Βρισκόμαστε, αν δεν κάνω λάθος, στα τέλη των 1980s. Πώς αποφασίζετε να στήσετε τους Sound Explosion και πώς δέσατε σαν τετράδα;
Γ.Α.: Βρεθήκαμε από τύχη. Δεν έχουμε δέσει κι ούτε πρόκειται να δέσουμε ποτέ γιατί, εάν εξαιρέσεις τα μουσικά μας ακούσματα, είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Τα συγκροτήματα πρέπει να αποτελούνται από ανόμοιους ανθρώπους, για να έχουν κάποιο ενδιαφέρον.
Δ.Δ.: Ακριβώς όπως τα λέει ο Γιάννης, βρεθήκαμε από τύχη, μέσω ενός κοινού γνωστού, και από περισσότερη τύχη ξαναφτιαχτήκαμε το 2004. Γενικά είμαστε ανομοιογενές σχήμα, αλλά γουστάρουμε τρελά τη μουσική που παίζουμε!
Απ’ όσο καταλαβαίνω, υπήρχε τότε μια συνολική υποκουλτούρα, η οποία πήγαινε πέρα από το καθαρά μουσικό κομμάτι (μια γενικότερη αίσθηση κοινότητας, αν προτιμάτε). Ήταν όντως έτσι; Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό σήμερα, με τη γενική πολυδιάσπαση που υπάρχει στα πράγματα;
Γ.Α.: Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρουν τα «πράγματα» που αναφέρεις.
Δ.Δ.: Πολύ χίπικα όσα αναφέρεις. Γενικά δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε την εποχή εκείνη που να ήταν σε αυτή τη φάση, π.χ. μαγαζιά με τη συγκεκριμένη μουσική είχαν κλείσει ή είχαν αλλάξει μουσικές, κάποιες μπάντες που είχαν πειραματιστεί παίζοντας κανά κομμάτι που έμοιαζε με πρωτοξάδελφο του garage-punk είχαν αλλάξει κατεύθυνση σε πιο εμπορικά πράγματα… Ο κόσμος όμως άκουγε και μας ακολούθησε στα βήματά μας! Τώρα, για σήμερα, δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα στις άλλες φάσεις, πάντως στον δικό μας μουσικό δρόμο είναι, φαντάζομαι, τα ίδια. Απλά με πιο μεγάλη ευκολία, λόγω του διαδικτύου.
Ο δίσκος σας κυκλοφόρησε το 1994 και στο εξωτερικό. Και γενικότερα όμως νομίζω πως το εγχώριο garage είχε βρει μία δίοδο προς την Ευρώπη, τη στιγμή που κάτι τέτοιο έμοιαζε ιδιαίτερα δύσκολο για τις υπόλοιπες σκηνές της χώρας. Γιατί θεωρείτε ότι συνέβη κάτι τέτοιο (αν όντως συνέβη);
Γ.Α.: Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρουν «οι μουσικές σκηνές της χώρας».
Δ.Δ.: Η αλήθεια είναι πως δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με τις μουσικές σκηνές της χώρας, πέρα από ορισμένες φίλιες. Ούτε και μας ενδιέφερε τι έκαναν οι άλλοι!
Διαλυθήκατε το 1997 και επανασυνδεθήκατε έπειτα από κάποια χρόνια. Πώς βρήκατε τα πράγματα στην επιστροφή σας;
Γ.Α: Τα ίδια, σε πιο ξενέρωτη εκδοχή.
Δ.Δ.: Χύμα στο κύμα! Μπουζουκορόκ με ελληνικό στίχο κάργα και άγιος ο θεός.
Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, έχετε κυκλοφορήσει μόνο ένα LP, συν ορισμένα 7’’. Γιατί είστε τόσο φειδωλοί στις κυκλοφορίες;
Γ.Α.: Γιατί έχουμε την εξόχως παράξενη και ανθυγιεινή συνήθεια να διαλύουμε το γκρουπ, όταν έρθει η ώρα να ηχογραφήσουμε. Γι' αυτό και κάποια 45άρια μας που βγήκαν από το 2000 και μετά, κυκλοφόρησαν ενόσω ήμασταν διαλυμένοι/αδρανείς. Έχουμε στο συρτάρι υλικό για 3 με 4 άλμπουμ, το οποίο μάλλον δεν θα ηχογραφήσουμε ποτέ, γιατί πλέον δεν έχει νόημα να κυκλοφορείς δίσκους.
Δ.Δ.: Ανήκουμε στις πιο αυτοκαταστροφικές μπάντες αυτού του τόπου και είναι μεγάλο θαύμα που έχουν βγει και όσα έχουν βγει! Σημειωτέον, όλα με καθυστέρηση τουλάχιστον ενός έτους από τότε που τα γράφαμε.
Παρά τη φημολογούμενη επιστροφή του βινυλίου, ο βασικός τρόπος διάδοσης της μουσικής έχει γίνει περισσότερο άυλος τα τελευταία χρόνια. Συμβάλλει κάτι τέτοιο στον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε τη μουσική, άρα και στο τι αναζητούμε σ’ αυτήν;
Γ.Α: Η μουσική είναι εντελώς προσωπικό θέμα και ο καθένας την απολαμβάνει με τον δικό του τρόπο. Πάντως, αυτή η υπερπροσφορά ακουσμάτων που υπάρχει σήμερα δημιουργεί κορεσμό και σύγχυση, διαλύοντας κάθε έννοια προσωπικής σχέσης που μπορεί να αναπτύξει κάποιος με ένα γκρουπ. Παλιά το να βρεις και να αγοράσεις έναν δίσκο, ήταν ολόκληρο γεγονός. Τώρα είναι μια ξεπέτ… εεε… ένα κλικ στο PC.
Δ.Δ.: Γενικά, νομίζω πως χάθηκε η μαγεία –και το λέω ως άνθρωπος που έχει εργαστεί επί πολλά χρόνια στα δισκοπωλεία. Ήταν μια ιεροτελεστία να πάρεις έναν δίσκο και να τον ακούς από την αρχή έως το τέλος για μέρες. Τώρα με ένα κλικ, γίνεσαι Πετρίδης…
Ο ήχος σας είναι εμφανώς προσανατολισμένος στα 1960s. Τι θεωρείτε ότι μπορεί να προσφέρει μια «αναβίωση» σε μια τόσο διαφορετική εποχή, όπως η τωρινή; Αλήθεια, η λέξη «αναβίωση» («revival») σας καλύπτει;
Γ.Α.: Να υποθέσω ότι αστειεύεσαι. Υπάρχει κάποια καινούργια μπάντα σήμερα που να μην είναι αναβίωση κάποιας παλιάς; Δηλαδή μόνο στο garage υπάρχει αναβίωση; Η συντριπτική πλειονότητα των «επιτυχημένων» και «καινοτόμων» γκρουπ του σήμερα, είναι ξεδιάντροποι ληστές παλιών συγκροτημάτων. Την τελευταία δεκαετία έχω ακούσει εκατοντάδες κόπιες των Gang Of Four και των Joy Division. Τώρα ξεπλένουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και κάτι άθλια ποπ και «ροκ» συγκροτήματα από τα 1980s και τα 1990s, τα οποία προσπαθούσαμε με πολύ κόπο επί δεκαετίες να διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Ποτέ δεν ήθελα να «αναβιώσω» κάτι που ποτέ δεν έζησα. Η μουσική για μένα δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Τον υπερβαίνει. Άλλωστε, δεν μας ενδιαφέρει να προσφέρει κάτι η μουσική μας. Μας είναι παντελώς αδιάφορο. Ο λόγος που ασχολούμαστε, είναι καθαρά προσωπικός.
Δ.Δ.: Πολύ καλή η ερώτηση σου, όμως ο καιρός του κρίνου και της παρθενογένεσης στη μουσική έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Όλα είναι τρέλα και επανάληψη, μια διαρκής επανάληψη. Η μουσική που παίζεις είναι δική σου και στο χέρι σου βρίσκεται το πόσο την υποστηρίζεις. Δεν έζησα τα 1960s, δεν τα ξέρω, οπότε δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Ένα ξέρω: ό,τι κάνουμε, το κάνουμε τώρα!
Χορεύει ο κόσμος σήμερα στις συναυλίες σας; Γιατί νομίζω ότι σπανίως βάζουμε πλέον τη σωματική συνθήκη σε μια συναυλία…
Γ.Α.: Δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει. Το μόνο που μπορώ να πω, ότι όποιος δεν θέλει να διασκεδάσει, καλό θα είναι να μην έρθει όταν παίξουμε και να κάτσει σπίτι του. Θα περάσει καλύτερα εκεί παρέα με το Facebook, τις πυτζάμες του και τη μιζέρια του.
Δ.Δ.: Η συναυλία γίνεται αποκλειστικά και μόνο για διασκέδαση δική μας και όσων πραγματικά έχουν ανάγκη να ακούσουν μια garage-punk βραδιά! Από πριν ξέρεις τι θα ακούσεις!
Πλησιάζει, λοιπόν, το λάιβ στο Fuzz· τι να περιμένουμε;
Γ.Α.: Το τρένο με το οποίο έφυγε το μωρό μου τα μεσάνυχτα (εξυπνάδα).
Δ.Δ.: Fuzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz!
{youtube}Cv3RZsboTpc{/youtube}
