρι τότε μπορεί να είχα εμπλακεί σε ποπ φόρμες ως παραγωγός, αλλά είχα δεκαετίες π.χ. να γράψω ένα τραγούδι. Οπότε αυτό από το οποίο ήθελα να διαχωριστώ, ήταν η εικόνα του «αβαντ-γκάρντ πειραματικο-ηλεκτρονικού μουσικού» (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων), που το είχα μάλλον συνδέσει με τη δημόσια εικόνα μου.
Εδώ και 30 περίπου χρόνια, δίσκοι που έχεις βάλει την υπογραφή σου, είτε ως παραγωγός, είτε ως βασικός συνθέτης/ερμηνευτής, δέχονται κριτικές, αναλύσεις, αποδομήσεις. Πώς νιώθεις όταν τις διαβάζεις; Σε αφορά αν θα «πέσουν μέσα» ή όχι;
Δεν έχω δει παρά μόνο κάποιες δισκοκριτικές –αναλύσεις ή αποδομήσεις δεν έχω συναντήσει. Όπως και να έχει, η μουσική είναι η πιο αόριστη τέχνη, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να την αναλύσουμε. Και σίγουρα δεν έχω την ανάγκη να με «καταλάβουν», αλλά μόνο να τους αρέσει ή να τους αφορά ενστικτωδώς.
Με ποιον τρόπο έχει υπάρξει εφόδιο η εμπειρία και η γνώση της μουσικής παραγωγής στη σύνθεση και ερμηνεία των δικών σου τραγουδιών;
Το να είσαι έμπειρος παραγωγός, δεν σημαίνει ότι μπορείς να είσαι και καλός ερμηνευτής· με την ίδια λογική που ένας σκηνοθέτης δεν είναι και ικανός ηθοποιός. Μπορεί να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να ηχογραφήσεις ή να τραγουδήσεις σε ένα λάιβ, οι δυναμικές είναι εντελώς διαφορετικές. Από συνθετικής άποψης είναι διαφορετικά, μιας και η παραγωγή ξεκινάει στο μυαλό μου πριν καν αρχίσω να παίζω και να ηχογραφώ τα όργανα.
{youtube}vW3nEg9F79o{/youtube}
