Είναι μερικά τραγούδια τόσο δυνατά, τόσο διαφορετικά και ταυτόχρονα τόσο οικεία. Είναι τα τραγούδια εκείνα που έχεις «χρησιμοποιήσει» σε δικές σου (κατα-δικές σου) στιγμές και μπόρεσαν να μιλήσουν για σένα και σε σένα.
Τραγούδια σαν το "Απόψε Σιωπηλοί" με τη φωνή του Νικόλα του Παπάζογλου, σε έναν δυνατό (προσωρινό ή οριστικό) χωρισμό. Τραγούδια σαν το "Αχ Ελλάδα Σ’ Αγαπώ", πάλι με τη φωνή του Παπάζογλου (τυχαίο;), που ξορκίζουν τη συγκυρία και επισημαίνουν εμφατικά τον διχασμό σου: μπορείς ταυτόχρονα να αγαπάς και να μισείς κάποιον ή κάτι που σου κάνει καλό και το ξέρεις, αλλά και κακό –και επίσης το ξέρεις. Τραγούδια λυτρωτικά, σαν τον "Υδροχόο", να σου θυμίζουν ότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», σπρώχνοντάς σε να το γιορτάσεις. Τραγούδια σαν τον "Γλάρο", να σε υποστηρίζουν να μη φοβηθείς τη μπόρα. Τραγούδια ατόφια. Τραγούδια ξεχωριστά. Τραγούδια σπάνια.
Με μια αγκαλιά τέτοια τραγούδια, λοιπόν, και με παρέα τους φίλους της (Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Λιδάκης, Βασίλης Λέκκας, Πίτσα Παπαδοπούλου, Ορφέας Περίδης) ανεβαίνει την Τρίτη 27 Οκτωβρίου στη σκηνή του Badminton η Βάσω Αλλαγιάννη. Με τραγούδια δικά της αγαπημένα, τραγούδια με στίχους παρόντων και «παρόντων», τα οποία υπόσχονται να διεγείρουν το συναίσθημα και την ποιητική μας μνήμη. Τραγούδια που θα σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί...
Έχετε μια διακριτική παρουσία σε ό,τι αφορά τις δημόσιες εμφανίσεις. Τώρα, όμως, μετά από 9 χρόνια, παρουσιάζετε μια επετειακή συναυλία, σε έναν μεγάλο χώρο. Πώς αποφασίσατε αυτή τη γιορτή;
Αισθάνθηκα κάποια στιγμή ότι, μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια, υπάρχουν πράγματα που έχουν γίνει και που έχω κάνει τα οποία θα ήθελα να τα επικοινωνήσω σε όλους τους φίλους μου μέσα από τα τραγούδια μου, σε μια όμορφη, μεγάλη συνάντηση! Άλλωστε έχω να τους συναντήσω από τότε που έκανα τον ορχηστρικό μου δίσκο, Svarno (2004). Ξέρετε, αν δεν έχω κάτι άξιο λόγου να εκφράσω δεν βρίσκω το γιατί μιας εμφάνισής μου. Τώρα βρίσκομαι σε κάτι καινούργιο και είμαι έτοιμη να μοιραστώ αυτές τις στιγμές μου. Μπορώ να πω μάλιστα ότι αισθάνομαι την ανάγκη ενός τέτοιου μοιράσματος και μέσα από τα δύσκολα που περνάμε όλοι αυτόν τον καιρό. Ας τραγουδήσουμε λοιπόν, ας ενωθούμε, ας αισθανθούμε και –γιατί όχι;– ας συγκινηθούμε.
Αν μπορούσατε να ξαναζήσετε κάποιες από τις στιγμές αυτής της σπουδαίας καλλιτεχνικής πορείας, ποιες θα διαλέγατε και γιατί;
Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτα από όλα τα υπέροχα, όπως και τίποτα από τα όσα δύσκολα έχω ζήσει. Όλα τα βιώματά μου τα περιέχω: πλημμυρίζουν την ύπαρξή μου και τη διαμορφώνουν! Τίποτα δεν χρειάζεται λοιπόν να «ξανά» συμβεί. Είμαι τυχερός άνθρωπος, είχα και έχω δυνατά βιώματα. Θα τα έλεγα δώρα!
Υπάρχει κάποια απωθημένη συνεργασία; Κάτι που θα θέλατε να γίνει, αλλά δεν συνέβη έως τώρα;
Ναι, θα ήθελα να έχει πει ένα τραγούδι μου ο Δημήτρης Μητροπάνος, αυτός ο υπέροχος ερμηνευτής, με τον υπερήφανο καημό.
Από τη γιορτή της Τρίτης στο Badminton, θα απουσιάζουν δύο πολύ σημαντικά πρόσωπα της πορείας σας: ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Παπάζογλου. Η απουσία τους αυτή μου θυμίζει εκείνο τον σπουδαίο στίχο του Αλκαίου: «Τώρα χαμένος στων ονείρων μου το χάρτη, όλο ρωτάω πως τα ‘φερε έτσι η ζωή / αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτυ κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ». Δεν ρωτώ το προφανές, αν σας λείπουν δηλαδή οι δύο προαναφερθέντες, αλλά πώς βλέπετε εσείς το τέλος του δρόμου; Σας τρομάζει;
Αναντικατάστατοι και βεβαίως ανεπανάληπτοι. Τι θα μπορούσα να πω για τον Μανώλη; Δεν παρομοιάζονται και δεν γεννιούνται κάθε μέρα τέτοιοι άνθρωποι. Και τι να πω για τον Νίκο, αυτό το χαρισματικό, εμπνευσμένο και γοητευτικό πλάσμα, που λατρεύτηκε από όλους μας... Ξέρετε, μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω εγώ για εκείνους, γιατί τους αγάπησα πολύ και τους δύο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να λέω τα τραγούδια μας, στην απουσία τους.
Οι υπέροχοι στίχοι του Αλκαίου μου ταίριαξαν και με συγκίνησαν πολύ! Ωστόσο θέλω να πω ότι δεν έχω τρομάξει και δεν βλέπω κανένα τέλος. Είμαι αισιόδοξη και, πάνω από όλα, πιστεύω στους νέους ανθρώπους με ήθος, έμπνευση και ταλέντο. Ένας καινούργιος κύκλος ανοίγει, απαλλαγμένος από το «κυνήγι του θησαυρού», απλά γιατί δεν υπάρχει πια θησαυρός. Αυτό θα ξαναφέρει πίσω την ποιότητα και τη συνέχεια, με διαφορετικό όμως τρόπο. Πάντα θα υπάρχει καλλιτεχνικό πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν δημιουργοί και πάντα, μετά από μια μπόρα, βγαίνει ο ήλιος!
Συμμερίζεστε την άποψη εκείνων που θεωρούν ιδανικούς ερμηνευτές τους ανθρώπους που δημιουργούν τα τραγούδια; Εσείς με ποιο κριτήριο δίνετε τραγούδια σε άλλους, από τη στιγμή που έχετε (σπανίως ίσως, αλλά) λειτουργήσει και ως ερμηνεύτρια των έργων σας; Η ερμηνεία σας, για παράδειγμα, στο ποίημα της Γώγου με τίτλο "Με Kόκκινο" είναι συγκλονιστική –αν μου επιτρέπετε...
Και ναι και όχι... Όταν γράφεις ένα τραγούδι, περνάς μέσα από διάφορες συναισθηματικές και ψυχικές διαδικασίες. Αυτό σημαίνει ότι ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις να εκφράσεις. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, ναι –δεν πιστεύω όμως ότι κάτι τέτοιο σε κάνει και ιδανικό ερμηνευτή. Δεν είναι πάντα αρκετό, χρειάζεται να έχεις και άλλες δυνατότητες! Με τους εξαιρετικούς και σπουδαίους καλλιτέχνες που είχα την τιμή να συνεργαστώ έως τώρα, έχει συμβεί να συνεπιλέγουμε σε προσωπικό και φιλικό επίπεδο. Δεν χρειάστηκε δηλαδή να τους διδάξω το συναίσθημα του λόγου ή της μουσικής μου, γιατί διαθέτουν την ευαισθησία και τη δυνατότητα να αντιληφθούν άμεσα το συναίσθημα.
Υπάρχουν βέβαια και σπουδαίοι τραγουδοποιοί οι οποίοι έχουν πολύ καλή φωνή ή ανέπτυξαν έναν τρόπο ιδιαίτερα δικό τους –κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να υποστηρίξουν τα τραγούδια τους και μάλιστα να αγαπηθούν πολύ από τον κόσμο. Δεν ανήκω όμως σε αυτό το είδος της δημιουργικής έκφρασης. Όσο για το τραγούδι της Γώγου, μπορώ να πω ότι ήταν μια καλή στιγμή, που ήρθε μέσα από συγκινησιακή φόρτιση!
Πολλοί παρομοιάζουν τους καλλιτέχνες με προφήτες. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός ίσως είναι υπερβολικός, οπότε δεν θα σας ρωτήσω τι προβλέπετε να γίνει στη χώρα. Θα σας ρωτήσω όμως τι θα θέλατε να γίνει...
Πραγματικά δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ. Ελπίζω η Γη να συνεχίσει να γυρίζει. Το σκοτάδι είναι παγκόσμιο αυτή τη στιγμή, οι περισσότεροι λαοί υποφέρουν –κι εμείς μαζί. Δεν θα πω περισσότερο ή λιγότερο, πάντως ο ελληνικός λαός υποφέρει. Αυτό που θέλω και εύχομαι είναι να ανάψει ένα φως στο πνευματικό, κοινωνικό και πολιτικό σκοτάδι, για να μπορέσουμε να δούμε μπροστά μας.
Στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, ποιος είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών; Πρέπει να παίρνουν θέση; Και επίσης, πώς αντιμετωπίζετε εσείς τις δυσκολίες του δικού σας επαγγέλματος;
Εγώ λέω να προσπαθήσουμε, με όλες τις δυνατότητες και τα εφόδια που έχει ο καθένας μας. Να μην αφήσουμε την απογοήτευση και τη μιζέρια να μας νικήσει και να μας χώσει στο καβούκι μας. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα κόντρα στην ενέργεια του φόβου για το αύριο που επικρατεί, αρκεί να κινητοποιηθούμε τώρα! Οι καλλιτέχνες, με την ευαισθησία που τους διακρίνει και επειδή –καλώς ή κακώς– τελούν ως πρότυπα, οφείλουν να δώσουν το παράδειγμα τις εκκίνησης και της δράσης, δίνοντας θάρρος και δύναμη. Και σε προηγούμενα δύσκολα χρόνια, άλλωστε, αυτός ήταν πάντα ο ρόλος τους: να εμψυχώνουν τον λαό, με κάθε τρόπο! Νομίζω επομένως ότι σας έχω απαντήσει στην ερώτηση για το πώς αντιμετωπίζω προσωπικά τις δυσκολίες: δρώντας!
Πρόσφατα ο Διονύσης Σαββόπουλος, απαντώντας στην ερώτηση γιατί δεν έχει γράψει εδώ και χρόνια καινούργια τραγούδια, είπε ότι μπορεί και να μην έχει κάτι άλλο να πει ή κάτι άλλο να γράψει. Καταλαγιάζει λοιπόν ο δημιουργικός οίστρος, με το πέρασμα των χρόνων;
Δεν έχω διαβάσει τη συνέντευξη του κύριου Σαββόπουλου και δεν ξέρω σε ποιο σημείο αναφέρεται. Ίσως να είναι μια προσωπική του στιγμή. Εγώ πάλι πιστεύω ότι έχει πολλά ακόμα να μας πει και ότι θα το κάνει κάποια στιγμή! Δεν νομίζω ότι η πνευματική δημιουργία καταλαγιάζει με το πέρασμα των χρόνων. Εκτός αν συντρέχουν και άλλοι λόγοι. Βεβαίως δεν μιλάμε για την έντονη δράση, που είναι προνόμιο των νέων, ούτε όμως και για το βαθύ γήρας.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Παλαιότερα ειδικά, φαινόταν να περιορίζονται στον ρόλο του στιχουργού. Αντίθετα, οι τραγουδίστριες είναι όσες και οι τραγουδιστές. Εσείς, σαν δημιουργός, έχετε κάποια εξήγηση γι' αυτό το γεγονός;
Η κοινωνία μας ήταν πάντα πατριαρχική και ανδροκρατούμενη, το γνωρίζουμε όλοι μας. Ακόμα και τώρα, που έχουν κάπως χαλαρώσει τα κοινωνικά στάτους, υπάρχουν διακρίσεις. Μιλάμε πάντα για την ελληνική πραγματικότητα. Δεν θα σας πω πολλά για το θέμα, είναι πολύ μεγάλο. Θα σας πω μόνο ότι, για αρκετά χρόνια από όταν άρχισα να γράφω τραγούδια, με αποκαλούσαν και με έγραφαν, Βασίλη Αλλαγιάννη!
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια, και το βασικό μέσο διάδοσης της μουσικής είναι πλέον το διαδίκτυο, τι οδηγεί τους καλλιτέχνες να εκδίδουν ένα CD; Δεν είναι ξεπερασμένη η τακτική;
Το παλιό δεν έχει παραδώσει ακόμα τη σκυτάλη στο καινούριο. Και στο διαδίκτυο η αγορά δεν είναι ακόμα συνειδητοποιημένη, από τους μεγαλύτερους –συνήθως χρησιμοποιείται από τους πιο νέους. Θέλει επομένως χρόνο ακόμα. Νομίζω ότι θα έχουμε CD για αρκετό καιρό ακόμα, τόσο εκτός εταιριών, όσο και ανεξάρτητες παραγωγές. Και θα δούμε τι θα τα κάνουμε και πώς θα φτάσουν στον κόσμο. Εγώ πάντως προτείνω να τα πουλάμε στα καλάθια στον δρόμο, να κάνουμε συναυλίες όπου μπορούμε και να γράφουμε νέα τραγούδια, οπωσδήποτε!
Τέλος, ακούσατε κάτι ενδιαφέρον από νέες κυκλοφορίες και νέες παραγωγές; «Ζηλέψατε» κάτι;
Δεν έχω ακούσει ακόμα κάτι, αυτόν τον καιρό. Σε λίγο θα αρχίσουν να βγαίνουν τα καινούρια! Διάφοροι φίλοι είναι στο στούντιο και τελειώνουν τις δουλειές τους. Άκουσα κάποια demo και μου άρεσαν πολύ!
{youtube}0Z2TAmXUS3Y{/youtube}
