Έναν μόλις μήνα μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους System May Fall, το Avopolis συνάντησε στα Εξάρχεια το δίδυμο των Gad., Ηρακλή Αναστασιάδη και Κώστα Αντωνιάδη. Και σε μία από τις πιο κρύες μέρες του Γενάρη μίλησε μαζί τους για το album, τις προσδοκίες τους και τον indie ελιτισμό...
 |
Πείτε μου λίγα πράγματα για το video clip που έχετε γυρίσει για το κομμάτι “The End Of The Road”.
«Το “End Of The Road” γυρίστηκε στον Μαραθώνα, μια μέρα με τόση παγωνιά που όλοι γυρίσαμε άρρωστοι. Η παραγωγή ήταν, βέβαια, τελείως low budget, εμείς όμως θα το στείλουμε και στο MAD. Και ελπίζουμε να παιχτεί».
Και το concept αυτού;
«Στα live, στα πλαίσια της προώθησης του System May Fall, αντί για flyers μοιράζαμε άδεια πλαστικά μπουκαλάκια από οξυζενέ με το εξώφυλλο του cd μας ως περιτύλιγμα. Με βάση αυτή την ιδέα κάναμε και το clip. Έχουμε μια παλιά BMW του ’84, μπαίνουμε μέσα όλοι, και ο έκτος που δεν χωράει μπαίνει στο πορτ-μπαγκάζ (σημείωση: οι Gad. είναι δύο, αλλά στα live συνοδεύονται από άλλα τέσσερα άτομα). Ξεκινάμε, και στον δρόμο χαλάει το αμάξι. Ευτυχώς όμως είναι φορτωμένο με τα γνωστά μπουκαλάκια, ρίχνουμε το υγρό και το αμάξι φτιάχνει. Θυμίζει λίγο road movie, λίγο Λεμπόφσκι, και γενικά έχει φιλοσοφία ταινίας μικρού μήκους».
Το album σας περιέχει πολλές συμμετοχές. Πιστεύετε ότι αυτό βοηθάει και θα κυνηγήσετε κάτι αντίστοιχο στο επόμενο album;
«Ναι, φυσικά, βοήθησαν πάρα πολύ οι συμμετοχές. Είναι μια ξεχωριστή πινελιά, δημιουργούν ένα μωσαϊκό ήχων, είναι διαφορετικές φωνές και προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στα τραγούδια. Για το καινούριο θα θέλαμε να συνεργαστούμε πάλι με ανθρώπους από τη σκηνή, όπως πχ τη Sugahspank. Γενικά εκτιμούμε πολύ την Cast-a-Blast, κάνει φοβερά πράγματα».
Άρα έχετε ήδη να σκέφτεστε το δεύτερο album.
«Ναι, ήδη έχουμε γράψει μερικά τραγούδια, γράφουμε συνέχεια για την ακρίβεια. Ο ήχος θα είναι λίγο πιο σκοτεινός, με λίγες παραπάνω κιθάρες, αλλά όχι πιο σκληρός. Πάντως αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι αν θα μπορέσω να γράψω καλύτερα τραγούδια από αυτά τα οποία έχω γράψει. Στόχος μας είναι να γινόμαστε καλύτεροι. Πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή, να δέσουμε το ακροατήριο που έχουμε από το πρώτο album και να ανοίξουμε για άλλο κοινό. Ο δίσκος μας ακούγεται και από άτομα που ακούνε ελληνόφωνα. Μας ενδιαφέρει και αυτό το κοινό, αλλά δε θα κάνουμε εκπτώσεις στο τι παίζουμε».
Πώς λειτουργείτε μεταξύ σας και σε σχέση με την εταιρεία;
«Η μπάντα είμαστε μια παρέα, κανείς δεν τη λέει σε κανέναν. Όσο για την εταιρεία, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, μας αφήνει μεγάλη ελευθερία, δεν παρεμβαίνει πουθενά. Το μόνο που ζητάει είναι να την ενημερώνουμε με e-mail για ό, τι κάνουμε».
 |
Περιμένετε να βγάλετε λεφτά από αυτή τη δουλειά;
«Όχι βέβαια, μόνο αν πας στο εξωτερικό μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, π.χ στη Σκανδιναβία όπου ταιριάζουμε και σαν ύφος. Στην Ελλάδα, τα groups αναγκάζονται να βάλουν την «κανονική» τους δουλειά πάνω από αυτά που κάνουν με τη μπάντα. Αν πάμε π.χ. για live στην επαρχία, πρέπει να το οργανώσουμε 6 μήνες πριν, με άδειες κλπ. Αλλά και μόνο που κάναμε αυτό τον δίσκο είμαστε ευτυχισμένοι, οπότε δεν μας απασχολεί».
Θα δίνατε κομμάτι σας σε διαφήμιση;
«Εδώ παίξαμε στο Coca Cola Soundwave (γέλια!). Εννοείται και θα το δίναμε, είναι και σκοπός μας, αρκεί βέβαια να μη μας προσβάλλει. Αν είναι διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ δεν το δίνουμε, ούτε θα πηγαίναμε να ανοίγουμε κανέναν τραγουδιστή σε σκυλάδικο. Είναι πάντως στενομυαλιά να κατακρίνεις μια μπάντα η οποία εκμεταλλεύεται εμπορικά τα κομμάτια της. Αυτό που μας προβληματίζει είναι το αν θα αλλάξουν τα φώτα στο κομμάτι και ότι με την πολύ επανάληψη θα ξενερώναμε με αυτό, τόσο εμείς όσο και ο κόσμος. Το πολύ το κυρ ελέησον…».
Συμφωνείτε με την άποψη πολλών ότι το alternative κοινό είναι ελιτίστικο; Με την έννοια ότι, όταν κάτι γίνεται γνωστό ή εμπορικό, όσοι το αποθέωναν το σνομπάρουν.
«Ναι, ισχύει αυτό, δυστυχώς. Θεωρητικά θα έπρεπε να είναι πιο ανοιχτόμυαλο ένα τέτοιο κοινό. Και γι’ αυτό κατακρίνουν το να δίνει ένα συγκρότημα τα τραγούδια του σε διαφημιστικές καμπάνιες. Κάτι γίνεται γνωστό και μετά το υποτιμούν, ίσως γιατί θέλουν να ανήκουν σε μια ελίτ, με την έννοια ότι μόνο αυτοί και οι φίλοι τους πρέπει να ξέρουν κάτι. Είναι η λογική του «καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη» ή σαν ένα μικρό κόμμα που φοβάται την εξουσία αν τελικά την αποκτήσει».
Πώς βλέπετε τα υπόλοιπα groups της σκηνής;
«Υπάρχουν πολλές καλές μπάντες. Δεν υπάρχει όμως αλληλεγγύη. Και βάζω κι εμάς μέσα. Δεν είναι σωστό π.χ. σε ένα φεστιβάλ να παίζεις και να φεύγουν οι άλλες μπάντες. Γενικά σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων δεν πηγαίνουν άλλα groups. Υπάρχουν όμως πράγματα που μπαίνουν σε καλό δρόμο. Ας πούμε με τους Pop Eye έχουμε γίνει αδέρφια, ή και στο Soundwave γνωρίσαμε πολλά αξιόλογα συγκροτήματα από όλες τις απόψεις, όπως οι Notte, oι Cyanna, οι Five Star Hotel, οι An Orange End, οι Tech Soir».
Ποιοι είναι οι τρεις αγαπημένοι σας δίσκοι της χρονιάς που πέρασε;
Η. Α.: «UNKLE: Hold My Hand, She Wants Revenge: This Is Forever και Bat For Lashes: Fur And Gold».
K. A.: «She Wants Revenge: This Is Forever, Interpol: Our Love To Admire και Amy Winehouse: Back To Black».
