φωτογραφίες 1,3,4: Lucile Bret
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για τα ντραμς και τα κρουστά εν γένει; Πότε ήξερες ότι αυτό είναι το «κάλεσμά» σου και πώς το ακολούθησε η ζωή σου στη Νέα Υόρκη;
Σημασία έχει να καταφέρει κανείς να βρει τον τρόπο του να εκφραστεί, να μοιραστεί αυτό που αντιλαμβάνεται. Όποιος και να είναι ο τρόπος όλοι στο ίδιο σημείο σκάβουμε, ο χρόνος σε δένει μαζί του κι εσύ με τη σειρά σου δεν μπορείς παρά να δοθείς απόλυτα.
Τα τύμπανα τα σέβομαι, μου προσφέρουν το ταξίδι. Τα γνώρισα μικρός, γύρω στα 10. Άρχισα σιγά-σιγά να έχω ακούσματα από διάφορα είδη μουσικής: κλασική, τζαζ, αφρικανική, Νότιας Αμερικής, ελληνική παραδοσιακή και έντεχνη. Αντιλαμβανόμουν πως τα τύμπανα ένωναν κάθε μουσικό είδος. Ρυθμός και χρόνος. Οδηγήθηκα σε αυτά και στη συνέχεια τα άφησα να με κατευθύνουν. Στη Νέα Υόρκη αποφάσισα να πάω στα 26 μου. Ήταν μια αυθόρμητη, καθοριστική απόφαση, σε μία περίοδο που αναζητούσα να εμβαθύνω σε κάτι και αυτό ήταν η μουσική, να ψάξω, να γνωρίσω και να μάθω από ανθρώπους που ακολούθησαν τον δρόμο αυτόν. Γνώρισα τον ντράμερ Michael Carvin, ο οποίος για μένα υπήρξε μεγάλος δάσκαλος, και έμεινα κοντά του 3 χρόνια.
Με τον ντράμερ Billy Mintz συναντηθήκατε στο Antelope, με τον πιανίστα Bram De Looze και τον μπασίστα Luca Rosenfeld στο Flux Project-Pyr|n (2014). Και όλοι μαζί θα βρεθείτε τώρα στη σκηνή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων (22/2 & 1/3). Πώς νιώθεις για αυτήν τη συνάντηση, όπου διάφορα κομμάτια της προσωπικής σου πορείας αναμένεται να ενωθούν σε ένα (κάθε φορά) session;
Είναι η δύναμη αυτής της μουσικής να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παίζουμε αυτό που είμαστε, αυτό που νιώθουμε κάθε στιγμή, ξεπερνώντας την ανασφάλεια του αγνώστου ή καλύτερα συμφιλιωνόμαστε μαζί της, ξεπερνώντας την έννοια του σωστού και του λάθους, τον χρόνο, τη σιωπή, την αμηχανία του ακροατή –είμαστε μαζί στην αποδοχή και στην απόρριψη. Αυτό το μοιράζεσαι συνεχώς οπότε βρίσκεις ανθρώπους με τους οποίους θα πας πιο μακριά. Ο Bram De Looze (πιάνο) και ο Luca Rosenfeld (μπάσο) είναι εξαιρετικοί μουσικοί, η αντίληψή τους για το τώρα, το παρόν, έχει το βάρος και το βάθος που πρέπει. Είναι δραματικό και όμορφο. Τον Billy Mintz τον άκουγα χρόνια πριν τον γνωρίσω. Έχει μια μοναδική οργανική, ψυχική σχέση με τα τύμπανα. Ένιωθα από την αρχή πως μας ενώνουν πολλά.
Τι σου έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η συνεργασία σου με έμπειρους μουσικούς της νεοϋορκέζικης τζαζ σκηνής, όπως τον Tony Malaby, ο οποίος θα είναι επίσης μαζί σου στις 2 εμφανίσεις στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων;
Τον Tony Malaby τον γνώρισα όταν πρωτοβρέθηκα στη Νέα Υόρκη. Προσπαθούσα να βρίσκομαι σε χώρους που έπαιζαν αυτήν τη μουσική. Έτσι ένα απόγευμα βρέθηκα στο Jazz Gallery, όπου έπαιζαν οι Tony Malaby σαξόφωνο, William Parker μπάσο και ο Nasheet Waits τύμπανα. Ήταν απογειωτικό. Θυμάμαι αργότερα βρέθηκα στο ασανσέρ μαζί με τον Malaby. Του συστήθηκα και τον ρώτησα αν θα ήθελε να βρεθούμε και να παίζαμε μαζί κάποια στιγμή. Η απάντησή του ήταν, «Βεβαίως... Είμαστε άνθρωποι». Αυτό ακριβώς ένιωσα στη Νέα Υόρκη, την απροσδόκητη ανοικτότητα και απλότητα σπουδαίων μουσικών, οι οποίοι ποτέ δεν έχασαν την παιδικότητα/ανθρωπιά τους και φαντάζομαι πως αυτό οφείλεται στην ίδια τη μουσική.
Κάθε project της προσωπικής σου πορείας ξετυλίγει και μια νέα μουσική σου πτυχή. Από τα noise κεφάλαια που ανοίξατε με τους Νίκος Ερηνάκης Und Die Haken έως τις αρχέγονες free jazz δονήσεις από τα Egata, πού βρίσκεις τον εαυτό σου;
Αυτό είναι θεμελιώδες ερώτημά μου και δεν ξέρω αν θα βρω ποτέ την απάντηση. Ισορροπώ, ή τουλάχιστον έτσι καθησυχάζω τον εαυτό μου, σε μια συνεχή αναζήτηση και αυτό μου αρκεί. Όλα αλλάζουν και σημασία έχει να κινείσαι κι εσύ. Κάποια στιγμή είχαμε γράψει με τους Haken σε μια αφίσα κάτι που με εκφράζει ακόμα: «Η δυσκολία της συνομιλίας παραμένει. Διασπαστικός Θόρυβος, άσκοπη ταχύτητα, κενή επιφάνεια. Όσα επέμειναν να καίνε μέσα μας. Αίσθηση του κέντρου. Ένα σημείο. Το νέο άνοιγμα περιμένει».
Ακούγοντας το 50λεπτο session σας στο Treehouse με τους Daniel Carter & Luca Rosenfeld, πριν από ακριβώς έναν χρόνο, στήνω στο μυαλό μου το σκηνικό ενός ήρεμου μα ουσιαστικού διαλόγου σε ένα τραπέζι, σκηνοθετώντας πώς συναντηθήκατε, πώς κάτσατε, πώς αποφασίσατε να το ηχογραφήσετε. Θα μπορούσες να στήσεις αυτό το σκηνικό, όπως πράγματι ήταν;
Το Treehouse είναι ένα από τα σημεία που μου φανερώθηκαν στη Νέα Υόρκη και μου επιβεβαίωσαν την κρυμμένη ομορφιά, αλλά και την αστείρευτη δημιουργικότητα της πόλης αυτής. Είναι το σπίτι-εργαστήρι ενός φίλου ζωγράφου στην καρδιά του Μανχάταν, δίπλα στην Union Square. To ονομάσαμε έτσι γιατί θυμίζει τη μαγική ηρεμία και έχει τη ζεστασιά μιας φωλιάς σε ψηλό δέντρο. Οι ξύλινοι τοίχοι είναι σκαλισμένοι με τα χέρια του και παντού αντικρίζεις καμβάδες έτοιμους να δουλευτούν ξανά και ξανά. Αναζητεί την ουτοπική πόλη και δημιουργεί συνεχώς, σχεδόν με μανία, φανταστικούς χάρτες-πόλεις· ο κάθε ένας από αυτούς έχει τη δική του ιστορία, τα δικά του πάρκα, τους δικούς του ανθρώπους. Τι πιο όμορφο από το να δημιουργείς μουσική σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βαθιά μαγικό και συνάμα ρεαλιστικό και πολιτικό μαζί.
Εκεί βρισκόμαστε συχνά, και η γραμμή μεταξύ live και μοναχικού session είναι ανύπαρκτη. Είναι όλο ένα. Όλοι αναπνέουμε, στο σήμερα.
Ο Daniel Carter έρχεται και μας συναντά εκεί κάθε φορά έχοντας σε θήκες στους ώμους του πέντε-έξι πνευστά, έτοιμος για παν ενδεχόμενο. Ετοιμοπόλεμος, του αρέσει στην αρχή καθώς καθαρίζει και προετοιμάζει τα πνευστά του με μεγάλη προσοχή και φροντίδα να μιλάει για πολιτική και να αναλύει με πάθος όλο το παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι, τις ισορροπίες και τις κρυφές πτυχές του. Από το άγνωστο σύμπαν και την ελληνική φιλοσοφία μέχρι τη μαγειρική. Βαθιά ανθρωπιστής και αναρχικός, μας εμπνέει πολύ. Μέσα από τέτοιες συναντήσεις δημιουργήσαμε το Flux Project και τελικά ηχογραφήσαμε και το άλμπουμ Pyr|n (2014).
Τι ποσοστό ευθύνης θα έδινες στα «γονίδια» για την ενασχόλησή σου με τη μουσική, όντας γιος της Μαρίας Φαραντούρη; Θυμάσαι χαρακτηριστικές στιγμές στο σπίτι;
Με έχει επηρεάσει, βεβαίως, σε μεγάλο βαθμό. Ο καθένας από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει κράτα στιγμές που τον ορίζουν. Παρ' όλα αυτά βλέπω μια υπαρξιακή διάσταση στη μουσική και κάθε είδους τέχνη. Υπήρξαν πολλές όμορφες ανεξίτηλες οικογενειακές στιγμές, μαγικές, και είμαι ευγνώμων για εκείνες. Είμαστε όλοι παιδιά της μουσικής και αυτός είναι ο ρόλος της, μας βοηθά να υποστηρίξουμε τη ζωή.
Πόσο συχνά επισκέπτεσαι την Ελλάδα και τι σημαίνει για εσένα να επιστρέφεις, μα και να δίνεις συναυλίες, εδώ; Τι άλλα σχέδια έχεις για το 2018;
Τα τελευταία 2 χρόνια ζω στην Ελλάδα, στην Αθήνα. Αλλά προσπαθώ με κάθε τρόπο να βρίσκομαι σε μια διαρκή κίνηση. Όταν μου δίνεται η δυνατότητα βρίσκομαι ξανά στη Νέα Υόρκη και τελευταία στο Παρίσι.
Το να παίζω μουσική στην Ελλάδα έχει για μένα μεγάλη σημασία. Το να εκτιμηθεί, να κατανοηθεί και να ακουστεί, ανεξάρτητα από το αν θα αρέσει ή όχι, αυτή η προσέγγιση στη μουσική στον τόπο όπου μεγάλωσα είναι για μένα ένα βαθύ κάλεσμα.
Όσον αφορά τα σχέδια μου, να προσθέσω πως μετά το πρώτο live στις 22 Φεβρουαρίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (KET), θα παίξουμε και σε άλλες 3 πόλεις. Στις 23 Φεβρουαρίου στο Ηράκλειο Κρήτης στο θαλάσσιο φρούριο Κούλε, στις 24 και 25 του μηνός στο Duende jazz club στη Θεσσαλονίκη και στις 27 στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου. Θα κλείσουμε με ένα ακόμα live στην Αθήνα την 1 Μαρτίου, στο KET.
Δισκογραφικά, μετά την έκδοση του Flux Project - Pyr|n και του βινυλίου Egata (2017) προγραμματίζω την έκδοση ενός ακόμη άλμπουμ.
{youtube}DBEwCEJWwgA{/youtube}
