Διανύεις μια περίοδο στον απόηχο του πρόσφατου δίσκου σου, Minor Dispute. Μίλησε μας για τις εμφανίσεις σου αυτόν τον καιρό...
Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι στην Ευρώπη για ενάμιση μήνα περίπου, για μια σειρά περιοδειών με το γκρουπ μου, και με δύο αλλά projects από τη Νέα Υόρκη. Οι συναυλίες ξεκίνησαν από την Ισπανία στα μέσα του Απρίλη και συνεχίστηκαν στην κεντρική Ευρώπη. Με το σχήμα μου, το οποίο αποτελείται από τον Gilad Hekselman στην κιθάρα και τον John Hadfield στα κρουστά, θα παρουσιάσουμε τη μουσική μου σε 7 πόλεις της Ισπανίας (27/4-4/5), στο Βερολίνο (5/5), στη Θεσσαλονίκη (6/5) και στην Αθήνα (8/5). Ύστερα θα πάμε στο Άμστερνταμ, στη Μόσχα, στην Κολωνία και τέλος στο Λονδίνο, πριν επιστρέψουμε στη Νέα Υόρκη.
Ετοιμάζεις κάποια καινούρια κυκλοφορία για το 2016 ή για την επόμενη χρονιά;
Το νέο μου άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τον Γενάρη του 2017 από την εταιρεία Motema, η οποία εδρεύει στη Νεα Υόρκη. Λέγεται Chroma και πρόκειται για μια συλλογή 7 κομματιών τα οποία ηχογραφήθηκαν live στο Ωνάσειο Ίδρυμα της Νέας Υόρκης, πριν από μερικούς μήνες. Στο Chroma συμμετέχουν πολλοί από τους συντελεστές του Minor Dispute, καθώς κι ένα οκτέτο εγχόρδων. Η συναυλία βιντεοσκοπήθηκε ολόκληρη από έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη, τον Andy LaViolette –σκοπεύω να μοιραστώ τα videos στο YouTube κάποια στιγμή στις αρχές του '17. Είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα και ανυπομονώ να μοιραστώ τη μουσική αυτή με το κοινό.
Παρόλη την γνώση σου πάνω στις γνήσιες αμερικάνικες καταβολές της τζαζ παράδοσης, διατηρείς ένα μεσογειακό άρωμα στις ηχογραφήσεις σου. Είναι κάτι που επιλέγεις ή κάτι που πηγάζει από τις βιωματικές σου αναφορές;
Μεγάλωσα στη Ζάκυνθο και εκεί ήρθα σε επαφή με τη μουσική για πρώτη φορά. Η τζαζ ήρθε στη ζωή μου όταν ήμουν έφηβος. Συνεπώς, έχω επηρεαστεί πολύ από τον ελληνικό ήχο και δη τη μουσική των Επτανήσων, η οποία (όπως γνωρίζετε) είναι η πιο δυτικότροπη ελληνική μουσική. Αγαπώ πολλά είδη της παραδοσιακής μας μουσικής: τα ακούω, τα μελετώ και έχω ανάγκη να τα συμπεριλάβω με κάποιον τροπο στη δουλειά μου. Το concept έρχεται αργότερα. Θεωρώ πως έργα που βασίζονται περισσότερο στο concept και λιγότερο σε μια ειλικρινή συναισθηματική ανάγκη, είναι συνήθως αδιάφορα –για εμένα τουλάχιστον.
Ποιες ήταν οι πρώτες σου μνήμες και τα πρώτα σου ερεθίσματα από την εποχή που πρωτο-αποφάσισες ότι θα υπηρετήσεις την τζαζ;
Αγάπησα την τζαζ στις αρχές των 1990s, ακούγοντας Chick Corea, Gary Burton, Keith Jarrett, Miles Davis, Dave Brubeck και George Gershwin. Ένα από τα μεγαλύτερα ερεθίσματα ήρθε λίγο αργότερα, με τον δίσκο Ίασις του ομώνυμου σχήματος. Οι Κώστας Μπαλταζάνης, Γιώτης Κιουρτσόγλου & Πέτρος Κούρτης άνοιξαν έναν μουσικό δρόμο για μένα και πολλούς ακόμα μουσικούς της γενιάς μου και γι' αυτό τους είμαι ευγνώμων.
Νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια σαν συνθέτης στο δικό σου στούντιο ή σαν εκτελεστής σε πλαίσιο μπάντας, σε ένα κλασικό σύνολο εγχόρδων;
Δεν μπορώ να πω ότι το ένα είναι πιο ασφαλές από το άλλο. Σίγουρα δεν θεωρώ τον εαυτό μου κλασικό εκτελεστή. Η ανασφάλεια μπορεί να είναι μια πολύ δημιουργική δύναμη, αν τιθασευτεί με γνώση, τόλμη και φαντασία. Μου αρέσει να μετρώ τις δυνάμεις μου σε περιβάλλοντα στα οποία νιώθω πως «δεν το έχω και πολύ»· και έχω διαπιστώσει πως είναι μια καλή τεχνική αυτοβελτίωσης. Βέβαια πρέπει κανείς να είναι προετοιμασμένος να φάει τα μούτρα του σε τέτοιες συνθήκες, αλλά ποδήλατο χωρίς γρατζουνιές δεν μαθαίνεις, σωστά;
Υπάρχουν μουσικοί που θα έδινες τα πάντα για να συνεργαστείς μαζί τους;
Δεν ξέρω αν έδινα τα πάντα, σίγουρα όμως θα πάλευα πολύ για να παίξω με κάποιους από τους μουσικούς μου ήρωες. Έχω την τύχη να κατοικώ στην πόλη όπου είτε ζουν πολλοί από εκείνους, είτε έρχονται συχνά. Οπότε αυτό βοηθάει.
Στα επερχόμενα live σου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Gazarte, ποιο θα είναι το σχήμα που θα σε πλαισιώσει; Μίλησέ μου για τη συνεργασία σας και για τη μεταξύ σας δυναμική...
Στις συναυλίες μου στην Ελλάδα θα εμφανιστώ με δύο από τους αγαπημένους μου μουσικούς, με τους οποίους έχω την τύχη να συνεργάζομαι εδώ και περίπου 5 χρόνια. Μιλάω για τον κιθαρίστα Gilad Hekselman και τον κρουστό John Hadfield. Και οι δύο τους είναι εξαιρετικοί μουσικοί και άνθρωποι. Έχουμε ηχογραφήσει δύο άλμπουμ μαζί και έχουμε περιοδεύσει στην Αμερική και στην Ευρώπη. Παίζοντας με μουσικούς τέτοιου επιπέδου έχω μάθει πολλά και εξακολουθώ να θαυμάζω τη μουσικότητά τους, τον επαγγελματισμό τους αλλά και την αφοσίωση την οποία δείχνουν στο project. Επίσης θα συνεργαστούμε και με ένα εξαιρετικό κουαρτέτο εγχόρδων από την Αθήνα, που αποτελείται από τους Διονύση Βαρβιτσιώτη, Μιγκέν Σελμάνι, Παναγιώτη Αράπογλου και Αλέξανδρο Μποτίνη.
Πότε καταλαβαίνεις ότι είσαι σε top φόρμα στη σκηνή; Το βλέπεις στο ακροατήριο; Το ακούς στο παίξιμό σου; Πώς καταλαβαίνεις ότι είσαι στο επίπεδο που θέλεις σαν performer;
Από τότε που άρχισα να «ηγούμαι» του γκρουπ μου, σκέφτομαι περισσότερο ως «team player», πράγμα το οποίο θεωρώ απαραίτητο για ένα μουσικό της τζαζ. Προσπαθώ να βρίσκομαι πάντα σε φόρμα, μελετώντας μπάσο και αφιερώνοντας χρόνο σε αυτό το πολύ απαιτητικό όργανο. Όταν βρίσκομαι στη σκηνή, επικεντρώνομαι στη μουσική και στο πώς την υπηρετεί το σύνολο. Ορισμένες φορές μια παράσταση μπορεί να μας ενθουσιάσει, άλλες φορές όχι. Πάντα στο μυαλό μας έχουμε το πώς θα κάνουμε το μήνυμα της μουσικής πιο ισχυρό και ξεκάθαρο. Τέτοια ζητήματα τα δουλεύουμε είτε χώρια, είτε ομαδικά, ως μπάντα.
Θεωρείσαι βιρτουόζος από την πλειονότητα του μουσικού τύπου και έχεις χαρακτηριστεί ως «κοντραμπάσο-ορχήστρα» από μόνος σου. Το γεγονός ότι απολαμβάνεις την κριτική αποδοχή, σε αλλάζει σαν μουσικό; Σε κάνει πιο φιλόδοξο; Πιο ταπεινό ίσως;
Πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι ποιο είναι το επόμενο βήμα: πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα τη μουσική και κατ' επέκταση την κοινωνία στην οποία ζω. Μια θετική κριτική μπορεί να σε κάνει πιο σίγουρο για ό,τι δημιουργείς. Πάντως, ο πιο σκληρός κριτής είναι πάντα ο εαυτός μας. Αυτή την εσωτερική φωνή ακολουθώ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να την αναπτύσσω, να την καλλιεργώ και να τη βελτιώνω.
{youtube}nVJusDfe9cE{/youtube}
