Σε λίγες ημέρες συμμετέχετε στο 1ο Μονοκόκαλο (5/10, Gagarin), ένα «πείραμα σε εξέλιξη», όπως χαρακτηρίζεται, για ελληνόφωνες μπάντες. Ποια είναι η αρχική υπόθεση αυτού του μουσικού πειράματος, γνωρίζετε; Θεωρείτε τον ελληνικό στίχο αναπόσπαστο κομμάτι των Αγόριαstonilio ή απλά ένα ακόμη στοιχείο στη λίστα των όσων σας χαρακτηρίζουν μέχρι σήμερα;
Το Μονοκόκαλο δεν είναι φεστιβάλ, δεν είναι συναυλία. Είναι ένα κοινωνικό πείραμα ανάμεσα σε μπάντες που σχεδόν δεν «υπάρχουν» για το ευρύ κοινό, και σίγουρα δεν θα μπορούσαν μόνες τους να παίξουν σε έναν τέτοιο χώρο, και μάλιστα έναν παραδοσιακά εμπορικό συναυλιακό χώρο.
Λέγοντας κοινωνικό πείραμα, εννοούμε την επαφή μεταξύ των γκρουπ σε κοινό act και την παρουσία κοινού σε κάτι τόσο ετερόκλητο. Ήδη είμαστε ενθουσιασμένοι με κάποιους νέους φίλους μας! Το ζητούμενο είναι ο χώρος να μη λειτουργήσει εμπορικά, παρέχοντας όμως στις μπάντες όλη του την υποδομή για ένα τεχνικά άρτιο πάρτι. Οι μπάντες, από την άλλη –πάντα ετερόκλητες– συνδιαμορφώνουν τα πλαίσια της βραδιάς. Το εισιτήριο είναι πραγματικά το χαμηλότερο που θα μπορούσε (5€), και στην περίπτωση που υπάρχει υπόλοιπο, οι συμμετέχοντες θα αποφασίζουν πού θα διοχετευτεί. Το μόνο κέρδος για όλους είναι η κοινή εμπειρία. Το ελληνόφωνο του πράγματος προκύπτει από τη δυσκολία που έχουν οι ελληνόφωνες μπάντες να βγουν προς τα έξω.
Στα Αγόρια τώρα, θεωρούμε ότι η μουσική οφείλει να είναι άμεση. Συνεπώς, όταν η γλώσσα είναι άμεσα κατανοητή, ακόμα και στο τρολλάρισμά της, εξυπηρετεί αυτήν την αμεσότητα. Και, φυσικά, πάντα υπάρχει το αυτονόητο στοιχείο της πηγαίας σκέψης, που γίνεται στη μητρική σου γλώσσα.
Στον τελευταίο σας δίσκο ωστόσο, Ο Αυτοκράτορας Tης Μπούρδας (2017), ακούσαμε και τα «αγγλικά» σας, στο "Master Οf Puppets". Μετά τον φόρο τιμής στον Στράτο Διονυσίου με το "Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου" στο Παρανόικα (2015), πώς προέκυψαν οι Metallica; Τι σημαίνουν για εσάς αυτές οι μουσικές αναφορές-παρενθέσεις στους δίσκους σας; Είναι κάτι που θα υιοθετήσετε;
Είναι μία από τις θεμελιώδεις αρχές αυτής της μπάντας. Σε κάθε μας δουλειά θα υπάρχει κάποιο πολύ σημαντικό, για εμάς, τραγούδι, σε διασκευασμένη μορφή. Το ελληνόφωνο θα εναλλάσσεται με το αγγλόφωνο. Το "Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου", πέρα από το αυτονόητο, έχει μέσα του μια πολύ δυνατή έκφραση λαϊκής απόρριψης: είναι άκρως επαναστατικό και βέβαια είναι ένα κομμάτι-τοτέμ, κανείς δεν το ακουμπάει! Αυτοί είναι αρκετοί λόγοι να πειραματιστεί κάποιος. Το "Master Οf Puppets", πάλι, ήταν για όλους μας μεγάλο κομμάτι της εφηβείας μας, ενώ για τους λάτρεις της σοβαρής, σκληρής μουσικής έχει μια ιερή αξία. Αν δηλαδή κάποιος, υποθετικά, δεν έχει ακούσει ποτέ metal και σου ζητήσει ένα και μοναδικό τραγούδι για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, νομίζουμε ότι αυτό πρέπει να είναι το "Master Οf Puppets".
{youtube}mmeRw9bax7E{/youtube}
Στο κομμάτι "Αγόρια Στον Ήλιο (Στον Δ.Κ.)" παρεμβάλλεται η φράση του Άλαν Γκρίνσπαν «ξέρω ότι πιστεύεις πως κατάλαβες αυτό που νομίζεις ότι είπα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν συνειδητοποιείς ότι αυτό που άκουσες δεν είναι αυτό που εννοούσα». Σίγουρα τα νοήματα των κομματιών σας δεν δίνονται στο πιάτο. Σας απασχολεί εάν ο κόσμος ακούει πράγματι αυτό που εννοείτε;
Το "Αγόρια Στον Ήλιο" καταπιάνεται με την προπαγάνδα. Η άπειρη, και από κάθε πλευρά, πληροφορία, δεν σου εξασφαλίζει την αλήθεια της ιστορίας. Το καθεστώς σε βομβαρδίζει με χαρακτηρισμένες πληροφορίες, σαν να βιάζεται να γράψει πολύ σύντομα τη σύγχρονη ιστορία, με τους δικούς του όρους, στοιχηματίζοντας σε κάποια αφέλεια που θεωρεί ότι μας έχει κυριεύσει όλους. Μπορεί να τρολλάρουμε κάποιες στιγμές, αλλά δεν πιστεύουμε ότι δυσκολεύουμε τα νοήματα των κομματιών μας.
Ψάχνοντας νοήματα, εγώ θα επιμείνω σε αυτό του "Ρεσάλτο", που είναι το 4ο κομμάτι του τελευταίου σας άλμπουμ. Ρεσάλτο σε ποιον και γιατί;
Ρεσάλτο παντού, μα πρώτα μέσα μας. Για τα πάντα, μα πρώτα για τα δικά μας κουσούρια.
Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, για τι θα τραγουδούσαν τα Αγόριαstonilio;
Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, τα αγόρια δεν θα τραγουδούσαν! Θα καθόμασταν σαν τους γέρους του Muppet Show και θα γκρινιάζαμε τρώγοντας σοκοφρέτες! Ο Socos πάντως πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος κόσμος: είναι αντίθετος στην ανθρώπινη φύση.
Το –πολύ δυνατό– βιντεοκλίπ σας για το "1,2,3" επιλέχθηκε από το 9ο Underground Cinema Short Film Screenings 2018. Πώς προέκυψε η υποβολή του στο φεστιβάλ; Ποιανού «όνειρο» ήταν το σενάριο και η σκηνοθεσία;
Γενικά σαν ομάδα λειτουργούμε πολύ δημιουργικά, ακόμα και χωρίς τα όργανα στα χέρια. Όταν αποφασίζουμε να κάνουμε ένα βίντεο, γίνεται χαμός! Επιστρατεύουμε φίλες, φίλους, όλο το μεράκι μας και πολύ «καν’ το μόνος σου»! Το συγκεκριμένο βίντεο ήταν πραγματικά υπερπαραγωγή για τα κυβικά μας. Το αποτέλεσμα όμως μας δικαίωσε και σκεφτήκαμε να το στείλουμε σε αυτό το φεστιβάλ. Ε, το επόμενο θα είναι ακόμα καλύτερο!
Τώρα, τα όνειρα, τα βλέπει στην αρχή ο Socos και μετά όλοι μαζί τους βγάζουμε τα μάτια…
Πάει ένας χρόνος από το τελευταίο σας άλμπουμ. Ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Θα γιορτάσετε τα έκτα σας γενέθλια που πλησιάζουν με κάποιο live ή κυκλοφορία φέτος;
Μόλις μπει το ’19 θα ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις του 3ου μας άλμπουμ. Το υλικό, τα εξώφυλλα και η τρέλα είναι άπαντα παρόντα! Ψάχνουμε το χρήμα! Ίσως εκείνη την περίοδο να δούμε τη "Σαρόντα", που είχε κυκλοφορήσει το 2015 μόνο ιντερνετικά, σε κάποιο βινύλιο.
Τα γενέθλιά μας φέτος πέφτουν 2 μέρες μετά το 1ο Μονοκόκαλο… Οπότε ραντεβού για πάρκιν, και όχι μόνο, στο Gagarin!
Θα έλεγε κανείς πως είστε μια αρκετά «κοινωνική» μπάντα, καθώς σας βρίσκουμε συχνά σε φεστιβαλικά line-ups, αλλά και σε εμφανίσεις με άλλες μπάντες σε μεμονωμένα gigs. Με ποιον καλλιτέχνη που δεν έχετε παίξει ως τώρα θα θέλατε να βρεθείτε στο ίδιο συναυλιακό γεγονός;
Γενικά προσπαθούμε να προσέχουμε πού παίζουμε. Κάποιες φορές κάνουμε και καμιά μαλακία, αλλά προλαβαίνουμε να τη μαζέψουμε. Θέλουμε να παίζουμε περισσότερο, όμως ξέρεις ότι δεν είναι εύκολο. Θέλουμε να παίξουμε με πολλούς. Με κάποιους δεν θα κάτσει, με κάποιους θα κάτσει… Σίγουρα θα θέλαμε να μην είχαν διαλυθεί οι 2L8, ώστε να παίζαμε πάλι και πάλι και πάλι… Πού είσαι Βοζίκη, ακούς;
Και κάτι τελευταίο –τι μουσικό είδος είναι πια αυτό το πάρκιν;
Το πάρκιν είναι μια φόρμα, με απόλυτη ελευθερία πάνω σε όλες τις φόρμες. Κάνουμε ό,τι θέλουμε, δίχως στεγανά, και με μόνο ζητούμενο την αυτοθεραπεία. Απλά το κάνουμε αρκετά δυνατά…
{youtube}1HPtIvrAyu4{/youtube}
