(φωτογραφία 4: Ντιάνα Καλημέρη)
Λίγα λόγια για το «know us better», νομίζω πως είναι απαραίτητα. Ποιοι είναι λοιπόν οι Gioumourtzina, πού και υπό ποιες συνθήκες ξεκίνησαν και πώς δραστηριοποιούνται έκτοτε;
Γιάννης Τσελίκας: Γνωριστήκαμε την άνοιξη του 2014 στη Θεσσαλονίκη μέσω ενός κοινού γνωστού, έχοντας αρχικά στο μυαλό να ενορχηστρώσουμε κάποιες ιδέες του Ανέστη ως full band (έχοντας επιπλέον κιθάρα και ντραμς). Εν τέλει, επειδή καθυστερούσαμε αρκετά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε κάτι οι δυο μας. Είναι ενδεικτικό ότι μέχρι το τέλος του 2014 είχαν ήδη ολοκληρωθεί τα 7 από τα 8 κομμάτια του ντεμπούτο μας Blakk Metall.
Ανέστης Νείρος: Έβρεχε θυμάμαι. Δεν σταμάτησα να τον κοιτάω στα μάτια. Σκάλιζε τη μύτη του. Με ξενέρωσε. Όμως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήξερα πως είναι ο ιδανικός μπασίστας για εμένα.
Αντιγράφω απ' τη σελίδα της Inner Ear: «Ο αιρετικός τίτλος Blakk Metall επιλέχθηκε για να εκφράσει με χιούμορ την αντίθεσή τους απέναντι στο μουσικό και κοινωνικό κατεστημένο, αλλά και την άρνησή τους να υιοθετήσουν ταμπέλες, να συμβιβαστούν και να μπουν σε μουσικά καλούπια». Θα θέλατε να το εξηγήσετε λιγάκι;
Γ.Τ.: Καταρχάς ο τίτλος έχει ορθογραφικό λάθος γιατί μας έχουν προλάβει οι Venom, 34 χρόνια πριν! Πέρα απ' την πλάκα, όμως, είναι άσχημο και σε κρατάει πίσω το να επικρίνεις τη διαφορετικότητα και να λειτουργείς στενόμυαλα σε οποιονδήποτε τομέα, όχι μόνο στη μουσική.
Α.Ν.: Δεν θα σου πω ψέματα. Τον τίτλο τον διαλέξαμε στην τύχη από έναν online generator ονομάτων για μπάντες. Το φιλοσοφικό του πράγματος το σκεφτήκαμε μετά . Ε, και είπαμε: «ΨΑΡΩΤΙΚΟ. Δεν το κρατάμε;».
Μιας που πιάσαμε την ονοματοδοσία: το όνομα του πρότζεκτ είναι η παλιά, τουρκική ονομασία της Κομοτηνής, ενώ στον δίσκο σας βρίσκουμε και το κομμάτι “Χρυσοστόμου Σμύρνης”, από τον ομώνυμο δρόμο της Θεσσαλονίκης. Είναι μήπως μια προσπάθεια από μέρους σας να συνδέσετε τη μουσική σας με συγκεκριμένους τόπους; Έχει μήπως κάποια σχέση και το γνωστό μπαρ Berlin, που βρίσκεται στην ίδια οδό;
Γ.Τ.: Όχι, δεν έχει καμία σχέση με τον δρόμο του Berlin. Είναι πολύ πιο εύκολο να συνδέσω τη μουσική την οποία γράφω με μια τοποθεσία που δεν έχω επισκεφτεί (άρα και δεν έχω απομυθοποιήσει) και απλά έχω ακούσει γι’ αυτήν ιστορίες από φίλους ή γνωστούς.
Α.Ν.: Χρυσοστόμου Σμύρνης είναι η οδός στην Κομοτηνή στην οποία βρίσκεται το πρώτο σπίτι όπου μεγάλωσα. Καμία ψαγμενιά δεν κρύβεται από πίσω.
Πώς θεωρείτε ότι έχει επιδράσει η Θεσσαλονίκη στη μουσική σας; Σκέφτομαι πως το κέντρο της έχει μια συγκεκριμένη γκριζάδα που σας ταιριάζει, συμφωνείτε;
Γ.Τ.: Όπως άφησα να εννοηθεί και παραπάνω, το μέρος οπου ζω κι εργάζομαι δεν επηρεάζει τόσο τη σύνθεση, όσο οι άνθρωποι τους οποίους συναναστρέφομαι και η μουσική που ακούω εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Για παράδειγμα, το “Rundown” προέκυψε ύστερα από καυγά με τον Ανέστη και το “Glasgow” μετά από μια απόπειρα διασκευής του “Love Will Save You” των Swans.
Α.Ν.: Σιχαίνομαι τόσο πολύ το γκρίζο αυτής της πόλης, ώστε αν βρισκόμουν κάπου αλλού μπορεί και να μην έγραφα μουσική. Οπότε μάλλον βοηθάει στο να έχω έμπνευση.
Πώς κινούνται τα πράγματα σήμερα στην πόλη; Τι περιθώρια υπάρχουν για μουσικούς σαν κι εσάς;
Γ.Τ.: Υπάρχουν αρκετές ηλεκτρονικές μπάντες στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα έχω την αίσθηση ότι όλο και περισσότεροι ασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική. Είναι ίσως η νέα μόδα, ποιος ξέρει. Δεν μπορείς να υλοποιήσεις όμως, όπως και να 'χει, όσα θα ήθελες, αν αποφασίσεις να δραστηριοποιηθείς αποκλειστικά στην Ελλάδα. Απλά δεν γίνεται!
Α.Ν.: Υπάρχουν πολλές αξιόλογες μπάντες, αλλά λίγο κοινό.
Στη μουσική σας συνυπάρχουν αρκετές αναφορές (από Boards Οf Canada μέχρι κάτι που μοιάζει με shoegaze). Ποια είναι τα ακούσματα εκείνα που άσκησαν μεγαλύτερη επίδραση πάνω σας;
Γ.Τ.: Εκείνη την περίοδο άκουγα αρκετά Popol Vuh, Can, κάποια soundtracks του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ενώ θυμάμαι χαρακτηριστικά ν' ακούω μαζί με τον Ανέστη και το Αwake του Tycho. Γενικότερα, ως μπασίστας, θαυμάζω τον Simon Gallup των Cure, όπως φαίνεται εύκολα.
Α.Ν.: Πραγματικά, δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ακούει shoegaze. Χαίρομαι πάντως που άθελα μας βάλαμε τέτοια στοιχεία. Όπως και να έχει, δεν μπορώ να αναφέρω κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη τον οποίον είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα. Μπορώ να σου πω όμως μια μικρή ιστορία για το παλιό μου σπίτι, εδώ στο κέντρο. Για έναν τύπο που έβγαινε στο απέναντι μπαλκόνι με το βρακί κάθε πρωί, συστήνοντας τον εαυτό του ως «ο Δάσκαλος».
Στα λάιβ πώς λειτουργείτε; Προσπαθείτε να μείνετε πιστοί στις στούντιο εκδοχές των κομματιών ή τις αφήνετε ανοιχτές στην αναδιαμόρφωση;
Γ.Τ.: Σε αυτήν τη φάση, δεν είμαστε σε θέση να πειραματιστούμε στο live στον βαθμό που θα επιθυμούσαμε –κι αυτό είναι καθαρά θέμα έλλειψης εξοπλισμού. Σίγουρα είναι πάντως στα σχέδιά μας να αυτοσχεδιάζουμε περισσότερο κατά τη διάρκεια ενός set, προσφέροντας και μια πιο ενδιαφέρουσα οπτικοακουστική εμπειρία.
Α.Ν.: Προσπαθώ να τζαμάρω στα πλήκτρα και στη φωνή όσο περισσότερο μπορώ. Πολλές φορές ανακαλύπτω και καινούργια πράγματα στα λάιβ μας!
Κινήστε ως ντούο· σκέφτεστε/έχετε σκεφτεί να επεκτείνετε αυτή τη σύνθεση;
Γ.Τ.: Νομίζω πως στον τομέα της σύνθεσης, δύο άτομα είναι υπεραρκετά. Αν χρειαστεί στα λάιβ η παρουσία ενός τρίτου ατόμου, τότε προφανώς και θα το επιχειρήσουμε.
Α.Ν.: Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο.
Εκτός της μουσικής, ασχολείστε και με εικαστικά· τα δύο αυτά (μουσική και εικαστικά) λειτουργούν παράλληλα (λίγο ως πολύ ανεξάρτητα) το ένα με το άλλο ή διαπλέκονται, κι αν ναι πώς;
Γ.Τ.: O Edgar Alan Poe, αν δεν κάνω λάθος, έχει πει ότι όλες οι τέχνες εποφθαλμιούν τη φύση της μουσικής. Τι άλλο θα μπορούσα να συμπληρώσω;
Α.Ν.: Προσπάθησα να συνδέσω τη γραφιστική με τη μουσική. Τελικά τα αγάπησα εξίσου. Πάρε διαφήμιση στα μούτρα: http://gioumourtzinagrafikdizine.tumblr.com/
Έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον (ηχογραφήσεις ή άλλα);
Γ.Τ.: Δουλεύουμε καινούριο υλικό, σε νέα κατεύθυνση. Δύο, τρία κομμάτια που κατά κάποιον τρόπο σηματοδοτούν την αλλαγή πλεύσης ίσως κυκλοφορήσουν σε 7ιντσο μέσα στο 2016. Είμαστε σε επικοινωνία με την εταιρεία γι' αυτό.
Α.Ν.: ΕΞΕΛΙΞΗ
{youtube}FHcVrukHjOE{/youtube}
