Όταν κάνεις μια συζήτηση με το Φοίβο Δεληβοριά, από τη μία δεν θες να τελειώσει ποτέ κι απ ’την άλλη δεν βλέπεις την ώρα να επισκεφθείς ξανά τα κεντρικά βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία, το dvd club της γειτονιάς σου και τις πιο μακρινές παρυφές του διαδικτύου. Γιατί κατά τη διάρκεια της κουβέντας γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ώριμος και πιο διψασμένος για ζωή…
Γιατί αποφάσισες να κάνεις live δίσκο;
«Γιατί η δισκογραφία, όσο και να την αγαπάμε, είναι μια μορφή θανάτου. Τα τραγούδια σου ακινητοποιούνται σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο, παγώνουν σε μια συγκεκριμένη μίξη για πάντα. Με ένα live τους δίνεις μια ευκαιρία να ξαναζωντανέψουν, να ξαναβρούν τον παλιό, ανασφαλή εαυτό τους και να αγαπηθούν – αν αξίζει να αγαπηθούν – γι’ αυτό που πραγματικά είναι».
Ποιος είναι ο πρώτος live δίσκος που άκουσες και ποιοι οι αγαπημένοι σου έκτοτε;
«Το πρώτο live που άκουσα ήταν το 20 Χρόνια Δρόμος του Σαββόπουλου και θυμάμαι πως είχα αποστηθίσει μέχρι και τις μικρές φωνές των ακροατών που έπιανα απ’ τ’ ακουστικά μου. Οι δύο αγαπημένοι μου live δίσκοι είναι το Concert In Central Park των Simon & Garfunkel και το Όχι Λάθη, Πάντα Λάθη των Χειμερινών Κολυμβητών».
Κατά καιρούς συμμετέχεις σε διάφορες μαζικές συναυλίες κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Ένιωσες ποτέ μια ματαιότητα γύρω από όλες αυτές τις προσπάθειες;
«Φυσικά και την ένιωσα, αφού τραγουδάμε εν έτει 2009 για την Παιδεία και την κρατική καταστολή, χρησιμοποιώντας ακόμα τα “Παραπονεμένα Λόγια” και όλα τα σχετικά κλισέ της Μεταπολίτευσης. Αν δεν πούμε καινούργια λόγια και δεν έχουμε καλλιτεχνική πρόταση σ’ αυτές τις συναυλίες, τότε δεν βλέπω πώς δικαιούμαστε να διεκδικούμε οτιδήποτε. Καλύτερα να μένουμε σπίτια μας και ν’ ακούμε καλή μουσική».
Θεωρείς τον εαυτό σου πολιτικοποιημένο;
«Ναι, φυσικά. Πιστεύω πως όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ζει γύρω απ’ τα λεφτά. Κι αυτό μόνο η πολιτική δυναμική θα μπορούσε κάποτε να το αλλάξει. Όχι η επίσημη πολιτική των κάθε λογής συμφερόντων, αλλά οι πολίτες που θέλουν στ’ αλήθεια ν’ αλλάξουν ζωή».
Πιστεύεις πως το διαδίκτυο αφυπνίζει τους νέους ή τους περιορίζει σε μια βουβή ψευδαίσθηση διαμαρτυρίας;
«Εγώ πιστεύω πως η πληροφόρηση των νέων σήμερα είναι καλύτερη από ποτέ κι αυτό είναι θετικό. Δεν δέχονται π.χ. παθητικά μόνο ό,τι δείχνει ένα τηλεοπτικό κανάλι, αλλά επιλέγουν στο youtube ή στο google video οι ίδιοι τι θα δουν. Το ότι θα υπάρχουν πάντα βούρλα που δεν θα βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους είναι αναντίρρητο. Όπως έλεγε ο Μπρασσένς, «δεν έχει σημασία η εποχή – όταν είναι κανείς μαλάκας, είναι μαλάκας». Αυτοί όμως που θέλουν να μάθουν και να ξυπνήσουν έχουν περισσότερες ευκαιρίες να το κάνουν από ποτέ».
Εσύ τι άκουσες/είδες/διάβασες που σε εντυπωσίασε τελευταία;
«Άκουσα τους MGMT και τον Παυλίδη στην Ερμούπολη, είδα το «The King of Kong» και τους «3 Πιθήκους», διάβασα (και ξαναδιάβασα) το «Σύσσημον» του Νίκου Παναγιωτόπουλου και το «Περί μνήμης» του Κωστή Παπαγιώργη».
Σε τι ύφος θα κινηθούν οι παραστάσεις που ετοιμάζεις στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο;
«Θα έχω μαζί μου ένα θαυμάσιο μουσικό κουαρτέτο, ακουστικό, αλλά με μιαν ένταση που καμιά φορά ο ηλεκτρισμός τη σκεπάζει. Όλα τα τραγούδια μου θα ακουστούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που πρωτακούστηκαν. Θα είναι επίσης μαζί μου η τραγουδίστρια Πέννυ Μπαλτατζή, την οποία πρωτογνώρισα πέρσι και θαυμάζω πολύ. Με τους καλεσμένους τώρα – έναν σε κάθε βραδιά – θα διαλέγουμε μαζί 8 τραγούδια από το ρεπερτόριό τους ή άλλα που αποτελούν κοινές αγάπες μας, ελληνικά και ξένα. Υπάρχουν πρόσωπα όπως η Αρλέτα, ο Μπακιρτζής και ο Ξυδάκης στο καλλιτεχνικό θάρρος και στην αριστοκρατική στάση των οποίων στηρίχτηκα πολλές φορές όταν τα πάντα γύρω μοιάζανε παράλογα. Υπάρχουν άλλα, όπως ο Παυλίδης και η Φριντζήλα, των οποίων η ευαισθησία υπήρξε σύγχρονη με μένα, χειρίζονταν όμως κλειδιά και δωμάτια τόσο διαφορετικά απ’ τα δικά μου, ώστε ήταν φυσικό να τους ερωτευτώ. Υπάρχουν επίσης ο Μαραβέγιας, οι Encardia και η Μαρκέλλου, φίλοι μου των τελευταίων χρόνων που έδωσαν στην ομορφιά τους το προνόμιο να παραμείνει αβοήθητη και ανεξάρτητη – και γι’ αυτό τους θαυμάζω πολύ».
Ποια είναι τώρα τα καλλιτεχνικά σου όνειρα και ποια τα σχέδια;
«Όνειρό μου ήταν πάντα να ζω όπως οι καλλιτέχνες. Να διαισθάνομαι, να ερωτεύομαι και να ανησυχώ. Δεν έχω χρόνο για σχέδια».
