φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαρκάδας (1,2) & Κωνσταντίνος Αργυρίου (3,4)
Κάποιοι πιστεύουν ότι το σκεφτήκατε, άλλοι λένε «μπα, απλώς θα έτυχε». Ποια είναι η πραγματικότητα πίσω από τον ήχο σας;
Παίζαμε ελεύθερα στο στούντιο και μας βγήκε. Στην αρχή παίζαμε με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και φωνή και οι αυτοσχεδιασμοί θύμιζαν ηπειρώτικα. Ε, και κάποια στιγμή είπαμε να το δοκιμάσουμε και με κλαρίνο και βγήκε αυτό που βγήκε.
Το όνομά σας έγινε γνωστό στόμα με στόμα αρκετά πριν βγει ο πρώτος σας δίσκος. Θα συνέβαινε κάτι τέτοιο αν δεν είχατε βάλει και το παραδοσιακό στοιχείο στην όλη ταυτότητά σας;
Ε, κάπως έτσι γίνεται, στόμα με στόμα πάει σε όλα. Δεν φτιάξαμε χθες τη μπάντα, στείλαμε ένα δελτίο τύπου σήμερα και μας μάθανε. Παίζουμε χρόνια μαζί. Ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια που μας γνώριζε στις συναυλίες ή άκουγε το promo και του άρεσε, το έλεγε στον φίλο του κλπ. Κάπως έτσι πάει πιστεύουμε. Τώρα γιατί το έκανε; Λογικά, επειδή του άρεσε. Το σίγουρο είναι ότι δεν το κάναμε για να τραβήξουμε την προσοχή, απλά το γουστάραμε, μας βγήκε και έγινε.
Από την άλλη, γιατί πιστεύετε γεμίσαμε αγγλόφωνες μπάντες που μοιάζουν με φωτοτυπίες κάποιων διεθνών ονομάτων, αλλά σπανίζουν τα συγκροτήματα σαν και το δικό σας, που προσπαθούν να ανοίξουν διάλογο με την ελληνική μουσική;
«Φωτοτυπίες» υπήρχαν και θα υπάρχουν και στις δύο γλώσσες, μη σου πούμε περισσότερες στα ελληνικά. Από 'κει και πέρα στην Ελλάδα υπάρχουν αξιόλογες μουσικές –και ιδιαίτερες, επίσης– τόσο με αγγλόφωνο, όσο και με ελληνικό στίχο. Όταν ακούμε μουσική δεν μας νοιάζει σε τι γλώσσα θα είναι ο στίχος, αρκεί να μας αρέσει το αποτέλεσμα.
Ποια ήταν η διαδρομή από τους V.I.C. Royal στους Villagers Of Ioannina City; Είναι το ένα συγκρότημα συνέχεια του άλλου ή τα βλέπετε ως εντελώς διαφορετικά πράγματα;
Σίγουρα δεν είναι δύο τελείως ξέχωρα πράγματα για εμάς, αλλά είναι δύο ξεχωριστά κεφάλαια. Οι τρεις από τους Villagers Of Ioannina City, μαζί με άλλους δύο φίλους, είχαμε τους V.I.C. Royal. Kάποια στιγμή ήμασταν όλοι χαμένοι για σπουδές κλπ. και δύσκολα βρισκόμασταν πια όλοι για να παίξουμε μουσική. Ένα καλοκαίρι λοιπόν τζαμάραμε οι τρεις από τους πέντε των V.I.C. Royal στο στούντιο και κάπως έτσι βγήκε ο ήχος (πλέον) των Villagers Of Ioannina City.
Οι ροκ επιρροές σας είναι μάλλον εύκολα διακριτές –και απλώνονται σε αρκετές δεκαετίες. Αλλά τι γίνεται με τις παραδοσιακές; Ποιους τραγουδιστές και οργανοπαίκτες της Ηπείρου θαυμάζετε;
Υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί μουσικοί στην Ήπειρο, αλλά, αν πρέπει να σταθούμε σε κάποιους, μερικοί από τους παλιούς είναι σίγουρα ο Τάσος Χαλκιάς, ο Φίλιππας Ρούντας, οι Χαλκιάδες από τη Βούρμπιανη, ο Πετρολούκας, ο Βαγγέλης Χαλιγιάννης, ο Γρηγόρης Καψάλης... Επίσης, ο Κώστας Τζίμας έχει πολύ καλή φωνή με ιδιαίτερα γυρίσματα όπως και ο Σάββας Σιάτρας, ενώ από τους πιο νέους ξεχωρίζουν ο Κώστας Βέρδης, ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, ο Ηλίας Πλαστήρας και ο Γιάννης Χαλδούπης –και σαν φωνές ο Παναγιώτης Λάλεζας και ο Χρήστος Τζιτζιμίκας. Υπάρχουν πάρα πολλοί γενικά αν τους ψάξεις. Κάποιοι αρκετά γνωστοί, κάποιοι όχι τόσο, μερικοί επαγγελματίες, μερικοί όχι.
Αλήθεια, ακούτε γενικά δημοτικά τραγούδια; Ή η σχέση σας με αυτά ορίζεται από την Ήπειρο;
Υπάρχει φανταστική παραδοσιακή μουσική σε όλες τις μεριές του κόσμου. Ίσως ακούμε λίγο περισσότερο ηπειρώτικα λόγο καταγωγής, αλλά δεν μένουμε μόνο σε αυτά. Ακούμε τα πάντα.
Ξεχωρίζει η ηπειρώτικη μουσική από τα παραδοσιακά της Αλβανίας; Τι αποκομίσατε παίζοντας στη γειτονική χώρα, στα πλαίσια του CommRoots;
Μοιάζει πάρα πολύ, ειδικά με εκείνη της νοτίου Αλβανίας. Και όχι μόνο η μουσική. Αυτό αποκομίσαμε από τις συναυλίες μας εκεί. Είδαμε δηλαδή ότι έχουμε πολλά κοινά, ξεκινώντας από το ευδιάκριτο –τη μουσική– και φτάνοντας σε κάμποσα ακόμα.
Ονομάσατε το ντεμπούτο σας με μια μικρή μα πολύ ισχυρή λέξη: Riza. Τι ορίζετε εσείς ως «ρίζα» και τι επιπλέον νοήματα θα λέγατε πως κουβαλά έτσι γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες;
Θέλαμε να βρούμε έναν τίτλο που με μια λέξη να χαρακτήριζε τον δίσκο –τη θεματική του με τον ηπειρώτικο ήχο, το ότι είναι το πρώτο μας άλμπουμ κλπ. Και καταλήξαμε στο Riza. Κατά κάποιον τρόπο, είναι η μουσική μας ρίζα αυτός ο δίσκος. Μας άρεσε και το πώς ακούγεται. Το γράψαμε στα λατινικά γιατί κάποιος που δεν μιλάει ελληνικά θα το διάβαζε «Πίζα». Οπότε το κάναμε Riza, αν και λογικά θα το διαβάζει «Ράιζα»! (γέλια) Αλλά δεν πειράζει...
Πώς ξεχωρίζει ένας Χωριάτης στην πόλη των Ιωαννίνων, από έναν Γιαννιώτη-Γιαννιώτη;
Δεν ξεχωρίζει!
Έχω ζήσει 5 (υπέροχα) χρόνια στα Γιάννενα, ως φοιτητής, αλλά έχω χρόνια να τα επισκεφθώ. Τότε υπήρχαν πολλές επιλογές στη νυχτερινή διασκέδαση για κάποιον που άκουγε ροκ: Μαντζάτο, Wild Rose, Πύλη (στο Κάστρο απέναντι), Σκάλα για πιο ψαγμένους ήχους, Ίριδα για πιο χαρντ & χέβι βράδια. Πώς είναι σήμερα η εικόνα της πόλης ως προς αυτό το θέμα;
Ε, αφού έζησες εδώ, θα ξέρεις ότι στα Γιάννενα δεν υπάρχει θέμα να βρεις μαγαζί για να ικανοποιήσεις ή και να αναπτύξεις τον αλκοολισμό σου! (γέλια) Άν και κάποια από όσα ανέφερες έχουν πλέον κλείσει, υπάρχουν γενικά μαγαζιά για να ακούσεις ροκ μουσική. Δεν γίνεται και χαμός, αλλά υπάρχουν.
Τι ετοιμάζετε για τη συναυλία στο Koo-Koo; Θα βασιστεί στο Riza ή θα περιλαμβάνει και εκπλήξεις;
Κατά κύριο λόγο θα βασιστεί στον δίσκο, αλλά θα παίξουμε και αρκετά τραγούδια που δεν βρίσκονται εκεί: είτε παλιότερα, τα οποία δεν τα βάλαμε στο Riza, είτε τραγούδια από το επόμενο άλμπουμ.
{youtube}Y9eUhnOjPLI{/youtube}
