Το όνομά σας συνδέεται με το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών σας: μια νευρολογική διαταραχή, από τη μία / κοινωνικο-ψυχολογική θεματική, από την άλλη. Διαλέξατε το Allochiria εξ αρχής με κάποιο τέτοιο σκεπτικό; Ή απλά έτυχε;
Απλά έτυχε, μάλλον έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Ας πούμε πως το ποτήρι σίγουρα δεν είναι μισογεμάτο, στην περίπτωσή μας.
Δίνετε μεγάλη βάση στον στίχο και είναι, νομίζω, κάτι που σας ξεχωρίζει. Σας «καίει» η ζοφερή πλευρά της κοινωνίας που συγκροτείται στις σύγχρονες πόλεις;
Ναι, ακριβώς. Το γεγονός ότι γινόμαστε όλο και πιο ξένοι και ταυτόχρονα το απολαμβάνουμε, η έντονη αποξένωση σε αντιδιαστολή με την παραβίαση κάθε ιδιωτικότητας, το ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα από αυτά, το ότι φοβόμαστε να ρισκάρουμε και εφησυχαζόμαστε με μέτριες ζωές και ταπεινά όνειρα… Είναι αρκετά «καλοί» λόγοι να γράψει κανείς στίχους ή τουλάχιστον αυτό βγαίνει σε εμάς.
Ο περσινός σας δίσκος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα τίτλο. Το μυαλό μπορεί να πάει στην πλατεία Ομονοίας –άτυπο σύνορο της «καλής» και της «επικίνδυνης» Αθήνας των τελευταίων χρόνων– ή να δει την ομόνοια ως έννοια, σε καιρούς που μας τρώει η διχόνοια. Πόσο μέσα πέφτουμε ως προς εκείνο που είχατε στο δικό σας μυαλό;
Έχετε πιάσει το νόημα. Αυτό ήταν το σκεπτικό μας, όταν αποφασίσαμε τον τίτλο του δίσκου: το πόσο οξύμωρες εικόνες σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς και βλέπεις αυτή τη λέξη. Αλλά ακόμα και για κάποιον που δεν ξέρει ελληνικά ή δεν ξέρει τη συγκεκριμένη πλατεία, το Omonoia κέρδιζε και πάλι, λόγω της ορθογραφίας του. Ναι, μάλλον έχουμε κολλήματα… :Ρ
Στέκομαι σε παλιότερη συνέντευξή σας, όπου αναφέρετε τα όσα παίζατε όταν πρωτοσυγκροτήθηκε η μπάντα, πίσω στο 2008/2009. Τελικά, τι πρέπει να παίζει κάθε αξιοπρεπής μπάντα που έχει μόλις τελειώσει το λύκειο;
Αυτό που της αρέσει! Το παν στη μουσική είναι να σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, να εκφράζεσαι, ακόμη και να ξεσπάς. Να κλείνεις τα φώτα στην καθημερινότητα και να δημιουργείς.
Μετά πάντως από ένα ΕΡ και ένα πλήρες άλμπουμ, οι περισσότεροι συγκρίνουν τον ήχο σας με εκείνον των Isis, των Neurosis και των Pelican. Φαντάζομαι βέβαια ότι οι επιρροές σας είναι πολύ περισσότερες, αλλά τι λέτε εσείς για τα τρία αυτά συγκροτήματα;
Σίγουρα αποτελούν επιρροές μας τα συγκεκριμένα συγκροτήματα. Ωστόσο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Προσπαθούμε επομένως να ξεφύγουμε από τα στεγανά που επιβάλλουν οι μουσικές ταμπέλες.
Με δεδομένο ότι η Ειρήνη Παππά δεν βρισκόταν εξ αρχής στο line-up, πόσο επέδρασε η παρουσία της στον ήχο τον οποίον έχετε σήμερα;
Όταν η Ειρήνη ήρθε στη μπάντα, είχαμε ένα μεγάλο μέρος του Οmonoia έτοιμο. Ουσιαστικά ήταν σαν να υπήρχε ανέκαθεν, καθώς τέτοιου είδους φωνητικά είχαμε φανταστεί κι εμείς ότι θα ταίριαζαν στις συνθέσεις. Από τις πρώτες μάλιστα πρόβες καταλάβαμε ότι είχαμε κοινή αισθητική και αντίληψη, οπότε έγινε γρήγορα κομμάτι των Allochiria.
Σε λίγες μέρες θα σας δούμε στη σκηνή του Ρομάντσο παρέα με τους Sun Of Nothing. Είναι γκρουπ το οποίο αισθάνεστε ως συγγενές σας; Ή σας ένωσε η φήμη που και οι δύο απολαμβάνετε, για δυναμικότατα «σκληρά» live;
Η αλήθεια είναι πως εδώ και πολύ καιρό θέλαμε να παίξουμε με τους Sun Of Nothing, χαιρόμαστε πολύ που θα γίνει αυτό το live. Σίγουρα απευθυνόμαστε στο ίδιο κοινό, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι έχουμε μεγάλες ομοιότητες μουσικά. Προσωπικά, πάντως, είναι η μπάντα που με ώθησε να ψάξω περισσότερο την ελληνική σκήνη.
Και μετά το Ρομάντσο, τι; Τι (ανακοινώσιμα) σχέδια έχετε για το υπόλοιπο του 2015 –ίσως και για τις αρχές του 2016;
Έχουμε ήδη στα σκαριά καινούριο υλικό, αρκετό από το οποίο θα παιχτεί και στο live στο Ρομάντσο, ενώ έχουμε ήδη ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για το δεύτερο άλμπουμ. Στις 16 Ιανουαρίου 2016 θα είμαστε στο Ρέθυμνο: θα παίξουμε στο Bloodcult Festival, όπου και θα ανοίξουμε τους Harakiri For The Sky.
{youtube}EcQRaoFcPZQ{/youtube}
