Είναι ο τραγουδοποιός που έκανε ρίμα το Ατάρι με το πατάρι, αλλά και ο Έλληνας που έκανε ρίμα το oil με το turmoil. Ο Δημήτρης Σαμόλης φτιάχνει τραγούδια τα οποία ισορροπούν μεταξύ του χιούμορ κι ενός παιχνιδιού με εξομολογητικό ύφος, προσθέτοντας μία υγιή δόση ειρωνίας και έναν παράδοξο, ρεαλιστικό ρομαντισμό. Μετά το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Popetry (2015), επιστρέφει στη δισκογραφία με το άλμπουμ Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου, που γέννησε ένα εκ των διασκεδαστικότερων (και κολλητικότερων) τραγουδιών του περσινού καλοκαιριού, το "Ατάρι". Μιλάμε λοιπόν μαζί του για τις φιλοδοξίες του, για τις αντιθέσεις των στίχων του –αλλά και της κοινωνίας– και για τα προσεχή του σχέδια...
Το τραγούδι με το οποίο σε έμαθε ένα ευρύτερο κοινό ήταν το "Atari", που καλωσορίστηκε από σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Αν το ντεμπούτο σου βοήθησε να εδραιώθει η αισθητική σου γλώσσα, τι ελπίζεις οτι θα καταφέρει ο καινούριος δίσκος;
Με τον ελληνικό δίσκο για μένα το στοίχημα ήταν να μπορέσω να εκφράσω στην ελληνική γλώσσα τον φαντασιακό μου κόσμο, πράγμα το οποίο και το φοβόμουν και μου ήταν δύσκολο. Έχω γενικά την τάση να βλέπω με ρομαντισμό τα πιο καθημερινά και απλά πράγματα και στην αρχή πίστευα πως στα αγγλικά θα ακούγονταν πιο όμορφα. Ένα κομμάτι από το Popetry λέγεται "Your Garlic Breath" και λέει ουσιαστικά πως, όταν είσαι ερωτευμένος, δεν σε ενοχλεί στον άλλον ακόμα κι αν η ανάσα του μυρίζει σκόρδο. Αυτό δεν θα τολμούσα να το πω στα ελληνικά. Στον ελληνικό λοιπόν δίσκο προσπάθησα να μείνω σε αυτόν τον προσανατολισμό, απλά χρησιμοποιώντας πλέον τις λέξεις πιο προσεκτικά –όπως έγινε με το Ατάρι και το πορτοκαλί μουστάκι.
Γενικά στο δημιουργικό κομμάτι της τραγουδοποιίας μου, είναι πιο οργανικό να αναζητήσω την ποίηση στο πλύσιμο των πιάτων, παρά σε ένα ηλιοβασίλεμα.
Ποια βρίσκεις να είναι η δημιουρική σου εξέλιξη μεταξύ του Popetry και του Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου;
Η ειδοποιός διαφορά στη δημιουργική διαδικασία μεταξύ του 1ου και του 2ου άλμπουμ, ήταν ότι στο Popetry έγραφα κομμάτια χωρίς να ξέρω ότι θα γίνουν δίσκος. Επίσης, ο 1ος δίσκος είχε και πιο σκοτεινά τραγούδια, ενώ στον 2ο υπήρχε η συνειδητή πρόθεση να γράψω μια χαρούμενη, ανάλαφρη, ποπ δουλειά. Γενικά βρίσκω κάτι πολύ γοητευτικό στη ναΐφ προσέγγιση, σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Δεν ξέρω, πολλές φορές νιώθω να βουτάω τόσο πολύ στο βάθος των πραγμάτων, οπότε –κάπως σαν φυσική αντίδραση– έχω την ανάγκη να αναδυθώ στην επιφάνεια μιλώντας για τα πιο αφελή πράγματα και να γίνω αφρός (κάποιες δε φορές και φελλός).
Πολλά από τα τραγούδια σου αντιμετωπίζουν και αμφισβητούν τις αυστηρές κοινωνικές κατασκευές. Παράλληλα, έχεις και μια θεατρικότητα στη σκηνή που (ανόητα) φοβούνται οι άντρες της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Αντιμετωπίζεις τη στάση σου σαν ένα είδος καλλιτεχνικού ακτιβισμού/μανιφέστο ή είναι απλά ο τρόπος έκφρασής σου;
Οι άντρες δυστυχώς φοβόμαστε πολλά, πολλά πράγματα. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην εικόνα που θέλουν να έχουν για μας οι πατεράδες μας, οι κοπέλες μας, οι κολλητοί μας. Κι εγώ έχω πέσει σε αυτήν την παγίδα και απλά μέσα από τα τραγούδια μου προσπαθώ, όσο αντέχω, να σπάω κάποιες νόρμες. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάνει κάτι τόσο τολμηρό ακόμα, αλλά κάτι μου λέει ότι, όσο πιο πολύ θα πιστεύω σε μένα, τόσο δεν θα φοβάμαι να εκφράσω το ποιος αληθινά είμαι.
Αναφερόμενοι στην ελληνική κοινωνία, βρισκόμαστε σε μία χώρα που ζει μέσα σε τεράστιες αντιθέσεις: Ανατολή και Δύση, προοδευτικότητα και συντηρητισμός, αλληλεγγύη και ξενοφοβία. Οι στίχοι σου μιλούν για τέτοιες αντιθέσεις, μέσα από το πρίσμα του χιούμορ. Πώς βρίσκεις ισορροπία στην παραζαλισμένη κοινωνία μας;
Θεωρώ ότι η αντίφαση αυτή που περιγράφεις είναι υπαρξιακή και πως θα υπάρχει πάντα. Νομίζω δηλαδή ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ όλοι οι άνθρωποι να συμφωνήσουμε σε όλα τα ζητήματα που μας αφορούν. Σίγουρα ο ρους της ιστορίας έχει δείξει πως υπάρχει πρόοδος. Για παράδειγμα, μέχρι το 1956 στην Αλαμπάμα των Η.Π.Α. οι μαύροι επιβάτες επιτρεπόταν να κάθονται μόνο στο πίσω μέρος των λεωφορείων και σε περίπτωση που έμπαινε ένας λευκός και δεν υπήρχε κενή θέση, θα έπρεπε να σηκωθεί κάποιος μαύρος, ώστε να κάτσει ο λευκός!!! Μου φαίνεται αδιανόητο. Κι όμως συνέβαινε, μόλις 60 χρόνια πριν.
Η αλήθεια είναι ότι από παιδί πάντα επιστράτευα το χιούμορ για να αντέξω κάτι δυσάρεστο. Αυτό με έσωσε από πολλά πράγματα και τώρα πέρασε και στην τέχνη μου. Έχω όμως κατά νου πως θα θελα καλλιτεχνικά να μπορέσω να δω κάποια στιγμή τα πράγματα χωρίς χιούμορ, γυμνά. Και να δω πού θα οδηγηθώ.
Ένα από τα τραγούδια του δίσκου (“Η Μούσα Μου Είναι Αμερικάνα”) αντιμετωπίζει και την κριτική στην επιλογή να κυκλοφορήσεις το ντεμπούτο σου σε αγγλικό στίχο. Απευθύνεται όμως παράλληλα, ευθαρσώς, και στην προσωπική φιλοδοξία. Πόσο φιλόδοξος είσαι;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι διάβασα πολλά σχόλια για την προφορά μου στα αγγλικά. Προσπαθώ να βελτιώνομαι σε αυτό το κομμάτι αλλά, φυσικά, δεν ήταν ο λόγος που έκανα στροφή στον ελληνικό στίχο. Συνεχίζω να γράφω αγγλικά τραγούδια. Ναι, η φιλοδοξία υπάρχει –και με την καλή και με την κακή έννοια. Θέλω να γίνω γνωστός στα πέρατα του κόσμου, να ονειρεύονται με τα τραγούδια μου, να με αγαπάνε γι' αυτό που είμαι, να βγάλω χρήματα. Μου κάνει δε τρομερή εντύπωση που κάποιοι ξαφνιάζονται όταν κάποιος ομολογεί πως αγαπάει τη δόξα και το χρήμα. Έχουμε ενοχοποιήσει την απόλαυση και την επιτυχία. Ασφαλώς δεν λέω να γίνει αυτοσκοπός και να χαθεί η ουσία και η ποιότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης, απλά θεωρώ ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Ποια είναι η σημειολογία πίσω από τον τίτλο Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου και ποιες οι καλλιτεχνικές αναφορές και επιρροές του δίσκου;
Ο τίτλος του δίσκου συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίον βλέπω τον κόσμο. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο μέσα από τα φίλτρα των πεποιθήσεών του, τον φέρνει στα μέτρα του. Έτσι κι εγώ προσπάθησα να βάλω σε μελωδίες και στίχους όσα βιώνω μέσα από το πρίσμα των δικών μου αναφορών. Η ιδέα του εξωφύλλου, η οποία απαντάει έμμεσα και για τις επιρροές του δίσκου που ρωτάς, ήταν να αποτυπώσω τη δημιουργική σύγκρουση του φλεγματικού καλλιτέχνη που έχω μέσα μου και του Ελληνάρα που επίσης έχω. Το ίδιο ισχύει και μουσικά: έχω επιρροές από Lana Del Rey μέχρι Γιώργο Ζαμπέτα και από Philip Glass μέχρι Άννα Βίσση. Μπορώ να ακούσω ανάλογα με τη στιγμή Σαββόπουλο, Shostakovich, Παντελίδη, Madonna, Αρβανιτάκη, Devendra Banhart, Μαίρη Λω, Υποχθόνιο. Θέλω να έχω τις κεραίες μου (μουσικές και μη) ανοιχτές σε όλα.
Στον δίσκο συμμετέχει στιχουργικά και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Πώς πήρες την απόφαση να ηχογραφήσεις για πρώτη (αν δεν απατώμαι) φορά λόγια άλλου και γιατί αυτός ήταν ο Ευαγγελάτος; Τι συγγενικό βρίσκεις μεταξύ της πένας του και του μουσικού σου κόσμου;
Όταν έγραψα τη μουσική για ένα κομμάτι, για κάποιον λόγο είπα εξαρχής πως θέλω να δοκιμάσω να δώσω να γράψει στίχους ένας άλλος. Κι επειδή γνώριζα τον Γεράσιμο μέσα από κοινές παρέες, πήρα το θάρρος να τον προσεγγίσω. Εκείνος λοιπόν ανταποκρίθηκε και μέσα σε λίγες μέρες μου έστειλε στίχους που θα μπορούσα άνετα να έχω σκεφτεί κι εγώ ο ίδιος. Και το λέω με την έννοια ότι ο Γεράσιμος μπήκε στη διαδικασία να με «διαβάσει» και να πιάσει το χιούμορ το οποίο συνήθως βάζω στους δικούς μου στίχους. Και τον ευχαριστώ πολύ και δημόσια.
Συναυλιακά, πώς σκοπεύεις να κινηθείς στο προσεχές διάστημα; Υπάρχουν ανακοινώσιμα σχέδια, πέρα από τη συναυλία στο Faust τη Δευτέρα 20 Μαρτίου;
Το καλοκαίρι σκοπεύω να ταξιδέψω σε όσο το δυνατόν περισσότερη μέρη εκτός Αθηνών με τη μπάντα. Αυτό που είναι ήδη προγραμματισμένο στην Αθήνα πέρα από το Faust, είναι ένα live στον υπέροχο κήπο του Νομισματικού Μουσείου, την Πέμπτη 22 Ιουνίου.
{youtube}g9Ht7QqC_mo{/youtube}
