Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που συναντήσαμε τους Echo Tattoo στο μέρος που κάνουν πρόβες. Απόδειξη μιας κακοτυχίας που περιέργως τους ακολουθεί είναι και αυτή η καθυστέρηση. Αν το λέγαμε στους ίδιους θα γελούσαν. «Συμβαίνουν αυτά», θα πουν. Υπό τους ήχους της σκυλάδικης μουσικής που έπαιζε στο background μιλήσαμε με όλη την μπάντα-παρέα (Εύη, Πάνος Κ., Πάνος Α., Βαγγέλης, Άκης), λίγο πριν την προγραμματισμένη live παρουσίαση του νέου τους album στο Κύτταρο (5 Ιουνίου)…
Για να ξεμπερδέψουμε με τα παλιά και επειδή για τον περισσότερο κόσμο, ο καινούργιος σας δίσκος είναι ένα comeback, που βρισκόσασταν τόσο καιρό;
Ε: «Εμείς εδώ ήμασταν…».
Π: «Μετά την κυκλοφορία του Room Of Toys συνεχίσαμε να παίζουμε για περίπου δύο χρόνια. Δεν διαλυθήκαμε ποτέ. Απλά αλλάζαμε μέλη, ε, και κάναμε διακοπές!».
Τι έφταιξε και μετά τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό που κερδίσατε, αντί να προχωρήσουν τα πράγματα για τη μπάντα, κατέληξαν σε μια μεγάλη παύση;
Π: «Όταν έγινε αυτή η φάση με τον διαγωνισμό έπρεπε βασικά να φύγουμε από την Ελλάδα, αλλά νομίζαμε ότι δεν χρειάζεται. Πιστεύαμε ότι θα γίνει από ’δω ό,τι πρέπει να γίνει. Αυτό φταίει για όλα».
Ε:
«Μέγα λάθος…».Π:
«Κάναμε τον δίσκο με την FM Records και ουσιαστικά αυτοί μας έκαναν pause. Είχαμε ένα συμβόλαιο για τρία χρόνια».Ε:
«Το οποίο ήταν πολύ ασαφές, γιατί έλεγε σε μια παράγραφο ότι ισχύει για τρία χρόνια ή για τρεις δίσκους. Το οποίο βέβαια είναι πολύ σαφές από τη μια, αλλά φρόντισαν να το κάνουν ασαφές για να μας μπερδέψουν. Για κάποιο δικό τους λόγο ήθελαν να κάνουμε τραγούδια με ελληνικό στίχο. Το συμβόλαιο ήταν απλά άλλο ένα μέσο για να μας πείσουν».Ενώ υπάρχετε ως μπάντα με δύο δίσκους ήθελαν να τραγουδάτε στα ελληνικά;
Π:
«Και μάλιστα με το ίδιο υλικό! Μας είπαν ότι το υλικό είναι έτοιμο, περάστε ελληνικά από πάνω. Ε, όπως καταλαβαίνεις κάπου εκεί άρχισαν τα εξώδικα, οι σχέσεις μας με την εταιρεία πήγαν κατά διαόλου και έπρεπε να περιμένουμε να περάσει ο χρόνος, εφόσον οι δίσκοι δεν θα παραδιδόντουσαν. Αν κάνεις σε μια μπάντα κάτι τέτοιο, ουσιαστικά την καταστρέφεις. Ακολούθησαν πολλές αλλαγές μελών μετά από αυτό, είχαμε πολλά προβλήματα».Ε:
«Μέχρι που ήρθαν αυτοί οι καλοί άνθρωποι που βλέπεις και μας έσωσαν. Και δεν σου κάνω πλάκα».Π:
«Ίσως όλα αυτά να μην βγήκαν σε κακό. Το άσχημο είναι ενώ κάποιες εταιρείες του εξωτερικού είχαν δείξει κάποιο ενδιαφέρον εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα».Ε:
«Να σου πω την αλήθεια έχω βαρεθεί να το συζητώ. Ό,τι έγινε, έγινε».Έτσι είναι. Όλες αυτές οι αλλαγές στα μέλη προφανώς ευθύνονται και για την αλλαγή στον ήχο σας.
Π:
«Είναι λογικό να αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Τα καινούργια παιδιά έχουν φέρει τις δικές τους ιδέες. Ο Πάνος (σ.σ. Ασημένιος, που παίζει πλήκτρα) έχει αλλάξει πολύ τον ήχο μας και από εκεί και πέρα είναι λογικό να πειραματιζόμαστε και εμείς. Να θέλουμε να εξελιχθεί λίγο η μουσική μας. Νομίζω πάντως, ότι υπάρχει μια λογική συνέχεια σε αυτό που κάνουμε».Στο καινούργιο δίσκο τώρα, συνεργαστήκατε με το
SCA studio για την παραγωγή. Τη δουλεύατε πολύ καιρό κοντά δύο χρόνια.Ε:
«Ναι, περίπου δύο χρόνια τη δουλεύαμε εκεί. Τη δούλευα και σπίτι. Έγραφα κιθάρες, γάτες, φωνές που έχουν γίνει κιθάρες. Πήρε πολύ καιρό».Π:
«Πριν πάμε στο studio είχαμε κάνει μια απόπειρα να γράψουμε μόνοι μας και αυτό μας έφαγε πολύ χρόνο και δεν πήγε και καλά. Είχαμε δοκιμάσει να γράφουμε στο προβάδικο όπου πηγαίναμε τότε. Αλλά δεν δούλευε και αναγκαστικά πετάχτηκε όλο».
Το σίγουρο είναι ότι δεν τα παρατάτε ποτέ, παρόλο που δεν σας πάει τίποτα με «ευκολία
Π:
«Ναι, είχαμε πρόβλημα, μέχρι και με τα cd του καινούργιου δισκου. Η πρώτη παρτίδα αποσύρθηκε γιατί ήταν ελαττωματική. Δεν έπαιζαν όλα τα κομμάτια και δεν το ρισκάραμε. Η εταιρεία η οποία μας έκανε τις κόπιες είπε ότι δεν συμβαίνει ποτέ αυτό που έγινε. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν ούτε αυτοί. Από δυσκολίες πολλές».Ας μιλήσουμε λίγο για συμμετοχές στο δίσκο τώρα.
Ε:
«Είναι τόσες πολλές που σχεδόν έχουμε ξεχάσει ποιοι είναι. Οι Bliss που συμμετέχουν είναι κολλητοί μας. Γενικότερα, φίλοι μας είναι».Θ:
«Τόσο καιρό που περάσαμε στο studio, περνούσαν από εκεί και όλο και κάτι έκαναν».Π:
«Η αλήθεια είναι ότι τότε υπήρχε η περίπτωση αυτός ο δίσκος να είναι και ο τελευταίος μας. Οπότε είχαμε σκεφτεί να καλέσουμε κόσμο. Είχαμε καλέσει κι άλλους που τελικά δεν κατάφεραν να έρθουν. Θέλαμε να συμμετάσχουν και φίλοι μας».Δεν είναι όμως ο τελευταίος σας.
Π:
«Αυτό δεν το ξέρουμε. Πάντως όταν το γράφαμε σκεφτόμασταν ότι μπορεί και να είναι».Θ:
«Υπάρχουν πάντως και κάποια καινούργια τραγούδια που μπορούν να δουλευτούν. Πιο πολύ τζαμάρουμε στις πρόβες παρά κάτι άλλο».Α:
«Μας φτάνει ότι είμαστε ικανοποιημένοι από τον δίσκο. Είμαι το καινούργιο μέλος της μπάντας. Είχαμε κάνει κάποια live πριν από περίπου δύο χρόνια, που ήταν να γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, αλλά άργησε λίγο παραπάνω. Είχαμε παίξει τότε στο φεστιβάλ Legalize It, αλλά περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει με την ηχογράφηση».Ε:
«Αυτό που βασικά μας έχει κρατήσει είναι οι σχέσεις μεταξύ μας. Αν πετύχεις αυτή την παρέα στην πρόβα για μένα είναι απόλαυση. Όπως είναι και το να κάνουμε παρέα. Διασκεδάζω και περνάω καλά. Όταν τελειώναμε τον δίσκο, όπως καταλαβαίνεις είχαν «τεντώσει τα σκοινιά» πολύ. Καταρχήν γιατί είχαν εμένα από πάνω τους και τους είχα ζαλίσει τα συκώτια. Όπως και να το κάνεις όταν παίζεις και γράφεις με μια μπάντα, δεν είναι εύκολο να δεχτείς κάποιον να σε πρήζει και να σου λέει τι να κάνεις. Πόσο μάλλον μια γυναίκα. Έπρεπε να γίνει όμως».Τουλάχιστον, δείχνετε ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα.
Π.Α.:
«Πάντα κάτι θες να αλλάξεις. Γενικά είμαστε ευχαριστημένοι».Ε:
«100% ευχαριστημένος δεν είσαι ποτέ. Γι’αυτό κάνεις και τον επόμενο».Π:
«Εγώ θα ήθελα να είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο στο studio για να δουλέψουμε το “Caveman”. Γι’αυτό και μπήκε ως bonus track».Ε:
«Καλά, έχω ολόκληρο κατεβατό που μπορώ να σου πω για πράγματα τα οποία θα ήθελα να κάνω καλύτερα».Θ:
«Υπήρχε μια βιασύνη, γιατί το υλικό υπήρχε δύο χρόνια και έπρεπε να κυκλοφορήσει. Ήρθαν και οι γκαντεμιές μετά…».Ε:
«Εγώ δεν το βλέπω ως γκαντεμιά. Απλά συμβαίνουν κάποια πράγματα. Το θέμα είναι πως θα τα δεις. Άμα θες να τα δεις ως γκαντεμιές, είμαστε χάλια». Προφανώς ο γκαντέμης είναι το καινούργιο μέλος της μπάντας. (σ.σ. εν μέσω γέλιου δείχνει τον Άκη!)».Έχετε κάποια σταθερή διαδικασία με την οποία φτιάχνεται τα τραγούδια σας;
Ε:
«Όχι απαραίτητα. Μπορεί να σκαρφιστεί ένα ριφάκι ο Πάνος και να σκαρώσω εγώ μετά μια μελωδία ή να γράψω ένα τραγούδι στο σπίτι και μετά να τους φέρω (και να τους σπάσω τα νεύρα). Τον τελευταίο καιρό φέρνει αρκετές ιδέες ο Πάνος (ο καινούργιος) και εμείς κολλάμε από πάνω καινούργια πράγματα».
Ως παλιοί στον χώρο, σας ενδιαφέρει η αναγεννημένη αγγλόφωνη σκηνή που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια;
Ε:
«Εγώ γουστάρω πολύ. Τα πιτσιρίκια γενικώς είναι πιο μπροστά. Γιατί έχουν ένα πλεονέκτημα που δεν είχαμε εμείς όταν ξεκινούσαμε. Οι άνθρωποι τότε είχαν πρόβλημα στον εγκέφαλο. Τέτοια αντιζηλία, τουπέ και υφάκι που χαρακτήριζαν τότε τη σκηνή, δεν υπάρχουν τώρα. Βλέπεις συνεργασίες. Μαζεύονται όλοι μαζί και δουλεύουν. Στηρίζει ο ένας τον άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σοφό από το «ισχύς εν τη ενώσει».Πάντως δεν νομίζω ότι το βιώνουν έτσι αυτοί.
Ε:
«Καθόλου. Και αυτό είναι ακόμα πιο ωραίο. Γιατί είναι πραγματικά παρέες. Τις βλέπω. Δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου. Φυσικά και έχουν τις κλίκες τους, αλλά είναι πιο χαλαρά τα πράγματα ακόμα. Εγώ θυμάμαι συγκροτήματα που παίζαμε μαζί σε φεστιβάλ, τα οποία μας έπαιρναν τη σειρά με το «έτσι θέλω».Π:
«Πάντως, αυτή την στιγμή υπάρχουν πάρα πολλά συγκροτήματα».Και στις μέρες σας υπήρχαν πάρα πολλά. Απλά τώρα φτάνουν πιο εύκολα στα αυτιά μας.
Π:
«Είναι η επίδραση του internet».Ε:
«Μην ξεχνάμε ότι τώρα υπάρχει και μια προϊστορία. Ένα παρελθόν στη σκηνή στο οποίο η καινούργια φουρνιά μπορεί να στηριχθεί. Και κάθε καινούργια που θα βγαίνει θα έχει τους προηγούμενους. Και δόξα τω θεώ είμαστε και εμείς σε αυτούς».Θέλετε να μιλήσουμε λίγο και για τους στίχους σας;
Ε:
«Θα σου πω για το “Love Is Free”. Το έγραψα μια μέρα στο σπίτι του Πάνου. Στη χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Ήμουν έτοιμη να πηδήξω από το μπαλκόνι. Ήταν σαν να έγραφα το αντίδοτο μου. Αυτό που λένε ότι μπορείς να βγάλεις πράγματα από μέσα σου χωρίς να πονέσεις, δεν το πιστεύω».Π:
«Το “Zoo” είχε βγει όταν έγινε το «ντου» στο Αφγανιστάν. Το “Sad” το έχω γράψει όταν ήμουν 29 χρονών. Τώρα είμαι 40. Τότε είχα γράψει τους πρώτους στίχους και τη μουσική, μετά η Εύη πρόσθεσε τους υπόλοιπους, οι οποίοι με αντιπροσωπεύουν πλήρως, γιατί τους φτιάξαμε κάπως μαζί. Γενικά, γράφουμε για αρκετά πράγματα. Πάντα υπάρχει ένα θέμα. Συνήθως μιλάμε για την κοινωνία, την ελευθερία, την αγάπη».Ε:
«Γενικά μιλάμε για τα πράγματα που είναι λάθος. Όχι για την πολιτική. Τη θεωρώ ένα από τα πιο ποταπά παιχνίδια. Κακής ποιότητας. Θέλοντας και μη, σε ένα επίπεδο ασχολούμαι. Μπροστά σου είναι. Γενικά σαν ομάδα, έχουμε πολιτική στάση. Μέσα στην καθημερινότητα μας κάνουμε πράγματα, για εμάς μόνο. Ανακυκλώνουμε αν και ξέρουμε ότι μάλλον η ανακύκλωση δεν φτάνει στον προορισμό της. Τέτοιο άνθρωποι είμαστε. Από αυτούς που δεν τους αρέσει η ειρωνεία, που θέλουν δίπλα κάποιον που είναι «καθαρός», ανοιχτός, ντόμπρος. Αν θες, είμαστε αυτό το αφελές μοτίβο. Γενικά, πάντως, πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι πρόσφυγες».Π:
«Αυτά τα πράγματα υπάρχουν στα τραγούδια μας. Αν ακούσεις τους στίχους στο “Zoo” και στο “Unconditional”, που ήταν στο Room Of Toys, θα καταλάβεις».Ε:
«Υπάρχει νομίζω και μια χριστιανική χροιά. Από την πλευρά της αγάπης βέβαια. Τη βάζουμε μέσα. Είμαστε έντονα συναισθηματικοί τύποι. Γι’αυτό κάνουμε μουσική εξάλλου. Τελικά πιστεύω ότι το Α και το Ω, στη δικιά μας ζωή τουλάχιστον, είναι η αγάπη. Από εκεί ξεκινούν όλα. Και εκεί καταλήγουν».Π:
«Και η ελευθερία».Ε:
«Βέβαια. Μα η αγάπη είναι ελευθερία!».
