Για να ρωτήσω κάτι που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ο Σπύρος Μάνεσης μένει στο Άμστερνταμ, ο Πέτρος Κλαμπάνης στη Νέα Υόρκη και ο Rui Pereira μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Λισσαβόνα και το Άμστερνταμ. Με ποιο τρόπο δουλεύετε, δεδομένων των γεωγραφικών αποστάσεων;

Σ.Μ.: «Κατά πρώτον συναντηθήκαμε για σπουδές στο Άμστερνταμ, στο Conservatorium Van Amsterdam, οπότε γνωριζόμαστε αρκετά καλά. Ουσιαστικά εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε τόσο χρόνο για να περατώσουμε κάποια εργασία. Με τον Πέτρο παίζουμε από το 2002, ενώ με την τωρινή μας σύνθεση παίζουμε τα τελευταία 2 χρόνια».

Π.Κ.: «Ουσιαστικά δουλεύουμε πρότζεκτ, τα οποία μας φέρνουν κοντά αρκετά συχνά για πρόβες, οι οποίες μπορούν να αφορούν είτε σε μια συναυλία στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στις Βρυξέλλες, στο Άμστερνταμ, είτε σε μια ηχογράφηση».

Στην πρώτη σας ηχογραφημένη δουλειά (Trioism, Ankh Productions, 2008) έχετε τρεις διαφορετικούς drummer. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Π.Κ.: «Ο κάθε ένας από τους τρεις drummers έδινε και ένα διαφορετικό ηχόχρωμα, το οποίο επιλέγαμε ανάλογα με τις απαιτήσεις του κομματιού».

Και πώς καταλήξατε στον Rui; 

Σ.Μ.: «Ο Rui συνδυάζει τον τρόπο παιξίματος και των τριών».

Rui, ποιο είναι αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο των drums στην jazz;

R.P.: «Στην jazz δεν υπάρχει αυτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα όργανα, η οποία μπορεί να υπάρχει, ας πούμε, στην pop. Στην jazz τα drums δεν έχουν κάποια διαφορά σε σχέση με το πιάνο. Είναι και αυτά ένα μέσο να εκφράσεις τη μουσικότητά σου. Πολλές φορές μάλιστα το πιάνο μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα κρουστό που να κρατάει το ρυθμό και τα drums να εκφράζουν ένα «ηχητικό τοπίο», που να ομοιάζει με το ηχητικό επίπεδο του κοντραμπάσου ή του πιάνου».

Σ.Μ.: «Φιλοσοφία του Τρίο είναι να μπορεί το κάθε όργανο να έχει τον οποιοδήποτε ρόλο. Ούτως ή άλλως, στη σύγχρονη jazz τα drums μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μελωδικό όργανο, το πιάνο ως μουσικό χαλί και το κοντραμπάσο ως σολιστικό όργανο».

Ποια είναι τα σχέδιά σας από εδώ και στο εξής;

Σ.Μ.: «Ένα νέο CD, τόσο με ζωντανές ηχογραφήσεις από τις εμφανίσεις μας στο Bargurubar “Jazz Upstairs”, όσο και με ηχογραφημένο υλικό. Επίσης θέλουμε να στοχεύσουμε σε ένα οπτικοακουστικό υλικό, δηλαδή η έκδοση πέρα από το ηχητικό CD να συνοδεύεται και από DVD με τις ζωντανές εμφανίσεις μας. Θέλουμε ακόμα να διοργανώσουμε ένα jazz φεστιβάλ στη Ζάκυνθο, από την οποία καταγόμαστε εγώ και ο Πέτρος».

Πώς και επιλέξατε τη σύνθεση των τριών οργάνων και δεν επεκταθήκατε σε πολυπληθέστερο group;

Σ.Μ.: «Το τρίο αφήνει πολύ χώρο για τον μεταξύ μας μουσικό διάλογο. Εξασφαλίζει τον απαραίτητο βαθμό ελευθερίας σε συνδυασμό με τους άλλους».

Τι κομμάτια παίζετε;

Π.Κ.: «Ο Σπύρος και ο Rui είναι οι συνθέτες, ενώ εγώ, προς το παρόν, έχω αναλάβει τις διασκευές. Διασκευάζουμε κομμάτια standard της jazz, μουσική του Δημήτρη Λάγιου - ο οποίος ήταν και ο πρώτος δάσκαλος πιάνου εμένα και του Σπύρου στο Κάλβειο Μουσικό Σχολείο της Ζακύνθου - το δημοτικό “Θαλασσάκι”, τη “Ροζαλία” της Λένας Πλάτωνος, Σκριάμπιν κ.α.».

Σ.Μ.: «Η δεξαμενή των ωραίων μουσικών είναι ανεξάντλητη. Από τη Λένα Πλάτωνος μέχρι το “Θαλασσάκι” τα μουσικά μας βιώματα είναι πλούσια και ετερόκλιτα και μας αρέσει να τα φιλτράρουμε μέσα από τον κοινό μας μουσικό κώδικα».

Πού θα κατατάσσατε μουσικά τον εαυτό σας;

Π.Κ.: «Δεν θέλουμε να ανήκουμε σε κάποιο στυλ, αλλά μάλλον ακολουθούμε αυτό που ονομάζεται σύγχρονη τζαζ (contemporary jazz). Είμαστε επηρεασμένοι από τους Bill Evans, Keith Jarrett, o οποίος έχει επηρεάσει την αντίληψή μας για τη μουσική, κ.α.».

Σ.Μ.: «Αν κάτι θα μας χαρακτήριζε ακριβέστερα είναι ο όρος τραγουδιστική τζαζ (lyrical jazz)».         

Για να μάθετε περισσότερα για τους triorism: www.trioism.com, www.myspace.com/trioism