 |
Ο Γιάννης Κότσιρας ανήκει στην νέα γενιά μεγάλων ερμηνευτών. Προς το τέλος των ζωντανών εμφανίσεών του στη Θεσσαλονίκη και λίγες μόλις μέρες πριν εμφανιστεί στο Ηρώδειο για την ερμηνεία του Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω με αποτέλεσμα να μιλήσουμε για παραπάνω από 1 ώρα σε πολύ φιλικό κλίμα για πολλά και διάφορα θέματα εκ των οποίων μια σύνοψη σας παραθέτω στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί.
Ξεκινώντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να μου πεις μερικά πράγματα για το δίσκο που κυκλοφόρησες τον Δεκέμβρη και την συνεργασία σου μετά από 5 χρόνια με την Ευανθία Ρεμπουτσικα και τον Άρη Δαβαρακη.
Κοιτά, αυτός ο δίσκος είναι μια πολύ εσωτερική και προσωπική κατάθεση μιας παρεας, δεν έγινε από την ανάγκη, αν θέλεις, της δισκογραφικής παρουσίας… είναι τραγούδια τα οποία έχουν γραφτεί από παρά πολύ παλιά και τα παίζαμε μεταξύ μας,τα δουλεύαμε... Δεν είναι ένας δίσκος που, αν θέλεις, έγινε για να προτείνει κάποια νέα πραγματα, έγινε ένας δίσκος που επισφραγίζει 5 χρόνια φιλίας και 5 χρόνια παρέας. Γι’αυτό και εάν θες είναι και υπάρχει και ο λίγο εγωκεντρικός τίτλος που λέει "Είναι δική μας η ζωή μας..."
Προσωπικά τον μετέφρασα ως ένα σχετικά οπτιμιστικό συμπέρασμα....
Είναι σίγουρα έτσι αλλά παράλληλα όλος ο δίσκος αποτελεί μια διαπίστωση σχετικά με τα φυσικά γεγονότα που προκαλούνται στη ζωή όπως οι χαρές, οι πικρές, ο ερωτάς ακόμα και αν θέλεις οι κοινωνικές παρεκτροπές όπως στο τραγούδι οι "Παλιολευκες"… <τον διακόπτω>
Κομμάτι που ερμηνευετε,εσύ και ο Νίκος Πορτοκάλογλου..
Ναι είναι μια από τις σπάνιες φορές που ο Νίκος τραγουδάει σε αλλού καλλιτέχνη τραγούδι...
Ενώ εσύ έχεις ξανασυνεργαστεί μαζί του για το soundtrack του "βαλκανιζατερ" που επιμελούταν ο ιδιος. Αρα τώρα ανταποδίδει τη συνεργασία?
Ναι εγώ έχω τραγουδήσει στο "βαλκανιζατερ" και είμαστε πολύ καλοί φίλοι και συνεργάτες με τον Νίκο εδώ και πολλά χρόνια. Όσον αφορά τη συνεργασία, ήταν ένα τραγούδι που δεν θα μπορούσα να το φανταστώ με τον ήχο καμίας άλλης ομάδας. Δηλαδή όταν αρχικά το είχα ακούσει το κομμάτι, το 1995 θα ήθελα να είχε γίνει με τους Φατμέ. Αλλά οι Φατμέ αν και δεν υπάρχουν, υπάρχει η ίδια ομάδα σχεδόν, οπότε λέω του Νίκου θέλεις.;... και αφού άκουσε το κομμάτι δέχτηκε αμέσως.
Σχετικά με τον δίσκο τώρα… εμπορικά κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα?
Το κοινό τον έχει δεχτεί πολύ καλα.Τωρα από την εμπορική πλευρά αν και ποτέ δεν το εξετάζω από αυτή την άποψη, να σου πω την αλήθεια περίμενα αλλά πράγματα και τελικά αυτά ήρθαν πολύ καλύτερα. Διότι είναι ένας δίσκος τόσο εσωτερικός, ο οποίος πάει κόντρα σε όλο το κλίμα της εποχής, ενας δίσκος που δεν είναι ηλεκτρονικός η ηλεκτρικός, ενας δίσκος που δεν έχει τους υψηλούς τόνους αλλά αντιθέτως, έχει εντρυφήσει πιο βαθιά στον φυσικό ήχο και στον ήχο που μπορεί να βγάλει μια παρέα μικρή και μια μεγάλη. Και παρόλ’αυτά έχει φτάσει τα 40.000 αντίτυπα που είναι πάρα πολλά για έναν δίσκο με τέτοιες ιδιαιτερότητες.
Μιας και προηγουμένως αναφέρθηκες στον εγωκεντρισμό και το έντονα προσωπικό συναίσθημα που προσπαθήσατε να έχετε στο "είναι δική μας η ζωή μας", οφείλω να σου πω ότι σε μερικά σημεία μου ήρθε στο νου ο Σωκράτης Μαλαμας και τα τραγούδια του...
Ναι έχεις δίκιο, και από τον πρώτο δίσκο ακόμα υπάρχει αυτό το προσωπικό. Ο Άρης Δαβαράκης έχει αυτό το στοιχείο σε αρκετά τραγούδια του. Ας πούμε το "Αλεξάνδρεια" μιλάει για κάτι που δεν το ξέρει ο πολύς κόσμος, πρεπει να έχει ζήσει εκεί για να συλλάβει την ατμόσφαιρα και τις εικόνες που αυτός περιγράφει. Ή το «Λέει» αποτελεί επίσης μια προσωπική κατάσταση που εάν την δει κάποιος επιφανειακά ίσως να μην το καταλάβει.
Ας αλλάξουμε όμως θέμα και ας συνεχίσουμε με μια άλλη συνεργασία σου, αυτη με την Ελένη Τσαλιγοπουλου. Η φετινή κοινή πορεία σας ξεκίνησε στο Φως...
Κοίταξε πήραμε ένα ρίσκο, στην προσπάθεια μας να κάνουμε διαφορετικά πράγματα και διαλέξαμε ένα χώρο που ήταν ταυτισμένος με ένα είδος ρεπερτορίου και ανάγαμε την όλη υπόθεση σε ένα στοίχημα δικό μας...
Και τα καταφέρατε αν κρίνουμε από τις περίπου 70 εμφανίσεις...
Σίγουρα. Αλλά πέρα από την επιτυχία στο Φως, ειναι το ότι ζήσαμε και οι δυο μας, μια από τις καλύτερες και πιο ομαλές συνεργασίες που μας έχει τύχει ποτέ και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και η Ελένη. Βλέπεις λόγω υπηρεσίας στο λαϊκό τραγούδι δέσαμε παρά πολύ καλά στο τι θέλαμε να κάνουμε και το κάναμε αρκετά καλά.
Και βέβαια αυτή η κοινή πορεία συνεχίζεται εδώ στη Θεσσαλονίκη όπου αργήσαμε βέβαια να έρθουμε λόγω των πολλών εμφανίσεων στην Αθήνα και οφείλω να υπογραμμίσω ότι το κοινό εδώ μας φέρθηκε παρά πολύ ζεστά. Για αυτό άλλωστε παρατείναμε και τις ζωντανές εμφανίσεις.
Η αντιμετώπιση των ΜΜΕ?
Κοίταξε από τα ΜΜΕ δεν έχω δει ποτέ ένα αγκάλιασμα ενός δίσκου μου και σου μιλάω ειλικρινά. Από την ημέρα που ξεκίνησα μέχρι και σήμερα που μιλάμε καμία προσωπική μου κατάθεση δεν την έχουν δεχτεί τα Μέσα θετικα, δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει ούτως ή άλλως. Εμένα με ενδιαφέρει η ανταπόκριση του κόσμου.
Παρόλ’αυτά νομίζω ότι δεν το επιδίωξες κιόλας να προβληθείς μέσα από αυτά...Όπως βέβαια συμβαίνει κατά κόρον στην τηλεοπτική ιδιαίτερα κοινότητα.
Κοίταξε να δεις η τηλεόραση είναι κάτι το ευμετάβλητο. Όταν υπάρχουν σοβαρές εκπομπές εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να πάω όμως όταν δεν υπάρχουν σοβαρές εκπομπές και το ρόλο της προβολής των καλλιτεχνών, τον έχουν αναλάβει πλέον τα δελτία ειδήσεων, εγώ δεν μπορώ να μπω σε αυτό το παιχνίδι. Εγώ θα έβγαινα αν με καλούσαν να τους μιλήσω επειδή θα τραγουδήσω το Άξιον Εστί και αυτό γιατί είναι ένα σημαντικό μουσικό γεγονός πέρα από μένα, αλλά το να βγω και να προωθήσω τον δίσκο μου με αυτόν τον τρόπο είναι κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Και για να κλείσουμε το θέμα της συνεργασίας με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, οι κοινές σας εμφανίσεις δεν σταματούν στην Θεσσαλονίκη από ότι γνωρίζω....
Με την Ελένη, 23 Μαΐου φεύγουμε για την Αυστραλία για να τραγουδήσουμε στην Μελβούρνη και στο Μπρίνμπεργ και δυστυχώς μάλλον όχι στο Σίδνεϊ. Και υποθέτουμε ότι ο κόσμος εκεί, οι Έλληνες της διασποράς δηλαδή, θα μας αγκαλιάσουν όπως άλλωστε κάνουν με καθένα Έλληνα καλλιτέχνη.
Αυτές βέβαια οι εμφανίσεις θα ακολουθήσουν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή κάθε καλλιτέχνη. Την ερμηνεία σου στο Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Πες μου μερικά πράγματα για αυτή τη συνεργασία με το Μίκη Θεοδωράκη και τι συναισθήματα σου γεννάει ένα τόσο σημαντικό γεγονός?
Κοιτά το να τραγουδήσω Θεοδωράκη είναι ένα παιδικό μου Όνειρο. Έλεγα βέβαια ότι θέλω να κάνω αυτό, θέλω να κάνω το άλλο αλλά πάντα κάπου εκεί βρισκόταν η επιθυμία να τραγουδήσω Θεοδωράκη. Το σημαντικό στην όλη ιστορία είναι ότι δεν το διοργάνωσε κάποιος τρίτος αλλά ήταν ιδέα του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη. Προέκυψε όταν σε μια συναυλία στη Σάμο έπαιζα δικά του τραγούδια και αυτός βρισκόταν από κάτω και ξαφνικά σηκώθηκε διέκοψε κυριολεκτικά τη συναυλία ανέβηκε πάνω στη σκηνή και μου είπε "Πρέπει να τραγουδήσεις το Άξιον Εστί". Εγώ βέβαια τα έχασα γιατί από το πουθενά με μόνο 5 χρόνια δισκογραφίας να τραγουδήσω το Άξιον Εστί και πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Άλλωστε είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που έχουν κάνει κάτι τέτοιο....
Ακριβώς και οι άλλοι 4 που το έχουν ερμηνεύσει αποτελούν πλέον ιστορικά μουσικά πρόσωπα και ο τέταρτος είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό και ανήκει στο κλασσικό ρεπερτόριο και κατανοώ την ανάγκη του να ειπωθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Και μιλάμε για τον Μανώλη Μητσιά, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μάριο Φραγκούλη.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεστε υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη. Στη Σορβόννη στο Παρίσι ερμηνεύσατε τα Λαϊκά κομμάτια
Εκεί ήταν ας πούμε η πρόβα, η προπόνηση μπροστά σε ένα κυρίως Γαλλόφωνο κοινό το οποίο λατρεύει το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση η εμφάνιση αυτή. Εμείς τώρα θα παρουσιάσουμε το Άξιον Εστί στο Ηρώδειο στις 21 Μαΐου.
Αυτές οι εμφανίσεις, αυτά τα γεγονότα εγώ τουλάχιστον θα τα χαρακτήριζα την προίκα του καλλιτέχνη και πραγματικά νιώθω πολύ μεγάλη τιμή που προσκλήθηκα να ερμηνεύσω ένα τέτοιο έργο.
Πάντως και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι ένας άγνωστος συνθετης, άγνωστος όσον αφορά το μεγαλείο του έργου του. Και έχει γράψει πραγματικά μερικά πολύ σπουδαία τραγούδια που δεν τα ξέρει ο κόσμος.
Έχεις δίκιο αν σκεφτείς ότι πολύς κόσμος έμαθε ένα έστω ελάχιστο κομμάτι της μουσικής προσφοράς του μέσα από ένα cd από αυτά που έδινε δώρο το METPO...
Ακριβώς, και για αυτό αρκετοί νέοι τραγουδιστές και σύνθετες αποφασίσαμε να κάνουμε, ας το πούμε, μια ενορχηστρωτικη και φρέσκια πρόταση ώστε να φτάσουν ίσως στα αυτιά λίγο νεότερων ανθρώπων και νομίζω ότι πέτυχε αυτή η προσπάθεια.
Αυτές οι συνεργασίες όπως μου είπες είναι η προίκα κάθε καλλιτέχνη και επιδιώκονται μόνο για αυτό?
Είναι σίγουρα μια κληρονομιά συνήθως αρκετά βαριά αλλά είναι παράλληλα και μια ηθική υποχρέωση προς τους ανθρώπους χάρη στους οποίους ασχοληθήκαμε με το ελληνικό τραγούδι. Είναι η ιστορική μας βάση, είναι ο λόγος που τραγουδάμε σημερα, ειναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αν δεν είχαν κάνει αυτά που είχαν κάνει δεν θα τραγουδούσαμε σημερα.Ειναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Λοιζος, ο Μαρκόπουλος, ο Χατζηδάκις άνθρωποι που με το έργο τους μας έδωσαν τα ερεθίσματα και τον ενθουσιασμό να ασχοληθούμε με την μουσική. Δεν θα μας προκαλούσε ενδιαφέρον η ελληνική μουσική. Δεν θα υπήρχε η εξέλιξη που υπάρχει τώρα και το να τραγουδήσουμε τα τραγούδια είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής από μας στην πρόσφορα τους.
Αλλάζοντας εντελώς κλίμα θα ήθελα να σε ρωτήσω το κατά πόσο ένας καλλιτέχνης όπως εσύ, με αναγνωρισμένες τις πολύ υψηλές φωνητικές ικανότητες του, έχει σκεφτεί να ασχοληθεί με κάποιο άλλο μουσικό ιδίωμα και να τραγουδήσει πχ ροκ η hard rock...
Το έχω σκεφτεί και αρκετές φορές μάλιστα. Και για να εξηγούμαι, έχω μια άποψη, ότι το τραγούδι ή είναι καλό ή είναι άσχημο. Το ενορχηστρωτικό του ντύσιμο δεν έχει καμία σημασία. Ένα τραγούδι μπορεί άλλωστε να πάρει πολλές μορφες, από αυτή του ρεμπέτικου μέχρι και αυτή του ροκ. Το "Τσιγάρο" θα μπορούσε να γίνει άνετα ένα χασάπικο ή να παιχτεί με ηλεκτρικές κιθάρες. Οι «Παλιολεύκες» π.χ. που το αναφέραμε και προηγουμένως θα μπορούσαν να συνοδεύονται απλά από μια ακουστική κιθάρα αλλά και λόγω θέματος αν θέλεις στραφήκαμε σχεδόν προς το ψυχεδελικό ροκ...Δεν έχει σημασία λοιπόν το είδος απλά το εάν το τραγούδι είναι καλό. Με ενδιαφέρει ο ηλεκτρικός ήχος και το έχω δοκιμάσει πολλές φορές σε στιγμούλες. Στο "Φύλακα Άγγελο", το "Τίποτα" έγερνε προς τα εκεί. Δεν κάνουν τα ράσα τον παπά. Και το ουσιαστικό είναι ότι όταν έχεις καλή πάστα τραγουδιού μπορείς να κανείς πολλά πραγματα. Όχι ένα παζλ και εσύ να προσπαθήσεις να κανείς την επιτυχία.
Σκοπός μου είναι να δοκιμάσω όλες τις ενορχηστρώσεις είτε αυτό λέγεται σοβαρό λαϊκό τραγούδι είτε ροκ.
Και για εσένα λαϊκό τραγούδι τι είναι?
Σοβαρό λαϊκό τραγούδι ισχύει για μένα με την έννοια που του απέδιδαν παλιά.Το τραγούδι που γεννιέται από τις Πίκρες, τις χαρές, τον πόνο, τις ανάγκες του λαού και απευθύνεται σε αυτό τον κόσμο. Δεν σημαίνει ότι λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που έχει τεράστια απήχηση...
Πάνω σε αυτό όμως θα θελα να σχολιάσω ότι κυρίως ασχοληθήκατε όλο αυτό το καιρό με τραγούδια σχετικά με τις σχέσεις τον δυο φύλων αλλά και πιο προσωπικά.
Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω του ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές συνθήκες τριγύρω, που να προκαλούν τα ερεθίσματα αυτά για να γράφει πολιτικό τραγούδι. Ίσως τώρα με τις παγκόσμιες ανακατατάξεις θα δοθούν κάποιες τέτοιες ευκαιρίες...
Δηλαδή ίσως κάποτε ερμηνευτεί από το Γιάννη Κότσιρα κάτι πολύ πιο ροκ από ότι τώρα..
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αυτό το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι έχω πολλά και διαφορετικά να δώσω ακόμα. Και όλοι οι δίσκοι μου μέχρι τώρα είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό να είσαι σίγουρος ότι θα συνεχιστεί. Όσον αφορά το ροκ, σίγουρα με ενδιαφέρει σε αρκετά σημαντικό βαθμό.
Με το internet και την τεχνολογία μάλλον καλά τα πάει ο Γιάννης Κοτσιρας. Έχεις και ένα αρκετά κατατοπιστικό τόπο το οποίο έχει κερδίσει και βραβείο αν δεν κάνω λάθος.
Ναι το site κέρδισε το βραβείο καλύτερου προσωπικού site και ασχολούμαι με αυτό παρά πολύ. Δηλαδή στην ουσία το δημιουργικό είναι από μένα, με ποιά έννοια, ότι οι προτάσεις είναι δικές μου, η αισθητική δική μου, τα e-mail τα απαντώ εγώ και έρχονται σε εμένα. Επειδή ακριβώς το έχω εδώ και 2 χρόνια θα του κάνω και ένα γενικό update στο δημιουργικό.
Και είναι μια αρκετά έξυπνη επιλογή αν αναλογιστούμε ότι και στην Ελλάδα το internet σιγά σιγά παίρνει τα πάνω και μελλοντικά ίσως αναβαθμιστεί ο ρόλος του ακόμα πιο πολύ. Δεν ξέρω εσύ πως το βλέπεις…
Από αυτή ακριβώς τη σκέψη ξεκίνησα και εγώ τη δημιουργία του. Συγκεκριμένα όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο μου έστελναν γράμματα και μου ζητούσαν να επικοινωνήσουμε μέσω e-mail, άρχισα να αναρωτιέμαι το πως μπορώ να επικοινωνήσω και κατέληξα σε αυτό. Στο εξωτερικό είναι μια καθημερινότητα το διαδικτυο και σαφώς και βοηθάει τον καλλιτέχνη λόγω της αμεσότητας που προσφέρει.
 |
Μια και είσαι αρκετά ενημερωμένος με το διαδικτυο σχετικά με το napster θα έχεις ακούσει και γενικά την τεχνολογία τou mp3. Ποια η άποψη σου...
Θα σου πω τι γίνεται με το napster. Θα μπορούσε ένα εργαλείο σαν το napster να είναι πολύ χρήσιμο και γενικότερα το mp3 δεν νομίζω ότι κάνει τόσο σοβαρή ζημία, ίσως και να αποτελεί και διαφήμιση. Βέβαια υπάρχουν ορια. Θα πρέπει να υπάρχει ένα νομικό πλέγμα. Και υπάρχουν άνθρωποι όπως οι στιχουργοί ή οι σύνθετες οι οποίοι από αυτή την ιστορία χάνουν τα πνευματικά τους δικαιώματα. Δηλαδή εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί το napster για την διάθεση όλου αυτού του μουσικού όγκου δεν θα μπορούσε να πληρώνει τα δικαιώματα που πληρώνουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοι,ακομα και τα εστιατόρια στην Α.Ε.Π.Ι.
Πάντως εγώ θεωρώ το napster σαν ένα πρώτης τάξεως μέσο για διαφήμιση. Ιδιαίτερα τη στιγμή που ελάχιστοι μουσικοφιλοι θα προτιμήσουν να γεμίσουν το σκληρό τους με τραγούδια ενός καλλιτέχνη αντί να πάνε να αγοράσουν ολόκληρο το δίσκο.
Και εγώ αυτό πιστεύω. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί το internet να μην πληρώνει την ΑΕΠΙ τη στιγμή που πληρώνουν τα ξενοδοχεια,οι ταβέρνες κτλ. Γιατί ο στιχουργός ο οποίος ζει από αυτά τα δικαιώματα και δεν μπορεί να βγάλει τα λεφτά του ερμηνεύοντας ή παίζοντας κάποιο όργανο δεν μπορεί να αποστερηθεί των νόμιμων εσόδων του.
Ολοκληρώνοντας τη σκέψη μου θέλω να σου πω, ότι έτσι και αλλιώς η διακίνηση της μουσικής μέσω του διαδικτυου μάλλον θα είναι ο τρόπος που θα κυριαρχήσει το στο μέλλον. Το πρόβλημα είναι ότι εάν δεν υπάρξει ένα είδος ανταλλαγής μεταξύ εταιρειών-ακροατών τότε ίσως να μην βρίσκεται πλέον ο λόγος να εκδίδουν τη μουσική αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτό. Δυστυχώς οι δισκογραφικές εταιρείες πρέπει να διαφυλάξουν και αυτές τα κέρδη τους.
Πρέπει να υπάρχει μια ανταλλαγή. Εμείς σου δίνουμε τη μουσική-εσύ μας δίνεις το αντίτιμο.
Εσύ φυσικά το εννοείς αυτό για τις δισκογραφικές...Ειδάλλως θα έμοιαζε σαν εμπορική συμφωνία με τον καλλιτέχνη.
Μα σαφώς και με την δισκογραφική. Ο καλλιτέχνης δεν παίζει σε αυτά τα επιπεδα. Ο καλλιτέχνης ζει από τις ζωντανές του εμφανίσεις, όχι από τις πωλήσεις δίσκων. Εγώ εάν περίμενα να ζήσω από την δισκογραφία και μόνο....<γέλια...>
Ας συνεχίσουμε με μια φαινομενικά μακάβρια ερώτηση<γέλια>. Φοβάσαι ότι ίσως κάποια στιγμή έρθει ο καλλιτεχνικός θάνατος? Σε έχει απασχολήσει αυτή η σκέψη.
Ναι με έχει. Αλλά δεν το φοβάμαι γιατί δεν νομίζω ότι υφίσταται ο καλλιτεχνικός θάνατος. Θάνατος σε κάτι με το οποίο έχεις μεγαλώσει μαζί δεν μπορεί να υπάρξει. Απλά ίσως θα έρθει η στιγμή που είτε εγώ δεν θα θέλω να βρίσκομαι στο προσκήνιο είτε να σταματήσει ο κόσμος να με θέλει. Ξέρεις οι φωνητικές χορδές είναι κάτι το οργανικό και με τον καιρό φθείρονται. Και όταν εγώ νιώσω ότι δεν μπορώ να προσφέρω άλλο ή όταν μου το δείξει ο κόσμος αυτό τότε θα σταματήσω, ΟΧΙ να τραγουδάω αλλά να δημοσιοποιώ αυτά που τραγουδάω. Θα μαζεύομαι με την παρέα μου και θα τα λέμε όλοι μαζί όπως τον παλιό καιρό.
Κλείνοντας τη συνέντευξη θα ήθελα να μου σχολιάσεις το γενικά παρεïστικο κλίμα που επικρατεί μεταξύ της γενιάς καλλιτεχνών που εσείς και αρκετοί άλλοι εκπροσωπείται μια σχέση που ίσως δεν υπήρχε σε άλλες εποχές.
Οχι,δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ναι μεν υπάρχει μια φιλία μεταξύ των περισσότερων καλλιτεχνών αλλά αυτό από πάντα υπήρχε. Και σε εμάς και στους παλαιοτέρους. Απλά πλέον τα μουσικά μεγέθη των παλαιοτέρων έχουν αγγίξει τέτοια σημεία που δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να έχουν κοινές εμφανισεις. Εγω π.χ έχω μια κασέτα στο σπίτι που είναι ο Γιώργος Πάριος, η Δήμητρα Γαλάνη και η Χαρουλα Αλεξίου. Φαντάσου κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή με την καλλιτεχνική άξια των προαναφερθέντων καλλιτεχνών και τον όγκο των τραγουδιών που θα απαιτούσε ο κόσμος από αυτούς. Θα χρειάζονταν τουλάχιστον 8-9 ώρες.
Τελευταία ερώτηση για να μην σε κουράζω. Υπήρξαν πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες που ίσως θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό αλλά ίσως η γλώσσα δεν τους βοήθησε. Εσύ έχεις βλέψεις προς τα έξω?
Και έχω, και επαφές έχουν αρχίσει να γίνονται. Γενικά με ενδιαφέρει πάρα πολύ το να ακουστώ προς το έξω απλά για την ώρα τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο και μάλιστα με πολύ σοβαρές προοπτικές. Πάντως εγώ δεν θεωρώ ότι είναι θέμα γλώσσας. Άλλωστε υπάρχουν δεκάδες γλωσσικά ιδιώματα τα οποία σε παγκόσμια κλίμακα ακούγονται και αναπτύσσονται. Αυτό συμβαίνει και επειδή έχει υπάρξει ένας τεράστιος κορεσμός στην αγγλόφωνη σκηνή και υπάρχει η ανάγκη του κόσμου να ακούσουν μελωδία. Και επειδή η Ελλάδα είναι μια από τις πήγες της μελωδίες, και δεν το λέω εθνικιστικά αυτό το λέω ουσιαστικά. Οι βαλκανική μουσική, η ιρλανδική, η Ιαπωνική, η Αφρικάνικη έχουν αυτό που λείπει από την αγγλόφωνη. Τη μελωδία και υπάρχει παγκόσμιο ενδιαφέρον που στρέφεται προς αυτούς τους μουσικούς χώρους. Και πιστεύω ότι επειδή έχει έρθει η εποχή όπου έχουμε ξεπεράσει το όριο όπου αυτό που τραγουδάμε πρέπει να το καταλαβαίνουν και τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το Άξιον Εστί και η τρομερή απήχηση που έχει στο Γαλλικό και γενικότερα το Ευρωπαϊκό κοινό.
Αυτή τελικά θα είναι η τελευταία ερώτηση...Ποια θα είναι αυτά που θα θέλεις να έχεις πετύχει μετά από ας πούμε 20-30 χρόνια. Όταν θα γυρνάς και θα κοιτάς προς τα πίσω την καριέρα σου.
Θέλω τα τραγούδια μου να τραγουδιούνται ακόμα από τον κόσμο και να μπορώ ακόμα και μετά από 20 χρόνια να επιλέγω να ερμηνεύω τα τραγούδια αυτού ακριβώς του ρεπερτορίου που εκφράζουν τη δική μου αισθητική δίχως να πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου.
Σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη
Και εγώ σε ευχαριστώ
