Toν περίμενα σε καφετέρια στην Πλατεία Βικτωρίας. Πριν μπει μέσα, τον έβλεπα από το τζάμι να πιάνει κουβέντα με έναν τύπο στην πλατεία, να ψαχουλεύει με περιέργεια τα περιοδικά του περιπτέρου κι έπειτα να πιάνει κουβέντα με τον περιπτερά. Ύστερα τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να μπει, για να κουβεντιάσουμε κι εμείς. Δώσαμε ξανά ραντεβού στο Rodeo, όπου θα παίξει αυτό το Παρασκευοσάββατο μαζί με τους Socrates…
Οι γονείς σας ήταν και οι δύο γιατροί. Εσείς καλός μαθητής;
«Όχι. Ίσα-ίσα κατάφερνα να περνάω χωρίς περιπέτειες, χωρίς να μένω μετεξεταστέος και τέτοια. Κάποια στιγμή έδωσα στην Πάντειο, περισσότερο για να ησυχάσει η μάνα μου, που μου τα ’πρηζε. Ακόμα και όταν έγινα πενήντα χρονών, όταν πηγαίναμε καμιά φορά και τρώγαμε μαζί, μου έλεγε «Δημήτρη, τι αποφάσισες»; Δηλαδή ήθελε να δει τι είχα αποφασίσει να κάνω στη ζωή μου, 50 χρονώ άνθρωπος να πούμε».
Στο Λονδίνο πώς πήγατε;
«Μόλις απολύθηκα από φαντάρος σηκώθηκα κι έφυγα. Από το 1964 μέχρι το 1972, οκτώ χρόνια δηλαδή, ήμουνα μισό καιρό εδώ και μισό στην Αγγλία. Εκεί έκανα δουλειές του ποδαριού. Είχα ας πούμε γνωρίσει έναν της ιρλανδικής μαφίας που είχε ένα σπριπτιζάδικο στο Σόχο. Και μετά διάφορα άλλα... Το 1967 είχα πάει στα Μάταλα στην Κρήτη. Έμεινα εκεί στις σπηλιές για τρεις-τέσσερεις μήνες. Και με το που έγινε το πραξικόπημα, το επόμενο βράδυ, με πιάσανε, με μια φίλη μου Αμερικάνα. Τους φάνηκα ύποπτος, γιατί είχα κόψει ένα φραγκόσυκο στη μέση (έχεις κόψει ποτέ φραγκόσυκο;), το οποίο είχε ένα έντονο μωβ χρώμα, «κηδειί» να πούμε και είχα γράψει κάτι με αυτό πάνω στη σχιστή πέτρα. Δουλειά δεν είχα τότε, μόλις είχα έρθει και από την Αγγλία…».
Στους MGC πώς μπήκατε;
«Μετά τα Μάταλα, έπαιζε ήδη ο Πολύτιμος στους MGC και ήταν να πάει ο μπασίστας τους φαντάρος. Οπότε μου λέει «δεν κάθεσαι να μάθεις τα τραγούδια στο μπάσο να παίζουμε μαζί»; Ε, και έτσι ξεκίνησα… Μετά ήταν να πάει ο τραγουδιστής μας φαντάρος και αφού δοκιμάσαμε δυο-τρεις, είπαμε να μπω εγώ. Ήξερα και την αγγλική γλώσσα καλά, έχοντας ζήσει στο Λονδίνο».
Πώς ήταν να παίζει κανείς σε ελληνικό rock συγκροτήματα τη δεκαετία του 1970; Πώς τα βγάζατε πέρα;
«Ε, δύσκολα, όπως είναι και σήμερα δηλαδή, γιατί από το rock ‘n’ roll στην Ελλάδα δεν νομίζω να ζει κανένας. Έκανα παράλληλα κινηματογράφο και αργότερα και τηλεόραση...».
Θα πάμε μετά σε αυτά. Ο πρώτος άνθρωπος που έπαιξε rock στην Ελλάδα είναι ο Σαββόπουλος με το Περιβόλι Του Τρελού;
«Δεν νομίζω. Ο Σαββόπουλος έπαιξε αργότερα rock, στη δεκαετία του 1970. Δεν ξέρω με λεπτομέρειες τη δισκογραφία της εποχής. Πάντως το Περιβόλι Του Τρελού δεν είναι rock, περισσότερο προς το νέο κύμα θα έλεγα ότι βαδίζει».
Ποια είναι η γνώμη σας για τον Σαββόπουλο;
(Σουφρώνει τα χείλη και σκέφτεται) «Όχι η καλύτερη. Εντάξει, το έργο του είναι αξιόλογο, έχει κάποια κομμάτια που μου αρέσουνε. Όπως και οι Beatles ας πούμε, γενικά δεν μ’ αρέσουνε, άλλα κάποια τραγούδια τους μ’ αρέσουνε. Άσχετα με το ότι σαν άτομα…».
Το άλμπουμ Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος (1976) θεωρείται κλασικό. Πότε και με ποιον τρόπο γράψατε τα τραγούδια αυτά;
«Άρχισαν να γράφονται πολύ νωρίτερα, από το 1965-1966. Ύστερα, όταν τα ολοκλήρωσα, μου πήρε τέσσερα-πέντε χρόνια να το βγάλω – άλλαξα τρεις εταιρίες. Κοίτα, έγραφα από μικρός διάφορα. Παλιά έβγαζα και ένα περιοδικό μαζί με κάτι άλλους φίλους μου. Ένα λογοτεχνικό περιοδικό, μεταξύ υπερρεαλισμού και μπίτνικ, ας πούμε. Τότε είχα πρωτομεταφράσει ένα ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο Παναγιώτης ο Κουτρουμπούσης είχε μεταφράσει κάτι κομμάτια από τον Μπάροουζ… Αλλά και δικά μας γράφαμε. Από μικρός έγραφα λοιπόν, αλλά τότε ήταν που «εκδοθήκαμεν» κιόλας. «Εξετέθειμεν» ας πούμε».
Με το ραδιόφωνο πώς μπλεχτήκατε;
«Ψιλοτυχαία, όπως και με τα συγκροτήματα. Από τη δεκαετία του 1970 κι αυτό. Έχω κάνει εκπομπές σε πολλά… Στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στο Τρίτο επί Χατζιδάκι, στον Flash, στον 902…».
Κατά τη δεκαετία του 1990, πολλοί από τους παλιούς ροκάδες μπήκαν στα σήριαλ, τα τηλεπαιχνίδια και τις διαφημίσεις. Ήταν ο μόνος τρόπος να επιζήσετε αυτός;
«Ε, λίγο πολύ. Από το rock ‘n’ roll πώς να ζήσεις; Εγώ είχα την τύχη να είμαι και ηθοποιός συγχρόνως. Έκανα και διαφημιστικά αργότερα, αλλά και jingles, μουσική για διαφημίσεις δηλαδή. Μια εποχή μάλιστα ήμουν και διευθυντής δημιουργικού στη Spot Thompson. Eίχα φτάσει τότε να δουλεύω δεκαοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο μόνο για την εταιρία. Κοίταξε, στη μουσική κάνεις αυτό που γουστάρεις, ιδίως αν είσαι και τραγουδιστής. Στο σινεμά και στην τηλεόραση κάνεις κάτι «κατά παραγγελία». Ε, στα διαφημιστικά τώρα είναι αλλιώς, αλλά έχει και πλάκα. Δηλαδή αν δεν το γούσταρα δεν θα το ’κανα, δεν υπήρχε περίπτωση. Ούτε καν για βιοποριστικούς καθαρά λόγους. Πρέπει να βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον για να κάνω κάτι».
Στις πορείες του Δεκέμβρη έμαθα ότι κατεβήκατε κι εσείς…
«Από δεκατριών χρονών κατεβαίνω. Μαθητές τότε, κατεβαίναμε για την Κύπρο. Όλο και κάτι καταφέραμε με τις πορείες αυτές, του Δεκέμβρη εννοώ. Αν δεν γινόντουσαν ποτέ πορείες ή συλλαλητήρια ή διαδηλώσεις, σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν; Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή οργανώνεται και το σύστημα περισσότερο με τον καιρό. Αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι και να τα ανέχεσαι όλα αδιαμαρτύρητα».
Σήμερα, στα 65 σας, πώς νιώθετε όταν τραγουδάτε στα club; Όπως νιώθατε πριν από τριάντα χρόνια;
«Σχεδόν… Το κάνω επειδή γουστάρω. Αλλιώς τι, θα καθόμουνα τώρα 66 χρονώ άνθρωπος να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει; Ακόμα ακούω μουσική, κάθε τόσο πάω και ψαχουλεύω. Ακούω και φολκλόρ και κλασική και ρεμπέτικα και rock… Καινούργια και παλιά. Βγαίνουνε ωραία πράγματα ακόμα, αλλά αυτά φαίνονται με τον χρόνο. Δεν μπορείς να πεις με τη μία, πρέπει να αφήσει κάτι το αποτύπωμά του και να το κρίνεις αργότερα. Παίζει μεγάλο ρόλο αυτό».
Σήμερα θα θέλατε να είστε 20 χρονών;
«Όχι. Με τίποτα. Διότι το μέλλον προβλέπεται ζοφερό. Παρόλο που από τη φύση μου είμαι αισιόδοξο άτομο, στο ανθρώπινο είδος έτσι όπως το ξέρουμε δεν δίνω παραπάνω από τριάντα-πενήντα χρόνια ζωής».
Δηλαδή παιδιά να μην κάνω;
«Καλό θα ήταν να μην κάνεις. Γενικά δεν δίνω συμβουλές, το θεωρώ βλακώδες, αλλά θα σου ’λεγα να μην κάνεις παιδιά».
Σεξ;
«Σεξ ναι!».
