Ετοιμάζει νέα δισκογραφική δουλειά με τους B-Movies, ανακοινώνει τη συνεργασία του με την Inner Ear, διαψεύδει τις φήμες που τον θέλουν να αποφεύγει τις μεγάλες πόλεις και δηλώνει ότι δεν βρίσκει σημασία στο δίλημμα «δραχμή ή ευρώ», αν απουσιάζει η αξιοπρέπεια. Ο Παύλος Παυλίδης βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο και είχε κάμποσα να μας πει, με αφορμή τη νέα του οπτικοακουστική παράσταση Σκοτεινός Θάλαμος, η οποία παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο...
Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο παρουσιάζεις την οπτικοακουστική παράσταση Σκοτεινός Θάλαμος. Μίλησε μας λίγο για το συγκεκριμένο project...
Η ιδέα ξεκίνησε από την επιθυμία μου να συγκεντρώσω τα ορχηστρικά μου κομμάτια, παλιά και καινούργια, κάτι που ευνοούσε την εικόνα. Αρχίσαμε έτσι να συγκεντρώνουμε οπτικό υλικό με τον Βασίλη Κεχαγιά και να αυτοσχεδιάζουμε, κάτι που σιγά-σιγά έγινε παιχνίδι. Τα πράγματα είναι δυσκολότερα όταν πρέπει οι εικόνες να συνδυαστούν με τους στίχους των τραγουδιών. Επειδή είχα ήδη τον τίτλο της παράστασης, η φωτογραφική του διάσταση μας διευκόλυνε και έδινε τις λύσεις. Βρήκα έτσι την ευκαιρία να εντάξω στο πρόγραμμα και τραγούδια που σχεδόν είχα ξεχάσει, κυρίως κάποιες παλιές μπαλάντες. Υπάρχει επίσης μια διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο της ενορχήστρωσης από τη μπάντα, πράγμα που έχει να κάνει και με την καινούργια δισκογραφική δουλειά την οποία ετοιμάζουμε. Διαλέξαμε το Γυάλινο Mουσικό Θέατρο λόγω της κατάλληλης οθόνης που απαιτούσε η προβολή των εικόνων, σύντομα όμως ανακαλύψαμε με έκπληξη και τον καταπληκτικό του ήχο. Έπειτα μάθαμε ότι κάποιος διάσημος τεχνικός είχε φροντίσει παλιά γι’ αυτό.
Οι τιμές εισόδου στο Γυάλινο είναι πολύ πιο χαμηλές απ’ ότι σε άλλα προγράμματα, ακόμη και σήμερα που τα πράγματα είναι έτσι κι αλλιώς πιο δύσκολα. Είσαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι μουσικές σκηνές έχουν υπάρξει εξωφρενικά ακριβές στο παρελθόν;
Ναι, το πιστεύω. Και γι’ αυτό ο πρώτος μας όρος ήταν να υπάρχει χαμηλό εισιτήριο. Πρέπει να πω ότι η δεύτερη έκπληξη στο Γυάλινο, μετά τον ήχο, ήταν η άψογη συμπεριφορά των ανθρώπων που δουλεύουν εκεί και το πόσο σωστά κινούνται κατά τη διάρκεια της παράστασης –σε σχέση πάντα με την ατμόσφαιρα η οποία δημιουργείται. Υπάρχει κι αυτή η ησυχία που κάνει ο κόσμος...
Παλαιότερα είχες δηλώσει ότι υπάρχει περίπτωση στο μέλλον να κυκλοφορήσει ένας δίσκος με συνθέσεις των B-Movies και όχι αποκλειστικά με συνθέσεις του Παύλου Παυλίδη. Ισχύει ακόμα; Θα δούμε κάτι τέτοιο στον δίσκο που ετοιμάζετε;
Ισχύει και έχει αρχίσει να συμβαίνει. Είναι το δώρο που μας κάνει ο δρόμος, η συνεχής μετακίνηση. Τα πάλκα μετατρέπονται σε προβάδικα πριν τη συναυλία και υπάρχει πάντα ένα καινούργιο ερέθισμα, δεν είναι ας πούμε πρόβες ρουτίνας. Ξεκινάνε τις περισσότερες φορές τα παιδιά να αυτοσχεδιάζουν για να γίνει η πρόβα του ήχου και εκεί προκύπτουν ιδέες:άλλοτε απ’ το πουθενά, άλλοτε εξελίσσονται κάποια θέματα που προϋπήρχαν. Αυτό έχει αρχίσει να αποτυπώνεται και να προχωρεί.
Οι B- Μovies έχουν ένα εντελώς κινηματογραφικό όνομα. Πόσο βαθύ είναι το κόλλημά σου με το σινεμά;
Νομίζω φαίνεται απ’ τον τρόπο που γράφω στίχους: έχω επηρεαστεί περισσότερο από σκηνοθέτες, παρά από συνθέτες. Ο Σκοτεινός Θάλαμος πάντως έχει περισσότερο φωτογραφικό χαρακτήρα.
Πότε να περιμένουμε τον νέο δίσκο και τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτόν;
Έχουν ήδη αρχίσει οι ηχογραφήσεις, ενώ με χαρά υπογράψαμε τη συνεργασία μας με αυτή την εταιρεία-έκπληξη από την Πάτρα, την Inner Εar. Το φθινόπωρο πιστεύω πως θα είμαστε έτοιμοι. Υπάρχει προς το παρόν αρκετός ενθουσιασμός και από τις δύο πλευρές. Νομίζω πως θα καταλήξουμε σε κάτι ωραίο.
Αλήθεια, τους δίσκους σου με τα Σπαθιά τους ακούς καθόλου σήμερα;
Καμιά φορά τους ακούω. Έτσι κι αλλιώς ακούω κάποια τραγούδια κάθε τόσο στο ραδιόφωνο. Τι λέξη... Ραδιόφωνο!
Απ’ όσο ακούγεται, τα τελευταία χρόνια δεν ζεις ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Θεσσαλονίκη. Τι είναι αυτό που σου φταίει στις μεγάλες πόλεις;
Αντίθετα... Ζω κυρίως στην Αθήνα και δουλεύω με τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη, όπου ηχογραφούμε και το καινούργιο υλικό. Αγαπώ και τις δύο πόλεις για διαφορετικούς λόγους. Μάλλον αγαπώ όλες τις πόλεις, γιατί δεν έχω προλάβει να βαρεθώ καμία. Όσον αφορά την ερημιά, εκεί καταφεύγω άλλοτε για την ησυχία και άλλοτε για την ανησυχία... Σίγουρα στις μεγαλουπόλεις ο εσωτερικός θόρυβος μπερδεύεται ευκολότερα με τον εξωτερικό και έτσι αναβάλλονται δυστυχώς κάποιες εγχειρήσεις και κάποια βήματα. Τεμπελιάζουμε ευκολότερα στις πόλεις, κάνοντας πως τρέχουμε.
Στα 23 σου έφυγες για το Παρίσι, χωρίς να ξέρεις αν θα γυρίσεις ποτέ πίσω. Κατά τη γνώμη σου τα νέα παιδιά που νιώθουν αδιέξοδο στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν; Ή να μείνουν για να το παλέψουν;
Τα νέα παιδιά σίγουρα ξέρουν ότι δεν είμαι εγώ αυτός που θα τους πει τι θα κάνουν. Τώρα τελευταία μάλιστα μας έδειξαν ότι δεν τρώνε και κουτόχορτο: ούτε ο σπόρος της τηλεοπτικής αποβλάκωσης έπιασε, ούτε της αδιαφορίας. Ο καθένας είναι διαφορετική περίπτωση και βρίσκει τον δικό του δρόμο. Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε πατέντα, ούτε οδηγός επιβίωσης. Πάντως το σίγουρο είναι ότι αξίζει αυτή η χώρα να τη βοηθήσουμε, όπως μπορεί και απ’ όπου μπορεί ο καθένας μας. Τα σύνορα δεν είναι ποτέ κακό να τα διασχίζουμε, ακόμη και από ανάγκη.
Πριν από περίπου έναν μήνα έκλεισε το Metropolis στην Πανεπιστημίου, το μεγαλύτερο δισκοπωλείο στην Αθήνα. Τελικά η πειρατεία σκότωσε τη μουσική ή μήπως τη σκότωσε κάτι άλλο;
Τίποτε δεν μπορεί να σκοτώσει τη μουσική. Την εμπορεύτηκαν ασυνείδητα και το πληρώνουμε όλοι. Σα να δημιούργησαν ένα ανήθικο ρομπότ, το οποίο στράφηκε εναντίον τους, κάτι σαν κυβερνοθρίλερ...
Δραχμή ή ευρώ;
Τι σημασία έχει, αν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια; Άκουγα άθελά μου σ ένα εστιατόριο έναν πατέρα να εξηγεί στον 15άχρονο γιο του τον μηχανισμό της κρίσης, με έναν καταιγισμό από οικονομικούς όρους και νούμερα. Έμοιαζε τόσο περήφανος που είχε αφήσει τον πιτσιρίκα με ανοιχτό το στόμα... Δεν νομίζω ότι του έμαθε στ’ αλήθεια κάτι χρήσιμο ή κάτι αρκετό για να βελτιώσει τη ζωή του και τον κόσμο γύρω του. Σα να του έδινε ένα όπλο χωρίς να του πει τι να το κάνει. Σε τι χρησιμεύει ένας στρατός ενημερωμένων γιάπηδων με άσφαιρα πτυχία;
Σε ποιον βαθμό πιστεύεις ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι δικαιολογούνται να είναι «αγανακτισμένοι»;
Αν δεν τα βάλουμε και με τον εαυτό μας δεν θα βγει άκρη. Μοιάζει πάντως η οργή να μετατρέπεται σιγά-σιγά σε λόγο και πράξη πολιτική, που είναι και ο μόνος δρόμος κατά τη γνώμη μου. Οι πολιτικολογίες είναι που δεν μου αρέσουν. Μπορεί να υπνωτιστούμε πάλι μέσα τους και αυτό είναι επικίνδυνο.
{youtube}D262-mmHgHU{/youtube}
