Νίκο, είσαι ο ιθύνων νους του Astarte Festival και ταυτόχρονα συμμετέχεις σε αυτό με τους Lloth. Το ξέρω πως θα έχεις βαρεθεί να το απαντάς, όμως θέλω να μου πεις για ακόμα μία φορά τι σημαίνει το φεστιβάλ για εσένα ως διοργανωτή και ως άνθρωπο, αλλά και για τη μπάντα σου, που θα συμμετάσχει σε ένα event τέτοιας σημασίας για τη σκηνή, το οποίο υπηρετεί κι έναν καλό σκοπό...
Σκοπός του φεστιβάλ είναι να μας θυμίζει τη Μαρία Tristessa των Astarte και το πρότυπο που αποτέλεσε για τις γυναίκες στην ακραία σκηνή του metal. Ένα τέτοιο γεγονος δεν θα μπορούσε παρά να έχει ευγενικό σκοπό και συγκεκριμένα φιλανθρωπικό. Έχω την επιθυμία να παρουσιάσω πράγματα που είχε να δώσει η Μαρία, τόσο μουσικά, όσο και ενημερωτικά για την όλη της καλλιτεχνική πορεία. Η κληρονομιά της είναι κάτι σημαντικό για μένα, αύριο θα είναι και για το παιδί μας. Για τους Lloth, τώρα, πάντα υπάρχει ένα βάρος με τη συμμετοχή μας, αλλά παράλληλα δρα και λυτρωτικά.
Τελικά ποιο είναι το concept πίσω από το φεστιβάλ; Είναι κάτι που επιθυμείς να συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια; Θες να ασχοληθείς με αυτό με μεράκι και αυταπάρνηση και να το δεις να μεγαλώνει; Ή όσο άνθρωποι ενώνονται υπό τον ίδιο ιερό σκοπό και παίζουν μουσικές που αγαπάνε, είσαι χαρούμενος όπως έχει;
Η αλήθεια είναι ότι θέλω να συνεχίσει σταθερά και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν να παίξουν μεγαλύτερες μπάντες, εφόσον το επιθυμούν, μαζί με μικρότερες, πάντα για κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό. Φυσικά, από τη στιγμή που υπάρχουν μπάντες οι οποίες θέλουν με αυτόν τον τρόπο να τιμούν τη Μαρία Tristessa θα το συνεχίζω αδιάλειπτα, ειτε μικρές είναι, είτε μεγάλες. Αρκεί να είναι αληθινές σε ό,τι κάνουν.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου κάποιες σκέψεις ως προς συμμετοχές που ετοιμάζεις για την επόμενη edition του φεστιβάλ; Αν υπάρχει κάτι που λέγεται, φυσικά...
Σκέψεις υπάρχουν, αλλά δεν είχα τον κατάλληλο χρόνο ώστε να γίνει μια άμεση πρόταση. Είχα πιο παλιά συζητήσει με κάποιες γνώστες μπάντες το ενδεχόμενο και ήταν θετικές. Θα δείξει βέβαια, όταν έρθει ο καιρός.
Ποια ήταν η στιγμή που, διοργανώνοντας το φεστιβάλ, αναφώνησες «Αυτό είναι! Αξίζει τον κόπο κι όπου βγει!»;
Τα μηνύματα που δέχομαι από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά και αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίον περνάω κάποια μηνύματα –είτε με τη φιλανθρωπική υπόσταση του φεστιβάλ, είτε με την ομάδα αιμοδοσίας– ή στον τρόπο με τον οποίον περνάω τη μουσική κληρονομιά της Μαρίας Tristessa στον κόσμο.
Θέλω να μου πεις και δυο λόγια για την κάθε συμμετέχουσα μπάντα. Παρατηρώ πως, όπως και στην προηγούμενη edition, έχετε ένα πολυπρόσωπο line-up, με μπάντες για κάθε μεταλλικό γούστο! Αυτό φαντάζομαι συνέβη επίτηδες ή απλά το ένα έφερε το άλλο και καταλήξατε εκεί;
Από την αρχή ήθελα να υπάρχει ποικιλία στα είδη των συγκροτημάτων που θα έπαιζαν στο φεστιβάλ, είναι κάτι που και προσωπικά με ευχαριστεί καλύτερα. Είναι καλύτερο όμως και για τον κόσμο να ακούει διαφορετικά στυλ σε ένα φεστιβάλ. Να αρχίσω λοιπόν με τους Aetherian, μια νέα μπάντα στον χώρο του μελωδικου death με δυνατές μελωδίες και groove. Οι φίλοι μας οι Keepers Οf Jericho, επίσης, που ερμηνεύουν κομμάτια από Ηelloween, στους οποίους έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Οι Wrathblade, με ένα πολύ ωραίο νέο epic metal άλμπουμ. Οι Desert Νear Τhe Εnd με το δυνατό groove/heavy metal που παίζουν και τέλος οι Bigus Dickus, που θα μας ξεσηκώσουν στο τέλος του φερστιβάλ με τις εκπληκτικές τους διασκευές.
Αλήθεια, είσαι μόνος σου σε αυτήν την προσπάθεια ή είστε ομάδα; Υπάρχει γενικά διάθεση στήριξης και βοήθειας στο εγχείρημα από ανθρώπους που δεν το περίμενες;
Σαν διαδικασία οργάνωσης, τρέχω εγώ τα βασικά με σημαντική βοήθεια από τον κιθαρίστα των Lloth, Χρήστο Χαλδαίο. Όμως την όλη προσπάθεια την έχουν αγκαλιάσει και αρκετοί ακόμα άνθρωποι, σαν π.χ. τον Δημήτρη τον Κώτση στο επίπεδο προβολής και επικοινωνίας. Άλλοι, πάλι, μας έχουν χορηγήσει εξοπλισμό για το live, ενώ και το ίδιο το Temple έχει στηρίξει με διάφορους τρόπους. Αυτό με κάνει να έχω ευθύνη μεγαλύτερη για την όλη διοργάνωση, ενώ παράλληλα μου δίνει δύναμη για να προχωρήσω ακόμα παραπέρα.
Η Μαρία, προς τιμήν και εις μνήμην της οποίας και πραγματοποιείται το φεστιβάλ, υπήρξε μία εκ των πρωτεργατών της εγχώριας σκηνής του ακραίου ήχου και δη του black metal –ενός είδους που ακμάζει στην Ελλάδα από τα γενοφάσκια του. Το ίδιο είδος υπηρετείτε και με τους Lloth. Πώς νιώθεις που από τις συναυλίες στα καταγώγια, πίσω στα 1990s (τα οποία και έζησες ως μουσικός), πλέον μπάντες του ιδιώματος παίζουν σε γεμάτα venues και διαπρέπουν ακόμη και στο εξωτερικό;
Η ελληνική σκηνή έχει ανέβει επίπεδο στο εξωτερικό και αυτό έγινε με πολύ σκληρή δουλειά, από συγκεκριμένες μπάντες. Η αξία των άλμπουμ φαίνεται από την ανταπόκριση του κόσμου, η οποία συμπαρασύρει και νέες μπάντες να παλεύουν για το όνειρο.
Ακριβώς επειδή το Astarte Festival προασπίζεται την ιδέα της ενωμένης εγχώριας σκηνής (έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον), οφείλω να σε ρωτήσω: πιστεύεις στην ύπαρξη μίας σκηνής, ενωμένης, αγαπημένης, που διέπεται από αλληλοβοήθεια και όλοι μαζί, χέρι-χέρι, οδεύουν προς το επόμενο βήμα; Υπάρχει ένας τέτοιος ρομαντισμός ή έχει χαθεί, μαζί με τόσες άλλες ανθρώπινες αξίες που καταπατήθηκαν και καταδυναστεύτηκαν στην εποχή της πληροφορίας και του ίντερνετ;
Όλα έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις. Θεωρώ ότι υπάρχει σεβασμός σε επίπεδο ατόμων και έτσι πάει αναλόγως και η στήριξη. Πάντα υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο, οπότε προτιμούν να σχολιάζουν ανθρώπους που κάνουν αξιόλογες δουλείες, παρά να βελτιώσουν οι ίδιοι την ποιότητα του έργου τους. Πιστεύω ότι κάθε μπάντα πρέπει να δείχνει την αξία της με τη δουλειά –μετά έρχεται μια αναγνώριση.
Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω και δυο πράγματα για τους Lloth. Πώς πάει η προώθηση του Αθάνατη (2017), μέχρι στιγμής; Είστε ικανοποιημένοι; Ο κόσμος πώς το υποδέχτηκε; Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Είμαστε ακόμα στην προώθησή του, πάει καλά στην όλη αποδοχή του από τον κόσμο. Σήμερα η σωστή προβολή της καλής μουσικής είναι θεωρώ το κλειδί να σε γνωρίσει το κοινό. Ήδη έχουμε αρχίσει να ετοιμάζουμε τα νέα κομμάτια, τα οποία θα είναι διαφορετικά από αυτά του Αθάνατη, με ακόμα πιο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Σε όλη τη διάρκεια της πορείας σου, είτε στηρίζοντας τους Astarte, είτε ως μέλος των Lloth, βλέπω ότι διαρκώς είσαι μέσα σε όλα! Guests από κάθε γεωγραφικό τόπο, κάθε μουσικού προσανατολισμού, από μικρά ως και τεράστια ονόματα του χώρου, κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνεσαι. Είναι εν τέλει ο ευσεβής σου πόθος να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που εκτιμάς ή και θαυμάζεις για το μουσικό τους έργο; Η τύχη στάθηκε καλή απέναντί σου; Ή έχεις κάνει κάποια ...σκοτεινή συμφωνία που δεν γνωρίζουμε;
Είναι θέμα ανθρωπίνων σχέσεων και πραγματικής επαφής με καλλιτέχνες των οποίων τη μουσική εκτίμησα όταν την άκουσα, πριν ακόμα δημιουργήσω εγώ τη δική μου. Επίσης πάντα κοιτούσα να έχει ποιότητα η μουσική που κάνουμε, ώστε να υπάρχει και η εκτίμηση από τους ανθρώπους με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ. Στη ζωή πρέπει να κάνεις εκείνο που αγαπάς και να το μοιράζεσαι με όσους εκτιμάς και αγαπάς. Αυτό έχω σαν αξία, όλα τα άλλα περνάνε έτσι.
Μεγάλο ιδιωτικό κανάλι φιλοξένησε προσφάτως ένα ντοκιμαντέρ για την εγχώρια underground σκηνή και σε επεισόδιό του αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο black metal και μάλιστα συμμετείχατε σε αυτό με τους Lloth. Θεωρείς πως είναι καλό ο mainstream χώρος και τα mainstream μέσα να ασχολούνται με το είδος ή εν τέλει υποβόσκει και μια επικινδυνότητα;
Ήταν ευκαιρία για έμενα να παρουσιάσω την πορεία της Μαρίας Tristessa/Astarte και το νόημα αυτής της κληρονομιάς. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να παρουσιάσεις την μουσική σου σε ανθρώπους που δεν την ασπάζονται· και παρόλο που μπορεί να μην τους αρέσει, έστω δεν θα την ενοχοποιούν. Είναι φυσικά καλό να προβάλλεται η μουσική μας. Η όποια διεστρέβλωση, τώρα, πάντα είναι μέσα στο παιχνίδι των ΜΜΕ.
Σε μια πιο ιδιαίτερη ερώτηση, θέλω να μου ξεχωρίσεις 5 δίσκους, συγκροτήματα, τραγούδια ή άλλου τύπου καλλιτεχνικά έργα, που κατά τη γνώμη σου οριζουν το black metal. Με λίγα λόγια να μου δώσεις έναν άτυπο beginner’s guide to black metal...
Υπάρχουν άπειρες αναφορές, οπότε θα πάω πιο προσωπικά.
Θα σου αναφέρω καταρχάς το Black Metal των Venom (1982). Γιατί, παρόλο που μουσικά δεν ήταν ακραίοι, στο αισθητικό και στιχουργικό επίπεδο όρισαν το είδος. Δεύτερους τους Burzum, που είναι πιο κοντά στα πιο μαύρα γούστα μου. Τρίτοι είναι οι Cradle Οf Filth με το The Principle Of Evil Made Flesh (1994), άλμπουμ πρωτότυπο, ατμοσφαιρικό και πιο ωμό. Τέταρτον, τo De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994): παγωμένο όσο και ο Βόρειος Πόλος. Και πέμπτο το Thy Mighty Contract των Rotting Christ (1993), δίσκος λατρεμένος και παγκόσμια αναγνωρίσιμος.
Για το τελείωμα δεν θα σου ζητήσω ένα μήνυμα, αλλά μια ευχή για το μέλλον. Της σκηνής, των Lloth, του κόσμου, όπως νιώθεις καλύτερα...
Σημασία έχει να ζούμε τις στιγμές μας και να κάνουμε ό,τι αγαπάμε, με αυτούς που θέλουμε κοντά μας. Κανένας συμβιβασμός με ό,τι αγαπάμε.
{youtube}T4eEMZcrixc{/youtube}
