Το Avopolis Greek συνάντησε τον Πάνο Δουκουμόπουλο, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από την Ορχήστρα Του 5ου Γαλαξία, σε μια από αυτές τις μέρες όταν η Αθήνα είχε σκεπαστεί από αυτήν την εξωτική αφρικάνικη σκόνη που είχε κρύψει τον ήλιο. Μέσα στο άλσος της Κηφισιάς και με φωνές από παιδιά και κελαηδήματα ελεύθερων πτηνών γύρω μας, ο υπογράφων γνώρισε τον κατά πάσα πιθανότητα πλέον ιδεαλιστή εκπρόσωπο της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα. Όπως και ο ίδιος μου είπε: «Είναι σημαντικό να βλέπεις τα πράγματα θετικά, να περιμένεις να φύγει αυτή η σκόνη που έχει κρύψει τον ήλιο και όταν αυτό συμβεί, να νιώσεις μια βαθιά χαρά μέσα στο φως»…
Ποιες οι επιρροές της νέας δουλειάς της Ορχήστρας Του 5ου Γαλαξία, Music Through The Years;
«
Θα έλεγα ότι η νέα μου δουλειά ισορροπεί ανάμεσα στην electronica και την «pop» μουσική . Από την pop έχω πάρει, αν θέλεις, τη φόρμα του τραγουδιού, αλλά και την ανάγκη να μπορεί η μουσική μου να απευθυνθεί και σε ένα όχι απαραιτήτως ψαγμένο κοινό – με λίγα λόγια αυτό που δηλώνει κι η ίδια η λέξη, να είναι δηλαδή δημοφιλής, popular».Όταν αναφέρεσαι στην
pop, ποιαν περίοδό της περισσότερο εννοείς;«
Την pop στα τέλη των 1960s και συγκεκριμένα ό,τι αποκαλούμε ως «sunshine pop». Μια πολύχρωμη pop πλευρά της ψυχεδέλειας, μια πλευρά της μουσικής την οποία οι περισσότεροι σήμερα αγνοούν».Παρατήρησα ότι ο ήχος σου θυμίζει έντονα ορχήστρα, από την άποψη μιας ενορχηστρωτικής λογικής που υπάρχει σε όλα τα κομμάτια.
«
Η αντίληψή μου περί ορχήστρας αφορά την ιδέα να περιλαμβάνει αυτή μουσικές και μουσικούς από διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη και από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το πρώτο γίνεται εφικτό με τη συνεργασία μέσω διαδικτύου με μουσικούς από διάφορες χώρες, όπως για παράδειγμα με τον Αργεντινό Guιye Frayo που έπαιξε theremin για το “2000 Feet Over Paris” – με τη χρήση samples από παλιές ηχογραφήσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί και το κομμάτι “Rockin Chair”, στο οποίο η φωνή αποτελείται από samples της Αμερικανίδας jazz τραγουδίστριας Mildred Bailey, από μια ηχογράφηση του 1940».Τελικά η Ορχήστρα Του
5ου Γαλαξία είσαι εσύ;«
Εγώ σκηνοθετώ τις μουσικές της. Οι session μουσικοί που λαμβάνουν μέρος αλλά και τα κομμάτια και οι φωνές άλλων εποχών τα οποία χρησιμοποιούνται κάνουν κάθε φορά την κάθε δουλειά ξεχωριστή και εντελώς αναπλάσιμη, όσον αφορά στη σύσταση και στο εύρος της ίδιας της ορχήστρας».Αυτό που άκουσα έχει απόλυτη κατά την άποψή μου χρονική σειρά, δηλαδή είναι σαν να ακούς μια εξιστόρηση με αρχή, μέση και τέλος…
«
Ίσως αυτή η χρονική σειρά να προκύπτει μετά. Μου αρέσει να παίζω με την έννοια του χρόνου. Με γοητεύει αφάνταστα κάτι που δεν υπάρχει πια να ξαναπαiρνει ζωή με μια άλλη μορφή. Όπως επίσης με ενδιαφέρει και η αποτύπωση μιας retro space αισθητικής αντίληψης. Για παράδειγμα, πώς φανταζόταν κάποιος το διάστημα στη δεκαετία του 1920; Με ενδιαφέρει η εικόνα του μέλλοντος έτσι όπως την έβλεπαν στο παρελθόν. Ταινίες όπως η Metropolis του Fritz Lang, τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν είναι για μένα αφετηρίες από τις οποίες ξεκινώ για να αποδώσω κάτι ανάλογο με τη μουσική. Ανάμεσα στα κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ μπορεί να υπάρχουν κάποια που δεν είχαν κάποια χρονική αναφορά, αλλά τα διαμόρφωσα και τα τοποθέτησα με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουμε μια χρονική αλληλουχία από την οποία μπορεί να βγει μια ιστορία».Στο εξώφυλλο χρησιμοποιείται ένα αερόστατο…
«
Είναι ένα αερόστατο που μπορεί να πηγαίνει και στο φεγγάρι, αν το δεις με τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Στα 1900 κάποιος μπορεί να πίστευε ότι αυτό μπορούσε να συμβεί ή ότι μπορούσε να συμβεί κάποτε στο μέλλον. Το αερόστατο συμβολίζει την ανάγκη για φυγή από την καθημερινότητα, το να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά, να ονειροπολείς. Πάντως οι ιδέες μου δεν είναι ποτέ απόλυτες για ό,τι κάνω. Έχω πρόβλημα να προσδιορίσω τη μουσική μου, καθώς πολλές φορές ακούγοντάς την, αλλάζω συχνά άποψη για το περιεχόμενο του μηνύματός της».Παρατηρώ ότι το ουράνιο-διαστημικό-αστρικό στοιχείο στο άλμπουμ είναι ιδιαίτερα ισχυρό. Γιατί συμβαίνει αυτό;
«
Το διάστημα όντως κατέχει μια σημαντική θέση στη μουσική μου. Κάθε φορά συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Είναι η καρτουνίστικη εικόνα του διαστήματος μέσα από τα παιδικά μυθιστορήματα (“2000 Feet Over Paris”), το μυστηριώδες αχανές διάστημα πίσω από την science fiction κουλτούρα των 1950s (“Observatory View”), η θέα των αστεριών στα μάτια των ερωτευμένων (“Julia From Jupiter”), τo διάστημα μέσα από μια κονσόλα παιχνιδιών (“My Ultra Space Nintendo World”), o νυχτερινός ουρανός επάνω από ένα καλοκαιρινό μεταμεσονύκτιο dance party (“Ciel Ouvert”)...».
Παρατηρώ ότι οι επιρροές σου είναι γενικά περασμένων δεκαετιών.
«
Όσο πηγαίνω στο μέλλον νομίζω ότι γίνομαι πιο ρετρό. Για παράδειγμα, ανακαλύπτω ξανά συγκροτήματα όπως οι ΕLO, οι Free Design, οι Beach Boys, ο Nick Drake, o Jobim, o Burt Bacharach και βρίσκω μέσα τουs πραγματικά υπέροχες μελωδίες. Επίσης πολλά από τα σύγχρονα group που μου αρέσουν – όπως οι Air, Stereolab, High Llamas, Bent, I Μonster, Saint Etienne – αντλούν έμπνευση από παλιές δεκαετίες. Δεν σου κρύβω βέβαια την αγάπη μου και για άλλα ακούσματα, όπως την trip-hop σκηνή των 1990s την «ηλεκτρονική/πειραματική» σκηνή των 1980s (Residents, Yello, SPK, Neubauten κτλ.), την αιθέρια μουσική της 4ΑD, την αγγλική pop της Cherry-Red και της El, τα νοσταλγικά τοπία του David Sylvian και του Harold Budd... Συνηθως ερωτεύομαι μουσικές που μου είναι οικείες από την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνεις, τόσο γίνεται πιο δύσκολο να ερωτευτείς κάποιο τραγούδι. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον ήχο του 2000+. Στην εποχή μας όντως βγαίνουν πάρα πολλά πράγματα, αρκετά από τα οποία είναι σίγουρα αξιόλογα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να χειριστώ όλη αυτή την πληροφορία. Λόγω της τεχνολογίας ο καθένας μας μπορεί να κάνει μια δική του παραγωγή και να την εκδώσει. Αυτό, από την μια πλευρά, είναι καλό, γιατί υπάρχει απεξάρτηση από τις εταιρείες, από την άλλη βγαίνουν και πολλά μετριότατα – κατά την άποψή μου – πράγματα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάποιο φίλτρο ή κάποιος παραγωγός με φαντασία. Mε αποτέλεσμα ο ακροατής για να βρει κάτι αξιόλογο να πρέπει να προσπεράσει πολλά μέτρια. Μια διαδικασία που πολλές φορές με αποτρέπει από το να αναζητήσω νέες μουσικές».Ποιες είναι αλήθεια οι σπουδές σου;
«
Ξεκίνησα πολύ μικρός να μελετώ κλασική κιθάρα και αργότερα δίσκαλο αρμόνιο. Κάπου τότε αγοράζω και το πρώτο μου συνθεσάιζερ, όπου ξεκινάει και ο έρωτάς μου με την ηλεκτρονική μουσική. Στα τέλη των 1980s ξεκινάω σπουδές στο Mαθηματικό των Ιωαννίνων, όπου εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και όχι τα θεωρητικά μαθηματικά. Άρχισα να γράφω τραγούδια στην κιθάρα και σύντομα μετέφερα εξοπλισμό και άρχισα να πειραματίζομαι και να φτιάχνω συγκροτήματα με τον συγκάτοικό μου. Το 1992 επέστρεψα στην Αθήνα και ξεκίνησα σεμινάρια στο Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Εκεί κατάλαβα ότι μουσική δεν είναι μόνο νότες που παράγουν ηχοχρώματα, αλλά μπορεί να είναι και ένας αριθμός. Ταυτόχρονα είχα κυκλοφορήσει κάποια ντέμο και στα 1998 άρχισα να διαμορφώνω την ιδέα της ορχήστρας. Το 2001 εκδόθηκε το 1ο άλμπουμ από την BMG, το οποίο ήταν πιο τραγουδιστικό και διαφορετικό σαν concept».Η εταιρεία που εξέδωσε το
Music Through The Years είναι δική σου;«
Ναι, είναι η πρώτη κυκλοφορία με δικό μου label. Πρόθεσή μου μέσα από αυτή την προσπάθεια είναι να κάνω κάτι που με εκφράζει απόλυτα και ελπίζω στο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να προτείνω μέσα από αυτό το label και άλλες μoυσικές τις οποίες εκτιμώ».Μέσα από τη μουσική πιστεύω ότι κατασκευάζουμε ιδεατούς και ιδανικούς κόσμους. Ποια η δική σου προσδοκία για τον κόσμο στον οποίο ζούμε;
«
Θα ήθελα να βλέπω τον κόσμο τόσο απλό και αθώο, όσο στα παλιά κινούμενα σχέδια. Το να αναζητούμε το όμορφο, το να αγαπάμε πραγματικά είναι ίσως ό,τι πιο ανατρεπτικό μπορούμε να ζητήσουμε από αυτή τη ζωή...».
