φωτογραφίες: Joe Stathopoulos (1), Πέτρος Ιωαννίδης (3)
Εμβληματικός χώρος στην πορεία σας στάθηκε το «The Wire Nightmare». Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια γι' αυτό το δωμάτιο; Πώς ήταν και τι συνέβαινε εκεί μέσα;
Αχιλλέας Χαρμπίλας: To Wire Nightmare ήταν το παιδικό δωμάτιο του Νίκου (Λογιωτατίδη), ιδρυτικού μέλους των 2 by bukowski. Ήταν περίπου 9 τετραγωνικά, είχε ένα κρεβάτι και μία ντουλάπα, και κάπως χώραγε κι εμάς τους τέσσερις τότε, συν τα όργανά μας. Εκεί συνθέσαμε και ηχογραφήσαμε όλο το πρώτο υλικό του γκρουπ, χρησιμοποιώντας έναν τετρακάναλο μίκτη της πλάκας και ένα MiniDisk. Οι ηχογραφήσεις αυτής της περιόδου έχουν φτάσει αυτούσιες στις πρώτες μας κυκλοφορίες, ενώ εκεί συνθέσαμε και όλους μας τους δίσκους.
Γιώργος Μαλαμίδης: Το όνομα βγήκε επειδή δεν βρίσκαμε πού να πατήσουμε από τα καλώδια και τα πολύπριζα στο πάτωμα. Ακόμα χειρότερα ήταν βέβαια όταν χρειαζόταν να τα ξεμπλέξουμε στο συμμάζεμα… Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στους γονείς του Νίκου, οι οποίοι μας ανέχονταν να ηχογραφούμε μπότες με τέσσερις στρώσεις παραμόρφωσης όταν έρχονταν σπίτι να ηρεμήσουν από τη δουλειά –και παρόλα αυτά δεν μας έλεγαν ποτέ τίποτα. Ένα περιστατικό θυμάμαι μόνο, όταν γράφαμε το "Burn Witch, Τhe Sorceress", που περιέχει έναν ήχο του οποίου η συχνότητα πρέπει να είναι κάπου στα 20 κιλοχέρτζ. Αφού τελειώσαμε, ο πατέρας του Νίκου μάς είπε πως ακουγόταν σαν επίσκεψη στον οδοντίατρο. Αλλά, ακόμα και τότε, περίμενε να τελειώσουμε πρώτα, για να μη μας ενοχλήσει.
Στο πλήρωμα των 2 by bukowski συναντάμε πλέον και τη Heike Raedeker (18th Dye, LeVent) στο μπάσο και στα φωνητικά. Πώς έγινε η γνωριμία και η μύηση στο σχήμα; Πώς έχει αλλάξει τα live σας η παρουσία της;
Α.Χ.: Τη Heike τη γνώρισα στο Βερολίνο, όταν παίζαμε και οι δύο στο Synästhesie Festival. Πιάσαμε κουβέντα για κιθάρες στο backstage και κολλήσαμε αμέσως. Όταν έπρεπε λοιπόν να βρούμε ένα ακόμα μέλος για τη live σύνθεση των 2 by bukowski, ήταν η πρώτη που σκέφτηκα. Φοβερή μουσικός και αληθινά rock 'n' roll άτομο.
Ποια είναι η αίσθηση των κομματιών από το ντεμπούτο σας What A Long, Strange Journey This Has Been (2001), όταν τα παίζετε live, 17 χρόνια μετά; Έχετε την ανάγκη να τα «πειράζετε»;
Α.Χ.: Ναι. Το παλιότερο κομμάτι που παίζουμε live είναι το "Meow Mix", που είναι 20 χρονών. Ο τρόπος με τον οποίον το παίζουμε είναι μακράν διαφοροποιημένος από το αυθεντικό, αλλά η αίσθηση που προσπαθούμε να πετύχουμε παραμένει ίδια.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την «εξαδέλφη» Kid Moxie; Ποια η δική σας εντύπωση από αυτήν και πώς βλέπετε την εξέλιξή της; Υπάρχουν άλλες συνεργασίες στα προσεχώς; Θα λέγατε ότι είναι μια πιο εξωστρεφής περίοδος για εσάς;
Α.Χ.: Θα έλεγα ότι είναι, ναι. Μας αρέσει να συνεργαζόμαστε με μουσικούς που θεωρούμε ότι μπορούν να πιάσουν αυτό που κάνουμε. Στην Kid Moxie στείλαμε το "Hot Summer", το οποίο το γράψαμε μαζί με την April Walz –μια φίλη και συνεργάτη από το Βερολίνο. Της άρεσε πολύ και συμφώνησε να το ερμηνεύσει και να συμμετάσχει και στο βίντεο. Νομίζω ότι το κομμάτι βγήκε πολύ καλό. Κάναμε άλλα δύο μαζί, το "Follow You Home" που ήδη κυκλοφόρησε και το "Dead Man's Lullaby" που θα βγει σε λίγο. Μπορεί να έχουμε και άλλες ενδιαφέρουσες συνεργασίες στο μέλλον.
Τι σημαίνει για το γκρουπ αυτή η «τριλογία», έπειτα από 11 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία;
Α.X.: Μια τριλογία επτάιντσων μας φάνηκε σαν ομαλή επιστροφή στα δρώμενα. Δώσαμε χρόνο στους εαυτούς μας ώστε να ξαναχτίσουμε μια μουσική γλώσσα και να «ξαναγνωριστούμε» με τη μουσική πραγματικότητα.
Συχνά υπάρχει μια σύγχυση γύρω από το όνομα 2 by bukowski: ποιοι είστε, τι παίζετε, σε ποιο μέρος του πλανήτη βρίσκεστε. Είναι σκόπιμη αυτή η απουσία σαφούς στίγματος ή απλά …δεν σας αφορά;
Γ.Μ.: Ακολουθούμε μια προσέγγιση σύμφωνα με την οποία η ταυτότητα είναι το συγκρότημα σα σύνολο, όχι τα μέλη ξεχωριστά. Οι 2 by bukowski είναι πάντα κάποιοι φίλοι με ισάξια συνεισφορά σε δημιουργίες, με άξονα τη μουσική. Αυτός είναι ο λόγος που από νωρίς σταματήσαμε να αναφέρουμε και τα ονόματά μας στις κυκλοφορίες.
Το στίγμα της γεωγραφίας δεν μας λείπει, αλλά είναι περίπλοκο και από εκεί προέρχεται μάλλον το μυστήριο. Δεν κρύψαμε ποτέ την καταγωγή ή τον τόπο παραμονής μας, αλλά ο δεύτερος είναι σχεδόν πάντα διαφορετικός για τα μέλη και αλλάζει συχνά, εξ ου και η πιθανή σύγχυση όταν κάποιος θέλει να πει «Οι 2 by bukowski είναι συγκρότημα από...». Και τώρα με τη Heike, η οποία είναι Γερμανίδα δανέζικης καταγωγής, άστα να πάνε...
Όσο μυστήριοι κι αν φαίνεστε σχετικά με την ταυτότητά σας, τόσο ενεργοί είστε στον σχολιασμό γύρω από τα «τέρατα» της pop και την τροπή της σύγχρονης δημοφιλούς μουσικής. Ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται αυτή τη στιγμή μέσα από τα μουσικά trends;
Α.Χ.: Ήμαστε πάντα οπαδοί και καταναλωτές της ποπ κουλτούρας. Καμιά φορά εκφέρουμε τη γνώμη μας για αυτήν, γιατί θεωρούμε αυτές τις απόψεις μέρος της μουσικής μας ταυτότητας. Αυτό που παρατηρούμε σε σχέση με τα trends –και θα το έχει παρατηρήσει και όποιος άλλος παρακολουθεί τα πράγματα χωρίς φανατισμό για οποιονδήποτε μικρόκοσμο– είναι ότι, κατά μεγάλο πλέον μέρος, η ποπ τέχνη βρίσκεται σε διαρκή ανακύκλωση, οπότε πολλά trends είναι πλαστά. Κάθε φορά που βγαίνει ένα αξιόλογο σχήμα, άλλα 10 ή 1000 σπεύδουν να το αντιγράψουν, κάποιος βγάζει και ένα όνομα για το νέο «είδος», και μετά ξεκατινιαζόμαστε όλοι παρέα για το ποιος είναι τι και ποιος άκουσε πρώτος ποιον. Έχει πολλή πλάκα, αλλά δεν έχει ουσία.
Παρασκευή 3 Αυγούστου θα βρίσκεστε στο κεφαλονίτικο Saristra Festival. Απολαμβάνετε τα καλοκαιρινά φεστιβάλ όσο τις χειμερινές σκηνές; Τι άλλο προβλέπει το φετινό καλοκαίρι;
Α.Χ.: Έχουμε να παίξουμε σε καλοκαιρινό φεστιβάλ ως 2 by bukowski από το 2002, οπότε θα σου πούμε γνώμη αφού το κάνουμε. Εμένα προσωπικά το μόνιμό μου πρόβλημα είναι τι να φοράω στη σκηνή στους 40 βαθμούς. Κατά τ’ άλλα, το 3ο single με την Inner Ear ονόματι "Dead Man’s Lullaby" είναι έτοιμο και περιμένει τη σειρά του, ενώ έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε έναν πλήρη δίσκο, τον οποίον ελπίζουμε να τελειώσουμε αυτόν τον χειμώνα.
{youtube}-tHAzbdAxQI{/youtube}
