Πρωινό Παρασκευής στη γειτονιά του Ψυρρή. Πολλοί τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους και να κάνουν τα απαραίτητα ψώνια, λίγες ώρες πριν το σκηνικό αλλάξει εντελώς, με τα bars και τα μεζεδοπωλεία της περιοχής να γίνονται τόποι υποδοχής αμέτρητου κόσμου που προσδοκά να ζήσει τη νύχτα στο έπακρό της. Στο στενάκι βέβαια της Πρωτογένους, επικρατεί ακόμη μία ησυχία που παραπέμπει σε χωριό κι εγώ κατευθύνομαι προς το δισκάδικο Syd για να συναντήσω τον Άγγελο Κράλλη: τον μπροστάρη των Chickn, του γκρουπ που με το ντεμπούτο του έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα hype που ανάλογό του είχε πολύ καιρό να βιώσει άλλη εγχώρια ροκ μπάντα.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης; Στο ότι το καταφέρνουν με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο: σε μία εποχή δηλαδή που η μουσική βιομηχανία γυρίζει πλάτη στο ροκ, ο χρόνος είναι περιορισμένος, το ενδιαφέρον στρέφεται στα κομμάτια και οι δίσκοι είναι απλώς τυχαία αθροίσματα μεμονωμένων τραγουδιών, οι Chickn παραδίδουν ένα σχεδόν 70λεπτο, πλουραλιστικό άλμπουμ, το οποίο βγάζει νόημα μόνο αν ακουστεί ολόκληρο. Είχε λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να ακούς τον Κράλλη να μιλάει στοχευμένα και με πάθος για το σύμπαν της μπάντας, την ανάγκη να μετατραπεί ξανά η ακρόαση δίσκων σε εμπειρία και τη σημασία της διεκδίκησης του χρόνου για τα πράγματα που αγαπάμε…
φωτογραφίες: 3, 6: Δάφνη Ανέστη
Έχετε πει σε συνεντεύξεις πως στο ντεμπούτο σας δεν θέλατε να συλλάβετε ακριβώς το feeling των live, αλλά να δημιουργήσετε κάτι καινούριο και αυτόνομο. Με ποια φιλοσοφία μπήκατε λοιπόν στο στούντιο για να ηχογραφήσετε;
Το μεγάλο ζήτημα για να πραγματοποιήσεις μία παραγωγή δίσκου που θα προσεγγίζει τη ζωντανή εμπειρία, είναι ότι απαιτεί να υιοθετήσεις μία εντελώς lo-fi αισθητική, μέσα από την οποία στόχος είναι να συλλάβεις το feeling αυτό καθ' αυτό, χωρίς απαραίτητα να εστιάσεις στον ήχο ή στα παιξίματα. Διαφορετικά καταλήγει να γίνει μία πολύ δαπανηρή παραγωγή, η οποία χρειάζεται τον απαραίτητο εξοπλισμό, πολύ αφοσιωμένο χρόνο και την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή. Εκ των προτέρων γνωρίζαμε ότι μια τέτοια επιλογή δεν ήταν εφικτή απ’ όλες τις απόψεις, οπότε αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ με το know how και την υποδομή που διαθέτουμε, προσπαθώντας να τραβήξουμε τον ήχο μας στα άκρα μέσα σε ένα κανονικό στούντιο. Στην πραγματικότητα μας ελκύει εξίσου η ζωντανή μας εκδοχή όσο και ο χρόνος στο στούντιο, οπότε δεν προχωρήσαμε ακριβώς στο plan b, αλλά στην καλύτερη δυνατή επιλογή βάσει όσων διαθέταμε τη δεδομένη στιγμή.
Ποιος ήταν ο ρόλος των Baby Guru στη δημιουργία του δίσκου;
Ο Sir Kosmische (Άξιος Ζαφειράκος-μπασίστας των Baby Guru), αποτέλεσε βασικό μέλος της μπάντας κατά την ηχογράφηση του δίσκου, καθορίζοντας το ρυθμικό κομμάτι μαζί με τον Παντελή και τον Βαγγέλη στα κρουστά. Η συνεισφορά του ήταν τεράστια τόσο συνθετικά, όσο και σε επίπεδο απόδοσης, καθώς έχει πολύ χαρακτηριστικό ήχο και παίξιμο. Η συνδρομή του Prins Obi (Γιώργος Δημάκης) και του King Elephant (Γιάννης Καρράς), πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της στενής φιλίας που έχουμε μαζί τους. Ο Γιώργος συγκεκριμένα βοήθησε στο να αποκτήσει περισσότερη ποικιλομορφία το άλμπουμ στο κομμάτι των πλήκτρων, θα τον ακούσετε χαρακτηριστικά στο τέλος του “Modular Player (Reprise)”. O Γιάννης από την άλλη παίζει σαξόφωνο σε αυτό το κομμάτι, όπως και στο “Shifting Time Blues/Akhedia”, προσδίδοντας μία afrobeat πινελιά στις συνθέσεις.
Έχετε αναφέρει πως πρόκειται για ένα concept album. Τι το χαρακτηρίζει;
Το concept ουσιαστικά συνοψίζεται στη φράση «ένα ραδιοφωνικό zapping σε μία διαδρομή 68 λεπτών με αυτοκίνητο». Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, είχαμε πολύ lo-fi κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα έμοιαζε με κάτι που υφολογικά συνδεόταν στενά με το kraut-rock. Ήταν δηλαδή πολύ έντονο το motorik στοιχείο και η επαναληψιμότητα, τόσο στιχουργικά, όσο και στα φωνητικά. Αρχικά δουλεύαμε πάνω σε αυτό το ύφος, αλλά στην πορεία αρχίσαμε να παρεκκλίνουμε χωρίς να το ελέγχουμε –με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να παραλλάσσεται και να παίρνει πολλές, διαφορετικές μορφές.
Στη μπάντα έχουμε πολλά στοιχεία τα οποία φαινομενικά μοιάζουν ετερόκλητα και πηγάζουν από τα διαφορετικά ερεθίσματα στα οποία εκτίθεται κανείς, όταν μεγαλώνει σε μία πραγματικότητα όπως την ελληνική. Εγώ για παράδειγμα μεγάλωσα στην Κω, όπου αν φύσαγε διαφορετικά ο άνεμος πιάναμε τούρκικη τηλεόραση ή αν έπαιρνες μία στροφή με το αυτοκίνητο, ξαφνικά χανόταν ο ελληνικός σταθμός στο ραδιόφωνο και ακούγαμε τούρκικα. Έτσι, οι διαφορετικές αυτές επιρροές και οι αντιφάσεις μας συγκλίνουν κι εμείς αυτή τη σύγκλιση θέλαμε να την αγκαλιάσουμε. Δεν ήταν σκοπός μας να κάνουμε άσκηση ύφους μέσω του δίσκου. Δεν θέλαμε να παίξουμε ούτε psych rock, ούτε kraut, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Αντίθετα, στόχος μας ήταν να αποδώσουμε όλο το εύρος ερεθισμάτων με πάρα πολύ μεγάλη ειλικρίνεια και να χωρέσουμε στο άλμπουμ ό,τι είδος μας έβγαινε και νιώθαμε ότι θέλουμε να παίξουμε, χωρίς καμία καταπίεση.
Το concept, λοιπόν, βασίζεται ακριβώς στην προσπάθεια αυτή: το κολάζ των αντιφατικών μας επιρροών να τοποθετηθεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να βγάζει νόημα ως σύνολο μέσα από την ακρόαση.
Έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως, ενώ το άλμπουμ αναπόφευκτα χρησιμοποιεί κατά κόρον μουσικά εργαλεία του παρελθόντος, ακούγεται πολύ σύγχρονο. Πώς το καταφέρατε αυτό; Πώς διαχωρίζει κανείς τη γραμμή μεταξύ αναχρονιστικού και διαχρονικού ήχου;
Θα σου απαντήσω με ένα τσιτάτο για το πώς αντιλαμβάνομαι τη σχέση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. O Walter Benjamin έλεγε ότι «το μέλλον φτιάχνεται αλχημιστικά με τους χυμούς του παρελθόντος». Δηλαδή, αν δεν έχεις μνήμη, είσαι καταδικασμένος να μην έχεις μέλλον. Οπότε η σύνδεση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι άρρηκτη. Το μόνο που ξέρω ότι υπάρχει πραγματικά είναι το τώρα, αυτή η στιγμή που μιλάμε.
Αυτή η σκέψη σχετίζεται και με τον τίτλο που προσδίδετε στον ήχο σας, «jetztzeit rock»...
Ναι, εκφράζει ουσιαστικά την ιδέα του rock που συμβαίνει στο τώρα, στο σήμερα.
Τι σημαίνει λοιπόν rock για εσάς;
Κυριολεκτικά, το rock είναι μία μουσική φόρμα. Και μάλιστα μία πολύ παλιά φόρμα. Θεωρώ όμως πως το rock σήμερα, ακόμη και στις πιο ακραίες του εκφάνσεις, είναι συντηρητικό. Βέβαια, από την άλλη, για να συντηρείται ακόμη, πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος κι αυτός είναι γιατί ακόμη αφορά mia μερίδα κόσμου. Θεωρώ πως όλες οι τέχνες οφείλουν να έχουν μία κοινωνική αναφορά. Δεν είναι ανάγκη να σε ακούνε όλοι, δηλαδή δεν σημαίνει επειδή η μουσική ροπή τείνει προς ένα είδος πρέπει να παίξουμε κι εμείς αυτό. Όμως θα πρέπει αυτό που φτιάχνεις, σε κάθε περίπτωση, να εκφράζει μία κοινωνική ανάγκη.
Και ποια κοινωνική ανάγκη καλύπτει το rock σήμερα;
Αυτή τη στιγμή, εκ των πραγμάτων, υπάρχει μία κοινωνική ανάγκη για να παίξει κάποιος ροκ κι αυτό μπορείς να το συνειδητοποιήσεις σε οποιοδήποτε live, είτε από παλιές μπάντες που έρχονται, είτε από σύγχρονες που με κάποιον τρόπο παίζουν rock.
Τι γίνεται όμως όταν θες να μετατρέψεις το rock σε μία εμπειρία ακρόασης του δίσκου; Ρωτάω καθώς το άλμπουμ σας επιδιώκει κάτι τέτοιο: διαρκεί περίπου 70 λεπτά, βγάζει νόημα ως ολότητα και είναι ξεκάθαρα rock, αψηφήσατε δηλαδή όλες τις τάσεις που επιβάλλει η μουσική πραγματικότητα σήμερα…
Ναι, τα κάναμε όλα πολύ λάθος (γέλια)! Κοίτα, πιστεύω πως το rock είναι διαχρονικό, δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Φθίνει φυσικά και αν δεν συμβεί κάτι δραματικό, θα συρρικνωθεί και θα φτάσει στην πυρηνική του μορφή, αλλά δεν θεωρώ ότι θα σταματήσει να υπάρχει. Έχει να κάνει πρώτον με την οργανική του φόρμα και κατ’ επέκταση με το ομαδικό πνεύμα, την έννοια της κοινότητας δηλαδή –που επίσης φθίνει στη σημερινή μουσική παραγωγή. Δεύτερον, έχει να κάνει με τον ηλεκτρισμό του ήχου. Όταν όμως έχει υπάρξει πια και η EDM λ.χ., η ηλεκτρική κιθάρα δεν σε ταρακουνάει όπως κάποτε. Επαναφέρεις όμως, έστω και στιγμιαία, την εμπειρία εκείνη όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η ηλεκτρική κιθάρα. Επίσης, το να πεις κάτι rock σήμερα σε αυτήν την πληθώρα υπο-ειδών, δεν λέει και πολλά πράγματα. Δίνει απλώς μερικές μόνο ενδείξεις, κυρίως για τη σύσταση της μπάντας και το πώς περίπου θα παραδοθεί το μουσικό αποτέλεσμα. Αλλά μέχρι εκεί.
Είχατε πει σε περσινή συνέντευξη στο avopolis πως «στην εποχή μας το να δισκογραφηθείς δεν είναι κάτι σημαντικό. Το να δημιουργήσεις την ταυτότητά σου μέσα από έναν δίσκο και να αποκρυσταλλώσεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, είναι». Ποια κατάσταση αποκρυσταλλώνει επομένως το ντεμπούτο σας;
Αυτό που πρέπει να αποκρυσταλλώνει ο κάθε δίσκος είναι το momentum της μπάντας εκείνη τη στιγμή, κάτι το οποίο πιστεύω πως πετύχαμε. Είναι ουσιαστικά σα να παγώνεις την ορμή που έχεις μία συγκεκριμένη περίοδο και να είσαι ικανός να αποτυπώσεις τις τότε σου σκέψεις στον δίσκο. Είναι σα να τραβάς ένα printscreen δηλαδή, σαν μία κουκίδα που την καρφιτσώνεις ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο έχει συμβεί στη γραμμή των γεγονότων. (Σταματάει και δείχνει το άλμπουμ της μπάντας ανάμεσα σε άλλα στο κατάστημα). Είναι σοκαριστικό πως μετά από τόση προσπάθεια, στο τέλος είσαι απλώς ένα μικρό πραγματάκι ανάμεσα σε τόσους άλλους δίσκους. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να δημιουργήσεις αυτόν τον αστερίσκο. Και να είσαι κάτι παραπάνω από μία κάθετη γραμμή σε μία αγκαλιά δίσκους.
Πιστεύετε ότι το κοινό που έρχεται και χορεύει στα live σας, είναι το ίδιο με αυτό που θα κάτσει να ακούσει τον δίσκο προσεχτικά; Σε ποιους απευθύνεστε τελικά;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε κι εμείς ακριβής απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Όντας μία niche μπάντα, δεν έχουμε τις τεράστιες προσδοκίες να μπαίνουμε σε μαγαζιά και να παίζει παντού Chickn. Κάθε niche μπάντα, λοιπόν, οφείλει να φτιάξει ένα μικρό, στοχευμένο κοινό, το οποίο να συσπειρώνεται πάνω σε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Πιστεύω πως η μουσική μας συμπυκνώνει διάφορα τέτοια στοιχεία, τα οποία εκλείπουν όλο και περισσότερο από τη μουσική πραγματικότητα. Ουσιαστικά, απευθυνόμαστε σε άτομα τα οποία αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα από την μουσική μας. Η πλάκα είναι ότι, όταν ήρθαν τα test pressings του άλμπουμ, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε στο μυαλό μας τον ιδανικό ακροατή, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπάρχει. Πιστεύω επίσης πως το άλμπουμ μας δεν είναι από αυτά με τα οποία θα ενθουσιαστεί κανείς με όλα τα κομμάτια εξίσου. Εννοώ πως είναι ένας δίσκος στον οποίον είναι πολύ εύκολο να εντοπίσει κανείς το αγαπημένο του τραγούδι, αλλά και το χειρότερό του.
Το σημαντικό που θέλω να πω όμως με αφορμή αυτήν την ερώτηση, είναι ότι η «σκηνή» έχει συρρικνωθεί και καθορίζεται τόσο πολύ από το opinion making, ώστε –ό,τι και να κυκλοφορήσει από αυτή– μοιάζει κανείς υποχρεωμένος να πρέπει να του αρέσει. Αν το προσέξεις, όλες οι πρόσφατες κυκλοφορίες της «σκηνής» συνοδεύονται από τέτοιου είδους σχόλια και τώρα ξαφνικά συμβαίνει και σε εμάς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο να μην αρέσει ο δίσκος σε κάποιον ακροατή. Γενικά πιστεύω πως η μουσική θα πρέπει να σταματήσει να είναι τόσο άμεσα εξαρτημένη από το τι λέει κάποια εφημερίδα, κάποιο site ή κάποιος μουσικοκριτικός, και να γίνει ξανά μία προσωπική εμπειρία ακρόασης.
Για να υπάρχει η έννοια της «σκηνής», θα πρέπει οι δίσκοι που προέρχονται από αυτή, να είναι ικανοί να ακουστούν σε μία ασφαλή απόσταση χρόνου και να αντανακλούν διακριτά εκείνη την περίοδο δράσης της. Πιστεύεις ότι το ντεμπούτο σας είναι ένα τέτοιο άλμπουμ;
Πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, καθώς έχω την αίσθηση πως όλο αυτό το concept δεν είναι σημείο των καιρών μας. Ως συστηματικός ακροατής και μέσα από συζητήσεις που έχω κάνει με άτομα τα οποία μετράνε χρόνια στον μουσικό χώρο, έχω συνειδητοποιήσει πως όλες οι παρελθοντικές εγχώριες σκηνές –για τις οποίες βγαίνουν συλλογές και αφιερώματα πια– ουσιαστικά δεν υπήρξαν ποτέ: μοιάζουν περισσότερο με ιστορικές κατασκευές. Είναι ιστορικού τύπου όροι και όχι κοινωνικά βιωμένοι και η ανυπαρξία τους οφείλεται στο ότι στην Ελλάδα δεν ζήσαμε ποτέ μοντερνισμό.
Σήμερα διαφαίνεται ένα ψήγμα ελπίδας για τη δημιουργία μίας κάποιας σκηνής στο μέλλον. Νιώθουμε δηλαδή ότι κάτι πάει να συμβεί. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες μπάντες που θα φανούν, όπως και αντίστοιχα μεγαλύτερο κοινό. Είναι γεγονός πως πρόκειται για πολύ δύσκολη εποχή για να φτιάχνουν μουσική μπάντες του χώρου όπως εμείς. Υπάρχει όμως μία μικρή ελπίδα ότι θα αρχίσει να γίνεται πιο εύκολο.
{youtube}y_Bf_BWT6RQ{/youtube}
Σε μία δημοσίευση σας στο Facebook γράψατε ότι «Το να είναι κάποιος audiophile, είναι κάτι πολύ παραπάνω από το να αγοράζει ακριβά και τελευταίας τεχνολογίας ηχοσυστήματα. Έχει να κάνει με το να μετατραπεί ξανά η ακρόαση ενός δίσκου σε εμπειρία». Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο στην εποχή της συνεχούς απόσπασης από την πραγματικότητα και του περιορισμένου χρόνου;
Ζούμε όντως σε μία εποχή που οτιδήποτε είναι να συμβεί, έχει μετρηθεί επιστημονικά πως θα γίνει μέσα σε 8-12 δευτερόλεπτα. Οτιδήποτε χρειάζεται να επενδύσεις παραπάνω χρόνο, απορρίπτεται αυτόματα. Δηλαδή αν ένα κομμάτι δεν έχει κάποιο hook μέσα στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα ή αν ένα εικαστικό έργο απαιτεί παραπάνω χρόνο για να αλληλεπιδράσεις μαζί του, τότε οι πιθανότητες λένε πως θα παραμεληθεί από τον δέκτη του μηνύματος.
Για μένα, το να πας κόντρα σε μία τέτοια πραγματικότητα, είναι ξεκάθαρα μία πράξη αντίστασης. Το να μπορείς να ζητήσεις από τα πράγματα που κάνουμε τον χρόνο που χρειάζονται, είναι κάτι που πρέπει να συμβεί –και αποτελεί έναν πόλο συσπείρωσης του κοινού μας. Σε αυτήν τη λογική προσπαθήσαμε να γράψουμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο, σε μία εποχή που ελάχιστοι γράφονται ως τέτοιοι. Αλλά αυτό δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική. Πρέπει να διεκδικήσουμε τον χρόνο που μας αναλογεί σε οτιδήποτε θεωρούμε ότι τον αξίζει. Οποιοσδήποτε θέλει λοιπόν να διεκδικήσει τον χρόνο του, μπορεί να ακούσει Chickn! (γέλια)
Όταν άκουσα το άλμπουμ σας, σκέφτηκα κατευθείαν πως είναι ιδανικό για συνακροάσεις. Να το αγοράσεις σε βινύλιο, να αράξεις και να το ακούσεις με φίλους, όπως κάποτε. Πιστεύεις ότι οι συνθήκες και οι ρυθμοί που ζούμε σήμερα αφαιρούν βαθμούς απόλαυσης από την εμπειρία ακρόασης τέτοιων δίσκων;
Εμείς, αυτό που περιγράφεις, το κάνουμε, και όχι μόνο ως μπάντα. Είμαστε μία μεγάλη παρέα που συζητάμε για μουσική, ενθουσιαζόμαστε με νέες αγορές δίσκων, μαζευόμαστε και τους ακούμε όλοι μαζί. Είναι βασικό συστατικό της πραγματικότητας την οποία ζω. Γι' αυτό και μου είναι δύσκολο να το αντιληφθώ ως την εξαίρεση. Ένα από τα πράγματα που αποκρυσταλλώνεται στο άλμπουμ, είναι ακριβώς το πόσο βιωμένη είναι αυτή η κατάσταση ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να ψάχνουμε να βρούμε νέα μουσική. Στην εποχή του streaming και των torrents, έχουμε σταματήσει να είμαστε ανέμελοι απέναντι στη μουσική: να αγοράζουμε δίσκους επειδή μας άρεσε απλώς το εξώφυλλο ή γιατί εμπιστευόμαστε την εταιρεία ή τον παραγωγό της, χωρίς να ξέρουμε τι παίζει η μπάντα.
Δεν έχω πάντως κανένα θέμα με το παράνομο downloading. Η μουσική που φτιάχνεις, μόλις φύγει από τα χέρια σου, δεν είναι πλέον δική σου –είμαι πολύ συμφιλιωμένος με μια τέτοια κατάσταση. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διαφορετικές εμπειρίες ακρόασης και διαφορετικές μορφές ιδιοκτησίας της μουσικής. Διαφωνώ επίσης με το Spotify, παρ’ όλα αυτά η μουσική μας βρίσκεται στο Spotify. Όμως υπάρχει ένας ρομαντισμός σε αυτές τις ιδέες, που πρέπει να τον σπάσεις αν θες να επιβιώσεις στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Αποδέχεσαι απλώς ότι κάθε κοινωνία έχει τη μουσική που της αξίζει, το μέσο διακίνησης της μουσικής που της αξίζει και το γεγονός ότι είναι πέρα από τα όρια τα οποία μπορείς να ελέγξεις.
Είναι λοιπόν διαφορετικό το βίωμα ενός δίσκου αν τον ακούς επειδή πληρώνεις μία συνδρομή στο Spotify, είναι διαφορετικό αν τον έχεις κατεβάσει σε mp3 χαμηλής ποιότητας, είναι διαφορετικό αν τον έχεις σε CD και διαφορετικό αν τον έχεις σε βινύλιο. Είναι όλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και είμαι εντάξει απέναντι σε όλα.
Στη σελίδα σας στο Facebook έχετε ανεβάσει κομμάτια από τον δίσκο συνοδευόμενα με σύντομες ιστορίες γύρω από τη σύλληψη και τη δημιουργία τους. Πώς αποφασίσατε κάτι τέτοιο;
Είναι μία πολύ κοινή πρακτική σε τέτοια είδη δίσκων, ψυχεδελικούς και progressive rock κυρίως. Είναι κάτι επίσης που μου αρέσει να διαβάζω και προσωπικά σε άλλους δίσκους, οπότε αποφασίσαμε να πράξουμε κάτι ανάλογο και να συνδεθούμε άτυπα με αυτήν τη γενεαλογία.
Στην αντίστοιχη ιστορία για το “Prelude On Mary” αναφέρετε χιουμοριστικά πως «Το ψευδο-μπαρόκ επιλέχθηκε ως ύφος γιατί θα προσθέταμε ένα τραγούδι στο πάνθεον των κομματιών σχετικά με Μαίρες και αυτό ήταν ένα αρκετά σοβαρό θέμα στο μυαλό μας». Ποια είναι λοιπόν τα 3 αγαπημένα σου κομμάτια της ροκ ιστορίας με “Μαίρες” στον τίτλο τους;
Νομίζω στην κορυφή βρίσκεται το "The Wind Cries Mary" του Jimi Hendrix, ακολουθεί το "Mary, Mary So Contrary" των Can από το Monster Movie, και το τρίτο πρέπει να είναι το "Mary" των Spiritualized.
Τέλος, αλλάζει κάτι στον τρόπο που θα προσεγγίζετε τα lives σας από εδώ και πέρα, μετά την κυκλοφορία του δίσκου;
Ναι, αλλά δεν συνδέεται με την κυκλοφορία του δίσκου. Στο επερχόμενο live στο Gagarin με τους Victim Of Society θα παρουσιάσουμε τον δίσκο στην ολότητα του ουσιαστικά –και για πολλά κομμάτια ισχύει ότι θα είναι η τελευταία φορά, αλλά ταυτόχρονα και η πρώτη που θα τα παίξουμε. Κλείνει βασικά ένας σημαντικός κύκλος για τη μπάντα, καθώς ένας μεγάλος όγκος των κομματιών που παίζουμε έχει ζυμωθεί αρκετά και δεν έχει να δώσει κάτι παραπάνω. Ήδη έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε πάνω στον 2ο δίσκο ο οποίος θα ακολουθήσει διαφορετική κατεύθυνση. Οπότε στα live, από εδώ και πέρα, θα αρχίσουμε να χτίζουμε τον ήχο μας ουσιαστικά προς αυτό το νέο μονοπάτι.
{youtube}QJDfr7UJJ6c{/youtube}
