Ενόψει της εμφάνισής του αυτή τη Δευτέρα (11 Απριλίου) στον Σταυρό Του Νότου, τον περίμενα στο Φίλιον. Εμφανίστηκε από το πουθενά και αθόρυβα μπήκε στο μαγαζί. Παρήγγειλε το τσιπουράκι του, και, ρωτώντας αν επιτρέπεται το ηλεκτρονικό τσιγάρο, μου συστήθηκε και άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας του. Ήταν λίγο αμήχανα στην αρχή, καθώς οι ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει ήταν πολλές, και δεν ήθελα να νιώθω σαν «γλάστρα» που κρατά ένα χαρτί. Στο τέλος της συνέντευξης πάντως, οι ερωτήσεις μού φάνηκαν αχρείαστες, η συνέντευξη αβίαστη κουβέντα, και ο Βασιλικός σαν το παιδί της διπλανής πόρτας…
Ας τα πάρουμε από την αρχή… Σε ποια ηλικία ξεκίνησες με τη μουσική, και με ποια αφορμή;
Είναι λίγο αστεία ιστορία, αλλά μ’ αρέσει πολύ. Ήμουν περίπου 4 χρονών, είχα μια πλαστική μελόντικα –δώρο από κάποια γιορτή– και ενθουσιάστηκα που την κρατούσα στα χέρια μου, ασχολιόμουν μαζί της. Σε κάποια φάση θυμάμαι ένα παρόμοιο θόρυβο με αυτόν (εκείνη τη στιγμή ακούγεται το εκκωφαντικό μίξερ του φραπέ) –προερχόταν από την ηλεκτρική σκούπα που έβαζε η μάνα μου– κι εμένα να της τραβάω τη φούστα, και να της φωνάζω: «Σταμάτα, σταμάτα να σου παίξω ένα τραγούδι». «Ναι, ναι, καλά... Μισό λεπτό, περίμενε». Επέμενα εγώ. Τελικά σταματάει και ξεκινάω. Και της παίζω ένα κομμάτι Θεοδωράκη. Ε, στην κυριολεξία, με πήρε σηκωτό και με πήγε στο ωδείο. Πώς λέμε το παιδί έσπασε το χέρι του, πάμε στο νοσοκομείο… Έτσι ακριβώς. Και κάπως έτσι κατάλαβε η μάνα μου ότι είχα μια κλίση.
Και;
Ε, μετά, στα πέντε μου, ξεκίνησα τα ωδεία, δυστυχώς (!)…
Γιατί δυστυχώς;
Γιατί τα ωδεία είναι πολύ ευνουχιστικά. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... Το πιάνο είναι το όργανο που σπούδασα και είναι το όργανο το οποίο παίζω χειρότερα από όλα. Όλη αυτή η διαδικασία, με τις εξετάσεις, με το σύστημα που είχαν στη Γαλλία το 1600 κάτι… Είναι αρχαίο και καθόλου ενδιαφέρον για τα παιδιά. Ευτυχώς τα άφησα, και ένιωσα ότι έσωσα τη σχέση μου με τη μουσική. Ανάσανα.
Τι μουσικές επιρροές είχες σε εκείνη την ηλικία;
(Το σκέφτεται λίγο):Εεε, άκουγα Beatles… Beatles, Beatles, και λίγο Beatles…
Καλά, Beatles δεν άκουγες καθόλου;
Όχι ιδιαίτερα. Αλλά άκουγα Beatles… Κι εκεί, στο Γυμνάσιο, πήρα την πρώτη μου κιθάρα, και φτιάξαμε με τους Pleasure τη μπάντα.
Με τα παιδιά από τους Pleasure κάνετε παρέα;
Γενικά, όποτε πάω Πάτρα βρισκόμαστε.
Άλλη λέξη για τους Raining Pleasure;
(Δεν διστάζει δευτερόλεπτο). Ιστορία της ζωής μου. Αυτό τα λέει όλα. 21 Χρόνια…
Πότε το βλέπεις να ξαναβρίσκεστε και μουσικά;
Δεν έχουμε διαλυθεί. Είμαστε σε μια παύση, ξεκούραση, ή ό,τι άλλο είναι. Αλλά δεν είμαστε χωριστά.
Ποιο πιστεύεις ότι ήταν το στοιχείο που έκανε τη μπάντα να ξεχωρίσει, και εμάς να μιλάμε για alternative σκηνή στην Ελλάδα;
Αν ρωτούσα εσένα τι θα έλεγες;
Καλή ερώτηση. Μάλλον ο διαφορετικός ήχος, το εύηχο αποτέλεσμα…
Και ακόμη ότι σημειώθηκε επιτυχία από ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα, με αγγλικό στίχο. Αυτό ήταν που μας χαρακτήρισε κυρίως νομίζω. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Και γι’ αυτό ξεχωρίσαμε.
Θα ξεχώριζες κάποιον από τους δίσκους σας με τη μπάντα;
Εξαρτάται με ποιο κριτήριο το εξετάζεις...
Διάλεξε ένα εσύ.
Θα πάρω το κριτήριο της συλλογικότητας και βάσει αυτού θα επέλεγα το Who’s Gonna Tell Juliet. Εκεί νομίζω δουλέψαμε πιο ομαδικά από ποτέ.
Από την άλλη, το Reflections ήταν μια τολμηρή προσπάθεια, που εκ του αποτελέσματος σας δικαίωσε. Αγγίξατε Χατζιδάκι, πολλοί σάστισαν στο άκουσμα του –κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δεν ξέρω πώς θα σου ακουστεί, αλλά δεν ένιωσα ότι κάναμε κάτι τολμηρό. Πιο τολμηρό θα ήταν αν κάναμε την Πορνογραφία ή την Τζοκόντα. Το Reflections είναι ένας ροκ δίσκος. Δηλαδή, ναι μεν είναι Χατζιδάκις, αλλά είναι ροκ. Άρα, δεν νιώσαμε ότι κάναμε τόσο μεγάλο τόλμημα. Αν έβλεπες τις πρόβες, θα καταλάβαινες πόσο αβίαστα κύλαγε όλο αυτό. Σαν νεράκι.
Χατζιδακικά ακούσματα είχατε από πριν;
Δύο από μας πολύ έντονα. Και αυτό μας βοήθησε σημαντικά. Από την άλλη, οι άλλοι δύο δεν είχαν τόσο έντονα τέτοια ακούσματα, και πάλι όμως βοήθησε γιατί έβαλαν έτσι περισσότερη φαντασία, το έκαναν πιο ελεύθερα. Και το Reflections ήταν μια πολύ συλλογική προσπάθεια.
Εμπορικά πώς είχε πάει;
(Φυσάει με έμφαση) Είχε πάει φοβερά... Είχε πουλήσει πάρα πολύ. Το 2005 δηλαδή που είχε βγει, πρέπει να πούλησε 35.000 αντίτυπα. Τώρα αυτός είναι αριθμός ο οποίος δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Τι το διαφορετικό προσέφερε σαν δημιούργημα;
Νομίζω, ότι, μέσα από το Reflections, το δικό μας κοινό γνώρισε το Χατζιδάκι, και οι Χατζιδακικοί γνώρισαν εμάς. Αυτό το έκανε να πετύχει. Ήταν πολύ ενδιαφέρον.
Σχόλια που εισέπραττες από τον κύκλο σου;
Στην αρχή, όλοι με ρωτούσανε τι πάμε να κάνουμε… Δεν ντρέπεστε, κι άλλα τέτοια. Αλλά μετά, κακό σχόλιο δεν άκουσα. Είχε πολύ ευρεία και καλή αποδοχή τελικά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε που μας το ζήτησε ο Γιώργος ο Χατζιδάκις, όταν μας είδε στο live με την Έλλη Πασπαλά. Εκεί ενθουσιάστηκε και μας πρότεινε επίμονα να το κάνουμε δίσκο. Κι από ’κει ξεκίνησε όλο αυτό το αναπάντεχο που έγινε.
Κι ύστερα, ήρθε το Vintage. Πώς προέκυψε αυτό;
Κι αυτό σχεδόν κατά λάθος προέκυψε... Βρισκόμουν στη Γερμανία σε μια πολύ κακή φάση για μένα ψυχολογικά, και ένιωθα την ανάγκη να μπω μόνος μου στούντιο, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Να μπω δηλαδή μέσα, κι ό,τι γίνει. Δεν είχα τον δίσκο στο μυαλό μου. Έτσι, τηλεφώνησα στον Clive Martin –τον παραγωγό με τον οποίον είχαμε κάνει το Juliet με τα παιδιά– που βρισκόταν Αγγλία, και τον καλώ να έρθει, για να κάνουμε κάτι, που δεν ξέραμε τι θα ’ταν. Δέχθηκε αμέσως. Τις πρώτες τρεις μέρες πήγαινα από όργανο σε όργανο, εκείνος έγραφε σωρηδόν, και σε κάποια φάση μου βγαίνει και παίζω το “Across The Universe” των Beatles. Και μου πετάει την ιδέα να κάνουμε έναν δίσκο με τέτοια κομμάτια, που μου άρεσαν. Ξεκινάμε μεσημέρι και μέχρι το βράδυ πρέπει να ’χαμε κάνει πενήντα τέτοια τραγούδια, κιθάρα και φωνή. Τα ξεδιαλέξαμε, το χτίσαμε σιγά-σιγά και σε κάποια φάση μου λέει ο Clive: «Δεν ξέρω αν ένιωσες καλύτερα, αλλά νομίζω ότι έχουμε δίσκο». Και κάπως έτσι ήρθε το Vintage. Το φέραμε Ελλάδα, και άρχισε η γύρα στις εταιρείες για προώθηση. Και λέω, μακάρι να γινόταν τόσο απλά η μουσική. Γιατί το χάρηκα τόσο πολύ.
Και τώρα τί έχεις στα σκαριά; Vintage II-The Return;
Όχι ακριβώς! Καταρχάς νομίζω ότι, αν ξανακάνω κάτι τέτοιο, δεν θα λέγεται Vintage πάλι.
Πολύς κόσμος θα περίμενε πάντως μια τέτοια κίνηση...
Ίσως... Αυτό που θα κάνω τώρα πάντως θα είναι βινύλιο, το οποίο θα βγει σε 500 κομμάτια μόνο και θα περιέχει δύο τραγούδια που δεν είχαν μπει στο CD κι ένα καινούργιο που ηχογράφησα –το “No Milk Today”. Αυτά θα αποτελούν τη μία πλευρά, ενώ η άλλη θα έχει τέσσερα live, ακουστικά, με φωνή και κιθάρα. Υλικό δηλαδή που αποτελεί προέκταση κατά κάποιο τρόπο του Vintage. Και για όποιον θέλει να το αγοράσει αλλά δεν έχει πικάπ, θα υπάρχει κι ένας μίας χρήσης κωδικός, με τον οποίον θα μπορεί να το κατεβάσει από το διαδίκτυο σε ψηφιακή μορφή. Αλλά θα έχει και το Vintage, το CD δηλαδή. Με την υποσημείωση: More Songs I Wish I’d Written…
Πέρα από τα τραγούδια που θα θελες να έχεις γράψει, γράφεις και κάτι αυτή την περίοδο;
Ναι, αμέ! Αλλά θα προτιμούσα να μην το αποκαλύψω ακόμα. Δεν είμαι καλός και στις περιγραφές. Αν το άκουγες, ίσως να καταλάβαινες και καλύτερα τι είναι. Όμως δεν μπορώ να το περιγράψω καλά.
Γράφεις έχοντας ένα συγκεκριμένο κοινό στο μυαλό σου;
Όχι. Αυτό να ξέρεις δεν πετυχαίνει ποτέ.
Εμπνέεσαι από κάτι συγκεκριμένο ή έχεις κάποιο τρικ γραφής;
Εντελώς με τα φεγγάρια μου... Μπορεί να κάνω τρία χρόνια να γράψω κάτι, και μέσα σε τρεις εβδομάδες να γράψω τα πάντα.
Είσαι πιο δημιουργικός όταν είσαι πιεσμένος ψυχολογικά;
Απόλυτα! Και κυρίως στο στιχουργικό κομμάτι. Στα ζόρια γράφω περισσότερο. Τα ευχάριστα απλά τα διασκεδάζεις. Τα βγάζεις έξω, τα χορεύεις, τα γουστάρεις.
Μιλώντας για διασκέδαση, απολαμβάνεις περισσότερο την προετοιμασία και την ηχογράφηση ενός δίσκου ή την επαφή με το κοινό;
Και τα δύο εξίσου. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Είναι σαν να συγκρίνεις μήλα με πατάτες. Το στούντιο έχει αυτό το συναίσθημα που βράζεις από δημιουργικότητα, και είναι φοβερό. Και το live, από την άλλη, έχει την ενέργεια, το δώσε-πάρε με τον κόσμο, τη μοναδικότητα της στιγμής. Ο τρόπος που θα παίξεις ένα κομμάτι στη σκηνή δεν έχει ξαναγίνει και δεν θα ξαναγίνει ποτέ.
Στο Παλλάς πώς ήταν η ατμόσφαιρα όταν έπαιξες;
(Το βλέμμα του χάνεται). Άστα να πάνε… Δεν ξέρω τι έγινε εκεί. Πραγματικά δεν ξέρω τι έγινε. Μυστήριο… Τελετή… Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.
Άγχος είχες;
Είχα το κλασικό δημιουργικό άγχος… Ψέματα! Είχα πολύ άγχος τώρα που το θυμάμαι καλύτερα. Ειδικά στις δύο πρώτες παραστάσεις. Φοβόμουν πολύ το αν θα έδενε καλά η ομάδα. Είχα τρομερή ανασφάλεια για αυτό. Όμως έδεσε τέλεια το γλυκό. Μέσα σε δύο μήνες που κάναμε πρόβες, νιώθαμε σαν να παίζαμε μαζί εδώ και δέκα χρόνια. Και όχι μόνο μουσικά –και σαν παρέα. Εγώ για ένα σόλο project ξεκίνησα, και, πραγματικά, νιώθαμε σαν να βγάζαμε δικό μας πράγμα. Φανταστική ατμόσφαιρα, τέλειος χώρος, καταπληκτικός ήχος! Το θυμάμαι σαν μία από τις πιο έντονες εμπειρίες που έχω σε live. Μπαίναμε σε ένα πράγμα απίστευτο, και μετά από δύο ώρες βγαίναμε από αυτό. Κανονικό ταξίδι.
Θα το αντάλλασσες με άλλο χώρο;
Ναι, αμέ! Το Royal Albert Hall! (ξεσπά σε γέλια).
Από τη μουσική ζεις αξιοπρεπώς;
Ναι. Δεν είμαι άνετος ή πλούσιος, αλλά τα βασικά πράγματα που έχει ανάγκη ένας άνθρωπος τα έχω.
Είναι ευτυχία να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα ή μεγαλύτερη πίεση λόγω της αγάπης σου για αυτό;
Όλοι μου λένε πως είμαι τυχερός που έκανα το χόμπι μου δουλειά. Ε, δεν είμαι. Θα είμαι ευτυχισμένος μόνο αν το έκανα σαν χόμπι και είχα άλλη δουλειά, ή αν από αυτό έβγαζα πολλά λεφτά, ώστε να μη με αγχώνει. Γιατί το να ζεις οριακά μέσω της μουσικής με έναν μισθό είναι πολύ επικίνδυνο, φθείρει τη σχέση σου μαζί της. Θα ήθελα να κρατήσω την ερασιτεχνική μου σχέση με τη μουσική με την ουσιαστική της έννοια. Κακά τα ψέματα, αν πεις ότι είναι η δουλειά σου, θα πρέπει να τρέξεις, να πιεστείς, να κάνεις πράγματα. Όχι πράγματα που δεν θες, αλλά ενδεχομένως την ώρα που δεν θέλεις. Αλλά εντάξει, δεν παραπονιέμαι.
Θα κάνεις για πάντα μουσική;
Σίγουρα όχι. Κάποια στιγμή θα βαρεθώ τη μουσική, και αυτή εμένα. Δεν θέλω να γίνω αυτό που τώρα κοροϊδεύω. Ένας άνθρωπος δηλαδή ο οποίος δεν το ’χει πια στη μουσική. Για αυτό ετοιμάζω τα επόμενα επαγγελματικά μου βήματα.
Δηλαδή;
Κρατήσου! Θέλω να ασχοληθώ με την εναλλακτική ιατρική. Από τον Σεπτέμβρη ξεκινάω Κινέζικη ιατρική στο Λονδίνο. Το αγαπάω τόσο πολύ, και σίγουρα θα το εξασκήσω κάποια στιγμή. Μου αρέσει πολύ σαν επάγγελμα.
Μάλιστα! Από…εναλλακτικά live ετοιμάζεις κάτι;
Στις 11 Απριλίου θα κάνουμε ένα εορταστικό live στον Σταυρό Του Νότου. Ένας χρόνος από την κυκλοφορία του δίσκου! Καλεσμένοι επί σκηνής η Δήμητρα Γαλάνη και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Θα κάνουμε μουσικά παιχνιδάκια, έτσι, διαφορετικά, όλοι μαζί (στην πορεία της κουβέντας προέκυψε και μία ακόμη παρουσία στο live, αρκετά ενδιαφέρουσα…).
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα τραγουδήσεις με τον Φοίβο…
Θα ’χει πολύ πλάκα, θα δεις! Θα βγει πολύ ενδιαφέρον πιστεύω. Γιατί έχουμε δέσει πολύ καλά, και με τον Φοίβο αλλά και με τη Δήμητρα.
Ένας άνθρωπος που σε ξέρει μουσικά, θα νομίζει ότι ασχολείσαι όλη τη μέρα με τη μουσική, παίζεις, ακούς κτλ. Είναι όντως έτσι;
Καμία σχέση... Το είχα όντως κάποτε, αλλά το άφησα. Δεν ξέρω αν άλλαξα εγώ. Όμως νιώθω ότι υπάρχουν τόσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα γύρω μου, που το να κάνω έτσι μουσική, το ’κανα κάποτε. Πάει αυτό. Πέρασε.
Πώς περνάς λοιπόν τη μέρα σου;
Διαβάζοντας για τη σχολή, βλέποντας ταινίες, γράφοντας, τρέχοντας σε ραντεβού για δουλειές…
Καμιά καλή ταινία;
(Παίρνει τη βοήθεια του τηλεφώνου): το Juno! Τρομερό! Αλλά κολλάω και με σειρές. Τώρα έχω κολλήσει με το How I Met Your Mother…
Η όλη φάση με την κρίση, την ανεργία κτλ. σε αγχώνει επαγγελματικά;
Όχι. Περισσότερο με τσαντίζει. Ξέρεις τι; Η γκρίνια... Δεν μπορώ τη γκρίνια. Μπορώ να ζήσω με λιγότερα –έχω ζήσει και με ελάχιστα, με πραγματικά λίγα. Και ήμουν μια χαρά. Σίγουρα μου στοίχισε σε προσωπικό επίπεδο, όπως σε όλους. Αλλά εντάξει... Ας αφήσουμε τουλάχιστον τη μιζέρια. Είναι όλοι στραβωμένοι και φοβισμένοι. Από τη μια καλά να πάθουμε, γιατί είχαμε μάθει στη μεγάλη ζωή. Από την άλλη υπάρχουν κι οι άλλοι, οι οποίοι δυστυχώς δεν φταίνε σε κάτι… Ας πούμε κάτι άλλο καλύτερα.
Υπάρχουν θετικά στη δουλειά σου, τα οποία να έφερε η κρίση;
Κοίτα, μου έκανε το εξής καλό: με έκανε να μετράω περισσότερο τις επιλογές μου. Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα λεφτά άλλωστε. Δεν ήμουν σπάταλος. Αλλά δεν είχα και καλή σχέση. Ε, όλο αυτό με έκανε πιο οργανωτικό. Και με βοήθησε να εκτιμήσω πράγματα. Γενικά, ελπίζω ότι θα μας βγει σε καλό αυτό το πράγμα.
Υπάρχει κάποιος νέος καλλιτέχνης που σου ’χει τραβήξει την προσοχή;
(Σκέφτεται λίγο…) Lumiere Brother. Τον ξέρω από παιδάκι βέβαια, και δεν είμαι αντικειμενικός. Αλλά το κριτήριο για μένα είναι να ακούς κάτι και να ανατριχιάζεις. Να πάρεις την τρίχα μου και να την κάνεις κάγκελο. Μπορείς; Ε, αυτό μου κάνει ο Lumiere Brother.
Ποια απόφαση πήρες για τη νέα χρονιά; Την τήρησες;
Είπα θα πάω στην Αγγλία, θα δουλέψω με τη μουσική μου και θα σπουδάσω Κινέζικη ιατρική. Κι έχει ήδη δρομολογηθεί…
Μακροπρόθεσμους στόχους βάζεις;
Ποτέ. Σε απογοητεύουν πάντα.
(Εκείνη την ώρα ακούγεται στο μεγάφωνο το “This Mess We’re In” και μοιραία τον ρωτάω) Οι Radiohead αλήθεια, πώς σου φαίνονται;
Είμαι απλά περήφανος που είναι μπάντα της γενιάς μου. Γενικά τους λατρεύω. Ειδικά τη μετα-Kid A εποχή τους.
Υπάρχει κάποιο μεγάλο όνομα που διατηρεί το μύθο του για σένα;
Δυστυχώς, δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, όμως τους έχω απομυθοποιήσει όλους. Μάλλον γιατί αλλάζω εγώ. Γιατί βλέπω τα πράγματα πιο απ’ έξω. Παραμυθιάζομαι δυσκολότερα. Δεν είμαι πια και πιτσιρικάς…
Το μουσικό σου alter ego;
Θα κουφαθείς μάλλον. Ο Robbie Williams! Νιώθω μια απίστευτη σύνδεση με αυτόν τον άνθρωπο. Θέλω να τον γνωρίσω γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος και θα γουστάρω να κάνουμε παρέα. Και είναι κι ο μόνος από τους «μύθους» με τον οποίον θα ’θελα να κάνουμε μαζί μουσική.
Έχεις κάποιο μότο που σε συνοδεύει;
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο». Πιστεύω ότι όλα είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ώστε, αν το ανθρώπινο είδος το συνειδητοποιήσει, θα νικήσει τον καρκίνο. Έτσι το αισθάνομαι εγώ δηλαδή…
Το νόημα της ζωής;
Η επικοινωνία νομίζω. Δες τι έγινε ας πούμε στην Ιαπωνία. Πόσο πιο κοντά ήρθαν οι άνθρωποι. Γενικά πόσο πιο κοντά έρχονται οι άνθρωποι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ασχολείσαι με την πολιτική;
Μόνο με το κοινωνικό της ενδιαφέρον. Για κανέναν άλλο λόγο. Για παράδειγμα βλέπω ειδήσεις.
Και;
Γελάω. Τις βλέπω για να γελάω.
Ενημερώνεσαι;
Ακούω συνέχεια Ελληνοφρένεια. Νομίζω μόνο από εκεί ενημερώνομαι. Και δεν χάνω επεισόδιο. Πραγματικά ενημερώνομαι πιο πολύ εκεί από οπουδήποτε αλλού.
Ευχαριστώ για τον χρόνο και τη συνέντευξη...
Ποια συνέντευξη; Κουβέντα κάναμε…
