Γιατί διαλέξατε τον δρόμο της αναβίωσης; Δεν υπάρχει για εσάς ελπίδα στις πιο σύγχρονες τάσεις; Ή, πολύ απλά και όμορφα, απολαμβάνετε αυτήν τη μουσική ως ακροατές και επιλέξατε να ασχοληθείτε επειδή ήταν ευχάριστη για εσάς;
Δεν θα λέγαμε ότι επιλέξαμε κάποιον τέτοιον δρόμο. Απλά παίζουμε αυτό που νιώθουμε. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά η ροκ μουσική άλλαξε μορφή και σε κάποιον βαθμό έχασε μερικά από τα δομικά της στοιχεία –έγινε κάτι άλλο. Ίσως το γεγονός πως εμείς επιστρέφουμε στις ρίζες αυτής της μουσικής το κάνει να μοιάζει με αναβίωση, αλλά δεν υπάρχει καμία πρόθεση αναβίωσης κάτι παλιού: υπάρχει μόνο η ανάγκη για μουσική με νόημα στο σήμερα. Σίγουρα, πάντως, υπάρχουν σύγχρονες τάσεις που έχουν ουσία και ενδιαφέρον!
Είναι ωστόσο αξιοπερίεργο πως, παρά το μικρό της ηλικίας σας, κοιτάξατε τόσο βαθιά μέσα στον χρόνο, αναμοχλεύσατε τα 1970s και παράγετε έναν ήχο που ακούγεται καθ’ όλα αυθεντικός. Είναι αντικείμενο μελέτης ή υπάρχει κάποιο υπόβαθρο βιωματικής τριβής με αυτήν τη μουσική, όπως π.χ. η συλλογή βινυλίων του πατέρα ενός εξ υμών;
Έχουμε μια αδυναμία στα 1970s, πιστεύουμε πως είναι μια «χρυσή εποχή» για την τέχνη. Καθώς λοιπόν έχουμε ακούσει πολύ αυτόν τον ήχο, είναι φυσικό επακόλουθο να μπορούμε να τον προσεγγίσουμε πιο εύκολα από κάτι άλλο. Προσωπικά ήρθα σε επαφή με αυτήν τη μουσική μέσω του πατέρα μου, που, όταν είδε ότι άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, έσπευσε να με προμηθεύσει με ένα CD το οποίο περιείχε Beatles, Stones, Hendrix και διάφορα ακόμα «κλασικά». Το βινύλιο ήρθε αργότερα και, επειδή είναι ακριβό χόμπι, δεν αποτελεί τον κύριο τρόπο με τον οποίον ακούμε μουσική. Πιστεύουμε πάντως ότι είναι ο πιο ολοκληρωμένος τρόπος να ακούς μουσική.
Έχει στεγανά και «ταβάνι» αυτός ο ήχος; Αισθάνεστε πως η στιγμή του κορεσμού πλησιάζει; Ή όσο υπάρχει το ταξίδι και η ψυχεδέλεια, οι δυνατότητες καλλιτεχνικής έκφρασης είναι απεριόριστες;
Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της έννοιας, είναι ότι δεν έχει «ταβάνι»! Από τη στιγμή που κάποιος θέλει να δημιουργήσει κάτι τέτοιο, το χειρότερο που μπορεί να κάνει είναι να επαναλάβει κάτι που έχει ξαναγίνει. Θέλει ανοιχτό μυαλό και διάθεση για πειραματισμό για να πετύχεις ένα τέτοιο ταξίδι, δεν αρκεί ένα μεγάλο pedalboard!
Αλήθεια, τι σημαίνει για εσάς ψυχεδέλεια;
Ψυχεδέλεια είναι μια ευρεία και κάπως φευγαλέα έννοια. Οτιδήποτε αλλάζει τον τρόπο με τον οποίον οι αισθήσεις σου προσλαμβάνουν την πραγματικότητα, είναι ψυχεδελικό. Και αν ανατρέξουμε στην ετυμολογία της λέξης, είναι εκείνο που φανερώνει την ψυχή. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξει ψυχεδέλεια χωρίς κάποιου είδους πνευματικότητα. Οπότε κι εμείς ενστερνιζόμαστε αυτές τις αλήθειες και προσπαθούμε να τις μεταφέρουμε στη μουσική μας, τόσο στα άλμπουμ, όσο και στα λάιβ. Θέλουμε ο ακροατής/θεατής να έχει μια συνολική, υπερβατική εμπειρία, να συμμετέχει ενεργά με τη συνείδησή του σε ό,τι συντελείται –και όχι να είναι απλά ένας «παρατηρητής».
Αφού μείναμε λίγο σε αυτό το θέμα, πείτε μου ποια είναι κατά τη γνώμη σας η απόλυτη ψυχεδελική μουσική δημιουργία εκεί έξω;
Δύσκολο να μιλήσουμε για μία και μόνο δημιουργία, γιατί αυτό το οικοδόμημα έχει χτιστεί από πολλές και η καθεμία έχει βασιστεί και αντλήσει στοιχεία από άλλες. Αν όμως ήταν να διαλέξουμε την πιο πρωτότυπη και επιδραστική ψυχεδελική δημιουργία στη σύγχρονη μουσική, θα ήταν μάλλον το The Piper At The Gates Of Dawn των Pink Floyd (1967).
Υπάρχει ψυχεδέλεια και σε άλλες τέχνες εκτός μουσικής; Έχετε στον νου σας κάποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που σας μάγεψε;
Ο κινηματογράφος του Lynch, του Kubrick, του Tarkovsky και του Jodorowsky. Η ζωγραφική του Monet, του Kandinsky και του Hieronymus Bosch. Η ποίηση του Ρεμπώ και του Σαχτούρη. Τα βιβλία του Moorcock και, σε κάποιο βαθμό, τα Sandman του Neil Gaiman.
Μιλήστε μου λίγο για την επί σκηνής συνεργασία με τον Damo Suzuki των Can, τον οποίο συνοδεύσατε άτυπα ως μπάντα του, στις περσινές εν Ελλάδι συναυλίες του. Φήμες λένε πως σας ζήτησε να μην προβάρετε πριν παίξετε μαζί του, ώστε ο αυτοσχεδιασμός να είναι τελείως αυθόρμητος και πηγαίος. Ισχύει; Τι αισθάνεστε να κερδίσατε από αυτήν την εμπειρία;
Εμείς παίξαμε μαζί του στη Θεσσαλονίκη και οι Chickn στην Αθήνα. Όντως μας ζήτησε να μην κάνουμε καμία πρόβα. Ο Damo είναι μια κατηγορία από μόνος του. Σίγουρα το jam μαζί του, που ήταν ένα μάλλον πετυχημένο εγχείρημα, μας άνοιξε κάποιες «πόρτες» στον τρόπο με τον οποίον παίζουμε –και νομίζω ότι ακόμα δεν τις έχουμε περάσει ολοκληρωτικά. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή στο λάιβ ο Γιάννης (ο κιθαρίστας) έπιασε το μπάσο κι εγώ έπαιξα πρώτα synthesizer και μετά κιθάρα. Αυτό ήταν και η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας. Δεν είχαμε κάνει ξανά εντελώς αυτοσχεδιαστικό λάιβ, ούτε είχαμε πειραματιστεί τόσο με το synth επί σκηνής. Πιστεύω πως στο μέλλον θα επιστρέψουμε σε αυτές τις ιδέες.
Υπάρχει άλλος καλλιτέχνης για τον οποίον έχετε ευσεβή πόθο να πραγματοποιήσετε μια τέτοια αυτοσχεδιαστική συνεργασία;
Θα 'ταν καλή φάση να τζαμάραμε με τον Ott!
Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε το 3ο πλήρες άλμπουμ σας, με τίτλο III. Για αρχή θέλω να ρωτήσω για αυτήν την ονοματολογική ακολουθία. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα και για εσάς –όπως αντίστοιχα είχε έρθει για τους Led Zeppelin– να αρχίσετε να χρησιμοποιείτε πλήρεις τίτλους; Ή θα συνεχίσετε το ίδιο παιχνίδι;
Όλο αυτό έχει πλάκα μέχρι το IV ή το V. Μετά σταματά να φαίνεται όμορφο. Αλλά πιθανώς να χρησιμοποιήσουμε πλήρεις τίτλους και νωρίτερα, θα δείξει!
Τρίτο λοιπόν δημιούργημα και κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιο ολοκληρωμένο μέχρι στιγμής. Εσείς πως βλέπετε τη συγκεκριμένη κυκλοφορία σχετικά με τους προκατόχους της; Ακούω συχνά ανθρώπους εκεί έξω να λένε πως θα δυσκολευτείτε πολύ να ξεπεράσετε το ντεμπούτο σας. Ποια είναι η θέση σας;
Είναι αναμενόμενο, όταν ο πρώτος δίσκος έχει δεχτεί τέτοια ανταπόκριση, να υπάρξουν αυτοί που θα δυσκολευτούν να αποδεχτούν ό,τι βγει από εκεί και πέρα. Τα ίδια έχουν ειπωθεί στο παρελθόν ακόμα και για τους Black Sabbath, τους Doors, τους Tool –γενικά πάντα υπάρχουν οι «πρωτοδισκάκηδες». Εμείς, όμως, δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί. Είναι λεπτή η ισορροπία του να επανανακαλύψεις τον εαυτό σου, χωρίς να χάσεις εκείνο που σε χαρακτηρίζει. Θεωρούμε ότι στο III, το πετύχαμε. Και, κρίνοντας από τα σχόλια, το ίδιο φαίνεται να πιστεύει και το κοινό.
Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεστε σε όλο και μεγαλύτερα ακροατήρια, ενώ έχετε και πολλές φεστιβαλικές συμμετοχές. Τι είναι αυτό που τελικά ο κόσμος έχει λατρέψει στο υλικό σας; Τι σας λένε συνήθως;
Δουλεύουμε συνεχώς, δεν σταματάμε καθόλου. Μόνο έτσι υπάρχει άνοδος. Και, φυσικά, δουλεύουμε με κοντινούς μας ανθρώπους, οι οποίοι κάνουν το παν για να βοηθήσουν την πορεία της μπάντας. Νομίζω ότι αυτό που εκτιμά ο κόσμος είναι η αίσθηση της ελευθερίας στο παίξιμο, η φυσικότητα του ήχου και η ειλικρίνεια. Δεν προσπαθούμε να ακουστούμε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε: όταν παίζουμε είμαστε όσο πιο αληθινοί γίνεται. Δεν υπάρχουν τρικ, ούτε κινήσεις εντυπωσιασμού. Μόνο μουσική.
Γιατί πιστεύετε πως ο ψυχεδελικός και ο heavy rock ήχος γενικότερα έχει γνωρίσει άνθιση στην Ελλάδα; Τι υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα που τον οδηγεί σε τέτοια μονοπάτια;
Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά υπάρχει μια χαλαρότητα σε αυτές τις μουσικές, και ο Έλληνας είναι γενικά χαλαρός τύπος! Επίσης, έχουμε αξιοσημείωτες πρωτιές στις καταχρήσεις!
Θα ακολουθούσατε στο μέλλον πιο «σφιχτές», λιγότερο ταξιδιάρικες ή αυτοσχεδιαστικές δομές στη μουσική σας; Γενικώς, πώς τη βλέπετε να εξελίσσεται στο εξής; Υπάρχει πλάνο ή όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο τζαμάρισμα;
Σταδιακά το τζαμάρισμα δίνει χώρο στις πιο αυστηρές δομές, αλλά πάντα η παρουσία του είναι εμφανής γιατί μεγάλο μέρος του υλικού προκύπτει από τζαμαρίσματα. Νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον και τα δύο μονοπάτια για εμάς, και το να δουλέψουμε πιο «σφιχτές» συνθέσεις, αλλά και το να πειραματιστούμε σε ακραίο βαθμό.
Ποια είναι τα προσεχή συναυλιακά σας σχέδια; Μέχρι πού θέλετε να φτάσετε για τη προώθηση του III;
Μέσα στο ’18 θα πραγματοποιήσουμε τις μεγαλύτερες περιοδείες μας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Ελπίζω να φτάσουμε και σε πιο μακρινά μέρη, το ταξίδι δεν σταματάει.
Είστε ξεκάθαρα μπάντα που γουστάρει τις περιοδείες και τον δρόμο γενικότερα. Θα κάνατε μόνο αυτό στη ζωή σας, αν είχατε τη δυνατότητα; Μήπως τελικά ένας τέτοιος στόχος δεν φαντάζει πλέον και τόσο μακρινός;
Είναι το όνειρό μας να ζούμε από τη μουσική και, όντως, τα τελευταία χρόνια μοιάζει λιγότερο απρόσιτο απ' ότι παλιά. Θέλω να πιστεύω πως αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε με αυτούς τους ρυθμούς (και ακόμη περισσότερο), θα το καταφέρουμε.
Οι 1000mods άνοιξαν τον δρόμο της εξαγωγής του εγχώριου heavy rock ήχου πέραν του Ατλαντικού. Αποτελεί και για εσάς αυτό ένα όνειρο και έναν στόχο για το βραχύ μέλλον;
Σίγουρα. Είναι ένα μεγάλο βήμα και οι 1000mods, για άλλη μια φορά, έκαναν κάτι πολύ σημαντικό για την ελληνική σκηνή. Ένα αισιόδοξο σχέδιο είναι να τα καταφέρουμε μέσα στο 2020!
Πες μου το πιο τρελό σας όνειρο ως μπάντα. Πραγματοποιήσιμο ή μη...
Ένα μεγάλο σόου με κατασκευές, τρελά visuals, performances και πολλά, πολλά custom, λαμπάτα μηχανήματα. Αρκετά πραγματοποιήσιμο, θα έλεγα…
Το ξέρω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, αλλά θέλω να μου πεις το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου ως την πιο Naxatras στιγμή που έχετε ζήσει αυτά τα χρόνια...
Βέλγιο, 2016. Το βαν χαλάει στη μέση της εθνικής, μέσα στη βροχή και στο χαλάζι. Ξεμένουμε στην άκρη του δρόμου περιμένοντας την οδική βοήθεια. Μας μεταφέρει στο κοντινότερο χωριό, όπου μας λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα για ενοικίαση βαν εκεί κοντά. Για καλή μας τύχη, ένας κουλ τύπος μας παραπέμπει σε έναν παππού που νοικιάζει βανάκια. Ο παππούς δεν μιλάει αγγλικά και ο οδηγός υπογράφει έναν σωρό χαρτιά χωρίς να ξέρει καν τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα. Παίρνουμε το βαν και πάμε προς την Ολλανδία, όπου είναι το live. Τρώμε πρόστιμο στον δρόμο. Φτάνουμε στο live με κάμποσες ώρες καθυστέρηση και παίζουμε για 25 λεπτά, καθώς εκεί οι ώρες κοινής ησυχίας τηρούνται αυστηρά. Ο κόσμος γουστάρει. Αυτό το σκηνικό λέει πολλά για εκείνη την περίοδο, αλλά και για τη μπάντα γενικά!
Κλείνοντας δεν θα σας ζητήσω –ως είθισται– ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες ή μία ευχή, αλλά θέλω έναν σύντομο οδηγό στη ψυχεδέλεια. Μια διαδικασία στην οποία προτείνετε κάποιος να μπει για να απολαύσει το III με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο...
Νομίζω πως αρκεί να κλείσει τα μάτια και να μην τα ανοίξει μέχρι να σβήσει και η τελευταία νότα. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να δεχτεί την εμπειρία. Καλή συνέχεια!
{youtube}Ay6JDvC8eC4{/youtube}
