Τον αεικίνητο Παναγιώτη Μελίδη δεν τον βρίσκεις εύκολα για μια συνέντευξη τετ-α-τετ, στην περίπτωσή του όμως και το e-mail μια χαρά κάνει, καθώς πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει και δεν βαριέται να κάτσει να γράψει λεπτομερείς απαντήσεις για ό,τι τον ρωτάς.
Μάθαμε έτσι πως μέσα στο 2015 θα δούμε νέο Larry Gus δίσκο, μάθαμε για τη ζωή ενός ιδιότροπου Βεροιώτη στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο, μάθαμε και για τον αγαπημένο του δίσκο από Διονύση Σαββόπουλο, αλλά και για το πόσο χάρηκε για το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής, παρότι ήθελε και την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στη Βουλή.
Κι όλα αυτά, ενόψει του επικείμενου ερχομού του στην Αθήνα: το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου θα είναι ο πρώτος καλεσμένος του Diskotekken, του club event του Παναγιώτη Μένεγου (Laternative) & του Χρήστου Αγγελόπουλου –στο Φουάρ, με είσοδο ελεύθερη και σειρά προτεραιότητας...
Εμφανίζεσαι συχνά, σε διάφορα μέρη του κόσμου: σε περιμένουμε π.χ. τώρα στην Αθήνα, ήσουν στην Πράγα πριν λίγες μέρες, οδεύεις προς Βαρκελώνη. Από την άλλη, σε θυμάμαι να δηλώνεις σε συνέντευξη ότι τα ταξίδια δεν είναι το καλύτερό σου. Τι αντιπαθείς περισσότερο σε αυτά και πώς βρίσκεις τελικά τις ισορροπίες που σε κρατούν ευχαριστημένο;
Το πρόβλημα ήταν/είναι ότι μέσα στο μυαλό μου πάντα πίστευα πως η εξερεύνηση πρέπει να γίνεται από έξω προς τα μέσα και όχι το ανάποδο. Γοητεύομαι από δημιουργούς/καλλιτέχνες που παραμένουν σταθερά σε ένα μέρος χωρίς να έχουν ταξιδέψει καθόλου στη ζωή τους και συγχρόνως φτιάχνουν έναν γιγαντιαίο κόσμο, ολότελα δικό τους.
Ίσως να έχει να κάνει με το ότι είμαι ένας πραγματικός επαρχιώτης, και πάντα ζήλευα (εώς φθονούσα θα έλεγα) όλους αυτούς που ήταν πιο τυχεροί από μένα και γεννήθηκαν στην Αθήνα, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη. Οπότε η άμεση –κομπλεξική ίσως– αντίδρασή μου ήταν να θέλω να μείνω ακούνητος και να μην χρειάζεται να ταξιδέψω ποτέ. Σαν να κατάφερω να αποδείξω κάτι με αυτόν τον τρόπο (σε ποιον, όμως; και τι;)
Πρόσφατα διάβαζα δαιμονισμένα τη συλλογή Extreme Metaphors, έχει μέσα μαζεμένες διάφορες συνεντεύξεις του J. G. Ballard, και μου διέλυσε τον εγκέφαλο το γεγονός ότι ΑΥΤΟΣ που έγραψε ΑΥΤΑ τα πράγματα, καθόταν ακούνητος στο γραφείο του, στο μικρό του σπιτάκι σε λονδρέζικο προάστιο, απλώς κοιτώντας τον βαρετό του κήπο. Δεν μπορούσε να το χωρέσει το κεφάλι μου· και την ιδια ακριβως στιγμή το ζήλευα σαν τρόπο δουλειάς όσο τίποτα.
Σου άρεσε το remix του Bookworms στο "The Night Patrols (A Man Asleep)"; Χρειαζόταν να δώσεις κι εσύ κάποιο ΟΚ ή τα καθορίζει η DFA αυτά;
Είχα ακούσει το "African Rhythms" του Bookworms στην πρώτη CD συλλογή της Lies, εκεί στα τέλη του 2012, και είχα πάθει κακό. Η αλήθεια είναι πως αντιλαμβάνομαι όλη αυτήν την κουλτούρα με έναν εντελώς ηλίθιο τρόπο (συνήθως ακούω τα dance 12” όταν τρέχω στο πάρκο), ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πώς είναι η κανονική εμπειρία μέσα σε ένα κλαμπ κλπ.
Σε κάθε περίπτωση, μετά από μερικούς μήνες είδα λάιβ τον Nik Dawson και είχα συναρπαστεί με το πόσο καλό ήταν το σετ του (με mpc1000, microkorg, sp404 κλπ). Του έστειλα λοιπόν απευθείας μήνυμα στο Twitter και ξεκινήσαμε να μιλάμε –και μετά από μερικούς μήνες τον ρώτησα αν θα ήθελε να κοπανήσει ένα remix για μένα. Τον παρέπεμψα στον Jonathan (είναι αυτός που κυρίως τρέχει τη DFA), και τα κανονίσανε μεταξύ τους.
Χάρηκα πάρα πολύ με το remix στο "The Night Patrols (A Man Asleep)", όπως και χαίρομαι με όλα τα remixes που τα ακούς και σκέφτεσαι «Μα τι σχέση έχει αυτό με το ορίτζιναλ;». Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε πολλές φορές ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι δουλειά που ετοιμάστηκε με αφορμή το remix, ή που προϋπήρχε κι απλώς κουμπώθηκαν από πάνω 3-4 στοιχεία για να ονομαστεί remix. Και ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις!
Εσύ τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό, δισκογραφικά μιλώντας; Δουλεύεις με κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα;
Έχω ένα deadline τέλη Φεβρουαρίου για να τελειώσω τα πάντα για τον νέο δίσκο, το οποίο ίσως να επεκταθεί, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Μετά θα τον μιξάρω στη DFA, και το πλάνο λέει ότι άνοιξη θα εμφανιστεί ένα single, άλλο ένα το καλοκαίρι, και ο δίσκος το φθινόπωρο. Όμως η πραγματικότητα υπάρχει πάντα για να σε προσγειώνει στην αναπάντεχη σκατίλα της, οπότε δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πάρω όρκο. Είναι σίγουρο πως όλα θα πάνε χειρότερα απ' ότι τα φαντάζομαι!
«Ήταν/είναι ωραία στη Βέροια», διαβάζω σε ένα περσινό κείμενο που έχεις αναρτήσει στην ιστοσελίδα σου, «ίσως καλύτερα από τη Θεσσαλονίκη». Σκέφτηκα ότι πολλοί θα διαφωνούσαν μαζί σου. Πού τη βασίζεις αυτήν τη σύγκριση;
Εεεεε, είπα τέτοιο πράγμα ε; Χαχα, πραγματικά δεν μπορώ να με καταλάβω! Χμμμ, μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι νιώθω πιο άνετα σε περιβάλλοντα με έλλειψη ανταγωνισμού και ελεγχόμενη απομόνωση. Είμαι ένας βαθύτατα ιδιότροπος, μικροπρεπής και κομπλεξικός άνθρωπος.
Τελικά επέλεξες πάντως να κατοικήσεις στο Μιλάνο και έχεις συχνά πει ότι αυτό οφείλεται στη γυναίκα σου. Παίζουν γενικά σημαντικό ρόλο στη ζωή σου οι (κοντινοί) άνθρωποι ή είναι κάτι που έχει κερδίσει μόνο η γυναίκα σου;
Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι η εξάρτηση από άλλους ανθρώπους υποδεικνύει μόνο αδυναμία, αλλά τώρα τελευταία (αφού έγινα πατέρας) συνειδητοποιώ ότι είναι λίγο πιο δύσκολα χωρίς τους σούπερ κοντινούς ανθρώπους τριγύρω σου. Και σε αυτήν την περίπτωση μιλάω κυρίως για φίλους, γιατί δεν έχω και τις πιο στενές σχέσεις με τους περισσότερους συγγενείς μου –και ο μόνος που ευθύνεται γι’ αυτό προφανώς και είμαι εγώ.
Ναι, είναι πολύ παράξενο το πώς βρέθηκα στο Μιλάνο. Η δυσκολότερη απόφαση της ζωής μου ήταν να φύγω από τη Βαρκελώνη το 2010 και να παρατήσω στην ουσία τα πάντα για να ασχοληθώ φουλ με τα μουσικά μου. Ήταν τόσο ηλίθια απόφαση, με την έννοια μιας αυστηρής cost/benefit ανάλυσης, αλλά από εκείνη τη στιγμή όλα μου φαίνονται εύκολα. Τα άκυρα σκάνε βέβαια βροχή κάθε χρόνο –από κάθε, μα κάθε πλευρά. Και ειδικά τώρα με το μωρό είναι ακόμα δυσκολότερα. Αλλά δεν έχει υπάρξει στιγμή ακόμα που να έχω νιώσει τρομαγμένος. Κι αυτό είναι ακριβώς που υποδεικνύει την απύθμενη ηλιθιότητά μου.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ανώτερο συναίσθημα από την εξ ολοκλήρου εναγκάλιση της αποτυχίας. Συνεχίζω να μην μπορώ να το πιστέψω ότι βιοπορίζομαι από τη μουσική, μου είναι πραγματικά αδιανόητο σαν σκέψη. Ξυπνάω τα μισά βράδια και νομίζω ακόμα ότι ονειρεύομαι. Και μόνο η απόφαση να το κάνω, έχει υπάρξει λυτρωτική. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος. Θέλω να πω, το χειρότερο πράγμα που μου συμβαίνει είναι να φθονώ το ταλέντο κάποιου άλλου μουσικού και να μπαίνω στον σιχαμένο κύκλο που περιέχει ζήλια, θαυμασμό, πικρία, και πολλές φορές οδηγεί σε αγνή κινητοποίηση. Οι μισοί μήνες του χρόνου είναι ένα βάρος (συνήθως οικονομικό), όμως νιώθω εξωφρενικά προνομιούχος ούτως ή αλλως. Η δουλειά μου είναι να κάθομαι σπίτι μου και να γράφω μουσική και μετά να παίζω συναυλίες με τα τραγούδια που έγραψα. Είναι πραγματικά αδιανόητο, δεν μπορώ καν να το χωνέψω! Και δεν μπορώ να χωνέψω πώς γίνεται να υπάρχουν μουσικοί που γκρινιάζουν για οτιδήποτε. Δηλαδή, φτάνει να κοιτάξεις γύρω σου και να σκεφτείς τι σημαίνει πραγματικό πρόβλημα και τι σημαίνει πραγματικά δύσκολη ζωή για να ισιώσεις σε δευτερόλεπτα.
Και γι' αυτό ακριβώς τον λόγο χαίρομαι την κάθε αποτυχία μου. Κάθε μία που έχει υπάρξει είναι δική μου και μόνο δική μου, είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα! Και όλες μα όλες τις αποτυχίες τις έχω πάρει από το χέρι: πέρασα χρόνο μαζί τους, πήγαμε σινεμά, φασωθήκαμε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και μετά κοιμηθήκαμε παρέα, αφού πρώτα φάγαμε κορνφλέικς βλέποντας Σάϊνφελντ.
Τις τελευταίες μέρες ακούω συνέχεια το "N.I.T.A." από τον πρώτο δίσκο των Young Marble Giants, κι αυτός ο στίχος (nature intended the abstract for you and me) μου κάνει το μυαλό και την ψυχή κομμάτια, κάθε, μα κάθε φορά. Μου φαίνεται εξωφρενικά δύσκολο να γράψεις τόσο to the point στίχους. Και ο συγκεκριμένος το πετυχαίνει 250%.
Το να πεις ότι η φύση τα κάνει όλα αφηρημένα, είναι μια παρατήρηση. Το να φέρεις όμως το αφαιρετικό άπειρο σε μέτρα καθαρά προσωπικά (for you and me) είναι περίπου 100 λέβελ παραπάνω. Και τις περισσότερες φορές ακατόρθωτο.
Κάπως έτσι συνεχίζω να νιώθω για το Μιλάνο. Είναι τόσο παράξενο το ότι βρέθηκα εδώ, είναι τόσο παράξενο το πόσο πολύ έχω δεθεί με το μέρος –χωρίς να έχω παρά ελάχιστους, μετρημένους σε δάχτυλα από χελωνονιντζάκι φίλους– και συγχρόνως πόσο με πονάει η σκέψη του να φύγω από εδώ.
Ακούς τώρα πιο συχνά ελληνική μουσική από ότι στο παρελθόν; Σε τι στρέφεσαι περισσότερο από ακούσματα και γιατί;
Το τελευταίο δίχρονο ακούω μανιακά Σαββόπουλο, σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν του είχα ποτέ αφιερώσει τον χρόνο που του έπρεπε, αλλά είναι αστείο, γιατί όταν διάβασα ότι πέρασε (και) από το Μιλάνο, ένιωσα μια επιπλέον οικειότητα και το πήρα πιο ζεστά. Η Ρεζέρβα είναι ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος του, ενώ πριν από κάθε λάιβ που παίζω ακούω Νέο Κύμα και στα καπάκια τσάμικο. Μετά κλαίω για 5 ολόκληρα λεπτά και στη συνέχεια είμαι έτοιμος να βγω και ξεκινήσω! Η όλη διαδικασία δουλεύει καλυτερα όταν βρίσκομαι μακριά από το σπίτι μου, πάντως.
Παρακολουθείς αλήθεια την ελληνική επικαιρότητα; Ή δεν υπάρχει πολύς χρόνος –ίσως και διάθεση;– για κάτι τέτοιο;
Έχω άπειρες τύψεις που δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα όλο αυτό το διάστημα, γιατί νιώθω ότι η κατάσταση είναι εφιαλτική. Για την ακρίβεια, είναι σαν να βλέπεις τον χειρότερο εφιάλτη και να ξυπνάς και η πραγματικότητα να αποδεικνύεται χίλιες φορές πιο ζοφερή. Είναι το αγαπημένο μου πράγμα να μιλάω με ξένους και να τους λέω τι γίνεται στην Ελλάδα, με Ναζί βουλευτές, εκκλησίες, δικαστήρια, αστυνομίες, θεωρίες των δύο άκρων –και να με κοιτάνε σαν να τους λέω την υπόθεση από κάποιο δυστοπικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Σκέφτομαι π.χ. ότι, πριν από 15 χρόνια, όταν ακούγαμε για τον Λεπέν στη Γαλλία, λέγαμε «πω πω, για δες τι γίνεται εκεί». Και τώρα τα έχουμε ανάμεσά μας, σε βαθμό που εκείνο να φαίνεται πια σαν μια παραμυθένια ιστορία. Και βάλε μαζί από πάνω δολοφονίες, διεφθαρμένα M.M.E., ανύπαρκτο δικαστικό σύστημα... Είναι τρόμος, τρόμος, τρόμος, τρόμος.
Χάρηκα λοιπόν με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά θα επιθυμούσα και ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στη Βουλή, καθώς, με τόσους σιχαμένους Δεξιούς μαζεμένους, θα φάνει πόσο απαραίτητο είναι να έχεις κάποιον να κάνει κριτική στην κυβέρνηση από τα αριστερά. Γιατί φοβάμαι (και δεν θα το ήθελα σε καμία περίπτωση) το ενδεχόμενο να υπάρξει σιγά-σιγά σύγκλιση προς το κέντρο.
Υπάρχει κάτι που να σε ενθουσίασε πρόσφατα από την πλευρά της λογοτεχνίας και θα μας σύστηνες να τσεκάρουμε;
Εεεε, τα τελευταία βιβλία που αγόρασα/διάβασα/ κλπ.:
David Foster Wallace - Both Flesh Αnd Νot
Harry Matthews & Alastair Brotchie - The Oulipo Compendium
Warren Motte - Oulipo: A Primer of Potential Literature
Italo Calvino - Six Notes for the Next Millenium
Alison James - Constraining Chance: Georges Perec and the Oulipo / The Winter Journey
Metahaven - Can Jokes Bring down Governments?
Michael Cunningham - By Nightfall
Primo Levi - The Monkey's Wrench
Έχω μάθει ότι είσαι μεγάλος φαν του Γούντι Άλεν! Κάνε μας λοιπόν μερικά σχόλια για το Magic In The Moonlight και για τον Ερασιτέχνη Ζιγκολό, έτσι για το τέλος...
Χαχα, απαγορεύω στον εαυτό μου να βλέπει ταινίες του Γούντι Άλεν στο σπίτι! Στο Μιλάνο πάλι τα σινεμά δεν προβάλλουν ταινίες με υποτίτλους, παρά μόνο μεταγλωττισμένες (πολύ κακή φάση) κι έτσι έχασα και τα δύο... Ελπίζω να μπορέσω να τα δω σε κάποιο θερινό στην Ελλάδα.
{youtube}CfmA6tNGUqI{/youtube}
