Η συνάντηση μας με τον Παύλο ήταν μάλλον αναπάντεχη. Έχοντας μεγαλώσει στις συναυλίες των Ξύλινων Σπαθιών μαζί, έχοντας δει να εκπέμπει όλα αυτά τα χρόνια ένα κομμάτι του εαυτού του, προσκαλώντας σαν ένας ονειρικός Πίτερ Παν σε ένα ταξίδι πέρα από τα πέρατα, δε θα μπορούσε πάρα να δημιουργηθεί μια σχέση οικειότητας. Δέκα καλοκαίρια μετά, είναι ακόμα εδώ, συνδετικός κρίκος μιας μπάντας η οποία ακροβατεί, υπό τις αντίξοες συνθήκες του άνυδρου πεδίου της ελληνικής πραγματικότητας, αντιμέτωπη τόσο με τις αυξημένες απαιτήσεις του κοινού, όσο και με την πρόκληση του να ξεπερνάει τον ίδιο της τον εαυτό.
Α: Με αφορμή τη συναυλία στον ΟΛΠ του Πειραιά, θα ήθελα να παρατηρήσω πως τελικά, καμιά φορά στα πιο "μικρά" event είναι που δημιουργείται η πιο ζεστή ατμόσφαιρα, ακόμα κι αν δεν έχουν τόσο πολύ κόσμο.
ΠΠ: Αυτό που καθορίζει πάντα το πως αισθάνεσαι, είναι το τι θα σου έρθει όταν ανέβεις πάνω στο πάλκο κοιτώντας κάτω. Οπότε και σε μια συναυλία που δεν μοιάζει τόσο επίσημη όπως τη λες, αν ανεβαίνεις στο πάλκο από τα βλέμματα και από τη συμπεριφορά του κόσμου προκύπτει ένα ωραίο feeling, είσαι ήδη μέσα σε αυτό, δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο. Ήμασταν απίστευτα κουρασμένοι γιατί είχαμε ένα τριήμερο συναυλιών, την Παρασκευή στη Σαλονίκη, το Σάββατο στη Νεα Ερυθρέα και την Κυριακή στον Πειραιά και ενώ ήταν η τελευταία συναυλία και ήμασταν κουρέλια, με το που ανεβήκαμε στη σκηνή, προέκυψε και η πιο δυναμική συναυλία. Πέρασα καταπληκτικά και αυτό το κάνει ο κόσμος.
Α: Οι συναυλίες το καλοκαίρι στην Κύπρο; Πως σου φάνηκε εκεί;
ΠΠ: Έχουμε πάει αρκετές φορές. Ήταν η τέταρτη - πέμπτη νομίζω. Εκεί μοιάζει σαν άλλος πλανήτης. Απ ότι μπορούμε να καταλάβουμε κάθε φορά που πάμε, τον κόσμο της Κύπρου οι εταιρίες τον κατευθύνουν σε πράγματα όλο και πιο ρηχά. Παρόλα αυτά η ιδιαιτερότητα που έχει εκεί ο κόσμος, είναι ότι ακριβώς επειδή δεν φθείρεσαι με πολλές εμφανίσεις, υπάρχει πολύ ζεστασιά και ανταπόκριση.
A: Υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι η Αθήνα είναι κορεσμένη από τα Ξύλινα Σπαθιά;
ΠΠ: Κοίτα, τον τελευταίο καιρό χαίρομαι, γιατί βλέπω τελείως καινούργιο κόσμο και το κοινό των Σπαθιών να ανανεώνεται εκ του φυσικού. Μετά από δέκα χρόνια βλέπεις ότι τα νέα παιδιά καταφέρνουν και στηρίζουν αυτή την μπάντα. Υπάρχει καινούργιος κόσμος στις συναυλίες μας.
Α: Νομίζω πως το κοινό των Σπαθιών, είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Αφενός, εκ φυσικού ως rock μπάντα προσελκύει κάποιες νεαρότερες ηλικίες, από την άλλη όμως, έχοντας διαγράψει μια τόσο μακρόχρονη πορεία απευθύνεται και σε ένα κοινό που έχει ωριμάσει μεγαλώνοντας μαζί της.
ΠΠ: Πιστεύω ότι παλιότερα, ίσως επειδή ευτυχώς ή δυστυχώς είχε προηγηθεί η επιτυχία με το παγωτό, ο κόσμος ήταν περισσότερο αχταρμάς και πέρασε αρκετός καιρός έτσι ώστε να ξεκαθαρίσουμε εμείς ότι δεν ήταν αυτό που κυνηγάγαμε. Με τους δίσκους νομίζω πως η μπάντα έδειξε πια είναι η κατεύθυνση που θέλει να πάρει και σε τι κόσμο απευθύνεται, κάτι το οποίο ξεκαθαρίστηκε τα τελευταία τρία - τέσσερα χρόνια αρκετά, μετά το Τροφή για τα θηρία. Τώρα, όσον αφορά τις συναυλίες, μπορώ να πω ότι τα Σπαθιά αυτή την εποχή, κατάφεραν πλέον να ενσωματώσουν τα καινούργια τους τα μέλη και να αποδίδει αυτό το πράγμα στο πάλκο, στις συναυλίες. Φέτος απολαμβάνω τη δουλειά που κάναμε τα προηγούμενα χρόνια και τις αλλαγές που κάναμε με τους ντράμερ, με το ότι ήρθε ο Κώστας Παντέλης και ο Νίκος Κυριακόπουλος.
Α: Ειδικά η προσθήκη δεύτερης κιθάρας ήταν ανάγκη, για να απελευθερωθείς και εσύ πάνω στη σκηνή.
ΠΠ: Ακριβώς! Ξαφνικά μπορώ και χορεύω!
Α: Η συνεργασία του Νίκου πως προέκυψε; Σκεφτόσουν πως έλειπε κάτι στον ήχο;
ΠΠ: Ο Νίκος είναι φίλος πολλά χρόνια, η συνεργασία προέκυψε τελείως αυθόρμητα στο studio. Ο Νίκος έχει το προβάδικο στο οποίο δουλεύουμε και έχει παρακολουθήσει όλη την πορεία της μπάντας, έχει ακούσει τα Σπαθιά όσο κανένας άλλος, οπότε το υλικό το ήξερε απ' έξω. Κάποια στιγμή, υπήρχαν κάτι congas στη γωνία του στούντιο και άρχισε να τα χτυπάει για πλάκα, πριν καν αρχίσουμε να προβάρουμε και του είπα να μην φύγει από εκεί πέρα, ότι καλά είναι εκεί. Δούλεψε και σαν ηχολήπτης στο stage κανένα χρόνο και μετά πια ενσωματώθηκε στην μπάντα σαν κρουστά και φωνητικά.
Α: Εντοπίζεις κάποιες αλλαγές στον ήχο των Σπαθιών;
ΠΠ: Η ουσιαστική αρχή των Σπαθιών, ήταν το Μια ματιά σα βροχή. Από εκεί και πέρα, γίνεται όλο πιο χορευτικό και πιο ηλεκτρονικό από τη μια και από την άλλη δίνει χώρο στις μπαλάντες με τελείως διαφορετικό τρόπο νομίζω το Ένας κύκλος στον αέρα. Δηλαδή το Τροφή για τα θηρία ήταν δείγμα δυο κατευθύνσεων που τα Σπαθιά ήθελαν να συνδυάσουν. Αν προσέξεις υπάρχει το ομώνυμο Τροφή για τα θηρία, το οποίο είναι beat, με καθαρά χορευτική διάθεση και κιθαριστικό και το Αρχίζω και θυμάμαι στο οποίο επίσης η μπάντα δείχνει καθαρά τη διάθεση της να χορέψει. Από την άλλη υπάρχουν τα Διαστημόπλοια που είναι τελείως cool και ατμοσφαιρικό κομμάτι, όπως και το Χάθηκα. Στο Ένας κύκλος στον αέρα, οι μπαλάντες μπήκαν σε κάποια προτεραιότητα.
Α: Στο live album πιστεύεις ότι βγήκε ακριβώς αυτό που ήθελες;
ΠΠ: Νομίζω ότι απεικονίζει αυτό που συνέβαινε τα τελευταία δυο τρία χρόνια στο πάλκο, στις συναυλίες. Από αυτή την άποψη το θεωρώ πετυχημένο.
Α: Λείπουν όμως πολλά κομμάτια, τα οποία παίζετε διασκευασμένα και θα έπρεπε να είναι πρώτα και κύρια.
ΠΠ: Κοίτα, κάποια κομμάτια ίσως δεν μπήκαν στο δίσκο για τεχνικούς λόγους. Υπήρχαν τεχνικά προβλήματα τα οποία ήταν απαγορευτικά. Από την άλλη δε θέλαμε να στηριχτεί αυτός ο δίσκος στα hit. Θέλαμε να παρουσιάσουμε τι κάνει η μπάντα όταν ανεβαίνει στο πάλκο πια. Από αυτή την άποψη νομίζω ότι ο δίσκος είναι αντιπροσωπευτικός. Υπήρχαν κομμάτια, που και εγώ λυπήθηκα που δεν τα κατάφερα τελικά να μπουν σ΄αυτό το δίσκο. Νομίζω ότι έχουμε καιρό μπροστά μας. Θα πάρουν και αυτά την σειρά τους. Ήταν πολύ καλή εμπειρία πάντως και πολύ χρήσιμη για τα Σπαθιά, το να βρεθούνε στο στούντιο αντιμέτωπα με την πραγματικότητα τους στο live, γιατί είναι τελείως αφτιασίδωτο το υλικό εδώ πέρα. Στο στούντιο έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις ας πούμε ξανά να τραγουδήσεις ένα κομμάτι. Για μένα ήταν λίγο σόκιν το να ξέρω πως σε αυτήν την περίπτωση δεν είχα καμιά ευκαιρία, αν κάτι δεν μου άρεσε καθώς άκουγα τις ηχογραφήσεις.
Α: Οφείλω να ομολογήσω ότι εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός, ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια φτάνουν στα αυτιά των ακροατών πριν το δίσκο και ψήνονται στα live. Είναι σαν ο κάθε σας δίσκος να είναι η γέννα, ο καρπός της επαφής των αμέτρητων ζωντανών εμφανίσεων μπροστά στο κοινό.
ΠΠ: Εδώ ο κόσμος ξέρει κομμάτια και στίχους που δεν υπάρχουν σε κανένα δίσκο. Είναι στ' αλήθεια καλό αυτό, γιατί τα κομμάτια στο πάλκο δοκιμάζονται τελείως διαφορετικά, βιώνονται. Καταλαβαίνεις ποια είναι η ουσία τους, η δύναμη τους, η αδυναμία τους. Μπορείς όντως να καταλήξεις στο στούντιο και να ξέρεις πια τι θέλεις από αυτό το κομμάτι ή τι θέλει το κομμάτι από εσένα. Μπροστά στον κόσμο δοκιμάζονται τα πράγματα, κακά τα ψέματα.
Α: Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, που αλλού θα ήθελες να κάνεις συναυλία;
ΠΠ: Είναι ελάχιστες οι πόλεις που δεν έχουμε πάει. Έχουμε πάει σε απίθανα μέρη, κυρίως πέρσι σε κάτι πολύ μικρά χωριουδάκια στην Κρήτη, όπου φυσικά μαζεύεται από όλη την περιοχή κόσμος. Τα τελευταία δυο χρόνια έχουμε παίξει σε άγνωστα μέρη που δεν θα είχαμε την ευκαιρία να πάμε ποτέ αν δεν ήταν οι συναυλίες. Έπειτα, είναι ωραίο όταν έχεις πολύ καιρό να πας. Στην Αλεξανδρούπολη ας πούμε για παράδειγμα, είχαμε να πάμε πολύ καιρό, περίπου τέσσερα χρόνια. Βλέπεις πως αλλάζει η πόλη, βλέπεις πως ανανεώνεται ο κόσμος. Στις συναυλίες ο δρόμος γίνεται τμήμα της ζωής σου. Μ' αρέσουν οι βόλτες. Δεν κάθομαι πολύ καιρό σε ένα μέρος.
Α: Είναι μαγικός ο τρόπος, που σαν αλχημιστής μετατρέπεις τις εικόνες σε στίχους και μουσική ενώ επιπλέον αν και απέριττοι, οι στίχοι σου είναι πολύ αλληγορικοί.
ΠΠ: Νομίζω ότι αν καταφέρει κάποιος να κάνει ένα απλό τραγούδι, είναι φοβερό το πόσο πολλές διαστάσεις μπορεί να πάρει ανάλογα με το ποιος το ακούει. Αυτά θεωρώ εγώ καλά τραγούδια.
Α: Η ηλικιακή γκάμα του κοινού εξάλλου, απαιτεί κάτι τέτοιο.
ΠΠ: Κοίτα, ταξιδεύουμε και εμείς μαζί με τον κόσμο. Όπως μεγαλώνουμε εμείς έχουμε δει να μεγαλώνουνε... Παιδιά που τα ξέραμε από 16 χρονών είναι πλέον 26 και συναντιόμαστε μετά από μια δεκαετία με ανθρώπους που τους είχαμε δει όταν ήταν πιτσιρικάδες. Αυτό είναι καταπληκτικό και είναι από τα πολύ σημαντικά πράγματα. Βλέπεις ότι υπάρχει μια υπόγεια σχέση με πάρα πολύ κόσμο, που χρησιμοποιεί στην ουσία τις συναυλίες σαν αφορμή για να ξανασυναντηθούμε, για να ξαναμιλήσουμε. Έχω αποκτήσει πολλούς φίλους έτσι σε όλη την Ελλάδα, που χαίρομαι να τους συναντώ και επειδή δεν πηγαίνεις συνέχεια σε μια πόλη είναι ωραίο αυτό, βλέπεις την εξέλιξη.
Α: Πας σε συναυλίες; Κάποιες που ξεχώρισες;
ΠΠ: Ναι και βέβαια πάω. Δε θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια, πάντως είμαι ακόμα εντυπωσιασμένος από τη συναυλία του Tricky πριν από τέσσερα χρόνια. Ήταν σόκ... καταπληκτικός και τόσο αλλιώτικα ήταν όλα.
Α: Δυστυχώς αυτό το καλοκαίρι ήταν σχετικά άγονο, ίσως και λόγο των Ολυμπιακών.
ΠΠ: Αυτό είναι αλήθεια, αυτοί οι Ολυμπιακοί έχουν αλλάξει το σκηνικό όχι τόσο ευχάριστα όσον αφορά αυτή την περίοδο τώρα... είναι παράξενα.
Α: Ένας άνθρωπος σαν εσένα, που συλλαμβάνει τόσες εικόνες, κατά πόσο θα ήθελε να δημιουργήσει ο ίδιος τις εικόνες του... όχι μόνο με στίχους αλλά και οπτικά.
ΠΠ: Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που στ' αλήθεια με ενδιαφέρει. Μπορεί να προκύψει κάτι, που δε θα είναι απαραίτητα video clip. Αν προκύψει, άστο για έκπληξη. Λατρεύω τον κινηματογράφο, πηγαίνω φανατικά σινεμά, πιστεύω ότι ίσως σε λίγο καιρό βρω ανθρώπους για να δουλέψω από αυτό το χώρο.
Α: Μετά από τόσα χρόνια πορείας, αισθάνεσαι τη μουσική να βγαίνει αβίαστα από μέσα σου;
ΠΠ: Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω μπει ποτέ στη λογική ότι "πρέπει" να γράψω ένα τραγούδι. Μπορεί για ένα εξάμηνο να μη γράψω ούτε μια λέξη, ούτε ένα στίχο και μέσα σε μια βδομάδα να μου προκύψει σχεδόν ένας δίσκος. Κάνουνε κύκλο μέσα μου τα λόγια πρώτα, δεν έχω παραβιάσει ποτέ αυτό που θεωρώ εσωτερικό φυσικό κύκλο. Σε σχέση και με τους στίχους και με τη μουσική, δεν έχω εκβιάσει ποτέ τη δημιουργία ενός τραγουδιού. Αφήνω τα πράγματα να έρχονται. Δεν μπαίνω σε αυτή τη λογική του κορεσμού ή κάπου άγχους με αυτή τη δουλειά. Έτσι κι αλλιώς είναι η ευχαρίστηση μου.
Α: Θα σε ενδιέφερε κάτι προσωπικό, εκτός μπάντας;
ΠΠ: Ήδη έχω ένα προσωπικό δίσκο έτοιμο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει φέτος, μέσα σε αυτό το χειμώνα. Είναι με ακουστικά όργανα, μαζί με μουσικούς της Θεσσαλονίκης, φίλους που τους εκτιμώ πολλά χρόνια και τους θαύμαζα πάντοτε για τον τρόπο που παίζουν. Μου κάναν την τιμή και ήρθαν και έπαιξαν σε αυτό το δίσκο και θα με συνοδέψουν σε ζωντανές εμφανίσεις αυτό το χειμώνα. Είναι προσωπική δουλειά, τραγούδια σε στίχους δικούς μου, κυρίως μπαλάντες, ενώ υπάρχουν και μερικά ορχηστρικά κομμάτια.
Α: Ποια η γνώμη σου για την μουσική "πειρατεία"; Σε εξοργίζει ή τελικά αποτελεί ένα τρόπο να φτάνει πιο εύκολα η μουσική σου στα αυτιά όλων;
ΠΠ: Έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια οι πωλήσεις των δίσκων μας δεν απέφεραν κανένα σοβαρό οικονομικό όφελος. Αυτά είναι θέματα των εταιριών. Αυτές έχουν πληγεί. Μας αφορά όλους αυτό το πράγμα, αλλά θέλω να περιμένω κι άλλο για να δω πιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα, πια ήταν τα θετικά και πια τα αρνητικά. Δεν αισθάνομαι θυμό σε σχέση με όλο αυτό το πράγμα. Ξέρω πως φτάνει η μουσική πιο εύκολα παντού και έτσι κι αλλιώς απίστευτα με εκνεύριζε όλα αυτά τα χρόνια το πόσο ακριβά πουλιόντουσαν οι δικοί μας αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι. Ίσως οι εταιρίες είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν ότι οι τιμές είναι παράλογες. Το θεωρώ απαράδεκτο και πολύ περισσότερο με εκνευρίζει αυτό από την πειρατεία. Απ' ότι έμαθα ήδη έχουν αναθεωρήσει και ελπίζω να το κάνουν στα σοβαρά όλοι ώστε να μην είναι είδος πολυτέλειας ένα cdάκι. Παρόλα αυτά θα χαιρόμουνα, οι άνθρωποι που καταθέτουν την ψυχή τους μέσα από τη μουσική να μπορούν να ζουν από αυτό. Δεν είναι ζήτημα πλουτισμού, είναι ζήτημα επιβίωσης και καθορίζεται πολύ το τι συμβαίνει και στην Ελλάδα, στο κατά πόσο καταφέρνουν τα group να ανταμείβονται ώστε να προσφέρουνε κιόλας. Ένα συγκρότημα το οποίο δεν μπορεί να αμείβεται για να παίζει μουσική αναγκαστικά θα πάει να κάνει ο κάθε μουσικός και κάτι άλλο το οποίο και μπορεί να τον φθείρει και να τον αποπροσανατολίσει και να τον παγιδέψει. Πάντως πρέπει να περιμένουμε ακόμα. Ήδη το ότι ρίχνουν οι εταιρίες τις τιμές είναι κάτι θετικό.
Α: Έχεις κάποια τάση να "πειράζεις" το κοινό στα live; Πως προκύπτουν τόσες διασκευές;
ΠΠ: Δεν είναι εσκεμμένο, ούτε να αιφνιδιάσουμε, ούτε να μπερδέψουμε. Ακριβώς επειδή ένα συγκρότημα είναι ζωντανός οργανισμός, αυτό που προκύπτει είναι ένα συνεχές ψάξιμο, ένα προχώρημα των πραγμάτων και το θεωρώ έντιμο και υγιές να το κάνεις αυτό μπροστά στον κόσμο που σε στηρίζει. Το ενδιαφέρον στις συναυλίες των Σπαθιών είναι οι αυτοσχεδιασμοί. Εντυπωσιάζομαι από όλα τα παιδιά. Κάνουμε τρεις συναυλίες στη σειρά και καμία βραδιά από τις τρεις, δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Αυτό εμένα μου αρέσει. Μπορεί κάποιους να τους ενοχλεί, αλλά δεν γίνεται να μην κάνουμε αυτό το πράγμα, αφού αυτό μας βγαίνει. Σε διαβεβαιώ, πως όλο αυτό το διαφορετικό που προκύπτει κάθε φορά στα Σπαθιά είναι κάτι που γίνεται κυρίως επάνω στο πάλκο. Μη φανταστείς πως τα Σπαθιά είναι ένα συγκρότημα που δε βγαίνει από το στούντιο και που συνεχώς ψάχνει το πως θα εξελιχθεί. Προκύπτει στα πάλκα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, μια συναυλία είναι σαν είκοσι πρόβες στο στούντιο. Είναι τέτοια η ενέργεια που εισπράττεις από τον κόσμο, που στ' αλήθεια ο κόσμος είναι αυτός που σε κάνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να προχωράς και να δοκιμάζεις και πράγματα που ο ενθουσιασμός μια συναυλίας τα βοηθάει, στηρίζοντας στο να ξεφύγουμε όλοι επάνω στο πάλκο και να κάνουμε πράγματα που μπορεί να τα σκεφτήκαμε την προηγούμενη μέρα. Μη φανταστείτε δηλαδή ένα συγκρότημα που είναι συνεχώς σ' ένα εργαστήρι και ψάχνει συνεχώς το πόσο και πως θα αλλάξει, δε γίνεται αυτό το πράγμα και γι' αυτό πιστεύω ότι τα Ξύλινα Σπαθιά είναι αυτό που λέω ένα "κλασικό συγκρότημα" όσον αφορά τον τρόπο που προχωράει. Ανακαλύπτουμε τα πράγματα στο δρόμο, πάνω στη σκηνή και μου αρέσει αυτό. Προφανώς σε λίγο θα μπούμε πάλι στο στούντιο για να jamάρουμε και από εκεί πέρα θα προκύψει και το νέο υλικό των Σπαθιών, ήδη έχοντας δουλέψει κάποιες ιδέες. Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλά κομμάτια των Σπαθιών έχουνε γραφτεί στα sound check. Όποτε κάνουμε πρόβα πριν να έρθει ο κόσμος, εκεί πέρα ακούω το που πηγαίνει αυτή μπάντα, γιατί ο καθένας είναι χαλαρός και κάνει ότι του έρθει και μάλιστα σε πραγματικές συνθήκες.
Ποτέ δεν κάναμε πρόβες συχνά για να γράψουμε μουσική. Έχουμε κάνει άπειρες πρόβες ακριβώς επειδή έπρεπε να ενσωματωθούνε οι καινούργιοι μουσικοί. Τώρα το πράγμα δουλεύει μόνο του. Ο Κώστας πια έχει βρει τον τρόπο του και το δρόμο του -κατά την άποψη μου καταπληκτικός κιθαρίστας. Ο Νίκος επίσης πιστεύω ότι τώρα πια εδώ και ένα χρόνο, έχει βρει και αυτός το ρόλο του, αλλά το πιο σημαντικό απ όλα, είναι το ότι ήδη ο Γιάννης Μήτσης έχει τρία - τέσσερα χρόνια που παίζει συνέχεια με τα Σπαθιά και το τονίζω αυτό γιατί ο ρόλος του είναι τόσο κρίσιμος που στηρίζονται όλα επάνω του. Δεν μπορείς τίποτα να κάνεις, αν δεν απελευθερωθεί ο drummer. Μας πήρε κάποιο καιρό ώσπου να τα βρούμε όλα αυτά τα πράγματα και εκεί χρειάστηκαν όντως πρόβες και γίναν όντως πολλές, εξαντλητικές. Τώρα νομίζω ότι πάει λίγο μόνο του το πράγμα.
Δεν πιστεύω εξάλλου ότι για μουσικούς με τέτοια εμπειρία, είναι καλό το να είναι συνέχεια μαζί και να παίζουν ασταμάτητα κάθε ημέρα. Σκέψου ότι επί δέκα χρόνια τριγυρνάμε μαζί, κυρίως τα καλοκαίρια που διοργανώνονται οι συναυλίες περνάμε στ αλήθεια πολύ καιρό μαζί, πολλές φορές σε πάρα πολύ κουραστικές, εξαντλητικές συνθήκες. Είναι καλό να κάνεις και λίγο καιρό να δεις τον άλλο για να σου λείψει, είναι όπως όλες οι σχέσεις. Προστατεύεσαι από την επανάληψη και από τη φθορά. Είναι καλό να έχει ο καθένας την προσωπική του ζωή και τα δικά του ενδιαφέροντα, γιατί όταν επιστρέφουν όλοι μετά στη βάση, στο καραβάκι που λέγεται Ξύλινα Σπαθιά, όλο και κάτι καινούργιο έχει να πει ο καθένας και να το δώσει και σαν αίσθημα στη μουσική του. Είναι ωραία να ανανεώνονται οι άνθρωποι και η απόσταση καμιά φορά βοηθάει σε αυτό, στηρίζει δηλαδή τις σχέσεις. Δε σημαίνει απαραίτητα και εσωτερική απόσταση. Το μυστικό είναι η ανανέωση. Να μη κοιμηθείς και μιζερέψεις. Εμένα μου κάνει απίστευτα καλό να παίξω αυτή τη στιγμή και με άλλους μουσικούς. Μετά επιστρέφω στα Σπαθιά, στ' αλήθεια σαν να ξεκινάνε όλα από την αρχή. Το ζω έντονα αυτό το πράγμα τελευταία τώρα τελευταία και πιστεύω ότι ακριβώς γι αυτό τα Σπαθιά θα μπορέσουν να προχωρήσουν, επειδή θα είναι ο καθένας ελεύθερος τα δικά του ψαξίματα να τα καταθέτει.
Α: Είναι μάλλον αφελές, αυτές τις προσωπικές δουλειές το κοινό να τις εκλαμβάνει σα κούραση, διάλυση και τέλος, ενώ στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο.
ΠΠ: Εγώ αυτό το καταθέτω ως μια ευχάριστη ανακάλυψη που κάνω, κάτι σαν επιβεβαίωση πραγμάτων που φανταζόμουνα ότι λειτουργούνε. Τώρα βλέπω, ότι όντως λειτουργούνε. Λειτουργεί το να παίξεις με άλλους μουσικούς και να χαρείς κάτι τελείως διαφορετικό σαν αίσθημα, σαν ατμόσφαιρα, σα μουσική, σα στυλ. Εμένα με έχει ανανεώσει. Επιστρέφω στο πάλκο με τα Σπαθιά και νιώθω πως είχα ξεχάσει πόσο με ευχαριστεί και αυτό, νοσταλγώ. Πρέπει να το πούμε στον κόσμο πως δεν σημαίνει διάλυση το προσωπικό ψάξιμο του καθενός και η κατάθεση προσωπικών δουλειών.
Α: Βλέποντας σας κανείς πάνω στη σκηνή, τόσο δοκιμασμένους να είστε μαζί, αισθάνεται ότι αυτή η μπάντα δεν μπορεί πια να διαλυθεί. Ακόμα κι αν ολοκληρώσει τον κύκλο της, έχει αφήσει κάτι τόσο δυνατό πίσω της, που θα υπάρχει για πάντα.
ΠΠ: Δεν ξέρω πόσο δυνατό είναι αυτό που έχουμε αφήσει, έτσι κι αλλιώς τα πράγματα κρίνονται στο χρόνο.
Α: Προσωπικά, δεν είμαι αυτής της άποψης. Όταν έχω κάτι που εκτιμώ απέναντι μου δε θα χρειαστεί να το χάσω για να το εκτιμήσω παραπάνω. Είναι κάτι που το νιώθεις κάθε στιγμή.
ΠΠ: Καταλαβαίνω τι λες. Από την άλλη δε μπορούμε να πούμε τίποτα περισσότερο από το ότι θα δείξει...
Α: Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που να βλέπεις πως έχεις αρχίσει να ζητάς τη σταθερότητα σε πράγματα; Νιώθεις κάτι να αλλάζει;
ΠΠ: Ναι, τώρα αποζητάω ακόμα περισσότερο την κίνηση και τις αλλαγές!
Κάπου εκεί, έπρεπε να αποχαιρετήσω τον Παύλο, λόγω άλλων υποχρεώσεων που είχε. Δεν πρόλαβα να του πω πως φεύγοντας για ταξίδι, θα έκανα πολύ καιρό να τον ξαναδώ. Δεν πειράζει όμως. Σ' αυτήν την παράλληλη πορεία, πάντα βρίσκεται μια αφορμή να σε φέρει κοντά ξανά.
