Στη 10ετή ύπαρξη των Verbal Delirium, σταθερό μέλος και ταυτόχρονα μοναδικός συνθέτης/στιχουργός είσαι εσύ. Τελικά πρόκειται για ένα προσωπικό project που πλαισιώνεται με session μουσικούς; Ή πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για μια κανονική μπάντα;
Είναι ακριβώς όπως το είπες! Ξεκίνησε σαν ένα προσωπικό project, αλλά πλέον –παρόλο που εξακολουθώ να γράφω εγώ στίχους και μουσική– όλοι έχουν ενεργό ρόλο σε όλους τους τομείς. Δεν αποκλείεται μελλοντικά να ακουσετε και κάτι στο οποίο να συμμετέχουν όλοι συνθετικά!
Ένα από τα δυνατότερα χαρακτηριστικά του πρόσφατου άλμπουμ The Imprisoned Words Of Fear είναι το πλήθος των μουσικών ρευμάτων που έχουν ενσωματωθεί στις συνθέσεις. Για παράδειγμα, στο “Misleading Path” συνυπάρχει ένα πιάνο με «αισθητική Queen», funky rhythm section και περάσματα στα πνευστά με κάτι από Μάνο Χατζιδάκι. Ποια είναι η συνταγή για να ομογενοποιούνται τόσο επιτυχημένα τα διαφορετικά στοιχεία;
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή. Όλο αυτό έρχεται αβίαστα, γιατί πολύ απλά έτσι είναι ο τρόπος που γράφω αλλά και που ακούω μουσική. Μου αρέσει η ποικιλομορφία και το να εναλλάσσω σαν ακροατής είδη εντελώς ετερόκλητα, αναλόγως διάθεσης.
Οι στίχοι των περισσότερων τραγουδιών πραγματεύονται τα ανθρώπινα συναισθήματα γύρω από τις σχέσεις και την απώλεια. Υπάρχει όμως και η κοινωνική διαμαρτυρία του “Images From A Grey World”. Κατά τη γνώμη σας, αυτό που ονομάζουμε progressive, είναι περισσότερο ένα μέσο ψυχικής ενδοσκόπησης ή ένα εργαλείο διαφυγής της σκέψης από τα όρια της καθημερινότητας;
Στιχουργικά, το progressive συνήθως είναι το δεύτερο. Εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ τη μουσική γενικότερα (και όχι μόνο το progressive), σαν μέσο ψυχικής ενδοσκόπησης. Είναι ένα μέσον ψυχανάλυσης, αναζήτησης και έκφρασης των όσων νιώθω. Ή, όπως επίσης συνηθίζω να λέω, ένας «εξορκισμός» ό,τι αρνητικού ή άσχημου υπάρχει μέσα μου ή γύρω μου και θέλω να το διώξω, ώστε να μην με ακολουθεί στην καθημερινότητά μου.
Παρότι ανήκετε στο δυναμικό μιας ξένης εταιρείας, η παραγωγή έγινε στην Αθήνα από έναν Έλληνα παραγωγό –και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Τελικά, για μια καλή παραγωγή μετράει περισσότερο ο άρτιος τεχνολογικός εξοπλισμός ή η χημεία μουσικών και παραγωγού;
Και τα δύο θα έλεγα, πάντως το πιο σημαντικό είναι οι ικανότητες του ηχολήπτη/παραγωγού και το κατά πόσο μπορεί να «μπει» στο μυαλό σου και να κάνει ήχο αυτό που θέλεις ή φαντάζεσαι. Ο Λεωνίδας Πετρόπουλος, ο οποίος μας κάνει τις παραγωγές, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πολλούς παραγωγούς εκτός συνόρων. Είναι από τους καλύτερους θεωρώ και είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε μαζί του και στη συνέχεια. Είναι πραγματικά σαν μέλος της μπάντας.
Μεταξύ των 3 δίσκων σας μπορεί κάποιος να εντοπίσει αρκετά σημαντικές διαφορές, ως προς το ύφος των συνθέσεων. Είναι συνειδητή επιλογή αυτές οι εναλλαγές –παρακολουθώντας και τις μουσικές τάσεις κάθε εποχής– ή απλώς το αποτέλεσμα της ηλικιακής και τεχνικής εξέλιξής σας;
Δεν υπάρχει συνειδητή επιλογή, όταν γράφω μουσική. Δεν αποφασίζω τι θα γράψω και τι στυλ ας πούμε θα είναι. Έρχεται μόνο του, όταν έρθει! Ποτέ δεν έχω καθίσει να πω «τώρα θα γράψω μουσική». Απλά συμβαίνει. Αυτό που επιλέγω είναι η χρονική στιγμή που θα το ηχογραφήσουμε. Για παράδειγμα, το The Imprisoned Words Of Fear είναι παλιότερο χρονικά –ως σύνθεση– από ότι τα κομμάτια των δύο πρώτων άλμπουμ. Απλά θεωρούσα ότι πιο πριν δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ηχογραφηθεί, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Πλέον, τα τελευταία χρόνια, οι Verbal Delirium έχουν σταθερό line-up και πολύ καλούς μουσικούς, οπότε είναι λογικό αυτό να λειτουργεί θετικά και το ηχητικό και τεχνικό αποτέλεσμα να γίνεται όλο και καλύτερο! Και σίγουρα δεν ακολουθούμε τάσεις, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει όμως ότι δεν μας απασχολεί η σύγχρονη μουσική. Εξάλλου λατρεύουμε το prog, αλλά πάντα προσπαθούμε να υπάρχει η φρεσκάδα του σύγχρονου ήχου στη μουσική μας, ώστε να μην ακούγεται παρωχημένη.
Στην πορεία σας έως τώρα έχετε μοιραστεί τη σκηνή με μερικά από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του χώρου. Υπήρξε κάποιο από αυτά που να προκάλεσε την έκπληξη ή τον θαυμασμό σας και να προσπαθήσατε να κρατήστε κάποιο από τα καλά χαρακτηριστικά του;
Όχι κάποιο ιδιαίτερα. Αυτό που κρατάμε από τις μπάντες και τον κόσμο που συναναστραφήκαμε στο εξωτερικό, είναι ο επαγγελματισμός τους. Σίγουρα πάντως τον τίτλο της πιο cool-ακομπλεξάριστης και έξω καρδιά μπάντας με την οποιία παίξαμε, τον έχουν οι Shadow Gallery. Καταπληκτικοί τύποι, κάναμε καλή παρέα στο ProgPower του 2013, τους κεράσαμε ούζο και τα ήπιαμε παρέα!
Δραστηριοποιείστε σε ένα είδος που λόγω της πολυπλοκότητάς του δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο «εμπορικών». Πιθανότατα λοιπόν το κίνητρο για μουσικούς σαν και εσάς δεν είναι ο βιοπορισμός, πόσο μάλλον το κέρδος. Τι κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για την τέχνη του και ποιοι μπορεί να είναι οι στόχοι για το μέλλον;
Σίγουρα, παίζοντας αυτό το είδος μουσικής δεν περιμένεις να βγάλεις πολλά λεφτά, ούτε να γίνεις πασίγνωστος. Το κάνεις καθαρά από ανάγκη έκφρασης και από αγάπη προς τη μουσική την οποία παίζεις. Από την άλλη, μην θεωρείς δεδομένο ότι πάντα θα ανήκουμε σε αυτόν τον ήχο! Το ότι έχουμε πολλά και διαφορετικά ακούσματα και μας αρέσει να πειραματιζόμαστε θα μπορούσε στο μέλλον να οδηγήσει και σε κάτι τελείως διαφορετικό…
Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε κυκλοφορούμε μουσική που αγαπάμε και μας αρέσει να παίζουμε, να τη μοιραστούμε με όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο και –γιατί όχι;– να μπορέσουμε να ζούμε οικονομικά κάνοντας αυτό που μας ευχαριστεί!
Ποια είδη και ποιους καλλιτέχνες εκτός των ορίων του rock/metal θαυμάζετε και θεωρείτε ότι σας έχουν επηρεάσει;
Η κλασική μουσική σίγουρα, η ηλεκτρονική (χορευτική και μη), η pop (παλιά και νέα) καθώς και τα soundtracks. Κάποια ονόματα εκτός του rock/metal χώρου που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στον ήχο μας είναι οι Μανώλης Καλομοίρης, Sergei Prokofiev, Frederic Chopin και η Λένα Πλάτωνος.
{youtube}ZBpisWKVOAs{/youtube}
